Guys heel erg bedankt de tip met het elastiekje helpt zeker! Maar ik weet niet of ik het wel aan iemand kan vertellen, sommige leraren zijn wel oke maar hun zouden het gelijk aan mijn ouders vertellen. Ik wil niet naar psychiaters enzo gaan of mijn ouders er mee belasten ze hebben beide geen makkelijke jeugd gehad en ik heb een stuk makkelijker ik ben bang dat ik ze dan pijn doe dat ze denken dat ze niet iets goed doen! Ik geef toe het is niet altijd huisje boompje beestje maar ze doen zo hun best. Mijn vriendinnen wil ik helpen en voor ze klaar staan maar ze komen wel naar mij toe met hun problemen en ik wil ze echt voor hun oplossen en ze steunen en naar hun ouders gaan, is roch ze een soort van klikken en ze betrekken bij dingen die ze vaak maar erger maken. Heel er bedank voor de tip meisje 18 en dat jij een luisterend oor wilt zijn jongen 19 ??

zoek op het internet of je anoniem hulp kan zoeken. probeer ook uit te zoeken waar het vandaan komt? is het ineens, of krop je miss ook dingen van andere op? .. als je het fijn vindt, wil ik best een luisterend oor bieden hoor.....

Hé meisje 15,

Wat erg dat dit je overkomt. Hou vol: er is echt hoop.
Het beste lijkt me om hier toch met iemand over te praten. Als dat niet met je ouders kan, dan misschien met een leraar die je vertrouwt of met een vertrouwenspersoon op school. Je kunt ook met de Kindertelefoon bellen. Er zijn echt mensen die je kunnen helpen, zodat je dit probleem niet meer alleen hoeft mee te dragen.
Waarom denk je dat je ouders je naar een inrichting zouden sturen? Als dat zo is, dan zegt dat naar mijn mening meer over je ouders dan over jou: ja, je hebt hulp nodig om uit je depressie te komen, maar daarvoor hoef je over het algemeen niet naar een inrichting (ik ben zelf depressief geweest en ben toen gewoon bij mijn ouders gebleven en door een psycholoog geholpen). Dus ik weet niet eens of je ouders je wel naar een inrichting zouden kunnen sturen: daar komen denk ik ook nog psychiaters bij kijken en zo... Vraag je dus af of je echt het risico loopt dat je ouders verkeerd reageren op je depressie of dat je er alleen bang voor bent (je kent je thuissituatie zelf beter dan ik): als je depressief bent, denk je vaak dat je mensen alleen maar tot last bent, terwijl er echt mensen zijn die om je geven en je willen helpen.
Ik heb wel eens de tip gehoord om jezelf niet te snijden, maar als je wilt snijden een elastiekje om je pols te doen en daaraan te trekken: dan voel je wel pijn, maar verwond je jezelf niet. Zo kun je op een veilige manier het snijden af proberen te bouwen.
Van mijn psycholoog heb ik trouwens iets geleerd waar je misschien iets aan hebt. Als je een depressieve of zorgelijke gedachte hebt, stel jezelf dan de volgende drie vragen:
1. Is dit echt zo?
2. Zo ja, hoe erg is het?
3. Hoe kan ik er beter tegenaan kijken?
Dit kan je helpen om meer 'boven je gedachten uit te stijgen' en niet te worden 'meegesleurd' door je zorgen.
Wat je vrienden met problemen betreft: ben jij de enige persoon die er voor hen is, of zijn er ook nog anderen die hen helpen? Als jij de enige bent, dan is het denk ik nuttig om hen aan te sporen om bijv. hun ouders over hun problemen te vertellen en professionele hulp te zoeken. Dan hoef jij hun last niet meer alleen te dragen en worden zij door meer mensen geholpen.
Dat is het laatste wat ik je nog wil meegeven: het is erg lastig om een balans te vinden tussen klaarstaan voor je vrienden en zelf niet verstrikt raken in andermans problemen. Ik zeg niet dat je je vrienden niet moet helpen, integendeel. Maar het is belangrijk te beseffen dat jij niet in je eentje hun problemen kunt oplossen. Voel je dus vooral niet schuldig omdat je denkt dat je niet genoeg voor ze doet: zoals ik je nu hoor, doe je al heel veel voor hen. Dus: sta klaar voor je vrienden, maar pas ook op jezelf.
Ik hoop dat je iets aan dit veel te lange verhaal hebt. :-) Heel veel succes en sterkte gewenst: ik hoop dat het snel beter met je zal gaan. Hou vol: het kan echt goed komen (zeg ik uit eigen ervaring!).