Home alone

Dames en heren,

 

Jullie hebben vast wel eens de momenten in leven gehad dat jullie ouders genoeg vertrouwen in jullie hebben, en ze laten jou alleen thuis voor een weekendje.

 

Ik ben nu alleen thuis wanneer ik dit aan het schrijven ben.

 

Ok, mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder, twee zussen en ik, wonen hier sinds 2002. En natuurlijk moest mijn moeder werken; toen ik nog in de Verenigde Staten woonde, paste mijn oma op ons, en mijn moeder kwam pas terug toen ik al in bed lag.

In Nederland kon ik gerust naar huis lopen - ja, het was maar tien minuutjes lopen - en haar vriendje in die tijd, werkte thuis, en zij werkte in Amsterdam.

 

Uiteindelijk is hij weggegaan, en ik ben natuurlijk ouder geworden.

 

Dus het waren alleen mn zussen en ik, alleen thuis. Wij konden op ons zelf passen; koken, huishouden, op tijd naar bed, etc.

 

Rond mijn vijftiende of zestiende - mijn oudste zus ging uit huis, mijn andere zus was nog thuis - gingen mijn zus en ik een beetje misbruik van maken, feestjes of de simpele get togethers.

 

Nu dat ik negentien ben, en mij andere zus ook uit huis is, heb ik een beetje uitgerekend:

Ik ben gemiddeld net iets meer dan een maand per jaar alleen thuis.

 

En ik begin het te haten; alleen zijn.

Ik ben niet meer van de feesttypes. Kijk, ik vind het niet erg - mijn moeder ook niet trouwens - als ik een of twee vrienden mag hebben die langskomen die bij mij mogen dineren. Maar, dat mag maar een avond, meer niet, mag geen gebruik van maken.

Ok, stiekem heb ik wat qua alcohol, en dan drie of vier vrienden in mijn huis hebben om te blowen (heb ik eigenlijk lang niet meer gedaan).

Maar, achteraf, dineren of blowen/drinken, wanneer zij weg zijn, kan ik gerust alles opruimen, doe ik graag; ik haat een onopgeruimd huis. Maar ik ben dan helemaal alleen.

Ik heb een hond, maar hij is geen Garfield of Brian waarmee ik gesprekken kan voeren.

 

Kortom, ik haat het nu om alleen thuis te zijn.

 

Maar, soms moet het.

Deze vakantie is kennis van mij overleden, mijn moeder heeft hem 25 jaar gekend, en hij steunde ons toen mijn moeder en vader gingen scheiden.

Het is dus een beetje een plicht voor mijn moeder om naar Florida te gaan voor zijn uitvaart.

Gelukkig konden wij - moeder, zussen, en een paar andere mensen - samen zijn bij kerstavond. Maar van kerstdag, tot morgenochtend, heb ik het huis voor mezelf moeten hebben.

Ik heb wel kerstdag de mogelijkheid gehad om naar iemand te gaan om te dineren, en bij Oud & Nieuw kwamen mijn zus en haar vriendje, en de 27e mocht een vriend van mij dineren. Verder was ik helemaal alleen. En ik haat het.

 

Ik weet dat in de toekomst nog vele gelegenheden zullen komen waarbij ik alleen thuis moet zijn.

 

Maar ik zit na te denken,

Ik wil in een andere stad studeren, op kamers. Maar ik haat het al om in mijn eigen huis alleen te zijn. Denken jullie dat het fijner is wanneer ik op mezelf ga wonen, of juist kutter omdat mama er niet meer is?