Angst aangejaagd

Ik heb dit geschreven om het uit mijn hoofd te krijgen en wilde het graag op een manier delen.

“Ik wil me niet laten leiden door angst.” Dat is tenminste wat ik iedereen vertel. Het is ook wel zo, ik wil het niet. Toch kom ik huilend thuis nadat twee mannen naar me geroepen hebben toen ik in het donker alleen naar huis fietste. Had ik langer moeten blijven? Had ik moeten wachten tot mijn huisgenoten mee konden fietsen? Had ik er op de één of andere manier voor moeten zorgen dat de opmerkingen van de mannen me niet raakten? Hoe doe je dat? Hoe ontkom je aan dat angstgevoel? Ik raakte in paniek. Waarom? Omdat ik wist dat twee mannen sterker zijn dan ik alleen. Er is niks gebeurt, er zijn loze woorden naar mijn hoofd gegooid, dat is alles. Waarom doen deze woorden zoveel met mij? Waarom wordt ik bang als er naar me geroepen wordt? Ik weet dat de kans ontzettend klein is dat deze twee mannen me echt iets aandoen. Ik weet ook dat als ze besluiten dat ze wat van me willen, dat ze dat dan makkelijk kunnen maken. Ik ben een meisje van twintig, ik kan niet op tegen twee mannen die naar mijn inschatting een jaar of 35 zijn. Wat wil je bereiken als je naar me roept? Wat wil je bereiken met de vraag of je mijn “kutje mag likken”? Is het om je macht te laten zien? Om toe te kijken hoe mijn handen strakker om het stuur grijpen en ik sneller ga fietsen? Om de angst of de boze blikken te zien? Wat geeft iemand het gore lef om mijn avond op zo’n manier te verneuken? Misschien vind je dat ik me aanstel. Er is immers niks gebeurt. Kom op zeg, een opmerking hier of daar moet toch kunnen? Het gaat niet over de opmerking die je maakt, het gaat niet over dat er verder niks gebeurt is. Het gaat erom dat ik me niet kan verweren in deze situatie. Dat je me het gevoel geeft alsof ik alleen op de wereld ben. Dat je alles zou kunnen maken en ik me toch niet zou kunnen verzetten. Het gaat erom dat jij even wilt laten zien dat ik machteloos bent en jij belangrijker of sterker of beter dan ik. Nee. Dat ben je niet. Je bent laf, zwak en minderwaardig. Dat spijt me voor je, maar probeer het alsjeblieft niet op deze manier te compenseren. Je maakt het alleen maar erger. Je maakt je eigen minderwaardigheid erger door te “winnen” in situaties waarin je niet eens kan verliezen. Het is alsof je de speen van een baby afpakt. Ik ben de baby en de speen, dat is mijn hoop.