Bedankt voor jullie reacties. :)

Hier weer een aanvulling op mijn bericht van gisteren...
Je hebt te maken met heftige emoties : schaamte, woede, angst, onzekerheid, en ga zo maar door. Maar ga je alsjeblieft niet minderwaardig voelen. Het valt jou niet te verwijten wat er is gebeurt. Iemand die ik ken zei ooit eens : " Maak je je niet te druk om dingen die je niet kan veranderen, maar maak je alleen druk om de dingen waar je wel invloed op hebt. " . Dit is misschien niet het beste voorbeeld, want natuurlijk maak je je druk om de verkrachting die je niet wilde. Maar focus je op de 2e zin.
Je hebt na de eerste keer geprobeerd het zelf te verwerken, en dat is te begrijpen, want je deed het uit zelfbescherming. Maar je hebt het helemaal nog niet verwerkt. Het contact met je vriendin verwaterd, en je hebt geen behoefte aan een vriend en je voelt je nog steeds rot.. Wat ik probeer te zeggen is : probeer je niet zo ellendig te voelen, en gebruik al je resterende energie om de dingen te doen die je wel kunt veranderen. Als je niets doet en je houdt jezelf alleen maar afzijdig, , verandert er ook niets. Dus probeer het contact te herstellen met je vriendin, met je grootouders, met je vader. Vertel (hoe moeilijk ook) wat er is voorgevallen. Probeer het gewoon, in jouw eigen tempo. En ga naar de politie. Maak desnoods alleen een melding bij de politie zonder aangifte te doen. Dit kan altijd nog in een later stadium als je je wat zekerder voelt. En het helpt echt als je vrienden en familie hebt die je net dat duwtje in de rug kunnen geven die je nodig hebt. Geef toe, het is zelfs oneerlijk voor hen als je contact met je opa en oma vermijdt, op een dag zal hij er niet meer zijn en dan is het te laat.. Idemdito voor je vader, hij kan er niets aan doen dat hij hetzelfde postuur heeft als de verkrachter.en je kunnen ondersteunen waar nodig. Dit zijn dingen die je wel zelf kan veranderen. En dat geeft je uiteindelijk ook wat meer zelfvertrouwen. En ja het is moeilijk allemaal, en om het echt goed te verwerken zal nog lang duren. Maar ik weet zeker dat je het kan. Jij bent niet waardeloos zoals je denkt !.
Heel veel liefs.

Hey, Confronterend om te lezen zo'n verhaal... Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt, het verschil is dat het bij mij om incest ging én om iemand met een beperking waardoor ik geen aangifte durfde te doen, familiefeesten etc. waren een ramp.. het ging om een periode van 12 jaar, van zo oud ik me kan herinneren (waardoor ik pas laat wist dat het slecht was)tot nu ongeveer. Afgelopen kerst gebeurde het weer, en toen ben ik naar mijn beste vriendin gegaan. Ik heb de hele nacht niet geslapen en de dag erna besloot ik met mn vriendin erbij het politiebureau binnen te stappen, gewoon om informatie te vragen wat er zou gebeuren als ik een angiste zou doen. Ik kreeg een zedenrechercheur te spreken en ik besloot toch een melding te doen. Het was heel zwaar en ik heb veel heftige emoties opgeroepen. Ik werd steeds somberder en ik had zelfs geen behoefte om met mn beste vriendin leuke dingen te gaan doen. Het was echt even door de zure appel heen bijten, want het aangifte doen zorgde toch voor een afsluiting. Ik krijg nu emdr therapie en het werkt voor mij al goed, ook het slapen gaat al beter en ik heb meer contact met vrienden en familie. Ik raad je aan om aangifte te doen of er toch met iemand over te praten. Heel veel liefs en sterkte!

Heftig verhaal , een verkrachting gaat je niet in de koude kleren zitten, en als het dan ook nog eens voor de 2e keer gebeurt....
Ik begrijp uit je verhaal dat je het de eerste keer hebt verzwegen voor je ouders en is er geen aangifte gedaan tegen die jongen, klopt dat ? Ik kan me trouwens wel voorstellen waarom aangifte doen heel moeilijk is : je moet alles tot in detail vertellen tegen een vreemde, je hebt geen garantie dat er een geschikte straf volgt, en zoals je zegt kan je misschien ook te maken krijgen van wraakacties.

Maar...... zoals je de situatie schetst beheerst het je hele leven nu en je sociale contacten met anderen lijden eronder . Je voelt jezelf depressief, je vermijdt contact met je geliefden enz enz. En dat terwijl die juist bij uitstek er zijn om jou te helpen of je ergens mee zit. Je problemen zijn momenteel zo groot, misschien is het het beste om juist dan je verhaal te doen , hoe moellijk ook. Verhuizen naar de andere kant van het land biedt echt geen oplossing, je gevoelens neem je mee. Neem even een break van je werk, meldt desnoods dat je overspannen bent en zet alles even goed op een rijtje voor jezelf. Maar dit soort dingen zijn te groot om in je eentje te verwerken. En ik denk dat je familie en vrienden wel zullen schrikken als je alles vertelt, maar heus, zij zullen er voor je zijn. Vertel je huisarts over je belangst, misschien kun je wekelijks naar therapie gaan zonder te hoeven bellen ofzo.

En ik wil je vooral aanraden om toch aangifte te gaan doen, hoe confronterend en hoe moeilijk ook. Je wilt toch ook niet dat die persoon ongestraft blijft en nu hetzelfde gaat doen bij anderen? Misschien helpt het als je je collega even in vertrouwen neemt die haar vertrek heeft aangekondigd, misschien speelt bij haar hetzelfde, en kunnen jullie samen aangifte doen.
Reageer svp als je nog twijfelt. Heel veel sterkte toegewenst !

Wat een zwaar verhaal, zeg! Ik schrik hier echt van, hoe bestaat het dat mensen zulke dingen doen...

Kun je die hulpverleners alleen maar telefonisch bereiken? Zo niet, dan kun je misschien op een andere manier contact zoeken, maar zo ja, dan helpt het misschien om van te voren na te denken over wat je wilt zeggen en wat dingen uit te schrijven op papier, zodat je tekst hebt om op terug te vallen. En misschien helpt het ook om jezelf een beloning te beloven als je gebeld hebt? Dan heb je iets om naar uit te kijken en heb je misschien meer motivatie om te proberen je over je angst heen te zetten.

Héél veel sterkte gewenst! Je hebt het ontzettend zwaar nu, maar je gaat toch door en blijft zoeken naar genezing: daarin ben je ontzettend sterk, hoe zwak je je misschien ook voelt. Hopelijk lukt het met je therapie.

Ga aangifte doen of je nu stopt of niet,
Je mag doorwerken je mag daar blijven maar je moet 1 ding
Doen... aangifte je kan hem niet zo ongestraft verder laten gaan.