Ja, ik snap je wel. Ik ben ook altijd zenuwachtig. Ik klap niet dicht, maar ik krijg wel hinderlijke lichaamsreacties zoals een misselijk en grieperig gevoel, terwijl ik zit te wachten op mijn beurt. Eens ik bezig ben, gaat het beter.

Vanbuiten leren kan je best niet doen, dat gaat dikwijls mis. Je moet zorgen dat je je onderwerp goed kent. Schrijf alleen een paar keywoorden op een kaartje. En vertel dan gewoon over elk van die keywoorden. Dat lijstje dient enkel om de juiste volgorde aan te houden, en om geen belangrijke dingen te vergeten. Eens je het volgende keywoord leest, moet je daar uit jezelf iets over kunnen vertellen. Net zoals je tegen je vriendinnen vertelt als je op reis geweest bent. Of net als je hen uitleg geeft hoe een muziekinstrument werkt, of een computerprogramma.

Ook belangrijk: spreek niet alleen tegen de personen op de eerste rij, want anders verstaat de rest je niet. Kijk naar de hoekpunten van de achterste muur van je klas. En spreek tegen die achtermuur. Dan verstaat iedereen je.

Je moet ook de beelden van je verhaal in gedachten mee zenden, niet enkel de woorden. Als je zegt: "Wil je een kopje thee? Met suiker?" dan moet je die beelden van het kopje thee en de suiker mee in gedachten zenden naar die persoon. Je moet zorgen dat hij die aankrijgt. Dat maakt een heel groot verschil. En zo extraverteer je ook, en je hebt veel beter contact met je publiek, en ben je veel stabieler.

Haal er ook foto's, tekeningen, filmpjes, of echte voorwerpen bij. Dan kan je daarnaar wijzen en zeggen: "Dit hier is een blablabla, en die werkt zo-en-zo". En dan ga je je lijstje met keywoorden af, en je legt van elk uit wat het is en hoe het werkt. Als het over een muziekinstrument zou gaan, dan moet je dat bijhebben en elk onderdeel ervan kunnen uitleggen. Zoiets.

Een dagje op voorhand oefenen voor je vriendinnen, helpt ook veel, en vraag hun feedback.

Daarentegen, als je een van buiten geleerde tekst probeert op te dreunen, dan introverteer je, en dan gaat het contact met je publiek verloren. En word je nog zenuwachtiger. Je begint te stotteren, je verliest je tekst, en dan wordt alles nog erger.

Ik heb dit alles niet zelf uitgevonden, maar het geleerd van iemand die elke dag lezingen geeft, toen hij een cursus gaf hoe je het moet doen. Veel van geleerd.

Het beste is om je tekst juist niet uit je hoofd te leren. Je moet wel de lijn van je verhaal in je hoofd hebben, maar de zinnen en woorden kies je pas op het moment van de presentatie. Stiltes laten vallen is helemaal niet erg. Je kunt die juist gebruiken om je verhaal te laten inwerken op je publiek. Jij kunt ondertussen nadenken over het vervolg van je verhaal. Dus je moet minder controle willen uitoefenen en het meer laten gebeuren. Relax!