Heyy woow heftig verhaal meid, ik snap heel goed dat je niet elke jongen meer vertrouwd maar vergeet niet dat er ook jongens zijn die heel betrouwbaar en lief zijn. Veel sterkte gewenst.

Aangrijpend verhaal, dat van je broer moet je je niet aantrekken want misschien is hij gewoon jaloers omdat jij de nodige aandacht krijgt en hij nu minder. Je zal mentaal wel weer beetje bij beetje herstellen, maar hopelijk kan je je vader en je broer snel weer ten volle vertrouwen😃.En hoe gaat het nu ondertussen?

Ik ben blij om te horen dat je weer wat met jongens kunt praten. En natuurlijk zijn er momenten dat het weer even allemaal heel heftig voor je is. Dan mag je best een dagje of een weekje depri zijn. Gun jezelf dat ook.

En natuurlijk zeurt je broer daarover. Dat is zijn taak als broer, toch? Niets van aantrekken .
Hoe gaat het vandaag?

hey meisje 22 bedankt voor de aanmoediging.

ik heb een aantal weken terug echt depri gezeten. maar ik begon me meer en meer op men gemak te voelen ik kon weer met jongens praten en er naar lachen enzo maar vandaag sta ik op en ik voel me weer zo depri. tis vandaag precies 2 maand geleden dat de rechtzaak was en binnen 2 dagen precies 8 maand geleden dat het is gebeurd. men broer is me ook beginnen uitscheleden van dat ik het achter me moe laten en dat niet alleen ik maar iedereen in ons gezin er onder leid. is het waar overdrijf ik alles, beeld ik me alles te erg in? kweet het nie maar een ding is zeker ik wil hier weg weg van alles en nog wa weg van men familie, vrienden, school, men thuis gewoon weg alles.

Wauw

Wat een bijzonder verhaal. Dank je voor het delen. Ik krijg er kippenvel van. Ik ben echt heel blij dat de jongen oprecht zijn excuses heeft gegeven aan jou. Dat is zo mooi.

En nee, je hoeft je echt niet schuldig te voelen, het is heel belangrijk dat hij leert dat andere mensen hun eigen grenzen hebben, anders gaat hij daar nog veel harder op vast lopen. 

Ik hoop vooral dat het jou rust gaat geven. Ook rust om te begrijpen dat hij niet een normale jongen is die begreep wat hij deed. Dat dus niet alle jongens zo denken en doen.

Ik hoop dat het je ruimte geeft om eerst je vader en broers weer te vertrouwen, en weer op straat te lopen en te kunne glimlachen naar groepjes jongens op de straat. En over een paar jaar een leuke jongen te ontmoeten en met hem te ontdekken hoe bijzonder het kan zijn om elkaar voorzichtig te kussen.

Meisje, van 13, stoer dat je het toch je ouders hebt verteld, stoer dat je toch naar de rechtzaak bent gegaan, stoer dat je je verhaal hier deelt.

Ik vind je echt super dapper.

schrijfster.

 hey de rechtzaak is nu voorbij. ik ben toch gegaan. en eigelijk ben ik wel blij dat ik ben gegaan alle gedeeltelijk toch. hij heeft de zwaarste straf die er bestaat gekregen. de recher zei dat tie geluk heeft dat tie  nog minderjaarig is. anders had die wel celstraf gekregen. na de rechtzaak kwam zijn advokate nog naar me toe en vroeg of hij even zijn excuzes mocht aanbieden. dat wouw hij echt van uit zen eigen doen. ik zei eerst nee. maar die advokaat drong toch aan. dan heb ik oke gezegd. toen de jongen naar mij kwam gaf ie mij een hand en zei sorry. hij begon te wenen en toen begon men vader te wenen en dan zijn ouders en dan ik. mijn vader wende omdat hij zei tegen de jongen dat tie zijn dochter op 1 dag tijd volledig kwijt is. da is ook waar ik vertrouw men vader en broers nog niet helemaal. waardoor ze zeker niet aan mij mogen komen. zijn ouder weenden omdat ze dit niet hadden verwacht van hun zoon. en de jongen weende omdat hij merkte hoeveel pijn hij mij en mijn famillie  had aan gedaan en hij wist dat hij fout was. en ik, ik weende omdat het me allemaal te veel werd. ergens voel ik me schuldig tegenover de jongen. omdat hij zwaar autistis is heeft hij de zwaarste straf gekregen. omdat hij zijn grenzen niet weet zijn en die moet hij nu leren kennen. daarom voel ik me dus schuldig. normaal zou hij niet zo'n zwaare straf moeten krijgen maar omdat hij autistis is krijgt hij extra straf. das toch nie eerlijk? nu denk ik dat het mijn fout is dat hij extra straf krijgt. ma da ist niet. toch? voor ik naar de rechtzaak ging wouw ik dat die de zwaarste straf ooit zou krijgen en nu heeft tie da en nu voel ik me schuldig. de rechter zei dat het hem goed zou doen zo'n extra straf. en dat zeiden zijn ouder en hij zelf ook maar toch....

