Hoi, wat erg!!! Het is niet fijn dat je nu moeite hebt om mensen te vertrouwen en te leren kennen. Als je dit je hele leven lang (niemand leren kennen) aanhoudt krijg je daar spijt van.

Zorg er eerst voor dat hij er betrouwbaar uitziet, en spreek alleen diegene aan als hij of zij niet te oud is of lijkt.

En wat betreft dat vertrouwen zorg eerst ervoor dat je mensen lang kent, daarna pas echt leren te vertrouwen.

Succes!!!

Beginnend met je laatste opmerking snap ik niet goed wat je niet lukt. Dat mag je nog eens uitleggen.

Mogelijk had je minder pijn gehad, uiteindelijk, als je je wél fel verweerd had, weggeduwd had, had laten slaan. Maar, dat is praten achteraf, dus dat telt gewoon níet.

Ik wil je vooral heel veel sterkte toewensen in je verwerking van wat je overkomen is.

Hij was een kop groter en dubbel zo breed dan ik, daar ge je niet zomaar tegen in. Ik heb hem herhaaldelijk gezegd dat ik het niet wilde en dat hij moest stoppen. Misschien had ik hem moeten wegduwen, maar ik was bang dat hij me dan zou slaan en me nog meer pijn zou doen.
Wel ze hebben heel mijn verhaal aangehoord en opgeschreven en waarschijnlijk zijn kant van het verhaal ook, het onderzoek loopt nog.
En om op je vraag te antwoorden, nee dat lukt niet.

Fijn dat die agent goed overkwam. zo hóórt het ook.
Die gevechtssport is alleen om je wat zekerder te maken, veel belangrijker is dat je hulp gaat zoeken zodat je zoals dat wel gezegd wordt 'weer in je kracht komt te staan'.
Laat je nog eens weten hoe het verder gaat met je?

Het maakte niet echt uit. Hij straalde vertrouwen en begrip uit en was zeer vriendelijk.
Ik vrees dat de gevechtssport niet echt goed meer in mijn planning past, met school en andere hobby's maar ik kan altijd proberen er terug mee te beginnen.
En dat zal ik doen, hulp zoeken.

Op zich goed dat je ouders ervan weten, wel heel jammer dat je band met hen niet goed is.
Misschien tijd om gevechtssport weer op te pakken?
Maakte het in jouw geval iets uit dat het een manlijke agent was die je aangifte opname?
Van jezelf houden is te leren, écht. Maar, je zit nu zó diep dat je dat denk ik niet alleen kunt. Dus: ga hulp zoeken raad ik je aan.

Mijn ouders weten het, maar mijn band met hen is niet echt super, soms leven we meer naast elkaar dan met elkaar...
Ik heb vroeger wel gevechtssport gedaan, maar dat is al een paar jaar geleden, dus veel heb ik daar niet meer aan, maar ik ben het al wel even in overweging aan het nemen om het opnieuw te gaan doen.
Nope het was een man bij de politie.
En ik heb nooit echt van mezelf gehouden voor zover ik me kan herinneren.

Ik snap dat je niet zomaar tegen hem in wilde gaan, kon gaan. Helaas is het zo dat als een jongen iets in zijn hoofd heeft gehaald, qua sekswens, dat woorden hem dan niet zullen weten te stoppen. Wegduwen, of trappen had mogelijk wél geholpen. Dit is niet verwijtend bedoeld naar jou, beslist niet, hooguit een tikkie verklarend van hoe het soms bij jongens kan werken. En ja, mogelijk zou hij dan geweld hebben gebruikt. Maar, mogelijk ook had jij dan (nog) meer het gevoel gehad dan nu dat je gedaan hebt wat je kon. Nogmaals, die jongen zat gewoon hartstikke fout. En om het nog maar wat lastiger te maken, angst is een heel slechte raadgever. Wat dát betreft is het wel een tip om op zelfverdediging (bv een vechtsport) te gaan, al is het maar om heel sterk uit et stralen dat ze van je af moeten blijven als jij niet wilt dat ze aan je komen. Dat van aangifte doen bij de politie, klinkt een beetje plichtmatig van hen, zo van we schrijven het op, maar verwacht er niet teveel van. Het is inmiddels al meer dan een half jaar terug dat je aangifte deed per slot. Had je trouwens wel het gevoel echt gehoord te worden, en was het (hoop ik) een vrouw aan wie je je verhaal kon doen? Laatste: als jij niet genieten kunt van je naakte lijf, intiem, dan zul je er denk ik goed aan doen om alleen al hiervoor professionele hulp te gaan zoeken. Je moet als ik het zo lees gaan leren om van jezelf te houden, gewoon durven toestaan dat het goed is zoals je bent. Althans, zo lees ík je woorden. Allerlaatste: wat weten je ouders van je verkrachting eigenlijk? Ze zien ongetwijfeld dat je niet lekker draait, maken zich zorgen, maar kunnen wellicht niet bij je komen. Hoe zit dat?

Hij was een kop groter en dubbel zo breed dan ik, daar ge je niet zomaar tegen in. Ik heb hem herhaaldelijk gezegd dat ik het niet wilde en dat hij moest stoppen. Misschien had ik hem moeten wegduwen, maar ik was bang dat hij me dan zou slaan en me nog meer pijn zou doen.
Wel ze hebben heel mijn verhaal aangehoord en opgeschreven en waarschijnlijk zijn kant van het verhaal ook, het onderzoek loopt nog.
En om op je vraag te antwoorden, nee dat lukt niet.

Verkracht worden is verschrikkelijk. Je beschrijft niet hoe het kon gebeuren, wat er feitelijk is gebeurt, en wat er is gebeurt nadat je aangifte hebt gedaan. Op zich is dat logisch, ook al omdat je schrijft dat je nogal gesloten bent.
Maar, als jouw geslotenheid maakt dat een relatie daarop stuk loopt, dan moet je er wellicht toch mee aan de gang, gaan praten met 'een derde', wellicht een deskundige. Bijvoorbeeld door je te laten verwijzen, door je huisarts (waar je hoop ik wél al je verhaal aan durfde vertellen).
Maar, je zit niet terug bij af, want je neemt met dit topic het heft al een stuk in eigen handen. Door wat je meemaakte niet voor je te houden, maar erover te schrijven.
heel belangrijk is in elk geval om je ervaringen en gevoelens te kunnen delen, met iemand die je durft en kunt vertrouwen. Sterkte in elk geval, enne, uit je hoofd verbannen, nee, zó werkt dat niet, helaas. Al zijn er wel 'technieken' (bv emdr) die daarbij kunnen helpen. Uiteindelijk wil je natuurlijk eerst en vooral een positieve sekservaring.
Misschien een rare vraag, maar jezelf vingeren, lukt je dat wel, vind je dat wél prettig? Mag je wel genieten van je lijf bedoel ik daarmee.