Ben geen sentimentele ziel. Soms hoor je idd mensen in de zaal snikken en snotteren maar dan denk ik hallo het is toch maar film? Ook bij echt verdriet irl komen er geen tranen. Wel een stevige brok in de keel en schorre stem. Niet dat ik zo'n keiharde bink ben ofzo maar ik maak gewoon geen tranen aan. Heb al vaker gehoord dat een stevig potje huilen eigenlijk veel gezonder voor je is maar het lukt niet.

Hoi TS,

Ik heb exact hetzelfde. Soms raakt een scene je zo diep uit medelijden met dat personage wie je je in herkent of uit eigen ervaringen.

Een paar jaar geleden was ik met mijn vader op een concert van Metallica. Toen ze het nummer The unforgiven speelden samen met projecties op de achtergrond wist ik ook niet hoe ik mijn tranen moest bedwingen omdat het zo dichtbij kwam. Bij de beelden en de tekst.

Dus ja, het is normaal dat op sommige momenten geen controle hebt over je emoties.

Ik heb mijn vader dan ook geknuffeld zonder uitleg te geven. Ik denk dat hij begreep vanwaar ze kwamen.

Is volgens mij een natuurlijke reactie waarbij je je niet hoeft te schamen.

Film en muziek kunnen heel wat in je los maken omdat ze net bedoeld zijn om op je emoties te werken.

Het beste, en schaam je er zeker niet voor!