Mentor

Hoi, Ik had vandaag gesprek met mijn mentor. Ze had gezien dat mijn resultaten wat achteruit gingen en ze vroeg waardoor dat kwam. Ik zei dat ik het niet echt wist maar toen vroeg ze of er thuis iets aan de hand was. Ik twijfelde een beetje maar heb toen toch verteld over mijn vader, ik heb hem nu al een jaar niet meer gezien (hij woont in het buitenland en door Corona kan hij de grens njet over). Ik zei dat ik het normaal wel gewend ben dat ik hem een tijdje niet zie maar nu is het al zo lang. Dat heeft m’n gedachten best wel afgehouden van het leren. En ik heb ook gezegd dag het zeker geen excuus is en dat ik gewoon beter m’n best had kunnen doen.. en het is ook helemaal niet echt een erg probleem ofzo maar ik merk wel dat ik de laatste tijd toch steeds meer besef dat ik gewoon een vaderfiguur mis in mijn leven en dat vind ik best lastig. Nu ben ik er de hele tijd aan aan het denken dat ik dag heb verteld en voel ik me er best slecht door. Had ik het beter niet kunnen zeggen? ik heb het gevoel dat ik mee aanstel en dat het gewoon dom is dat ik dat heb gezegd. Aaaah ik wil gewoon stoppen met denken Groetjes van mij