TS; bedankt voor je verhaal. Maar ik blijf benieuwd of jij baat zal hebben bij de behandeling die zal gaan volgen. Hopelijk valt die ook voor je mee. Zou je ons (mij) dat nog willen laten weten zodra je daarover iets kan zeggen. Ik heb de link van dit topic aan mijn kennis doorgegeven en die was zeker en vast ook geïnteresseerd.

Meisje 18; ik heb dat onderzoek eigenlijk wisselend beleefd. Aan de ene kant had het alles waar ik vooraf zo tegenop zag en ik helemaal voor verstijfde, maar aan de andere kant is mijn therapeute ontzettend bekwaam, heel erg inlevend en geduldig. Ze heeft me er beslist doorheen gesleept. Bij binnenkomst reageerde zal al gelijk heel warm en complimenterend ‘goed en stoer dat je toch gekomen bent’. En bij alle handelingen legde ze eerst uit wat ze wilde gaan doen en de vraag of ik er klaar voor was of het toch niet wilde. Echt, iedere keer opnieuw. En of ik muziek aan wilde hebben voor ontspanning. Maar ook liet ze geen lange stiltes vallen. Eigenlijk helemaal niet. Ze was steeds aan het praten en dingen aan mij vragen. Niet alleen mbt tot het onderzoek maar terwijl ze bezig was ook over vakantie en andere dingen. Zo hield ze me bezig en voorkwam ze dat het in mijn hoofd ging malen. Daarvoor kreeg ik dus geen tijd. Best slim wel.
Na binnenkomst hebben we eerst het plasdagboek doorgenomen wat ik gedurende de 14 dagen had bijgehouden en heeft ze doorgevraagd over de ongelukjes die er waren geweest. Maar daarna werd ik door haar naar het toilet gestuurd om helemaal uit te plassen en evt. ontlasting. ‘Ik wil dat je minstens 5 minuten blijft zitten. Echt 5 minuten’, zei ze toe ze me naar de kleedruimte en toilet stuurde. Ze gaf me een omslagdoek mee want ik moest natuurlijk mijn onderlichaam uitkleden. Ook mn schoenen. En toen ik terugkwam in haar werkkamer zette ze net de rugleuning van de bedbank (niet zo’n koude onderzoekstafel) omhoog. Ik moest daar op gaan liggen in zithouding en gaf me tijd om te ontspannen voor zover mogelijk. Ik kreeg toen eerst het visuele onderzoek waarbij ze alleen gekeken heeft en toen ik toestemming had gegeven, klapte ze de omslagdoek naar boven. Eerst keek ze alleen terwijl ik rustig moest ademen waarbij mijn benen gestrekt lagen. Daarna moest ik mijn bekkenbodem aanspannen alsof ik sterke aandrang om te plassen wilde tegenhouden. En dat aanspannen moest ik proberen 10 tellen vol te houden terwijl zij hardop telde. En na een kort moment van ontspanning waarbij ze iedere keer me weer bedekte, moest ik juist proberen om te persen waarvoor ik van haar een opgerolde handdoek kreeg, mocht er toch urine komen. Hierna klapte ze de rugleuning plat en vroeg ze of ik het goed vond dat ze ook naar mijn anus mocht kijken. Ik moest op mijn linkerzijde gaan liggen en mijn rechterbeen ver optrekken. En toen moest ik eigenlijk zo wat hetzelfde doen.
Daarna volgde het palpatieonderzoek waarbij ze eerst uitwendig de bekkenbodemspieren heeft afgetast tijdens haar aanwijzing voor ontspanning en inspanning. Hiervoor moest ik mijn benen wat optrekken en naar buiten laten vallen. En natuurlijk ook inwendig mijn vagina rondom waarvoor ze 2 vingers inbracht. Eerst niet zo diep, maar daarna steeds dieper terwijl ze haar andere hand op mijn buik liet rusten.
En na de palpatie volgde het probe-onderzoek waarvoor een soort van staaf met daarop sensoren wordt ingebracht. En daarmee kon ze op een monitor de spierkracht in beeld brengen waarbij die gelijk in een grafiek werd afgezet tegen de normale waardes. Dat maakte het best wel duidelijk, mijn spierkracht blijft dus achter.
Dinsdag over een week geeft ze definitief aan welke behandeling ze wil gaan inzetten en, als dat oefeningen zijn worden me die dan aangeleerd. Maar wel vertelde ze dat ze dacht dat ik zeker wel vooruitgang mag verwachten. En daar gaat het mij allemaal om.

