Als hij momenteel de enige lijkt bij wie je je verhaal kunt doen, kan ik me wel wat voorstellen bij dat gevoel van 'hechting', ja. Maar het lijkt me ook niet fijn om emotioneel 'afhankelijk' te zijn van die ene leraar - en in een professionele relatie, zoals die tussen leraar en leerling, is dat ook geen goed idee. Het lijkt me wat dat betreft verstandig als je probeert je 'supportnetwerk' wat uit te breiden. Zijn er bijvoorbeeld vriend(inn)en met wie je kunt praten over wat je doormaakt? En hoe komt het dat je van thuis uit weinig steun ervaart?

Wat is eigenlijk de reden dat je therapie gestopt is? Het klinkt namelijk alsof je er wel baat bij zou kunnen hebben om daar toch nog even mee door te gaan. Je hebt duidelijk behoefte aan steun, en bij psychische klachten kan een therapeut je gewoonlijk het best helpen.

Google eens op overdrachtsgevoelens voor meeer inzicht waarom het zo voelt

?? Dat andere topic is niet van mij? En ik hoef exht absoluut geen relatie met mijn docent. Hij is 45, dat kan niet. En dat is het niet. Ik voel me gewoon gehecht en kan dat moeilijk loslaten. Het is geen verliefdheid, maar hechting ofzo.. Moeilijk uit te leggen.

Beste meid, In je eerdere topic heb ik al verteld hoe ik over de situatie denk. Die mening heb ik nog steeds.
Jouw docent heeft gevoelens voor jou en jij bent emotioneel erg afhankelijk van hem. Als hij zou zeggen een relatie met jou te willen dan zeg jij onmiddellijk ja. De vraag is of dat wel een gezonde relatie zou zijn.

Op dit moment ben jij emotioneel erg onstabiel. In die situatie ben je als het ware een drenkeling die alles vastgrijpt wat er aanwezig is om het hoofd boven water te houden. Op dit moment is dat dus die docent. De vraag is, als jullie je leven willen gaan delen, hoe zal dat gaan?

Wat heeft gemaakt dat jij zo depressief bent en geprobeerd hebt een eind aan je leven te maken? Vanuit je thuissituatie krijg je geen steun zeg je. Waarom niet? Interesseert het ze niet of hebben ze inmiddels de moed opgegeven?
De therapie daar ben je mee gestopt. Was dat op jouw initiatief of vond men het niet meer nodig?

Normaal gesproken heeft iedereen een sociale basis, familie, vrienden, die je geborgenheid en dat gevoel van veiligheid geven. Blijkbaar heb jij alleen maar die ene persoon, hoewel je het ook wel eens over vriendinnen hebt gehad. Dat is een heel ongezonde situatie, ook als jij en die docent een relatie met elkaar krijgen.
De bedoeling van hulp is de gene die hulp krijgt onafhankelijk maken zodat hij of zij weer op eigen kracht verder kan. Jij bent zo ver nog lang niet blijkbaar.

Je verlangt naar een relatie met je docent als ik het goed lees. Voor jouw gevoel kan dat niet, en inderdaad, wettelijk gezien kan dat niet.
Als het om volwassen mensen gaat dan mag je de wet wel wat oprekken, maar de vraag is, ben jij in jouw situatie wel voldoende toerekeningsvatbaar? Is dat echt de oplossing, voor beiden? Iets om heel goed over na te denken.

Naar mijn mening moet jij echt hulp zoeken, en niet alleen hier. Is er echt niemand waarmee jij er over kan praten?