Best Friend

Je zat bij me in de klas, ik vond je wel leuk stiekem. Je had mooie ogen en een leuke lach. Ik had het gevoel dat je mij als een normale vriendin zag, daarom durfde ik niet te vertellen, wat ik voor je voel. Achteraf gezien, had ik dat misschien wel moeten doen. Ik ben al blij, dat we vrienden zijn geweest, want jij was echt een fantastische jongen. Je hielp me overal mee en stond voor me klaar als ik ergens mee zat. Ik vond het verschrikkelijk, wat er gebeurde. Maandag 10 maart, de dag na de carnavalsvakantie, we hadden samen carnaval gevierd, en veel lol gemaakt. Je voelde je niet lekker, zei je, toen je me op school zag. Ik maakte me zorgen, ‘het is niks ernstigs’, zei je. In de pauze klaagde je over hevige hoofdpijn, ik maakte me nog meer zorgen. Maar volgens jou hoefde dat echt niet. Toen, de les erna. Aardrijkskunde. We zaten naast elkaar. Je keek wazig voor je uit en ineens viel je om, in mijn richting, je was flauwgevallen. Ik wist dat er iets aan de hand was. De schooldokter kwam de klas in. Ze wist niet wat ze ermee moest, nadat ik verteld had dat je al hoofdpijn had gehad, je kwam maar niet bij bewustzijn. De dokter belde 112, je werd vervoerd met een ambulance naar het ziekenhuis, ik mocht mee, omdat ik je beste vriendin was. In het ziekenhuis kwam de uitslag, je had een hersenbloeding gehad, op het moment dat je flauw viel. De hoofdpijn was een voorteken. Ik voelde me kapot, ik wist niet wat ik hoorde. Waarom moest dit zo’n lieve jongen overkomen? Mijn hoofd zat vol vragen, ik mocht naar je kamer, je ogen waren open, daar zei je: Anouk, je bent de beste vriendin die iemand zich maar kan wensen, ik hou van je. Ik moest huilen, toen kwamen je ouders, vanaf daar is het allemaal nog sneller gegaan. De dokter vertelde dat het nog steeds bloedde, dat ze er niets meer aan konden doen. Dit was echt geen normale situatie en hier waren ze niet op voorbereid, je ging om de seconde achteruit. Een uur later sloot je je ogen, blies je je laatste adem uit. Ik huilde, heel erg veel. Ik knuffelde je, ik vond het vreemd, om je zo te zien. Ik had van mijn leven nog nooit zo veel verdriet gehad. Je ouders hadden waarschijnlijk precies hetzelfde. Ik hoefde niet terug naar school, het ziekenhuis meldde het nieuws aan school. Ik voelde me zo rot, jouw laatste woorden, waren over mij gegaan. Ik voelde me zo speciaal, maar echt heel verdrietig tegelijkertijd. Het was echt een niet te beschrijven gevoel. Mijn beste vriend. Overleden. Komt nooit meer terug. Toch vind ik je nog steeds leuk en zal altijd van je blijven houden. Je bent echt de liefste jongen die ik ooit gekend heb en dat zal zo blijven. Ik hou van je lieverd, voor altijd.