Mijn verhaal

Het begon allemaal op 02/01/2013, de dag dat mijn eerste lief mijn verkrachtte. Hij verkrachtte mij niet met zijn penis, maar met zijn vinger. Er is dus niets gebeurd, maar het heeft wel een hele grote indruk op mij na gelaten. De eerste dagen en weken wilde ik niet geloven dat dit gebeurd was. Mijn relatie verliep ook veel stroever en ik begon terug meer met andere jongens om te gaan. Op 02/02/2013 het ik het via sms uitgemaakt. Daarvoor had ik bijna een hele nacht liggen sms’en met TM die mijn tweede lief zou worden. Deze had mij gezegd dat hij al gevoelens voor mij had sinds dat we elkaar leerde kennen. Ik had ondertussen ook gevoelens voor hem ontwikkeld en we zijn een koppel geworden. Het duurde tot ergens midden april alvorens ik hem vertelde wat er op 02/01/2013 gebeurd was. Hij was de eerste tegen wie ik het durfde vertellen en hij was razend. Onze relatie duurde tot midden augustus. Ik heb deze toen beëindig omdat ik nog te veel met het voorval van 02/01/2013 in mijn hoofd zat en ook omdat zijn ego me te groot was. Nadien heb ik een tijd lang geen relaties meer gehad. Wel werd ik super close met T. Een jongen die ik kende van op het boogschieten. We zaten in dezelfde club. Rond Kerstmis 2014 zijn we drie dagen een koppel geweest, maar dit stelde niets voor. Eind april/begin mei 2014 heb ik een lieve Amerikaan leren kennen en had ik daarmee een langeafstandsrelatie voor een kleine twee maand. Het feit dat hij hier niet kon zijn en T dat wel was, maakte uiteindelijk een einde aan onze relatie. We zijn nog vrienden en spreken elkaar nog geregeld. In juni en juli heb ik nog twee relaties van twee weken gehad die ook niet veel voorstelde. Eind oktober heb ik dan terug iemand leren kennen waarvan ik dacht ‘dit is em’. We zijn bijna vier maanden een koppel geweest, maar mijn verleden speelde hem parten. Hij kon er niet tegen dat ik zo gesloten en koppig was. Sinds 02/01/2013 is er geen week voorbij gegaan waarin in niet aan het verval gedacht heb. Telkens vraag in me af hoe ik het had kunnen voorkomen. Telkens moet ik mezelf er van overtuigen dat het niet mijn schuld is, ook al is het dat wel. Als ik naar mijn moeder geluisterd had, was dit allemaal niet gebeurd. Vandaag heb ik heel diep gezeten. Ik zat op het punt dat ik een einde aan mijn leven wilde maken. Uiteindelijk na lang wikken en wegen heb ik besloten langs het CAW in M. te gaan. Na eerst een half uur buiten op de trap te zitten uit vrees om binnen te gaan, heb ik uiteindelijk twee uur met de mensen ginder gepraat. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik fout bezig was. Ginder hebben ze mijn ogen geopend, ze hebben me laten inzien dat ik me niet moet laten doen door andere mensen. Natuurlijk kan je even in de put zitten, maar ik zat al twee jaar om de zoveel tijd serieus in de put. Vanaf nu is dit gedaan. Wie me nu nog wilt moet me verdienen! Vind je me te koppig? Vind je dat ik niet genoeg over mezelf praat? Dit is hoe ik ben. Kan je dat niet aan? Daar is de deur!