goed gesprek

Zater ben ik bij hem langs geweest, nadat hij vrijdag weer niet op school was. Zijn vader deed de deur open en zei dat mijn vriend ziek in bed lag. Hij heeft zijn ouders dus wijs gemaakt dat hij ziek is, met koorts, hoofdpijn enzo. Alleen is er niks mis met zijn lichaam, het zit allemaal in zijn hoofd.

Maar ik ging dus naar boven naar zijn kamer, en zag hem inderdaad in bed liggen. Hij zag er heel slecht uit, als een zombie. Hij was heel bleek en had hele ingevallen ogen. Hij zag eruit alsof hij aan een stuk heeft liggen huilen sinds ik toen weggegaan ben.

Toen hij me zag wilde hij me eigenlijk wegsturen, maar dat wilde ik niet. Ik was naar hem toegegaan om zeker te weten dat hij nog leeft en om te praten. Hij moet eindelijk eens snappen dat ik wel degelijk om hem geef. Ik ben dus gewoon bij hem op bed gaan zitten tot hij accepteerde dat ik niet wegging en ben toen begonnen praten. Ik heb nog maar eens uitgelegd dat ik moest werken en dat ik ook spijt gekregen heb dat ik gegaan ben. En dat ik graag zoveel voor hem doe omdat ik ook wil dat hij weer 'normaal' wordt. Ik heb uitgelegd dat ik om hem geef en dat zijn leven en geluk belangrijk voor me zijn, dat ik hem daarom zo graag wil helpen. Hij was heel de tijd erg emotioneel, maar ik kon aan hem zien dat hij het wel fijn vond dat ik dat zo zei. Hij kon zelfs even lachen en zeggen dat ik meer om zijn leven geef dan hij zelf.

Uiteindelijk ging het weer wat beter en heb ik hem maar mee naar buiten genomen, ik had wel het idee dat hem dat goed zou doen. We zijn gewoon een stuk gaan wandelen door een park zonder veel te zeggen. Ik wist eigenlijk niet zoveel te zeggen, want hij had duidelijk geen zin in een normaal gesprek, en hij was nog in gedachten verzonken en aan het genieten van de frisse lucht die hij ook al een paar dagen niet gehad had.

Het werd al wat later en ik wilde eigenlijk naar huis gaan om te eten, maar hij smeekte me bijna om te blijven. Nu hoefde ik niet verplicht weg, dus kon ik gelukkig ook blijven. Hij begon toen te vertellen dat hij zich beter voelt met mij in de buurt, daarom vraagt hij ook zo veel van me. De enige reden dat hij nog naar school kwam is omdat hij dan bij mij kan zijn. Hij begreep ondertussen gelukkig ook wel dat ik alleen wegging omdat ik moest werken en dat ik anders gebleven was. Hij snapte ook dat hij overdreven reageerde en bood zelfs zijn excuses aan. Hij vond het echt heel erg dat hij, na alles wat ik voor hem gedaan had, zo boos op me geworden was. Ik op mijn beurt snap wel weer dat hij zo reageerde, en zei dat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken.

Zondag wilde ik hem eigenlijk meenemen om iets leuks te gaan doen, maar hij had de afgelopen dagen zo weinig geslapen dat hij daar te moe voor was. We zijn 's middags wel de stad in geweest en we zijn maar gewoon ergens wat gaan drinken en hebben heel gezellig gepraat over een heleboel dingen die niets met zijn huidige problemen te maken hebben. Voor het eerst sinds alles weer begon heb ik het idee gehad dat hij heel even alle ellende vergeten was en hij heel even zijn gewone, gelukkige zelf is geweest. Het was maar heel kort, een kwartiertje ofzo, maar het was lang geleden dat ik hem zo gezien heb.

Zo, nu over mij: ik heb het zelf ook wel een paar keer zwaar gehad, vooral na woensdag, maar het helpt dat ik weet dat hij veel aan me heeft. Ik heb niemand om dit tegen te vertellen. Aan de ene kant vind ik dat vervelend, aan de andere kant weet ik dat hij dat liever niet wil, en die wens wil ik graag respecteren. Het feit dat ik hier anoniem kan praten helpt ook een heleboel. En jullie hulp en respectbetuigingen helpen me ook er beter mee om te gaan en voor mijn vriend sterker te zijn. Dus bedankt daarvoor en ga er alsjeblieft mee door tot hij al deze ellende achter zich heeft gelaten. Hij heeft mij nodig en ik heb jullie nodig, om mijn verhaal kwijt te kunnen, maar ook voor de nuttige tips die jullie soms hebben.

