Wie ben ik?

Wie ben ik? Is een vraag dat ik mezelf elke dag stel. Maar tot de dag van vandaag heb ik het antwoord niet gevonden. Mensen zien en praten met me maar kennen doen ze niet. En waarom zouden ze daar tijd in steken? Ik doe toch nooit iets goed en ik kwets iedereen in mijn beurt. Waarom ik dit denk? Ik weet niet, het is gewoon zo. Ik heb ook veel meegemaakt waardoor ik het beu ben te vechten. Wat ik meemaakte? Nou ik wil het wel even vertellen. Mij kleutertijd was goed. Ik groeide op in een gelukkig gezin samen met mijn broer. Later in het lager werd ik gepest. Het was niet leuk wat ze zeiden, maar gelukkig was ik goed bevriend met een paar schatten van leerklachten. En eindelijk was daar het middelbaar. Eindelijk een nieuwe start met nieuwe klasgenoten. Maar wist ik veel dat dit het begin van de hel zou zijn. Het duurde niet lang of ik werd weer niet aanvaard. Deze keer omdat ik opkwam voor een vriendin die gepest werd. Maar bij lelijke woorden en een scheve blik naar me bleef het erbij. Maar nooit had ik gedacht dat mijn vriendin mij het volgende jaar zou pesten. Dit omdat ze bang was opnieuw gepest te worden. Ik snap het wel ik was bang, maar dit had ik niet verwacht van haar. Al snel stond heel de klas tegen me, ook de nieuwe klasgenoten. Ze schreeuwde voor heel de school lelijke woorden tegen me, die me pijn deden maar ik niet wilde tonen. Ze begonnen met spullen te pakken en die op de speelplaats te gooien, mijn boekentas uit te strooien over straat, mij te slaan, en nog veel meer. Het school kon niks doen zeiden ze, en de derectie zei dat ze het niet expres deden en ik me dus niet moest aanstellen. Eindelijk vakantie 2 maanden niet aan school denken. En de 1ste week vertrekken we al op reis.... Niet gedacht dat dit slecht zou aflopen. Op de laatste dag van mijn reis werd ik aangerand.....het kon erger maar gelukkig ben ik kunnen ontsnappen. Verschillende verhoringen heb ik gehad door politie en justitie. De eerste verhoring was vreselijk....1 van de politie agenten geloofde me niet. Hij zei dat ik het verschil moest kennen tussen perongeluk eens botsen tegen me of egt aan me zitten. Gelukkig geloofde de andere agent me wel en stuurde hij me door naar justitie. Daar kreeg ik een verhoring met camera's en moest ik alles tot in detail vertellen. Maanden hoorde ik niks tot ik een brief kreeg dat ik nog eens zou verhoord worden voor de rechtzaak. En dan de dag van de rechtzaak ondertussen was het al januari. Het was moeilijk....en ondertussen werd ik op school nog steeds gepest. Mijn klas had geen idee dat ik op dat moment wel een lief woordje kon gebruiken. Jongens vertrouwden ik niet meer. Ik was bang van mijn eigen broer en vader. Mijn kleine broertje die toen net een jaar was, was de gene waar ik me mee bezig hield. En plots komt dan die dag dat je iemand leerd kennen waar je alles tegen kan zeggen, hoe je je voelt, wat je meemaakte, gewoon alles. Het klikt goed, en je voelt je goed bij hem. Ik had nooit gedacht dat ik me zo goed bij iemand zou voelen zonder dat ik zou denken oei hij raakt me aan, of oei nu komt hij wel heel dicht bij. Het was de enigste jongen waarvan ik niet droomde dat ik door hem ook zou aangerand worden. Maar ja, mijn ouders keurde deze relatie niet goed. Niet omdat het een slechte jongen was, gewoon omdat hij een andere toekomst wou dan mij. In totaal zijn we 14 maanden samen geweest (voor mij de mooiste tijd van mijn leven), en 4 maanden daarvan wisten mijn ouders het. Ik had thuis niet anders dan ruzie, ruzie omdat ik niet bij hem mocht zijn. Op het einde moest ik kiezen, mijn ouders of hem. Ik koos voor mijn ouders. Omdat hij ondertussen had gelogen tegen me. Ik dacht ik verbreek alle contact met hem, dan zal ik me wel gelukkig voelen. Maar dit bleek niet zo. Onder tussen zorgden mijn ouders ervoor dat ik op een andere school werd ingeschreven, dit omdat ze pesterijen beu waren en omdat we ook verhuisd waren. Mijn leven was leeg. Alles wat ik had, waar ik om gaf, was weg, gewoon weg.... Ik was mijn beste vriend (lief) kwijt, ik had geen vrienden, mijn vakanties waren voor mij een bange periode, mijn huis die voor mij veilig leek en waar niks zou gebeuren...werd verkocht, en door het veranderen van school wou de enige vriend die ik nog had geen contact meer. Ik kende niemand meer, zelfs de gangen van de school kende ik niet meer, de leerkrachten waar ik mijn hart tegen kon luchten had ik nu ook niet meer. Een na de start op nieuwe school werd mijn vader op genomen. Hij bleek jaren een depressie te hebben, dit zorgden voor ruzies en bange momenten thuis. Al snel hoorde we dat papa zeker een half jaar opgenomen zal zijn, als het niet langer is. Ondertussen heb ik weer contact met mijn ex. Ik wil hem terug maar weet dat het voor problemen zal zorgen. Ik zou al moeten weglopen van huis om bij hem te kunnen zijn. Maar ik weet dat hij nog van me houd, maar ik weet dat hij door gaat met zijn leven en eventueel dat met een ander meisje doet, ookal houd hij nog van mij. Houd hij dan zoveel van mij als ik van hem? Ik kan me geen leven inbeelden met iemand anders. Ik wil ook niet met iemand anders. Als de emmer overloopt dan ja durf ik mezelf wel eens te snijden of pillen te pakken zodat mijn hoofd iets of wat leeg aan voelt. Ga iemand me dit dan kwalijk nemen? Ik weet het, ik ben ook kwaad op mezelf...het lijkt wel of ik wil aandacht vragen of medeleide vragen. En zo ben ik niet. Ik haat mezelf....en ja jawel ik wil leven, maar ik weet niet hoe. Ik wil gewoon dat alles stopt. Ik wil niet verdrietig zijn en opnieuw mensen of plaatsen waar ik me veilig voel kwijt raken. Ik wil niet meer, en ik kan het niet meer. Maar een einde maken aan je leven is niet laf of zo het vraagt moed heel veel moed. Het is makkelijk te zeggen ik maak er een eind aan, maar uiteindelijk is het niet zo makkelijk als het lijkt. Wat ik ga doen? Ik weet het niet. Heb ik die moed? Nee, nog niet.