Kanker...

Hoi allemaal! 2 jaar geleden kreeg mijn moeder de diagnose darmkanker. Om een erg lang, ingewikkeld en emotioneel verhaal kort te maken: mijn leven stortte in. Ik was verdrietig, ik sloot me af van de buitenwereld. Sindsdien ben ik niet erg sociaal. Mensen lachen me uit om wie ik ben. Ik weet niet of het aan de diagnose van mijn moeder komt, maar sindsdien trek ik me wel veel meer aan van wat andere mensen over mij denken en zeggen. Ik voel me veel zwakker (in geestelijke zin) dan ik van te voren was. Ik vroeg me af of meer mensen zo'n gelijk verhaal hebben meegemaakt en hoe zij met hun gevoelens zijn omgegaan. Ik heb echt de pest aan mezelf hoe ik me nu voel en hoe ik in het leven sta. Ik heb geen zin meer in school etc. Soms heb ik zelfs zulke erge depressieve buien dat ik me afvraag wat ik op deze wereld doe. T lijkt echt alsof ik maar zielig probeer te doen ofzo, maar kanker heeft mij echt zwak gemaakt, misschien heeft het wel een evenveel emotioneel effect gehad op mij als op mijn moeder. In de periode dat ik het moeilijk had op school waren er ook maar weinig mensen die daar rekening mee hielden. Een ex-vriendin van mij vroeg zich geïrriteerd af waarom ik na een half jaar nog steeds zielig aan het doen was over mijn moeder. Haar opa was 2 dagen daarvoor overleden en zij jankte toch ook niet meer? Dat was iets wat mij over mijn toeren maakte. Je moeder (bijna) verliezen is in mijn ogen toch erger dan je opa verliezen die je maar half kent (in haar geval). De volgorde van mijn verhaal slaat nergens meer op dus ik stop maar en stel mijn vraag nog maar eens. Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? En hoe zijn jullie dan uit jullie "depressieve periode" gekomen? Groetjes x