Respect

Veel respect from here,
Wat jij allemaal hebt gedaan voor je vriend herken ik mezelf wel in terug
In alles eerlijk gezegt
Ik had ookwel gaan werken en ik snap nu dus dat je je zorgen maakt en je schuldig voelt
Maar ik denk dat toen je weg was, je vriend wat rustiger is geeorden
En zich wel beseft dat je niet weg ging omdat je moe van hem werd maar gewoon omdat je moest werken
Je vriend is waarschijnlijk wat overgevoeliger nu het zo slecht gaat..
Respect✌

ruzie - reactie

Voel je niet schuldig, want dat ben je zéker niet !!

Ik snap heel goed dat 't wèl zo voelt.

Je hebt hem niets aangedaan door te zeggen dat je moest gaan werken.

Dat hij daar zo heftig op reageert en zegt dat je op moet houden met jouw "toneelstukje" , laat naar mijn gevoel zien dat hij om je geeft en 't liefst wil dat je bij 'm bleef.

Had je kunnen doen, maar ik denk dat je de juiste beslissing genomen hebt door tóch naar je werk te gaan.

Besef goed dat jij hem niks aangedaan hebt door weg te gaan.

Had 't hem geholpen als je was gebleven? Misschien voor dat moment, uiteindelijk had je toch een keer weggegaan.

Ik kan me voorstellen dat er van alles door je kop gaat nu, wat je al zei, " Hij voelt zich nu vast verraden. . . . ."

Dat is 't niet volgens mij.

Wat ik zo van je gelezen heb, doe je alles dat je kan om 'm te helpen, meer kán je gewoon niet doen voor 'm.

Ik denk dat je weer naar 'm toe moet gaan, niet om 't van jouw kant goed te maken / excuus te maken voor het feit dat je wegging.

Ik kan me voorstellen dat jij je schuldig voelt, maar dat ben je ècht niet. Vergeet niet dat je te maken hebt met iemand die toch behoorlijk de weg kwijt is en dan kun je dit soort vreemde reacties min of meer verwachten.

Wat ik me eigenlijk afvraag: hoe verwerk jij dit nou allemaal?

In je eentje, of heb je iemand waamee je erover kunt praten. . . .

Dat laatste is toch wel belangrijk, wil jij er niet aan onder door gaan.

Het is niet niks wat je allemaal meemaakt en ook jij verdient het om hulp / advies te krijgen.

Voor jou is nu ook belangrijk dat je verder kunt met je eigen leven, ik kan me voorstellen dat je er dag en nacht mee bezig bent, niet meer dan logisch.

Maar zorg óók voor jezelf.

Méér doen dan dat je nu doet kan je eigenlijk niet, al denk je vást dat je tekortschiet in jouw hulp naar hem toe en hem in de steek gelaten heb.

Dat heb je niet, je bent alleen voor jezelf opgekomen door te gaan werken en dat heb je goed gedaan !!

Als er nieuwe ontwikkelingen zijn, laat het dan weten als je dat wilt.

Hoe moeilijk 't ook is, ga bij 'm langs. zonder schuldgevoel alsjeblieft !!

Heel veel sterkte en ook ik heb groot respect voor je.

alle goeds, FEVE

Veel sterkte met je vriend

Ik wet niet wat je mee maakt maar heb diep respect voor je

ik geef je directe en wijze hulp

nou dit lijdde niet echt uit tot iets goeds.

ik begon te denken dat het juist beter hem ging, en dat hij sterk genoeg was om zo af en toe nog eventjes alleen te zijn.

er gaan zo veel vragen in mijn hoofd rond waarvan ik het beste het antwoord moet vinden.

maar het antwoord op dit probleem is gewoonweg niet te achterhalen.

en hij wilt het ook niet zeggen wat hem dwarszit, dit wordt een moeilijke zaak.

je moest dus gaan werken die dag, en daarvoor wou hij dat je mee ging naar zijn huis, nadat hij zei dat hij niks leuks wilde doen.

dat idee van mij om weer leuke dingen te gaan doen boekt niet echt vooruitgang.

maar zei hij wat bijzonders toen je daar bij hem thuis was?

had hij iets gezegd dat ons kan helpen met het oplossen van de situatie?

zoja, dan hoor ik dat graag.

ik wil gewoon weten wat hij in zijn geheel zei gedurende de tijd dat je bij hem was.

want als hij bijvoorbeeld over zijn problemen ging praten, en jij zei dat je moest gaan, dan kan ik best wel beseffen dat hij die actie niet waardeerde!

je moet hem nu natuurlijk niet alleen laten, want dit begint misschien weer zo'n actie te vormen die hij ook deed in zijn achtertuin.

ik zeg niet dat hij dat echt gaat doen, want hij zit in zo'n situatie dat hij daar ook geen zin in heeft.

