Dag TS, Een nogal verontrustend verhaal dat jij vertelt. Het is wel duidelijk dat je op dit moment nog al de weg kwijt bent. Ik denk toch echt dat jij professionele hulp moet zoeken.

Er zijn een aantal punten in je verhaal die mij opvallen. Ten eerste dat je een soort gevoel van minder waard zijn hebt. Waar is dat op gebaseerd? Je hebt blijkbaar geen goede relatie met je ouders. Misschien hebben die jou gekleineerd tijdens het opgroeien en heeft jou dat een gevoel van minder waard zijn gegeven.
Het punt is dat niemand minder waard is dan de ander. Iedereen heeft mensen om zich heen die blij zijn dat hij of zij er is.
Als jouw gedrag naar je omgeving en in het contact met anderen gedomineerd wordt door dat gevoel van minder waard zijn dan wordt het een zich zelf vervullende profetie. Zet eens op een rij wie jij bent en wat je kan.
Je bent nog heel jong en nog lang niet echt volwassen en in meer dan een opzicht nog aan het groeien. Je kan nog alle kanten uit met je leven. Er is van alles dat jouw gevoel van eigenwaarde kan vergroten, je werk, een studie, iemand die verliefd op je wordt, en nog veel meer.

Je woont alleen zeg je, dat is niet gewoon voor iemand van jouw leeftijd. Er zijn dingen die ik mij afvraag. Studeer je? werk je? Heb je voor jezelf een visie waar je heen wilt in je leven? Heb je dromen? verwachtingen? Passies?
Ik denk dat het antwoord op de meeste van die vragen nee zal zijn en dat is zorgelijk. Je zegt dat je depressief bent en dat ben je als je niets hebt om voor te leven. Heb je geen belangstellingsgebieden of liefhebberijen? Iets wat je leuk of interessant vindt?

Het positieve is dat je vrienden hebt die genoeg om je geven om je ouders te waarschuwen als ze het gevoel krijgen dat het fout gaat met jou. Je wilt je ouders er niet bij betrekken omdat ze volgens jou mede de oorzaak zijn van jouw problemen. Toch is het belangrijk dat je iemand hebt als klankbord om je verhaal kwijt te kunnen en om misschien wat hulp te krijgen om het weer de goede kant met jou uit te laten gaan.
Je vrienden namen niet op toen jij ze belde. Waarom niet? Belde je midden in de nacht of hebben ze ervaring met jouw problemen en zien ze het niet zitten om daar een hele tijd met je over te praten? Zij zijn geen professionele hulpverleners en als je 18 bent dan heb je meestal al genoeg aan je eigen problemen. Wat verwacht je van ze?

Het is goed dat je alvast deze stap hebt genomen, en je ziet, de boodschap is overgekomen en bezorgd. Nu de volgende stap en dat is het gesprek met een professional aangaan. Misschien online als eerste stap maar ik denk dat je toch echte professionele hulp nodig hebt. Voor die mensen is het hun werk en ze doen dat omdat ze om mensen geven en ze willen helpen het leven aan te kunnen. Jou willen ze ook graag helpen. Mensen die een lage dunk van zichzelf hebben zijn veel sympathieker en daar wil je veel meer voor doen dan voor mensen die een hoge dunk van zichzelf hebben.

Hoi TS,
Wat vervelend om te lezen. Heb je inmiddels al wel met die hulplijn gebeld? Je kunt dit natuurlijk ook gewoon overdag doen, als je je bezwaard voelt. Een gesprek met de huisarts kan wellicht ook helpen. Verder kan ik je helaas niet helpen ben ik bang, hoe graag ik ook zou willen. Ik weet te weinig over jou en ik heb er weinig verstand van.
Ik hoop dat het je lukt om hulp te zoeken en je je snel beter voelt. Sterkte.
Gr. J18

Zo jong en al zoveel analytisch vermogen in goed Nederlands. Heel goed! Zijn vaardigheden die je in de toekomst goed kan gebruiken. Weet je al wat je worden wil? Zo nee, kijk eens op carrièretijger.nl en kijk welke beroepen zij adviseren bij de competentie ‘analytisch vermogen’.

Als je nu geen studie doet, zou ik deze ook niet gaan doen zolang je depressieve gevoelens hebt. Een korte cursus zou wel heel goed kunnen. Probeer op een laag niveau werk te vinden in het vakgebied waarin je verder wil, eventueel als vrijwilliger. Werken geeft voldoening, zeker als het in een vakgebied is waarbinnen je verder wil!

Depressieve gevoelens kwijtraken kan heel lastig zijn, zeker als ze voortkomen uit je jeugd. Blijven praten is toch echt het beste advies. Dwing jezelf om iedere week een keer met een psycholoog of coach te blijven praten. Verder, mensen opzoeken! Niet alleen maar communiceren via social media, maar daadwerkelijk naar mensen toegaan. Kook samen, eet samen, sport samen, ga sport kijken in een kroeg, etc. Interactie is echt het sleutelwoord om depressieve gevoelens kwijt te raken. Het liefst natuurlijk met mensen van onze leeftijd, maar als dat niet lukt, zoek dan het gezelschap van ouderen op. Meld je bijvoorbeeld aan als vrijwilliger bij een seniorenflat om een middagje per week te helpen met activiteiten te organiseren. Andere optie: een vriend van mij heeft een tijdje ouderen geholpen om digitaal vaardig te worden met internetbankieren/ mobiel bankieren. Hij kwam dan bij die mensen thuis en legde alles uit. Dit werk verdiende bijna niks, maar hij had wel de hele dag aanspraak van die oudjes. Kortom, creëer dus interactie, het liefst op vaste momenten in de week!

Uiteraard kan je hier op het forum ook vaker gaan posten. Je ziet immers dat er naar je geluisterd wordt en dat je serieuze antwoorden terugkrijgt. Sterkte!