Ik denk dat je vooral erg angstig bent, Bang om alleen te zijn. Ik heb ook veel gedaan van wat jij nu schrijft. Het is is iets wat in je schooltijd gebeurt maar het trekt door naar wanneer je vrij bent en thuis bent zeg maar. Misschien kun je school een beetje loslaten als je thuis bent, beetje vergeten. Bedoel je met opschrijven dat die 3 vrienden opschreven hadden dat ze alle 3 weer in dezelfde klas wilden zitten ?
Of zou je moeten omgaan met die 3e vriend die niet zoo leuk is ?

Je zit zeker in de 2E nu ?
Vaak kun jeje vrienden wel opzoeken in de pauze als het niet anders kan.
Ik snap de angst wel, ik heb het ook gehad. Ik moest vanaf de basisschool ook naar de middelbare school, Ik zat op de basisschool op speciaal onderwijs. Daarna moet ik naar een normale middelbare school in een andere stad, dichterbij huis dus ik wist al dat de kinderen die ik daar kende 0 was. De 1ste dag op de middelbare school wou ik stoer doen maar ik voelde wel de spanning en stress van dat ik al die kinderen niet ken. Maar er zitten er veel in je klas die ook niemand anders kennen. De 1e van de middelbare is bij mij niet zoo goed gegaan maar hoop dat het bij jouw beter gaat

En heb je ook die vraag gesteld op dit forum over luiers ? Dat was ook een jongen van 13. Ik begin hierover omdat ik weet wat het is. Van het 1 komt namelijk het ander. Ik heb ook erg lang in bed geplast, daar had ik elke avond echt heel veel stress over. Zoveel dat ik er op school nog last van had wat er die nacht gebeurt was. Kan bij jouw zijn dat je bang bent om elke nacht nat worden maar dat je het onderdrukt hebt. Wat er dan gebeurt is dat je overdag ook bang bent voor alles, het verandert wie je bent en hoe je doet enzoo

Hier de TS weer: nou er is nog iets bij gekomen... het heeft met school te maken dus ik zal wel gewoon een kleine uitleg geven: vorig schooljaar ben ik als enige van mijn klas naar een andere school gegaan, dus zat ik daar ook helemaal alleen en ik kende niemand. Ik dacht dat ik wel vrienden zou maken maar dat lukte bijna en toen negeerde ze mij opeens. Dus dat was echt een k*t jaar (sorry dat ik het zo zeg) op school. Ik ben speciaal hiervoor naar de school gegaan waar al mijn vrienden op zitten. Maar nu heb ik 2 dagen geleden te horen gekregen dat er een fout is gemaakt en dat ik niet meer in de klas van mijn vrienden kan komen omdat die klas al vol zit. Er was wel voor gezorgd dat een van mijn 3 vrienden bij mij in de klas kwam maar ik ben zo’n idioot dat ik nooit aan mijzelf kan denken dus heb ik gezegd dat dat niet hoeft omdat hun elkaar op hebben geschreven (en anders zit die andere vriend een soort van alleen want wij mogen die 3de vriend niet echt). Dus nu kan ik weer een heel nieuw jaar gaan starten waar ik helemaal niemand ken omdat een vrouw niet heeft doorgegeven dat ik bij hun in de klas wou! Nu kan ik al helemaal niet meer slapen en ik voel mij een soort van depressief ofzo. Het klinkt allemaal niet zo erg maar ik heb echt moeite met vrienden maken met andere, en ik heb daar genoeg ervaring mee dat dat echt zo is (neem maar als voorbeeld vorig jaar). Heb ik weer zo’n k*t (sorry) jaar!!!!!

Je kan de huisartsenpraktijk bellen om een afspraak te maken, in principe hoeven je ouders hier niks van te weten. Succes!

TS weer hier: ik heb het geprobeerd te vertellen maar elke keer als het een goed moment was durfde ik het niet. Heeft iemand mischien ideeen hoe ik “stiekem” een afspraak bij de huisarts kan maken. Of zal ik het toch echt moeten vertellen voordat ik naar de huisarts ga? Ik weet zelf ook wel dat ze het niet raar gaan vinden ofzo maar toch is er iets dat mij tegenhoud.

