tijd van mn leven, maar wil toch dood?!

ik heb de tijd van mn leven, maar wil toch dood?! Beste lezers, Soms denk ik aan de dood, om zelfmoord te plegen. Dat terwijl ik eigenlijk nu de tijd van mijn leven heb! Ik ben nu in Ierland aan het studeren, heb een vriend in Nederland (soms lastig natuurlijk). Heb hier leuke mensen ontmoet, en binnenkort komt mijn familie langs, waar ik me op verheug. Dus iedereen mag denken, inclusief mezelf; Wat zeur je nou! Ik dacht eigenlijk dat het wel normaal was om weleens te denken dat je dood wil. Maar van veel verschillende mensen heb ik begrepen dat zij hier nooit serieus over hebben nagedacht. Ook al hebben ze moeilijke perioden achter de rug. Op jonge leeftijd was ik geboeid bij de dood. Ik schreef verhalen wat er gebeurt in de hemel. Toen een meisje uit mijn klas bang was om te sterven, omdat ze veel inkt had ingeslikt, kon k dat niet begrijpen. Het is toch juist leuk en spannend om dood te gaan. Ik ben opgegroeid in een niet heel fijne omgeving, mijn moeder heeft schizofrenie, en mijn vader heeft sinds ik herinneringen heb en tot mijn 10e jaar bijna dagelijks seksuele handelingen met me verricht. (Ik heb hier psychologische hulp voor gehad, en heb er nu vrijwel geen last meer van). Toen mijn moeder wegliep van huis en ik gepest werd in de brugklas en totaal geen contact had met familie en vrienden, en alleen maar thuis was bij mn vader die ik verafschuwde (ik was 13), kreeg ik ernstige suicidale gedachten en vond ik mezelf de slechtste persoon op aarde. Niets dan de dood was goed voor mij. Later kwam ik in een pleeggezin en ging het beter met me, en na een paar jaar, toen ik ongeveer 15 was besloot ik dat ik liever wilde leven dan dood wilde zijn. Toch is dat idee van doodgaan altijd blijven hangen. Ik had altijd bedacht dat ik van een grote hoogte af wou springen. Vaak, zelfs nu nog, als ik op een grote hoogte ben dan ben ik door die plek gefascineerd. Zelfs als ik niet recent aan zelfmoord heb gedacht. Het boeit voor mij niet of ik leef, of dat ik doodga. Nu ben ik relatief gelukkig. Maar ik weet hoe het is om te leven, wat heeft het voor zin om verder te gaan. De rest van het leven levert vooral stress op. En wat boeit het, kinderen krijgen en dit soort dingen. Als je ook gewoon dood kan zijn en niets voelt. Nu ik leef wil ik er alles van maken, want ik leef toch. Maar het boeit me echt niet of ik morgen doodga of niet. Wat me ervan weerhoud om het niet te doen is dat ik mensen diep en diep ongelukkig maak. Ik wil dat niet. Daarnaast, als mensen in je omgeving zelfmoord hebben gepleegd is er meer kans dat zij het ook gaan doen. Ik wil niet mensen ertoe aanzetten, dat is verschrikkelijk! Sorry dat ik jullie met dit lange verhaal heb opgescheept, het klinkt aanstellerig en kinderachtig, merk ik terwijl ik het aan het schrijven ben. En het klinkt redelijk gestoord. Tot nu toe ben ik niet gediagnosticeerd voor een psychologische of psychische ziekte. Ik zie of hoor geen vreemde dingen. Ik vraag geregeld aan mensen om me heen of ze me willen attenderen als ik vreemd gedrag ga vertonen, dat op schizofrenie kan wijzen. Maar iedereen zegt altijd: nee joh, ik ben juist zo verbaast dat je zo normaal bent gebleven na alles wat je hebt meegemaakt! Maar ik vind het gewoon opmerkelijk dat nooit iemand in mijn omgeving zelfmoord ook maar serieus heeft overwogen. Kan iemand hier een verklaring voor geven? Ik zal ook nog iets anders vertellen, wat mijn zelfmoordgedachten nog opmerkelijker en ongepaster maken. Ik ben erg dankbaar voor hoe mijn leven verder is verlopen, nadat ik in een pleeggezin ben gegaan. Ik ben gezond, doe universiteit, en doe een uitwisseling in het buitenland, heb vrienden, heb leuke familie, heb een leuke relatie. Dit zijn dingen waar ik altijd op hoopte (als ik dacht aan verder leven i.p.v. doodgaan) maar niet geloofde dat dat echt zou gaan gebeuren. Het is een soort droom die nu ook daadwerkelijk is uitgekomen. Maar toch denk ik soms, als ik weer in U ben, is het dan niet gewoon veel makkelijker om van die flat van het dak af te springen? Wat boeit dit leven? Waarom moet ik perse leven, ik heb er toch ook niet voor gekozen om geboren te worden? Het verdriet en de slechte gevolgen voor mensen van wie ik houd, houden me tegen. Sorry voor al de mensen die wel een naar leven hebben, en die een serieuze reden hebben om te denken aan de dood. Ik snap volledig als jullie me een aansteller vinden. Maar ik snap het gewoon niet waarom ik dit soms denk. Misschien dat iemand een logische verklaring heeft.