hoi jullie zien geloof mischien als een straf maar ik zie het meer als een zegen. en wat is er verkeerd aan het kan nooit kwaad, stel het is waar(daar ben ik van overtuigt) dan heb je het en ikzelf zit in de hersteld hervormde kerk, somige mensen vinden het zwaar maar ik niet. en de zondag/rustdag is gemaakt voor de mens niet de mens voor de zondag. het is alleen maar om een dag God te loven en te danken voor die andere 6 dagen gwn om uit te rusten. en dat je niet mag interneten of appe dat is dan maar zo.

Hee meisje van 12. Ik heb hetzelfde probleem. Mijn ouders zijn ook gelovig. Gaan elke zondag naar de kerk en ik moet mee. En ik geloof niet maar dat weten mijn ouders niet. Ik bid ook niet meer en als we dan gaan eten dan doe ik me ogen dicht en als dan me ouders wij bidden allemaal voor onszelf ze ook dicht hebben doe ik ze weer open mijn broer weet het een heel klein beetje dat ik niet echt geloof maar ik durf het ze niet te vertellen ik denk dat ze gaan zeggen dat ik gwn mee moet naar de kerk tot als ik uit huis ga ik baal echt ik kan in het weekend niet even gezellig naar de disco ofzo ook de bios mag ik niet ik.moet gwn met me vrienden thuis zitten of bij hun is ook gezellig maar ga liever echt uit

ik geloof zeker weten in jezus en ga trouw elke week met mijn ouders naar de kerk.

Ik ben katholiek opgevoed. M'n ouders namen mij en m'n twee broertjes elke week mee naar de kerk. Ik heb m'n Eerste Heilige Communie gedaan, en het vormsel ook. Rond mijn dertiende begon ik eraan te twijfelen of ik er nog wel mee te maken wilde hebben. Ik vond al die verhalen niet zo geloofwaardig. Ik geloof niet dat de aarde door 'God' geschapen is. Ik heb erover gepraat met mijn oudste broertje van 12. Hij had ook het gevoel dat hij liever niet meer naar de kerk wilde en het geloof achter hem wilde laten. We hebben toen afgesproken dat we een keer met onze ouders zouden gaan praten, maar zonder mijn broertje (van 8). We vonden het niet fijn voor hem om op zo'n jonge leeftijd naar zo'n gesprek te moeten luisteren. Hij zit nog op de basisschool en is heel enthousiast over God en alles daar omheen. Zo gezegd, zo gedaan. M'n broertje (van 12 dus) begon erover bij het ontbijt, in een weekend toen mijn jongste broertje op kamp was. Ik moest even schrikken toen hij erover begon, we hadden niet afgesproken wanneer we het erover zouden hebben. Ik werd rood en moest huilen. Ik wilde mijn ouders geen verdriet doen. Mijn moeder begon ook te huilen. Niet omdat ze verdrietig was vanwege onze keus om niet meer te geloven. Maar omdat het haar ook gevoelig ligt. Ze gelooft niet in de Hemel. Dat verbaasde me. Mijn vader en moeder begrepen ons gelukkig en dat doen ze nog steeds. Ik ben opgelucht en blij dat we het verteld hebben. Onze ouders weten er nu van en we hoeven niet meer mee naar de kerk. Alleen met Pasen en Kerst. Dan doen we wel gewoon communie. Ik vind het al heel fijn dat ik de rest van het jaar niet meer mee hoef. Ik voel me er niet erg op mijn gemak als ik in de Kerk ben. Ik heb het gevoel dat ik er niet bij hoor. Het is vooral lastig tijdens de Geloofsbelijdenis. Maar nu hoeft dat maar 2x per jaar. Mijn jongste broertje weet er niks over. We zeggen steeds dat we te veel huiswerk hebben om mee te gaan. Hij heeft niks door. Hij is daar nog te jong voor. Ik zou zeggen: heb je broers of zussen, ga met hen praten. Misschien hebben zij hetzelfde. En anders zal je toch alleen de uitdaging aan moeten. Het lucht heel erg op. Veel succes en geluk!

Gewoon zeggen, geloof is iets persoonlijks. Als geloof niks voor jouw is moet je het links laten liggen. Ik ben joods maar ik kom nooit in de synagoge