Veel succes! Kies vooral voor de methode waar jij je het fijnst bij voelt, of dat nou een brief, een mail of een appje is. Het gaat hier om jou, niet om wat 'raar' of 'normaal' is.

Bedankt voor je reactie.. Ik zal kijken.. Ik weet het niet. Ik heb hem ook op whatsapp, maar een heel verhaal schrijven via whatsapp is een beetje raar misschien? Ik denk dat ik een mailtje schrijf dan. Of een brief. Ik weet niet wat het best is maar ik hoop de moed te kunnen verzamelen

Ik denk niet dat je mentor je lastig vindt, eerder dat hij denkt dat het goed met je gaat. Herinner hem gerust aan jullie afspraak! Je hebt als leerling recht op ondersteuning van je mentor, en het is zijn werk om jou die ondersteuning te bieden. Je bent dus niet lastig als je hem om hulp vraagt: feitelijk vraag je hem gewoon om zijn werk te doen. Zeker als hij een aardig persoon is, zoals je zegt, zal hij het echt niet erg vinden; integendeel, ik denk dat hij het zelfs fijn zal vinden dat je hulp zoekt wanneer je die nodig hebt.

Als je vrienden vragen wat je met je mentor gaat bespreken, is er niets op tegen om gewoon te antwoorden dat het iets persoonlijks is en je het niet fijn vindt om het erover te hebben. Dat mag gewoon en is heel normaal!

Bedankt voor je reactie en sorry voor mijn late reactie... Ik ben bang dat ik hem lastigval. En daarnaast.. Ik ben wel al maanden aan het twijfelen of ik iets zou zeggen. Het zit namelijk zo, ik heb in het begin van het jaar gezegd dat ik me niet goed voel. Maar verder heeft mijn mentor niet echt meer aan me gevraagd hoe het gaat etc. Misschien denkt hij dat het goed gaat.. Maar toch heb ik het idee alsof ik lastig ben. Hij is wel aardig en begripvol.. Daar njet van En daarnaast wil ik ook niet dat mijn vrienden het weten. Mn mentor wil me sowieso spreken als ik het hem vertel en dan gaan mn vrienden vragen wat er is want we zitten in dezelfde mentorklas. Ik weet niet wat ik dan moet zeggen

Hey TS, weet je wat je tegenhoudt om het je mentor te vertellen? Is er iets wat je dwars zit?

Als je niet op de juiste woorden kunt komen, kun je ook proberen om je gevoelens op te schrijven en het op papier aan hem geven of hem mailen. Op die manier hoef je het niet face-to-face aan hem te vertellen. Je zou hem eventueel zelfs dit topic kunnen laten zien, of het bericht waarmee je dit topic gestart hebt.

Hoi J21... wat heftig! Hoe gaat het nu met je? Ik durf de eerste stap gewoon niet te nemen en ik weet gewoon niet hoe ik het tegeb mn mentor moet zeggen... Ik wil wel maar ik weet het gewoon niet ik kan het niet... Hoe heb jij het verteld en tegeb wie...?

Hoi J12. Heftig om te lezen... Fijn dat het nu beter met je gaat :). Heb jij gesprekken met je mentor nu nog..? Hoe reageren ze op school? En je ouders? Ik zou ook wel iemand willen om alles mee te delen... Maar ik denk niet dat ik iemand zal gaan vinden.. Geen leuke jongens die ik ken helaas :( Iig bedankt voor je reactie??

Wat onzettend kut dat je dit door moet maken. Ik ben zelf al 2 jaar eigenaar van 8 psychische ziektes en stoornissen. Wacht er niet te lang mee want dat heb ik dus wel gedaan, omdat ik niemand ermee wilde lastig vallen en pijn wilde doen, en dat heeft mijn situatie bijna 100% onbehandelbaar gemaakt. Dat 1.5 jaar wachten met hulp zoeken heeft me dus niet geholpen. Dus nu in totaal 3.5 jaar psychische klachten is voor veel instellingen te veel. Dus please... wacht niet te lang! Ik smeek het je!

Ik heb dat ook meegemaakt toen ik 11 was, heb al een keer geprobeerd om zelfmoord te plegen, ik ben dat jaar ook blijven zitten in 1 vwo. Dat was allemaal vlak voor de zomervakantie. Doe dit jaar weer vwo 1 en heb mijn leven weer opgepakt en er weer zin in gekregen door een paar meiden uit mijn klas. Ben smoorverliefd op een van die meiden, wat jij kunt doen is op zoek naar de ware liefde gaan. Een partner om mee te praten kan zooveel oplossen en jd lekerder in je vel laten zitten. Hoop dat het je lukt om je erover heen te zetten, en hou me alsjeblieft op de hoogte

Graag gedaan, en veel succes!

