Depressie, ook een ziekte: een levenslange strijd?

Het begon na mijn operatie van een bottumor in mijn kuit
Ik kon niets meer doen, ik kon nit gaan en staan waar ik wou, ik zat 6maanden in een rolstoel en had krukken, ik moest lelijke witte steunkousen dragen 6maanden lang, ik kon niet meer werken in de carrefour in het weekend, sliep niet meer van de pijn, kon niet meer gaan hiphoppen e.d.
Kortom als 17-jarige was dit een hel! Ik mocht niet meer naar school gaan, zat in mijn laatste jaar wetenschappen wiskunde, kreeg morfine tegen de pijn (dat trouwens niets hielp, zelfs niet om te slapen) en zoals men zegt, in nood kent men zijn vrienden! Toen ik niets meer kon doen zag ik wie moeite deed om me te zien, helpen of steunen en wie niet. Ik moest en zou mijn laatste jaar halen, al mocht ik niet naar school. Ik moest vaak op controle en tijdens de les kon ik niet volgen door oververmoeidheid en slaaptekort. Bovendien moest ik nog veel leerstof inhalen die ik had gemist tijdens mijn opname. Veel mensen hebben me toen laten zitten ondanks hun -achteraf loze- beloftes. Ik kon (nog steeds niet) geen hakken meer aandoen of skinny's dragen, lopen, ... Het was me allemaal te veel, ik kon niets meer aan. Mijn emmer zat al lang meer dan vol. Ik miste warmte, genegenheid, oprechtheid en liefde (vooral van een moederfiguur). Zeker als ik me vergeleek met mijn klasgenoten. Alsof dat niet genoeg was, moest ik alleen gaan wonen want ik werd bijna 18. Ik woonde immers op internaat. Ik was er helemaal nog niet klaar voor, fysiek kon ik geen huishouden runnen door mijn operatie en mentaal zakte ik steeds meer en meer ineen als een pudding. Ik had een zware ruzie met mijn grote zus, hoorde mijn ouders niet veel, was in de steek gelaten door velen. Iemand waar ik veel om gaf toen liet plots niets meer weten, antwoordde niet meer op mijn berichten, blokte enig contact af, dat sowieso al altijd langs mijn kant moest komen, tenzij ze mij of iets nodig had. Iemand waarmee ik had samengewoond en samengeleefd, iemand die ik zag als een grote zus. Ik had 80dagen en zou wegmoeten uit het internaat omdat ik 18 was geworden en zou dakloos worden. Ik had geen zin meer in het leven. Het was me te veel. ik kon niets meer (ver)dragen. Ik had geen energie, hoop of levenslust meer en wist niet waarom ik nog verder zou moeten leven in deze pijn. Tot op de dag van vandaag vecht ik tegen een depressie, waarvan ik me nog steeds afvraag of ik de strijd ooit zal winnen en hoe lang ik het nog zal trekken. Wetende dat elke gebeurtenis me van mijn stuk kan brengen en een trigger kan zijn om...