Fijn om te lezen dat ze een behandeling voor je heeft waar je waarschijnlijk baat bij hebt. Maar je schrijft verder niets over het onderzoek van afgelopen dinsdag waar je zo tegenop zag. Is het toch wel meegevallen? Hoe heb je het beleefd?

Meisje 23; ze gaat me behandelen, waarschijnlijk zal ik 1 of 2x/dag oefeningen moeten gaan doen om de spieren te trainen. Ze was er nog niet helemaal zeker van want het kon ook een andere behandeling worden (weet niet meer wat) maar over 2 weken komt ze daar op terug. Hoe dan ook zegt ze, zou ik binnen 2 of 3 maanden resultaat moeten merken en dat klinkt wel goed. Iets om naar uit te kijken. Als het die oefeningen wordt, dan krijg ik die volgende keer aangeleerd en kan ik die gewoon thuis doen en dan iedere maand 1x terug om het resultaat te volgen en evt. de oefeningen aan te passen.

meisje 19; ook voor morgen wil ik je alvast sterkte toewensen. Ik volg dit topic omdat ik eigenlijk wel wil weten hoe dit verder gaat en of je baat zal hebben bij die behandeling. Dat vraag ik niet voor mezelf maar omdat iemand in mijn omgeving ook klachten heeft met het ophouden van haar plas. Ik wens voor jou dat je er snel baat bij zal hebben.

dinsdagmorgen om 10.00 uur. Ik heb best een goed gevoel over gehouden aan de afspraak van vorige week. Het was een fijn gesprek en ze is heel aardig. Maar toch moet ik nu iedere minuut al weer denken aan de onderzoeken van volgende week. Ik word daar doodmoe van.

Wanneer heb je volgende week dan die afspraak? Zie er niet teveel tegen op. Na een uurtje sta je weer buiten en is het voorbij. Hopelijk komt er iets uit die onderzoeken en kan ze je verder helpen.

Tuurlijk is het heftig, je wordt wél bekeken, daar van onderen. En dan gaat er ook nog het nodige naar binnen ook. Gelukkig kan dat deels met een laken over je heen, en ze lijkt een prima professionele therapeute. Tip, bekijk jezelf eens goed met een spiegel, scheelt echt voor de zenuwen.

Meisje 23; ja, volgende week gaat ze die onderzoeken doen. Ze heeft uitgelegd dat die voor haar eigenlijk noodzakelijk zijn om een goede diagnose te kunnen stellen. Als ik die onderzoeken niet wil, moet ze tot een keuze komen hoe ik verder te behandelen ben zonder dat ze dat weet waaraan het mogelijk kan liggen. Dat doet ze liever niet.
Ze heeft de tijd genomen om alles aan me uit te leggen en duidelijk te maken hoe die onderzoeken verlopen. Er is bij die onderzoeken verder ook niemand bij (tenzij ik zelf iemand zou meebrengen, wat niet zo is). Ik lig-zit op de onderzoeksbank zonder van die beugels in half-zittende houding en mijn onderlichaam is uitgekleed, maar ik lig gedurende bijna altijd die onderzoeken onder een laken. Alleen bij het visuele onderzoek niet. En zij staat naast me of komt naast me op diezelfde bank zitten. Als ik wil mag er muziek op maar liever geen oortjes want ze wil wel met mij blijven communiceren tijdens die onderzoeken. Tijdens die onderzoeken gaat ze mij vragen om dingen te doen, zoals proberen de bekkenbodemspieren op te trekken en dat aanhouden, of juist te persen, of te ontspannen, enz. en zij gaat dan kijken en de spierspanning opmeten.
Je vraagt naar die bio-feedback. Dit is een onderzoeksmethode waarbij met sensoren de lichaamsreactie wordt gemeten in verschillende situaties en via een beeldscherm wordt dat dan weergegeven. Op die manier kan met die oa. goed vergelijken met wat het volgens een gemiddelde zou moeten zijn. Een teveel aan spanning of een tekort wordt op die manier goed zichtbaar. Voor dit onderzoek wordt er een sensor bij me ingebracht. Ze noemen dat een probe. Ik hoop dat ik het zo voldoende heb duidelijk gemaakt. Maar op internet is hier nog veel meer over te lezen.

