Bang na inbraak

Toen ik 14 was (3 jaar geleden) werd er op een avond in april ingebroken (het was nog licht buiten). M'n ouders en broertje waren weg. Ik zou met een vriendin gaan hardlopen en toen ik de trap op liep, zag ik een jongen van ongeveer 19/20 ofzo voor ons huis staan en naar binnen kijken. Hij zag mij niet en ik dacht er verder ook niet bij na. Toen ik me omgekleed had en in de bijkeuken m'n schoenen aan het aantrekken was, hoorde ik opeens gerommel op het platte dak. Ik dacht eerst dat er misschien een kat ofzo op liep. Een beetje gehaast trok ik m'n schoenen aan en liep naar buiten. Op ons oprijdpad stond een onbekende fiets. Ik ging snel naar m'n vriendin toe (die tegenover mij woont) en vertelde haar dat ik dacht dat de jongen van die fiets op ons dak was geklommen. Misschien dat hij gevoetbald had en de bal perongeluk op ons dak geschoten had? Ik had geen idee en was te naïef om er verkeerde ideeën bij te hebben. Ik woon in Overijssel en er gebeurt hier nooit iets. Vervolgens zag ik vanuit de keuken van mijn vriendin diezelfde jongen die voor ons huis had staan kijken voorbij fietsen met een grote tas in z'n hand. Ik ging samen met de zus van mijn vriendin achter ons huis kijken of er nu niemand meer op het dak was en het dus die jongen geweest was. Vanuit de tuin zag ik dat het raam van mijn broertjes kamer (die uitkwam op het platte dak) wijd open stond. Ik ging naar binnen om hem binnen te doen (aangezien ik wilde gaan hardlopen). Toen ik boven kwam, zag ik dat alle laatjes open stonden en er lege sieradendoosjes op het bed van mij en mijn ouders lagen. Op dat moment besefte ik pas dat die jongen ingebroken had. Ik stond te trillen en barstte in huilen uit, terwijl ik gilde naar de zus van mijn vriendin die beneden was. De politie heeft later naar vingerafdrukken gezocht, maar niks gevonden. De tijd daarna durfde ik niet meer alleen thuis te zijn, bang dat het weer zou gebeuren en ik dit keer oog en oog met de inbreker kwam te staan. Ik heb altijd gedacht (en vooral gehoopt!) dat dat minder zou worden als ik ouder werd, maar niets is minder waar helaas. Ik ben nu 17 en voel me niet meer op m'n gemak als ik alleen thuis ben. Deze week ben ik extra veel thuis om te leren voor examens en ik merk weer hoe vaak ik van m'n stoel af spring en uit het raam kijk als ik een geluid op het platte dak hoor, ook al weet ik dat het vogels zijn. Als ik thuis kom, controleer ik eerst minstens 3x of alle ramen (vooral die van mijn broertjes kamer) dicht zitten en of de deur echt op slot zit. Ik heb altijd muziek op staan als ik alleen thuis ben, zodat een mogelijke inbreker hoort dat er iemand thuis is, ook al kan ik me dan helemaal niet concentreren tijdens het leren. Volgend jaar ga ik studeren en daar op kamers, waardoor ik daar ook veel alleen thuis zal zijn. Ik heb na de inbraak wel een brief van Slachtofferhulp gehad dat ik met iemand kon praten als ik er mee zat. Ik dacht toen alleen dat het wel over zou gaan en dat je daar alleen heen ging als er echt iets heel ergs was gebeurd. Nu vind ik het dus nog steeds eng en wat m'n ouders ook zeggen, niks stelt me gerust. Inbreken worden vooral veel 's nachts gepleegd, maar ik weet nu dat het ook gewoon overdag kan gebeuren. Ook zeggen m'n ouders dat een inbreker mij toch niks aan zou doen, maar toen er bij m'n nicht ingebroken werd en zij de inbreker zag, heeft hij haar wel bedreigd. Is er misschien iemand die hetzelfde heeft meegemaakt of weet hoe ik hier van af kan komen? :( $