Zeg me gewoon wat er mis met me is.

Hoi, ik ben een meisje va 18 jaar. Ik ben al sinds kind af aan streng opgevoed. Ik kon me daar als kind niet echt iets bij voorstellen, aangezien het leek alsof ik in twee werelden leefde. Mijn moeder was niet zo streng ingesteld, en mijn vader daarentegen was het tegenovergesteld van haar. En dat was best wel raar, want als het om schoolwerk ging, zei hij steeds dat mijn hersens net als een computer werken, en dat je altijd zult slagen als je echt alles geeft wat je hebt. En later als ik een 7 of een 8 behaalde, zei hij dat ik nergens goed voor ben, en dat mijn hersenen gewoon onderontwikkeld zijn. Ik had toen nog een paar goede vrienden, en ik ging ook erg goed met ze om. Ik ging toen altijd skaten, basketballen, wandelen, in het park spelen, alles als het maar buitens huis was. Maar ondanks dat mijn vader me soms erg kon raken op het emotionele vlak, vertelde ik hem altijd alles. Eind roep acht, gingen we op schoolkamp. De meisjes haalden daar wel wat rottigheid uit, en sommigen gingen stiekem in de avond naar de kamers van de jongens, en deden daar weet ik wel niet wat. Ik vertelde dat allemaal aan mijn vader toen hij vroeg of er slechte dingen gaande waren tijdens mijn schoolkamp, ik kon het gewoon niet verzwijgen. Maar alles veranderde toen pap zijn werkschema werd aangepast, en hij nog enkel in de avonden moest werken. Ik was toen net begonnen met de middelbare school, en ik was me er nog totaal niet van bewust dat sindsdien mijn leven compleet zou veranderen. Pap had kritiek op al mijn klasgenoten. Een goede vriendin van mij joeg hij weg, en alle anderen trouwens ook. Hij bleef me thuis maar insteken dat hij een groot argument zou aangaan met iedereen die met mij zouden omgaan, en door hem niet goedgekeurd waren. Hij stond maar te vloeken over mijn klasgenoten, en niemand was goed genoeg voor hem. Ik wist niet wat ik moest doen, en ik begon heel erg onzeker te worden. Ik begon me steeds minder te uitten, en steeds als me werd gevraagd om iets leuks na schooltijd te gaan doen, weigerde ik altijd. Na een paar keer het aan pap te hebben gevraagd, en een negatief antwoord te hebben gekregen, was ik gaan inzien dat het zinloos was. Mijn klasgenoten geloofden me niet dat het aan mijn vader lag, en ze dachten dat ik er zelf geen zin in had. Het werd enkel erger, toen ze begonnen te denken dat ik gewoon geen behoefte had aan sociaal contact. Ik ben buitengesloten, ik werd steeds onzekerder op het sociale aspect. In de jaren is er niet veel veranderd, ik mocht niet meer naar excursies, feestjes, niet naar het kerstgala, en ik mocht zelfs niet met leeftijdsgenoten wat afspreken. Pap had het vermoeden dat ik steeds maar wou gaan afspreken om de jongens. Steeds beschuldigde hij me ervan dat ik een slechte dochter ben, die enkel oog heeft voor jongens. Eerst dacht ik dat hij bezorgd om me was, maar hij begon me gewoon ervan te beschuldigen dat ik van alles wil uithalen met de jongens. Ik had wel een goede vriend,al sinds de basisschool. Mijn vriend had een geheime aanbidder, die hem brieven, rozen anoniem verstuurde. Ik werd daarvan beschuldigd, het gerucht ging de hele school rond. Niemand, zelfs mijn vriend wou me geloven. In de 4e klas heb ik hem alles uitgelegd, eerst begon hij me te geloven, of daar leek het op. Maar later begon hij me weer te beschuldigen Dezelfde onzin herhaalt zich met jongens. Mijn moeder noemt me nu geestelijk gestoord Ik weet het gewoon niet meer, wat is er mis met me? Ik vermoed zoveel dingen, maar help me aub!