Dat je graag bij je opa wilt zijn begrijp. Maar wie garandeert jou dat je dat bereikt als je een einde aan je leven maakt? Misschien is er wel helemaal niets na de dood of als er wel iets is, dan is het zo immens groot dat je je opa nooit gaan vinden.
Nee, het beste wat je kan doen is zelf blijven leven en je opa in je hart laten voortleven.

Hi Ts, wat naar voor je en dat je je zo voelt. Heb je er al met je ouders over gesproken? Misschien hebben ze t niet door , omdat ze zo met hun nieuwe kindje bezig zijn. Als dat niet lukt, maak een afspraak met je huisarts of praat met een familielid of iemand die dichtbij staat, weet zeker dat ze je zullen helpen. Heel veel sterkte

Lieve J12, dat gaat weer over als je broertje wat langer bij jullie is hoor. Nu heeft hij voor alles nog jouw pa en ma nodig, eten, luier verschonen, in bed, uit bed enzovoorts. Vraag aan je ouders waar het nummerautomaatje is om een nummertje te kunnen trekken als je ze even nodig hebt. Ik denk dat ze daar wel van zullen schrikken en weer normaal gaan doen tegen jou. Ik wens je sterkte en denk aan je.

Probeer het ook eens van hun kant te bekijken: babies hebben veel zorg nodig, ze kunnen niets alleen. Je broertje is nu misschien zo'n beetje hun nieuwe speeltje, als een pop waarvoor ze goed moeten zorgen. Maar dat nieuwe gaat er na een tijdje ook wel af.

Ze beschouwen jou waarschijnlijk als "een grote jongen" (in typische oudertaal), en ze gaan ervan uit dat jij wel alles zelf kan. Dus dat je minder aandacht nodig hebt.

Verder: eens hun kinderen een beetje ouder worden, durven veel ouders niet meer zo intiem zijn met hun tieners. Ze hebben misschien schrik om vies aangekeken te worden, of om ten onrechte als pedofiel gebrandmerkt te worden door achterlijke mensen uit de buurt. Veel tieners willen ook niet meer geknuffeld worden. Dikwijls weten ouders ook niet goed wat te doen, dus misschien nemen ze daarom ook wat meer afstand? Tenminste, dat zijn dingen waarover ik mijn tantes en nonkels onder elkaar al over heb horen praten.

Hoe je dat concreet moet oplossen, weet ik ook niet goed. Al zeker niet te nors en niet te afwijzend reageren, want dat verergert het wellicht. Maar hoe dan wel, weet ik helaas niet. Misschien meer rationeel met hen overleggen, minder emotioneel? Dat zal wat zoeken zijn.

Dag Jongen, ik schrik wel een beetje van wat jij daar vertelt. Ik begrijp je wel een beetje. Toen jij nog de enige was was alle aandacht voor jou. Nu heb je een broertje er bij en moet je de aandacht van je ouders met hem delen. Ook is jouw opa die jou blij maakte er niet meer en lijkt het alsof er nu niemand meer om jou geeft.
Baby's hebben heel veel zorg nodig en het is te begrijpen dat er nu minder aandacht voor jou overblijft. Maar dat wil echt niet zeggen dat er nu niets meer voor jou is of dat je ouders het niet erg vinden als jij er niet meer zou zijn. Voor ouders is het verliezen van een kind het allerergste wat er kan gebeuren.
Jij bent nu 12 en op weg naar volwassenheid. Dat duurt nog wel even, maar je bent al lang geen klein kind meer. Je ouders verwachten van jou dat jij verantwoordelijkheden kan dragen. Ze praten niet meer tegen jou als toen jij 8 was of zo maar als iemand waar je verstandig mee kan praten. Twaalf jaar hebben ze voor je gezorgd en nu zien ze jou opgroeien op weg naar volwassenheid. Jij komt steeds meer op gelijk niveau met je ouders. Ze gaan steeds meer op jou vertrouwen.

Je kan gaan zitten mokken omdat je niet zoveel aandacht meer krijgt als eerst, maar je kan nu ook je volwassen kant laten zien. Voor jouw kleine broertje ben jij straks zijn grote broer. Voor hem ben jij na pappa en mamma de belangrijkste persoon in zijn leven. Dat mag je hem niet afnemen en je moet niet kinderachtig jaloers gaan doen.
Wil jij een man worden? Gedraag je dan als een man, ook al ben je nog maar 12.

Het is verdrietig dat je opa er niet meer is, maar zo is het leven nu eenmaal. Je geeft het leven door aan je kinderen, er komen kleinkinderen en dan wordt het voor jou tijd om afscheid te nemen. Van degenen waar jij van houdt en ook van het leven. Jouw werk is gedaan.
Als jij voor de trein springt of zo iets dan kom je echt niet bij opa. En wat moeten je ouders dan zonder jou en je broertje zonder grote broer? Als broertje ouder wordt en minder zorg nodig heeft dan komt het allemaal vanzelf wel weer goed en wordt het heel fijn thuis, jullie met zijn vieren. Later ben je blij dat je een broer hebt.