Vriend van moeder onaardig

Hey, ik wil even iets kwijt. Mijn moeder heeft ongeveer 1,5 jaar een nieuwe vriend. Ik en mijn hele gezin waren daar helemaal oké mee. Aan het begin deed hij gewoon aardig en normaal, ik dus ook. Maar hij doet steeds vervelender en bemoeit zich overal mee. Steeds gaat hij een discussie met me aan en soms gaat het gewoon nergens over en probeer het daarom ook gewoon te negeren. Hij is er elk weekend en soms ook door de weeks. Hij woont hier gelukkig niet. Maar hij komt hier met z’n domme regeltjes dingen over ons bepalen, terwijl we onze eigen regels al in huis hebben en mijn moeder dingen over ons hoort te bepalen, niet deze man. Hij pakt mijn telefoon ook weleens af om de meest kleine redenen en stopt het dan in z’n broekzak. Ik kijk mijn moeder dan boos aan en wacht totdat ze iets zegt, maar dat gebeurt niet. Ik wacht dan de hele tijd dat hij mijn telefoon aan m’n moeder geeft, maar hij houdt het in zijn broekzak. Het feit dat hij ermee naar de wc gaat vind ik niet fijn. Ik vraag m’n telefoon netjes op een lieve manier terug en krijg het niet. Wanneer hij mijn telefoon afpakt probeer ik het nog vast te houden, omdat het niet zijn bezit is. En trekken we er aan. Ik probeer het terug te trekken en opeens voelde ik al die kracht die hij gebruikte om mijn telefoon te pakken. Hij is natuurlijk veel sterker en kreeg mijn telefoon daarom ook te pakken. Mijn moeder en mijn vader hebben mijn telefoon samen betaalt. Het is een vrij dure telefoon en was daarom ook zo bang dat het kapot zou gaan, omdat hij opeens zoveel kracht zette. Ik doe nog steeds na al dit gedoe heel erg mijn best om hem hier te verwelkomen, (alleen voor mijn moeder hoor) maar als hij niet aardig doet, kan ik ook niet aardig tegen hem doen. Ik snap wel dat hij mijn moeder wilt helpen met de opvoeding, maar hij neemt het letterlijk helemaal over. Het lijkt net of hij meer zegt en bepaalt dan mijn moeder, terwijl hij niks van me is. Niet eens een stiefvader. Mijn broertje heeft hetzelfde probleem als ik. De vriend van m’n moeder had de stekker van de PlayStation van mij broertje eruit getrokken. Mijn broertje en ik probeerde de volgende dag de stekker weer in het stopcontact te stoppen en om een of andere reden ging dat ding niet meer aan. Mijn broertje was ook helemaal overstuur en dacht dat het kapot was, want hij houdt ziels veel van dat ding en vooral, omdat onze vader het voor ons heeft gekocht, waardoor het veel meer voor ons betekent. Gelukkig ging het na een aantal dagen weer aan. Maar nu bepaalt hij ook opeens wat ik eet, wanneer ik slaap, zelfs met welke hand ik eet (we hoefden nooit eetregels thuis te volgen, alleen in restauranten en dat soort plekken). Dan maakt hij een heel probleem, omdat ik met mijn rechterhand at. Ik kan hem op dat soort moment gewoon niet meer serieus nemen. Ik wil er graag met iemand over praten, maar weet niet zo erg goed met wie. Ik vertel het mijn vriendinnen liever niet, omdat ik hun juist voor de lol wil. Als ik het mijn vader of zus (mijn zus woont al een paar maanden ergens anders) vertel, zullen ze er problemen over maken en gaan er ruzies ontstaan en wordt het veel erger. Ik praat er met mn moeder weleens over, maar heb niet echt het idee dat dat wel werkt. Ze let wel meer op wat die vriend doet, maar er is nog niet veel veranderd. Ik praat er veel met m’n broertje over (bijna elke dag zelfs). Wij begrijpen elkaar heel erg goed, omdat we hetzelfde doormaken. Maar waarom kan hij niet gewoon aardig tegen ons doen? Telkens wanneer hij er is, heb ik het gevoel dat ons gezin langzaam uit elkaar valt. Door al die ruzies/discussies die hij start. Ik had vroeger altijd zin in het weekend, maar nu haat ik het weekend vanwege hem. Die man moet nu ook opeens overal met ons mee gaan. Ik probeer echt goed gedrag te vertonen, maar soms word ik zo boos van binnen dat ik me gewoon niet meer kan inhouden en alles eruit wil schreeuwen. Hij doet alleen maar aardig tegen m’n jongste zusje. Weet je waarom? Ze is nog niet eens 4 jaar. Ze zit niet in de puberteit. Als ze samen spelen lijkt hij zo aardig, maar tegen m’n broertje en mij doet hij helemaal niet aardig. Het enige wat hij bij ons doet is boos worden. Ik ben wel blij dat ik niet de enige ben die hem niet mag. Mijn broertje mag hem niet zoals jullie weten, maar mijn zus en oma ook niet. Het enige voordeel dat hij hier is, is dat mijn moeder gelukkig van hem wordt. Ik weet dus niet wat ik moet doen. Moet ik dit dan maar allemaal laten gaan en negeren? Of moet ik er toch werk van maken? Ik wil niet dat mijn moeder problemen met hem krijgt. Ik wil gewoon dat ze gelukkig met hem is. {Sorry voor dit lange verhaal}