Nooit goed genoeg

Elke avond val ik wenend in slaap. Mijn ma heeft alleen maar commentaar. Ze zegt dat ik lui ben en nuttig ben voor niks. Hier heb ik opzich niet zo veel problemen mee. Dan probeer ik mijn hart te luchten bij mijn vriendin. Dan zeg ik wat er allemaal scheelt en wat er gezegd is geweest. Ze was er altijd voor me. Nu de laatste tijd hebben we een slechtere periode gehad. Hier zijn we gelukkig uitgekomen. Althans dat dacht ik toch... Ze wordt om het minste kwaad op me, ze doet gemeen en ik doe alles voor haar. Ze duwt me steeds verder van haar weg. Ik zie haar doodgraag en blijf voor haar vechten, maar het minste wat ik fout zeg of wat in haar ogen niet oke is, wordt ze kwaad totdat ik mezelf aanpas. Dit doe ik elke keer weer en elke keer is het weer iets anders dat niet goed is. Als ik iets aan haar vraag moet er altijd eerst een hele discussie komen en dan doet ze nog steeds haar eigen zin. Elke keer krijg ik onder mijn voeten dat ik niet doe wat ze zegt en dat ik nooit iets voor haar doe, terwijl ze zelf de ergste is en over alles moeilijk doet. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Maar het uitmaken kan ik gewoon niet...