ik weet het nie moet  ik me dan schuldig voelen of toch niet?

weet niet

Ik weet niet of het slim is om te gaan. Wat hoop je te horen, wanneer zou het voor jou rust geven? Die jongen zal echt niets positiefs van je denken, waarschijnlijk was het voor hem een spelletje en vind hij jou dus maar lastig want daardoor zit hi nu in een rechtzaak. Zou je dat aankunnen om te horen? Of schrijf een verhaal op wat je zou willen dat hij tegen je zou zeggen in de rechtzaal. Laat dat liggen in een gesloten envelop, en op het moment dat de rechtzaak is, dan lees je dat aan jezelf voor alsof hij dat tegen jou zegt. 

 Maar als ik hoor dat je nog zo angstig bent dan is dat volgens mij een veel belangrijker iets om nu iets mee te doen. Een vriendin van een vriendinnetje van me heeft een keer zoiets mee gemaakt en is via EMDR geholpen. Dat is een manier van verwerken van een trauma waardoor je niet meer zo angstig bent als je eraan terug denkt (of zoals bij jou, als je jongens ziet). Misschien kun je kijken of er een coach of therapeute is die ook zoiets aanbiedt, waar je heen zou kunnen gaan. 

schrijfster. GAAN OF NIET GAAN.

 hey de rechtzaak is nu echt heel dicht bij.

ik weet echt niet wat te doen.

ik wil er echt naar toe maar ben bang dat ik weer een terugslag te krijgen.

niet dat ik dat nu niet heb maar in het begin was ik depri en nu niet meer en dat wil ik dan ook voorkomen.

sins ik weet dat er een rechtzaak komt slaap ik bijna niet ik slaap maximum 5u per nacht.

heb al een paar keer de hele nacht wakker gelegen.

die schrik van jongens die ik wou overwinnen die is er nog altijd en op dit moment zelfs erger.

ik krijg gewoon de kriebels al er een jongen naar me kijkt.

of als er een jongen in men buurt komt.

dan vraag ik me af of zij dat niet zien dat ik bang ben van ze.

want ik bedoel ik sta letterlijk te trillen op men benen en ik zorg er dan ook voor dat ik omiddelijk weg geraak.

een groep jongens paseren of maar 1 jongen paseren doe ik niet ik ga nog liever voor een auto springen dan naast die jongens te lopen.

ik weet niet wat te doen.

de politie raad het ergens af om naar die rechtzaak te gaan.

omdat de jongen een advokaat heeft en ik niet.

en die advokaat zal ook vanalles aan doen om zijn straf te verminderen als hij die natuurlijk krijgt.

en wat die advokaat zegt kan soms een hele achteruitgang zijn voor het slachtoffer zelf zeggen ze.

maar dat maakt me juist nieuwschierig weten wat de jongen nu van me denkt.

maar hoe meer ik er over nadenk hoe minder ik het zie zitten om te gaan.

maar toch wil ik gaan gewoon om me gerust te stellen.

als het me wel gerust maakt.

wat zou jij doen? gaan of niet gaan.

vertrouwen hebben

Lijkt me heel naar voor je, zo'n rechtzaak. Heb vertrouwen in jezelf. Ik denk dat het belangrijk is dat je voor jezelf opkomt, voor wat jij belangrijk vind. 

schrijfster.

 wat nu?

er komt een rechtzaak ivm de aanranding en ik weet niet wat te doen gaan of niet gaan.

heb al weinig geslapen de laaste tijd en ik kan het maar niet van me afzetten.

wat moet ik doen?

kan er me iemand helpen?

xjes schrijfster.

Goed dat je het verteld hebt!

Hey, wat goed dat je het hebt gezegt tegen je ouders, het is natuurlijk vreselijk als je zoiets meemaakt! Ik heb hetzelfde ook meegemaakt, en ik weet hoe je je voelt.. Ik was 12. Inmiddels durf ik wel weer te zwemmen, maar niet alleen.. Sterkte ermee!

schrijfster.

hoi allemaal. bedankt voor jullie advies. ik heb een mail gestuurd naar men ouders en zij hebben het gelezen. ze dachten dat ik er overheen was omdat ik zo vrolijk was. maar nu ze die mail lazen hebben ze onmiddelijk met me gesproken. ik heb ook vertelt dat ik veel op deze site zit. daarom wil men papa eens kijken wat voor site het is. ik ben echt blij dat ik naar jullie geluisterd heb. mijn ouders weten er nu van en nu weet ik zeker dat ik hulp krijg. ja inderdaad ik heb heel zeker de beste ouders van de hele wereld. groetjes K

ja!

 Wat ben ik blij dat je weer schrijft en dat je besluit om die eikel niet te gunnen dat hij je leven verpest. Goed idee om een brief te schrijven (dat heb ik vroeger ook een keer gedaan naar mijn ouders toen ik heel verdrietig was). Zorg wel dat je daarna niet weer meteen met een glimlach zegt dat het nu wel gaat (dat heb ik toen gedaan), maar dat je echt hulp krijgt. 