Ik zal kijken... bedankt voor je reactie iig.

Wees niet bang dat je anderen daarmee tot last bent. Ja, het kan heftig zijn om te horen dat een naaste aan de dood denkt - maar dat komt juist omdat jij belangrijk bent voor die mensen! Je kunt het met een ziekte vergelijken (depressie is ook eigenlijk een soort ziekte): het is natuurlijk niet leuk om te horen dat een naaste heel ziek is, maar dat wil niet zeggen dat mensen die ziek zijn dat geheim moeten houden. Juist als mensen om je geven, willen ze het weten als het niet goed met je gaat.

Het zou goed kunnen dat je mentor het niet meer heeft nagevraagd omdat hij denkt dat het beter met je gaat. Je mag hem zeker nog eens aan jullie afspraak te herinneren nu de pta-week voorbij is! In ieder geval hoef je niet bang te zijn dat je lastig voor hem bent: leerlingen helpen is juist zijn baan.

Ik vind praten erover zo moeilijk... Ik wil iemand anders er niet mee lastigvallen. Het is voor een naaste super zwaar om te horen dat iemand dood wil. En met mijn mentor heb ik er wel over getwijfeld om het te vertellen... Ik heb hem al verteld over depressieve gedachtes. Hij vroeg toen wel of ik hulp wilde... En hij zei als je niet wil dan kijken we het aan tot de eerste pta week. Die pta week is al geweest, heb het er niet meer met hem over gehad dus denk dat hij me vergeten is ?? Dus ik ben beetje bang dat ik lastig ben. Ik durf er niet over te praten ik wil het een ander niet aan doen. Ik weet gewoon niet wat ik moet.

Hey meisje, wat zwaar voor je dat je dit doormaakt. Blijf hier alsjeblieft niet alleen meer rondlopen, maar praat erover met iemand die je kunt vertrouwen, bijvoorbeeld je mentor op school of je huisarts. Je huisarts kan je ook doorverwijzen naar professionele hulp. Net als sommige andere mensen in dit topic heb ook ik ervaring met depressie, en mij heeft dat heel veel geholpen. Bellen of chatten met 113 is ook een goed idee.

Weet alsjeblieft dat je je niet voor altijd zo vult voelen, dat het mogelijk is om een gelukkig leven te krijgen. Zo voelt het nu waarschijnlijk niet voor je: als je depressief bent, lijkt alles duister en zie je vaak niet hoe het ooit nog beter zou kunnen gaan. Maar dat kan wel degelijk.

Ik wens je heel veel sterkte.

Hallo meisje, Een heel heftig verhaal! Je hebt al een eerste grote stap gezet om dit met ons te delen. Ik ben ook een hele periode best depressief geweest en elke situatie is natuurlijk anders, maar krop het aub niet allemaal op. Probeer iemand te zoeken waarmee je alles kunt delen. Ik hoop dat het gaat helpen! Groeten Jongen 20

Vervelend dat je je zo voelt. Probeer alle positieve kanten van het leven op te schrijven (geloof me dat zijn er een heleboel) Praat er met mensen over (vrienden/vriendinnen/mentor/vertrouwenspersoon/je ouders/andere familie/huisarts/113) Hopelijk kunnen deze mensen je laten zien wat alle mooie en positieve dingen in het leven zijn en je uit deze lastige tijd helpen. Als je echt geen raad weet bel of chat dan met www.113.nl Sterkte

Heey ts, wat heftig dat je je zo voelt. Heb je hier al eens met iemand over gepraat? Dat hoeft niet meteen met je ouders te zijn, maar kan ook een ander vertrouwd persoon zijn of bijvoorbeeld met je huisarts. Ik herken je gevoel. Ik was toen depressief, en ben er mede door veel te praten, grotendeels uitgekomen. En in het begin waren het niet mijn ouders waar ik veel mee praatte maar was het een psycholoog, een vriendin, een docent of iemand van het sporten. Hoe moeilijk het ook is praat erover, want dit kun je niet alleen. Ik hoop echt dat je je beter gaat voelen, en dat je hulp zoekt. Sterkte en heel veel succes