Of je OCS hebt zoals J21 denkt is in mijn ogen niet zeker. Er zit wel een component van onzekerheid in. Je klampt je vast aan je gewoontes omdat je bang bent de controle te verliezen. Daarnaast zie ik ook iets van autisme in je karakter.
Het ongemak dat je hebt in de omgang met anderen heeft er wellicht mee te maken dat je niet zo empathisch ingesteld bent. Je hebt moeite de emoties van anderen te herkennen en te duiden en misschien ook wel ze te accepteren. Dat is ook typisch iets van de autistische persoonlijkheid, net zoals het graag alleen willen zijn.

Het jezelf vervreemden van mensen uit je omgeving, vooral als het om familie gaat is niet goed. Je isoleert jezelf steeds verder en het ongemak en het onvermogen goed te functioneren in een gemeenschap wordt steeds erger.

Wat je naar mijn idee zou moeten proberen je wat meer te verdiepen in de mensen waar je mee omgaat. Wat doen ze en waarom doen ze wat ze doen?
In de hersenen zitten spiegelneuronen. Die herkennen emoties bij anderen en laten jou daadwerkelijk mee voelen. Daardoor begrijp je de ander en kan je adequaat reageren. Dat heet emotionele empathie.
Bij mensen met autisme in zich werken die spiegelneuronen niet goed en dat is een probleem in de omgang met anderen. Als jij bijvoorbeeld een jongen ontmoet die jou wel leuk vindt en dat op verschillende manieren laat merken, fysiek en verbaal, dan zie jij dat niet. Een autist heeft niet genoeg aan een half woord, die heeft een verhaal nodig.

Het missen van emotionele empathie is dus een handicap in je sociale leven, en een ander leven heb je eigenlijk niet. Er is wat aan te doen. Je kan emotionele empathie vervangen door rationele empathie. Als jij een krijsende moeder ziet omdat haar kind onder de tram ligt dan denk jij misschien dat die vrouw overdrijft met haar gekrijs. Als jij zelf moeder bent dan laten je spiegelneuronen je de pijn van die moeder mee voelen. Je rent op haar af en neemt haar in je armen.
Mis jij die gevoelens dan kan je kijken naar die vrouw, zien wat er aan de hand is, en dan voor jezelf rationeel bedenken hoe dat voor haar moet zijn. Zo kan je toch iets van die emotie voelen.

Zoals J21 al aangeeft, jij hebt een probleem dat jou ongelukkig maakt en beperkt in je sociale leven. Je zou dus inderdaad professionele hulp moeten zoeken. Een psycholoog kan uitzoeken wat er met jou aan de hand is en een behandeltraject opstellen. Zo kan je dan leren leven met wie jij bent en gewoon functioneren in je werk en je sociale omgeving.

Om te beginnen zou je eens kunnen proberen om op een wat andere manier naar de mensen om je heen te kijken. Wat milder, wat begrijpender en wat meer openstaander naar hen. Het zijn mensen zoals jij met alle goede en slechte kanten die jij ook hebt. Misschien een beetje anders, maar daar kan een intelligent iemand wel mee omgaan.

Wellicht kan je hiervoor naar een praktijk ondersteuner bij je huisarts? Zo kan hij je miss verder helpen in stappen te zetten. Ook daarnaast is het handig om met de juiste mensen om je heen dit te bespreken familie en vrienden die je vertrouwd. Zo kunnen jullie elkaar beter begrijpen en zal het ook voor jezelf makkelijker worden ermee om te gaan. Zodat je dit uiteindelijk in de toekomst ook bij nieuwe mensen kunt toepassen.

Mrd

Ik denk dat er iets meer aan de hand is. Het lijkt erg op Dwang, oftewel Obsessief Compulsieve Stoornis (OCS). Misschien is het dat niet, maar ik zou toch eens naar de huisarts gaan om je door te laten verwijzen naar een psycholoog. Vooral het feit dat je het MOET doen, maar je er toch niet goed door voelt (dus het is niet genoeg). En aan het einde zeg je dat je er niet gelukkiger van wordt en je geregeld depressief voelt. Dat zijn dingen die er wel bij komen kijken vandaar. Maar ik hoop voor je dat het gewoon een dipje is!