Goed van je dat je geweest bent en fijn dat het is meegevallen. Achteraf valt bijna alles wel mee. Hou daar aan vast als je volgende keer die onderzoeken krijgt.
Ik weet wat een palpatieonderzoek is, maar niet die feedback onderzoeken. Ze heeft die aan je uitgelegd. Leg eens uit svp.

Meisje18; achteraf viel het idd wel mee, want ze heeft nog geen lichamelijk onderzoek uitgevoerd. Alleen wist ik dat vooraf ook niet, dus heb ik de nacht vooraf echt niet geslapen en ging ik maandag met lood in mijn schoenen naar haar praktijk.
Het was een therapeute met een heel open houding. Ik denk tussen de 40 en 50 jaar oud. En ze kwam warm over met een vriendelijke stem en ze deed er alles aan om mij op mijn gemak te stellen. Ze was gewoon gekleed in jurk en droeg geen witte jas. Ze vertelde dus ook al direct dat ze mij in die afspraak nog niet lichamelijk wilde onderzoeken. We hebben alleen maar gepraat waarbij ze natuurlijk veel van mij wilde weten. Toen ik de afspraak maakte werd mij gevraagd of ik was doorverwezen of op eigen initiatief die afspraak wilde. En toen ze hoorden dat ik was doorverwezen vroegen ze de naam en het ziekenhuis van de uroloog en ook of er een verwijzingsbrief was. En ik heb die toen gescand en aan hen doorgemaild. Die informatie was dus al bekend bij de therapeute.
Ze vroeg welke problemen ik nu precies had en welke impact die hebben op mijn dagelijks leven. Ze vroeg naar mijn leven, wat ik dagelijks deed (werk of studeren) wat mijn hobby’s zijn of ik sport en of ik veel vrienden heb en makkelijk vrienden maak. Naar vakanties. Naar mijn familie, vader, moeder, broer en zus. Ze vroeg wat er mogelijk over de jaren al aan mijn probleem was gedaan en door wie. Wanneer mijn problemen zijn ontstaan en of daar een ontwikkeling in was. En naar mijn jeugd en tienerjaren. Hoe ik al die jaren met mijn problemen ben omgegaan. Ook meer intiem vroeg ze naar een evt. relatie en ook seksuele relatie en of ik daar belemmeringen bij had. Zelf wanneer ik ontmaagd ben en hoe dat is gegaan. Ook of ik wel eens masturbeerde en daarbij iets in me bracht. Ze vroeg of ik mijn vulva en vagina wel eens goed van dichtbij heb bekeken in een spiegel. Ze informeerde naar mijn wc-gebruik; plassen en poepen.
Ze heeft me nu gevraagd een plasdagboek bij te houden voor de komende 2 weken. Dus iedere keer wanneer ik moet plassen maar ook daarbij aantekenen wanneer ik een ongelukje heb.
De informatie die ze mij heeft gegeven ging vooral over een bekkenbodem en welke problemen je daar zoal mee kan hebben. Maar omdat ik nog niet in verwachting ben geweest en een kind gebaard kon ze al bepaalde oorzaken uitsluiten. Ze maakte me goed duidelijk dat ik niet bepaald de enige jongere ben met deze problemen. Dat de bekkenbodemtherapeuten in NL het werk al bijna niet aankunnen omdat tegenwoordig het taboe grotendeels is verdwenen en mensen er niet meer mee willen blijven lopen maar hulp zoeken. Dat het dus niets is om je ervoor te schamen.
Ze vertelde over mogelijke therapieën die gegeven / aangeleerd kunnen worden om spieren te versterken die dan beter ondersteunen. Maar ze maakte ook duidelijk dat ze daar nog niets met zekerheid over kon zeggen omdat de nog geen diagnose heeft kunnen stellen. Daarvoor wil ze me toch eerst lichamelijk onderzoeken. Pas daarna kan ze meer concreet aangeven waardoor ik mijn plasproblemen heb en wat daaraan is te doen. Ze kan dan ook beter aangeven hoe lang een proces zal duren wat ik moet doorlopen en wat ik daarvan mag verwachten.
Wat ze een volgende keer wil doen is een visueel onderzoek waarbij ze eerst alleen maar kijkt. Maar ze doet dan ook een palpatieonderzoek en minstens ook een bio-feedback en evt. nog een druk-feedback. Ze heeft me uitgelegd wat dat alles is en hoe dat gaat.

