Hulp gevraagd.

Hallo iedereen,
De titel zegt het zo’n beetje.
Ik ben een kerel van 22j. 5j geleden leerde ik via internaat een meisje kennen. We raakten vrij close bevriend.
Ik ben om 1 of andere reden emotioneel afgevlakt opgegroeid. Ik herinner me dat ik tot ik ongeveer 6 was gelukkig was, altijd lachte. Maar vanaf toen begon ik in mijn dromen mensen te zien sterven, de meeste een natuurlijke dood, sommigen niet. Soms kwam het achteraf in de krant te staan als het niet natuurlijk was. Of ik bepaalde dingen had kunnen verkomen, probeerde ik niet aan te denken. Maar zo groeide ik dus op, en het heeft toch wel een zekere impact op je aangezien je iets WIL voelen.
Het werd erger, heviger, stekender, en ik raakte uitgeput.
En toen leerde ik haar kennen. Het type meisje dat in het licht leeft. In mijn duisternis onstond er toen, klein, maar weliswaar, licht. Ik begon om haar te geven, niets te fel, gewoon vriendschap.
De nachtmerries waren tegen dan zo erg geworden dat ik soms 15keer peer nacht wakker schoot, of gewoon niet sliep, hoe moe ik ook was. En het moet rond die periode zijn geweest dat er in mijn hersenen iets is misgelopen en een deel van mijn herinneringen werf vervormd naar dingen die nooit gebeurd zijn.
Dat is achteraf bekeken.
Ik vertrouwde dit aan haar toe, vermits ik haar meer vertrouwde dan wie ook. Met mijn ouders heb ik nooit een vertrouwensband gehad, iets waarvoor ik mezelf haat. Over de pijn, de zelfhaat, de zelfmoordgedachten. Alles. En zij probeerde me te helpen. Toen kreeg ik andere nachtmerries, erger, heviger, levendiger. Pure manifestaties van angst dat haar iets zou overkomen of dat zij leed. Alsof ik vastgeketend was in de duisternis en van binnenuit uiteen werd gescheurd.
2 jaar later gingen we studeren, zij in gent, ik in leuven. En toen begon ook een ander soort dromen vanuit het niets. Waarin ik, samen met haar, een leven had, in mijn dromen thuiskwam en haar en de kinderen zag. Hoe goed dat voelde. Nota:ik wil niet trouwen. En al helemaal geen kinderen.
Omdat ik moest weten of zij ook iets voor mij voelde, heb ik er met haar over gepraat. Ze gaf duidelijk weer dat dit niet het geval was, dus moest ik van die gevoelens afgeraken.
Dus probeerde ik om op haar negatieve kanten te focussen, want ze is niet perfect. Maar dit versterkte de gevoelens, want hoewel ik sommige dingen die ze doet haat, hou ik er ook van.
Het gevoel van wanhoop dat ik alleen zal sterven, aangezien ik nooit voor iemand anders gevoelens heb gehad, tastte mijn al uitgehongerde slaap verder aan.
Soms sliep ik een viertal dagen niet, en als ik al sliep duurde dat gewoonlijk maximum een uur, vaak slechts een fractie daarvan.
De grenzen van mijn werkelijkheid begonnen verder te vervagen.
Geweldadige gedachten borrelden op vanuit mijn hersenen, overbelast als ze waren, en uit angst dat de rook me zou verstikken en deze gedachten me zouden overnemen, dat ik zou eindigen als in mijn nachtmerries, een machteloze slaaf van mijn lijden, besloot ik me te laten opnemen nadat ik voor de 4de keer slechte examenresultaten had gekregen als burgerlijk ingenieur. 10u lang he b ik toen muisstil gezeten en ge dacht aan al mijn falen en dingen die ik verkloot heb in mijn leven.
Medepatienten en een bepaald voorval deden me inzien dat ik eerder mezelf kapot zou maken dan anderen, en daarmee verdween mijn angst. Toch zat ik er 4maanden, zo lang duurde het voor ik adem kon halen nadat ze mijn bewustzijn verdronken hadden met medicatie.
Daar besefte ik dat sommige van mijn her