@TS Lastig dat je zo bezorgd bent. Probeer in je hoofd te houden dat de kans mega klein is dat ze iets gebeurt en nog kleiner dat ze dood gaan. Zoals hierboven al staat praat erover met ouders/vrienden/huisarts/vertrouwenspersoon Heel veel succes Groeten, Een andere J12

Mijn ouders hebben het de laatste tijd nogal druk gehad met werk dus wou ik niet dat ook nog vertellen maar ik ben van plan het volgende week te vertellen want dan hebben ze even rust

Veel succes, TS! Je hoeft je echt niet te schamen voor je klachten. Wil je ons nog laten weten hoe het gegaan is?

Bedankt voor de reacties! Ik vind het nogal lastig om aan mijn ouders te vertellen want ik kan ook geen afspraak maken bij de huisarts zonder dat hun weten waar het over gaat. Maar ik ge het proberen te vertellen en hopen dat ze het niet raar vinden ofzo..

Hey TS, ik herken de angsten die je beschrijft wel. Zo'n voorgevoel dat er iets ergs gaat gebeuren met jou of met iemand om wie je geeft, waarbij je voor je gevoel van alles moet doen om dat 'tegen te houden' - bijvoorbeeld checken of iedereen thuis nog leeft. Bij mij is door mijn huisarts en een psycholoog een dwangstoornis vastgesteld. Het kan goed dat jij ook zoiets hebt.

Ik raad je aan om een afspraak te maken met je huisarts en te vertellen over je angsten. Je huisarts kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog, die je kan helpen. Als je hulp zoekt, zijn dit soort angsten goed te behandelen!

Ik wens je heel veel sterkte!

Ts ik weet niet of je ouders dit weten maar ik denk dat je een afspraak moet maken met je huisarts en die zou je misschien naar een psychiater ofzo sturen. Is niet goed dit, een keer val je om en moeten ze jouw helpen

Ik ben geen psycholoog maar ik antwoord je graag omdat ik hier voor een stuk mezelf herken op die leeftijd. Je 'probleem' is dubbel. Je hebt een sterk ontwikkeld gevoel voor verantwoordelijkheid en dat is goed. Maar bij jou -lijkt me- is het doorgeslagen naar een schuldgevoel voor dingen die eventueel zouden kunnen gebeuren. Je hebt helemaal geen controle over het noodlot en niks zegt dat die nare dingen ook echt zullen gebeuren. Of je er op dat moment bij bent maakt helemaal niks uit.
Tweede ding: je bent een controle-freak en ook dat is niet verkeerd. Beter dan een losbol. Iemand moet per slot van rekening de boel een beetje in de gaten houden. Maar ook dat is behoorlijk doorgeslagen bij jou.
Nou, wat doen we hier aan? De zaken omdraaien dus. Het heft in handen nemen. Zoals zelf aan je mama voorstellen om mee naar de winkel te lopen. Zelf aan je zus vragen om te gaan zwemmen en ik vermoed nog een hoop dingen waar jij 'the man in charge' kan worden.
Dat is positieve verantwoordelijkheid. Heel goed voor je zelfvertrouwen.
En tot slot die nachtmerries. Die verdwijnen naarmate je zelfvertrouwen toeneemt. Even dit over mezelf: wij hebben als expats in een heel naar land gewoond met rebellengroepen die nu en dan Westerlingen ontvoerden. Ooit kwamen we met onze schoolbus midden in een opgezweepte massa terecht. De bus werd bekogeld met stenen en bijna omgekieperd en in de fik gestoken. Buiten zag je de haat in de ogen van de mensen. Je zou denken: binnen paniek en doodsangst. Niks van dat alles. Alle jongens en de bestuurder bleven ijzig kalm kalm gewoon glimlachen naar die heethoofden. En dat is wat volgens mij toen ons leven gered heeft. Kalmte zal je redden is niet voor niks het gezegde.
Dus als je weer droomt van die man die jouw keel gaat over zagen, rustig diep ademen en middelvinger opsteken.

TS naar jongen 12: dat is het probleem! Dat lukt mij niet. Ik probeer er niet aan te denken maar de gedachtes blijven. En zoals ik al had gezegd: het is makkelijker gezegd dan gedaan

Heey ts, Wat heftig! Kun je hier met je ouders of een ander vertrouwd persoon over praten? Als je niet wil dat je ouders dit weten kun je ook altijd naar de huisarts gaan. Sterkte

Ik zou het eerst tegen een vertrouwenspersoon vertellen (bijvoorbeeld je ouders, of iemand van school) die kan jou verder helpen. Misschien ook een keer langs de psycholoog gaan die kan jou helpen.

Gewoon niet aan denken