Mooi doel om 1 september als je weer naar school gaat je schrik overwonnen te hebben. 

schrijfster.

hey bedankt voor je reactie. ik heb besloten een brief naar men ouders te schrijven om alles uit te leggen. en om hulp te vragen. want jij hebt gelijk die ene eikel is het echt niet waard. niet alle jongens zijn zo erg als hem. kijk maar naar mijn broer hij is een schat hem kan ik wel vertrouwen. ook wil ik mijn schrik overwonnen hebben voor het weer school is dus voor 1 september. want ik wil niet dat iemand er achter komt en ook niet weet. alvast bedankt iedereen voor de aanmoediging.

wel doen

Volgens mij is het helemaal normaal dat je een terugslag krijgt. Ik herken het ook van mezelf en dan heb ik gelukkig nooit zoiets hoeven mee te maken.

Maar praat alsjeblieft met je moeder en ga naar een psycholoog of psychiater. Een vriendin van mij vertelde over een vriend die EMDR therapie heeft gedaan om iets te verwerken. Misschien is dat ook iets voor jou? Maar zorg dat iemand je helpt!!!! Wat heb je er nu aan om je groot te houden. Dadelijk durf je nooit meer een jongen aan te kijken, dat is die ene eikel toch niet waard?

Dus niet doen alsof je vrolijk bent. Maak er juist een drama van en zorg dat je hulp krijgt. Dat ben je waard!

schrijfster.

hey is het normaal dat ik af en toe een terugslag krijg. daarmee bedoel ik dat als ik denk dat ik het een beetje begin te vergeten dat ik een paar dagen nadien weer zo depri loop en dat ik niet weet wat te doen. is dat normaal of steek ik dat gewoon in mijn hoofd? het is nu bijna een anderhalve maand voorbij en ik durf het nog altijd tegen niemand te zegen. alleen mijn ouders en de politie weet er van. ik doe altijd alsof ik super vrolijk ben maar dat is niet zo. mijn ouders zeggen wel dat ik de laste tijd veel op mijn kamer zit. ik zeg altijd dat dat is omdat mijn kleine broertje te veel lawaai maakt en dat ik gewoon naar een eigen plekje verlang. maar eigenlijk is het omdat ik gewoon constant lig te denken en de schuld constant op mij steek. er zijn sommige die zeggen dat ik me de laste tijd anders kleed. en dat is ook zo. ik durf geen korte broeken of rokken te dragen in de beurt van jongens. topjes durf ik ook niet meer dragen. ik draag allemaal lange broeken met t-shirt's op liefst met lange mouwen en zou ik kunnen met kol. mijn ouders zoeken er gelukkig niks achter. mijn moeder heeft al een paar keer gezegd dat als ik het niet kan verwerken dat ik altijd naar een psygiator mag maar dat klinkt zo eng en ik praat er liever niet over. wat denken jullie? wat moet ik doen? xjes de schrijfster.

schrijfster

 hey kan iemand me helpen?

het is morgen nu een maand geleden dat ik ben aangerand geweest.

en ik voel me nog altijd niet schitterend.

ik kan gewoon niet vergeten wat er gebeurd is.

men moeder zegt dat ik overdrijf.

ze vind dat ik er te veel en te lang over na denk.

ik praate er veel over met men ouders.

maar zij vinden dat ik te veel vraag en praat over wat er gebeurt is. 

nochtans dat ik er nu ook niet zoveel over praat het meeste schrijf ik hier op deze side.

wat denken jullie?

denk ik er te veel over?

overdrijf ik altijd alles te veel?

ik weet het niet meer.

help me want zie dit alles niet meer zitten.

GR de schrijfster.

schrijfster

 hey bedankt voor je reactie maar even langs gaan zal niet lukken. het is imers in nederland gebeurt en ik woon in belgie.

tis dus veel te ver om naar daar te rijden.

en bellen kan ook niet ze hebben me gezegd dat ik alleen mogt bellen in nood of als ik me nog iets kan herinneren.

maar toch bedankt.

Politie

Hoi schrijster,

de politie heeft het helaas erg druk.

Lachen om dit soort zaken doen ze zeker niet.

Helaas is het soms nodig even te laten vragen hoe het ervoor staat met jouw aangifte.

Het beste wat je kan doen is nogmaals even langs gaan of even bellen als je de naam weet van de agent die je heeft geholpen bij de aangifte.

Groeten 

schrijfter

 hey bedankt voor het goede advies.

ik wou dat ik met een  goede vriendin kon praten.

maar ik heb geen vriendinnen waar ik het kan tegen zeggen en die het ook niet doorvertelt.

ik heb nooit zon vriendin gehad.

mensen komen alleen naar mij als ze in de problemen zitten en hulp nodig hebben.

daarmee zet ik mijn verhaal op deze sate dan krijg ik toch advies en heb ik toch mijn verhaal gedaan.

nog een bedankt.