Heftige verhalen. Toch goed denk ik om dit van je af te schrijven. En er over praten met mensen die je kunt vertrouwen. Toch zou ik deskundige hulp vragen. Via je huisarts denk ik die je kan door verwijzen. Naar hulpverleners die begrip hebben voor jullie situatie en om het te verwerken. Met verwerken bedoel ik niet om het te vergeten, maar om enigszins te helpen om een normaal leven te kunnen leiden. Dat gun ik jullie. Kom voor jezelf op.

Dag TS,
geweld in het huishouden komt jammer genoeg best vaak voor, veel vaker als dat de buitenwereld maar kan vermoeden. Bij broer en mij thuis was het juist hetzelfde, ongeveer. Een vader die bijzonder agressief was en mama keer op keer aframmelde, alsof het een soort van 'sport' was. Wanneer het allemaal juist begon, is voor mij niet meer zo duidelijk, broer weet dat allemaal beter maar wilt er niet over spreken. De keer dat hij er ver over gegaan was, was broer denk ik 11 jaar en ikke 10. Mama werd door onze 'vader' van links naar rechts geslagen, van zodra ze de kracht had om terug recht te staan. Ik zat in het midden onder de livingtafel te krijsen, en broer ging tegen 'vader' in de aanval. Broer heeft toen serieus slaag van hem gehad, en toen broer niet meer kon, pakte onze 'vader' hem beet, en smeet hem door de living uit. Voor de rest weet ik van die dag compleet niks meer, alsof het zicht van broer die weg gesmeten werd mijn stoppen heeft laten doorbranden.
De volgende dag in school is alles uitgekomen. Broer had overal pijn en stond vol blauwe plekken, en ik heb verscheidene dagen niet meer gesproken en reageerde op niets meer. De politie is onze 'vader' toen op zijn werk gaan arresteren. Broer heeft in de rechtszaal moeten gaan getuigen, de tijdspanne tussen de gebeurtenissen zijn me niet meer duidelijk. Mama, broer en ik kregen een soort van slachtofferbegeleiding en via het CLB kregen broer en ik ook nog aparte begeleiding. Maar die dame sprak over dingen waar ze geen weet van had en daar hadden we absoluut niks aan.
Aan mama hadden we die eerste periode niet veel steun, zij had al moeite genoeg om haar eigen op te krikken. Broer en ik hadden elkaar. Armen om elkaar, en troost. Als de éne 's nachts begon te huilen, kroop de andere bij hem in bed; armen om elkaar, en troost. Zo hebben broer en ik ons er door uitgesleept.
Rechtzaak; onze 'vader' moest de helft van mama haar ouderlijk huis, waar wij woonden, hebben. Resultaat: mama werken als een paard om onze 'vader' uit te kunnen kopen, jaren van armoede. Onze 'vader' mocht ons niet benaderen. Hij mocht niet naar school komen. Hij heeft het een paar keer geprobeerd, de school belde onmiddellijk de politie.Toen broer 18 werd is hij opnieuw benaderd want hij wou terug contact met zijn oudste zoon. Van mij moest hij niks weten, want mijn interesse gaan naar de jongens en niet naar de meisjes. Toen ik 18 werd, heeft hij me dan niet geprobeerd te benaderen. Geen bericht of boodschap of iets in de brievenbus, niks. Niet dat ik dat wilde want ik zou hem onmiddellijk afgewezen hebben, maar toch: dat doen weer maar eens pijn.
Sommige mensen verdienen het niet om echtgenoot en vader te zijn. Maar het lukt ze toch om het te worden. En daar is iedereen rond hen slachtoffer van. De school heeft bij ons de doorslaggevende rol gespeeld omdat ze zagen dat er iets mis was. Politie en rechtbank deden de rest.
Kan je niet, eventueel anoniem, de politie verwittigen? Praat met iemand in school (een leerkracht)! Zij weten welke stappen nodig zijn.
Voor de rest kan ik niks anders doen dan u sterkte toewensen, en hopen, echt hopen, dat zeer binnenkort de politie voor uw deur staat om die 'vader' in boeien mee te nemen.
Groetjes, S.