@m19; is het meegevallen vandaag?

Meisje 19, ik wens je veel sterkte vandaag. Ik zal aan je denken. Even door de zure appel heen, je weet waar je het voor doet. Het gaat goedkomen, je kan er alleen maar bij winnen. Maar ik lees in je laatste post dat je vastberaden bent. Hou daar aan vast.

meisjes 18 en 23; bedankt voor jullie lieve reacties. Rationeel vraag ik mezelf ook af waarom ik nou eigenlijk mezelf daar nu zo druk over maak dat de emotie de overhand krijgt. Maar ja, naarmate het dichterbij komt voel ik de spanning alleen maar toenemen en ik kan ook nergens anders meer aan denken. Dus ik weet, hoezeer ik ook probeer te relativeren, ik a.s. maandag toch weer heel emotioneel zal zijn.... Maar ik ga wel. Zeker weten. De therapeute zal daar zeker ook wel over willen praten. Een belangrijk aspect in haar werk is nl. ook een patiënt gerust stellen. Als je te gespannen bent dan kan je de spierspanning niet goed meten. Dat vertekent dan.

@m19, sterkte aankomende maandag. Wie weet, valt het je toch nog mee. Juist deze gespecialiseerde fysiotherapeuten weten wat schaamte en spanning met iemand kan doen. Dat maakt dat zij als geen ander met spanning kunnen omgaan. Ook als je precies je meest intieme naaktheid moet laten zien. Het staat al in de overdracht, maar het is voor de bekkenbodem therapeut én voor jezelf gewoon heel goed te vertellen hoe je je voelt. Dat geeft ruimte, misschien zelfs wel heel letterlijk. Mij viel het inwendige onderzoek in het ziekenhuis eigenlijk wel mee, maar ik was er heel zenuwachtig voor. Laat je even weten hoe het ging?

meisje 23, bedankt voor je berichtje. Via de praktijk van de uroloog heb ik een lijstje gekregen met adressen waar een therapeut werkzaam is die ook bekkenbodem therapie geeft. Dat mag niet zo maar iedereen. Je moet al afgestudeerd fysiotherapeut zijn en aanvullend dan ook nog eens een 3-jarige master-opleiding hebben gevolgd. Het zijn dus echte specialisten. Ik kon zelf kiezen bij wie ik een afspraak wilde maken. Maar dat viel niet mee, want ze hebben het allemaal nogal druk. Heb dus lang moeten wachten maar maandag is dan de eerste afspraak. Van de uroloog heb ik een brief ontvangen die bestemd is voor de therapeute. Wat je schrijft over klachten na een bevalling klopt wel, maar het zijn niet alleen deze vrouwen die therapie nodig hebben. Toch ook wel jongeren (en mannen) met plasproblemen. Punt alleen is dat bijna niemand graag over deze problemen praat. De meeste mensen schamen zich om te vertellen dat ze soms / vaak ongelukjes hebben bij het ophouden van hun plas. Dat vertel je niet graag.
De uroloog schrijft (wat ik al wist), welke onderzoeken hij heeft gedaan en wat daarvan de uitkomst is. Hij vraagt om verder onderzoek van de spieren in de bekkenbodem. Verder schrijft hij nog dat de patiënt (ik dus) emotioneel is bij deze onderzoeken en afwisselend verkrampt en verslapt wat een onderzoek kan beïnvloeden. Hij vraagt hiervoor aandacht.
Ik weet dat je een behandeling mag weigeren, maar ik ben er nu zo klaar mee dat ik me heb voorgenomen dat dit door moet gaan. Zo kan het ook niet verder. Het zal toch eens moeten stoppen.
En nee, er is niemand die ik kan meevragen. Ik denk overigens dat dat voor mij ook niet zo veel zou uitmaken. Duim voor me please.

