Hi. TS hier. Meisje15; Het kan denk ik wel een factor zin waarom de studie niet lekker loopt. Ik moet volgens de huidige planning tot februari 2024. Half jaartje stoppen is denk ik geen optie omdat ik door mijn contracturen niet meer/extra kan werken bij mijn bijbaan. Ik weet ook niet of voor een half jaartje dat zo handig werkt. Meisje16; Ik heb gelukkig wel vrienden waarmee ik erover kan praten. Maar met mijn ouders niet omdat het voor mij voelt alsof ik niet serieus genomen wordt over mijn gevoelens. Desondanks de suicide van mijn zus. Jongen23; Ik ben momenteel vierdejaars. Ik heb 1 vak die ik al meerdere keren niet gehaald heb omdat de docent zeer streng is. Daarnaast heb ik de vierdejaarsvakken, afstudeerstage en scriptie nog. Momenteel voelt het alsof de ene tegenslag op de andere tegenslag komt waardoor mijn motivatie en energie weg zijn. Ik heb sinds een tijdje dat ik nergens meer zin in heb en zelfs voor dingen buiten mijn school om geen motivatie meer voor heb. Ik heb ondertussen ook contact opgenomen met mijn mentor en decaan voor een gesprek erover. Bij mijn hogeschool is er voor de studentenpsycholoog een wachtrij van enkele maanden, waardoor dit geen goede optie lijkt. Jongen20; Ik heb geen idee. Elke keer als ik er thuis over begin krijg ik hetzelfde te horen. Ik zit eraan te denken om na het gesprek met mijn decaan en mentor desnoods als daar niks uitkomt gewoon te stoppen met mijn studie, dan zie ik het vanzelf wel denk ik. Jongen21; Ja die druk om me heen van mensen die al afgestudeerd zijn of zonder diploma (of een korte mbo van 2 jaar) al werken is echt vervelend. Hierdoor voelt het alsof ik achterloop en faal. Die studieschuld kan ik wel betalen, daarvoor heb ik al genoeg op mijn bank staan. Het is meer dat ik laatste tijd zoveel donkere gedachtes heb en nauwelijks tot niks uit mijn handen krijg. Mede hierdoor heeft het zo lang geduurd om te antwoorden op deze reacties bijvoorbeeld. Ik heb geprobeerd in het verleden om hulp te vragen bij de studiepsycholoog, maar die had toen een maandenlange wachtrij. Mijn mentor en decaan heb ik al wel benaderd voor een gesprek.

Heftige situatie!

Gecondoleerd nog.

Verschillende dingen herken ik wel in je verhaal. Ik begin nu met mijn derde studie en die andere 2 jaren van andere studies voelen nog steeds voor mij als iets weggegooide tijd. Aan de andere kant, je hebt er wel wat van geleerd.

Ook hoor ik net als bij jou mensen/vrienden om me heen die al afgestudeerd zijn en al werken. Dit geeft mij ook veel stress en druk van ik moet presteren.

Maar verder, rot van je moeder. Ik geef haar stiekem toch beetje gelijk als het gaat om je studie afmaken. Je bent nog niet gestopt, dus je staat nog ingeschreven. Die studieschuld betaal je later wel. En banen veranderen in de toekomst & tegenwoordig kun je je heel snel laten omscholen als je al aan het werken bent. Ik zou het toch afmaken. Ook al is het even niks, probeer erna kort te werken of ga een master doen.

Depressie is enorm lastig om mee te leven. Ik weet dat de wachttijden lang zijn, maar probeer toch hulp ergens te zoeken bij psycholoog of op school.

Je hebt maar 1 leven, probeer er wat van te maken. Uiteindelijk kom je er wel. T gaat erom wat jij wilt en laat je depressie je niet hinderen om je studie niet af te maken. Leven met schuld/faal gevoel is enorm kut en stoppen met je studie gaat je denk ik meer depressief maken.

Beste TS, jij moet jezelf afvragen, waar wordt ik gelukkig van, waarbij ik een ding kan zeggen, niet van school!!

Ja, je hebt studieschuld, maar er is meer in het leven, je bent jong, kunt energiek zijn en werk is er in overvloed. Maak je eigen keuzes, die leeftijd heb je meer dan.

Jouw moeder moet toch zien wat het met jou doet, ze wil toch zeker miet nog een tweede kind verliezen! Zeg wat jou gelukkig maakt, geld is maar geld!