Dag meisje, Het is een moeilijke situatie waar jij in zit. Je moeder en je vader hebben steeds ruzie met elkaar tot en met gewelddadige incidenten aan toe. Het is voor mij ook moeilijk om iets te zeggen waar jij wat aan hebt maar ik wil niet dat jij denkt dat iedereen er zijn schouders over ophaalt.

Als ik je verhaal lees dan begrijp ik dat het al minstens tien jaar zo is dat je ouders het steeds met elkaar aan de stok hebben. Niettemin zijn ze nog steeds bij elkaar en je vader zorgt voor een goed inkomen voor jullie levensonderhoud en alles wat jullie nodig hebben. Op zich is hij dus in dat opzicht wel een goede vader.

Dat jouw ouders nog steeds samen zijn kan natuurlijk er aan liggen dat jouw moeder geen alternatief heeft en dan maar bij hem blijft. Een alleenstaande moeder met vier kinderen, dat is geen makkelijk leven.
Het kan ook zijn dat er nog iets is dat ze bindt, ondanks al die ruzies.
Je leest wel eens dat kinderen het erger vinden om genegeerd te worden dan om af en toe klappen te krijgen van ouders met losse handen. Voor hun gevoel voelen hun ouders dan toch nog wel iets voor ze. Zo kan het ook met je ouders zijn. Ze voelen nog genoeg voor elkaar om ruzie te maken, maar leuk is het natuurlijk allemaal niet.

Je voelt je ongemakkelijk in het bijzijn van je vader, dus een goed gesprek zal er niet echt in zitten. Hoe is dat met je moeder? Daar zeg je verder niets over. Heb je met haar ook geen goede relatie?
Om enig begrip te krijgen waarom het bij jullie thuis is zoals het is zal je toch met elkaar moeten communiceren.
Als jullie samen zijn met het gezin, tijdens het eten bijvoorbeeld, of 's avonds in de huiskamer, hoe is dan de sfeer? Of ontsnappen je broer en je zussen zo gauw als het kan naar hun kamers of naar vrienden?

Je vertelt nu hier je verhaal, maar heb je wel eens gebeld of gepost naar de kindertelefoon? Er is ook een instantie die in veel plaatsen afdelingen heeft, 'Veilig Thuis'. Als je daar op zoekt dan vind je wel het adres en telefoonnummer van een afdeling in de omgeving waar jij woont.

Zoals jij er over praat krijg ik de indruk dat jouw zusjes en je broer zich distantieren van wat er bij jullie gebeurt als je ouders weer moeilijk doen. Ze sluiten zich af en trekken zich terug in een soort van eigen wereld. Jij doet dat niet of kan dat niet. Misschien ben jij gevoeliger of voel jij je meer verantwoordelijk. Ben jij de oudste?

De enige oplossing die ik zie is er over praten. Misschien met je ouders, een of allebei, misschien met de instanties die ik noemde. Hulp van buiten zoeken die zich gaat bemoeien met jullie thuissituatie lijkt me een moeilijke zaak. Daar ga jij problemen mee krijgen ben ik bang. Ze gaan jou als verrader zien misschien en boos zijn dat jij de vuile was naar buiten brengt.
Je kan wel vragen of ze suggesties of adviezen voor je hebben over wat jij zou kunnen doen en hoe jij daar persoonlijk mee om kan gaan.

Jammer genoeg kan ik je niet beter helpen. Een verhaaltje schrijven is natuurlijk erg makkelijk. Ik hoop dat je er toch wat aan hebt. Je bent nooit alleen moet je geloven. Altijd zijn er wel die jou willen helpen. Al was het maar om alles beter te begrijpen. Ik wens je veel sterkte.