aan TS. Je hebt een serieuze vraag maar nog geen antwoord daarop. Eigenlijk niet zo vreemd, want problemen met je bekkenbodem komen bij jongeren gelukkig niet erg vaak voor. Wel veel vaker bij vrouwen (ook mannen) die al wat ouder zijn en bv. veroorzaakt door een zware bevalling. Maar die mensen mogen hier door hun leeftijd niet reageren. Maar ook is het zo dat er moeilijk antwoord op je vraag is te geven omdat het nog niet duidelijk is welke behandeling de therapeut zal voorstellen. Die zal eerst de intake met je moeten hebben en een eerste onderzoek hebben uitgevoerd. Pas daarna kan die op basis van ervaring en kennis een voorstel doen voor een behandeling.
Ik ken iemand die fysiotherapeute is en van haar weet ik dat je natuurlijk altijd een behandeling die wordt voorgesteld mag weigeren. Jij bent altijd volledig 'in control'. Dus, staat het je niet aan of zie je er enorm tegen op; je mag weigeren. Geen probleem, dan moet ze maar iets anders verzinnen.
Ik heb wel met je te doen dat je zo een moeite hebt om ook bij professionals je bloot te geven. Dat helpt natuurlijk niet. Kan er niet iemand die je volledig vertrouwt met je meegaan om je te steunen en zelfs letterlijk je hand vast te houden? Maar je kan natuurlijk ook best tegen die therapeute zeggen dat je daar enorme moeite mee hebt. Bij fysio hebben ze vaak wat meer tijd dan bij een specialist in een ziekenhuis waar de tijddruk erg speelt. Ze kan daar dan wellicht wat meer tijd voor nemen om je gerust te stellen en kleine stapjes te nemen. Ik hoop het voor je. Ik wens je sterkte volgende week en hoop voor je dat het allemaal misschien wel een beetje zal meevallen.

Hoe deden ze je blaas vullen met water om te kijken wat de inhoud was? Ben benieuwd of ik dat zelf ook kan doen, mijn blaas vullen bedoel ik dan hé?!

TS hier; ik had nog nooit een dergelijk onderzoek gehad en ben ook niet gewoon om bloot te zijn waar anderen bij zijn. Ik vind dat verschrikkelijk. Ik heb in het zkh eerst een uitwendige echo gehad en dat viel wel mee. Maar voor het onderzoek bij de uroloog later moest ik mijn broek en slip ook uitdoen en moest ik in op die tafel met beugels. Ze deden toen een cystoscopie via mijn plasopening. En ook hebben ze mijn blaas met water laten vollopen om het volume te kunnen opmeten. Daardoor moest ik vreselijk plassen en kon dat niet ophouden en het liep er weer uit. Ik heb dat hele onderzoek liggen huilen ook al was de uroloog en die verpleegster heel aardig. Ik schaamde me dood.
En nu moet ik volgende week naar zo'n therapeute in de stad. Dit is wel een vrouw. Ze doet eerst de intake maar waarschijnlijk ook wel gelijk het eerste onderzoek. Want pas daarna kan ze bepalen wat er moet gaan gebeuren en/of welke oefeningen ik moet aanleren. In die folder staat dat er van alles in mijn vagina wordt ingebracht omdat daar de spieren beter zijn te voelen. Ik kan er nu al niet van slapen. Wie o wie weet beter te vertellen wat er precies gaat gebeuren? Please.

Waar zie zo tegenop? Ze doen daar niet anders dan bezig zijn met bekkenbodem-zaken. Zit het hem in schaamte om je bloot te moeten laten helpen? Ik heb er zelf geen ervaring mee, ken wel de ervaring van een vrouw die door drukmetingen met een soort staafjes in haar vagina haar spieren beter leerde beheersen. Oh, het was een vrouw die haar hielp.