Toon lef en volg je hart, succes

Hey!
Laat ik beginnen met te zeggen dat het me heel naar lijkt om in je situatie te zitten.
Ik herken je situatie wel een beetje door allerlei persoonlijke omstandigheden bij deze reageerder, maar dat is nu even niet belangrijk. Voor jou is het volgens mij belangrijk om niet vast te lopen in doemscenario’s die je hoofd bedenkt als je niet lekker in je fel zit. Probeer daar bovenuit te stijgen, op eigen kracht, of met hulp. Zo zijn de scenario’s in je hoofd nu “verdergaan en jezelf nog dieper in de depressie jagen of 5 jaar aan studie weggooien en de studieschuld aanvaarden”. De vraag is of dat de keuzes zijn. Hoe ver ben je met je studie, wat moet er nog gebeuren om hem af te ronden? Komen er in dat deel nog onderdelen die je wél leuk lijken en waar je energie kunt uithalen, welke energieboost geeft het je als je het na alle tegenslag wel haalt? Een jaar studievertraging overkomt heel veel mensen, 2 jaar ook, dus laat je op dat vlak geen schuldgevoel aanpraten. Wat is het alternatief als je stopt? Is dat niet de weg van de minste weerstand? Krijg je daar op langere termijn geen spijt van en zou dat je depressieve gevoelens niet juist kunnen aanjagen? De antwoorden op die laatste vragen kunnen negatief zijn en op die eersten ook, waardoor stoppen het beste is, maar dat hoeft echt niet zo te zijn. Je zou kunnen overwegen om eens naar een studieadviseur, de decaan of een studentenpsycholoog te stappen om erachter te komen waar het probleem zit en waar de kansen om te voorkomen dat je in de mist per ongeluk de verkeerde kant opstuurt. Er zitten bijvoorbeeld ook allerlei stappen tussen stoppen en op volle kracht doorgaan in. Dat met hulp overwegen is beter dan het helemaal zelf doen terwijl je vooral mist ziet en het is vaak ook beter dan alleen het plan van je mentor/SLB-er volgen, met een beetje pech heeft de jouwe immers niet de benodigde mensenkennis, laat staan de juiste opleiding daarvoor. Geef dus niet te snel op, druk ook niet zomaar door, maar probeer met anderen naar een oplossing te zoeken, dan komt het vast goed met jou.

Jemig zware kopzorgen J23
Gecondoleerd met je zus.

Ik ben dan nog wel lang niet zo oud en ver met studeren als jij.
Maar bij ons thuis zeggen mijn ouders vaak dat het er hun om gaat dat wij gelukkig zijn.
Dus met andere woorden we mogen studeren wat we willen en als we liever werken gaan ook prima.
Ik heb 2 broers die iets ouder zijn dan ik ze zijn 18 en 20.
Ze doen MBO opleidingen en ik ga volgend jaar ook MBO doen.
Werk schijnt er nu zat te zijn dus een baantje vinden is vast niet zo moeilijk.

Kun je niet een jaartje je studie ff uitstellen?
Een jaartje werken en voor jezelf bedenken of je verder wil met deze studie of liever wat anders.
Mijn oudste broer had door die corona shit ook een diepe dip.
En eigenlijk hadden we er allemaal wel last van.
We hebben via de huisarts hulp gevraagd en we kwamen bij een jeugd training buro terecht.
Daar hadden ze groep sessies voor jongeren van verschillende leeftijden met soortgelijke problemen.
Ten eerste kwamen we daar leuke mensen tegen van onze leeftijd. En daarbij leerden we van elkaar hoe je met je "ellende" om kan gaan.
Wij zijn nu wel met die sessies gestopt maar hebben nog wel contact met een paar vrienden en vriendinnen daarvan.

Zeker als je zoals jij je zus verloren bent moet je echt met iemand kunnen praten.
En misschien kun je juist daarover met je ouders moeilijk praten?

He wat een lastige situatie. Je hebt veel meegemaakt, zou dat ook niet de reden kunnen zijn dat je studie niet lekker loopt? Ik weet niet hoe lang je nog moet, maar misschien kan je met de opleiding afhalen dat je een sabbatical neemt. Even een half jaartje stoppen ( werken en verwerken ) en dan in september beginnen? Het is jammer als je alles voor niks hebt gedaan.