maar je kan nooit voorzichtig genoeg zijn, helemaal nu omdat hij denkt dat de enige persoon die om het gaf hem ook zat is.

ik ben gewoon bang dat hij gaat denken dat het niemand iets boeit of hij levend is of dood.

probeer zoveel mogelijk contact op te zoeken.

ga desnoods bij hem langs, maar laat hem niet alleen!

ik begin me toch echt wel zorgen te maken nu.

sterkte met julie beiden, en graag hoor ik weer van je.

ruzie

Gisteren hebben we flinke ruzie gehad. Ik was met hem mee naar huis gegaan, want dat wilde hij wel. Hij had geen zin om iets te gaan doen, maar hij vond het wel fijn als ik mee naar zijn huis kwam, dus dat heb ik gedaan. Maar ik moest 's avonds gaan werken, dus op een gegeven moment zei ik dat ik weg ging. Hij voelde zich nog steeds slecht en vroeg of ik nog wilde blijven, maar dat ging dus niet. Maar hij snapte niet dat ik ging werken, hij dacht dat ik genoeg van hem had. En toen ik probeerde uit te leggen dat ik wel wilde blijven, maar dat ik gewoon moest werken, werd hij echt boos. Hij zei, schreeuwde eigenlijk, dat ik kon stoppen met mijn toneelstukje. Dat ik inderdaad weg moest gaan en dan maar meteen niet meer terug hoef te komen en dat hij me niet meer wil zien. Ik heb toen later nog geprobeerd te bellen, maar hij nam niet op. En vandaag op school heb ik hem ook niet gezien.

Volgens mij heb ik het helemaal verpest. Hij voelt zich nu verraden door de enige die hij nog vertrouwde en ik voel me verschrikkelijk omdat ik hem dat heb aangedaan. Ik had gewoon niet moeten gaan werken, maar bij hem blijven. Ik weet niet goed wat ik nu het beste kan doen, behalve proberen contact te blijven zoeken om het goed te maken.

Ik geef je directe en wijze hulp

 hey, sorry dat ik lange tijd niets van me liet horen, maar ik zat zelf in het ziekenhuis, en de dokters zeiden dat ik nare gedachtes moest vermijden.

maar goed, ik heb de gehele situatie nog eens nagekeken, en ik ben blij te horen dat zijn vriendin het begrijpt.

ze zal hem nu wel wat ruimte en tijd gunnen, die hij op dit moment goed kan gebruiken.

wel 1 minpunt dat hij nergens zin meer  heeft in zijn leven.

maar daar was ook wel iets goeds op uit te vatten, omdat je schreef dat hij ook geen zin had in een zelfmoordpoging.

ik snap best dat hij worstelt tussen allerlei gedachtes, en dat die gedachted hem langzaam uitdrijven, maar hij moet altijd de zonnige kanten in het leven inzien.

laat hem niet alleen zien dat je om het geeft, maar doe weer iets samen dat jullie als vrienden deden.

je lijkt op dit moment meer een redder dan een vriend.

doe weer iets samen waar hij vroeger naar opkeek, laat hem zien dat je ook weer de vriendschap sterk kunt bevorderen, en dat je tegelijkertijd ook heel erg om hem geeft en hem wil helpen.

misschien heeft hij dat vriendschappelijke gedeelte gemist, het sociale gedeelte dus.

want een echte vriend ben je zeker, omdat je liet tonen dat je hem nooit alleen zult laten, in welke situatie dan ook!

dus hij mist die sociale dingen.

hij heeft gewoon behoefte aan de dingen die hij hiervoor ook deed.

die dingen kunnen hem misschien die nare gedachtes doen verdrijven.

sterkte voor jullie beiden.

en ik hoop nog van je te horen.

ik heb zeer veel respect voor jou

Zijn vriendin begrijpt het gelukkig wel

Vanmorgen heb ik met zijn vriendin gepraat, en ze pakt het gelukkig goed op. Ik heb niet alles verteld, omdat ik haar niet bezorgd wilde maken. Ik heb verteld dat hij in een dipje zit en dat hij het liefste met rust gelaten wil worden tot hij zich weer wat beter voelt. Ze schrok natuurlijk wel en wilde ook wel weten waarom hij dat niet zelf vertelt, dus ik heb maar uitgelegd dat hij het moeilijk vindt om erover te praten en eerder niets wilde vertellen omdat hij niet wil dat ze zich zorgen maakt. Ze begreep het wel en zou hem wat meer ruimte en tijd gunnen. En als ze iets kan doen moet ik het haar laten weten. Ik heb haar nog wel gevraagd om verder niets tegen zijn ouders te vertellen en dat zou ze niet doen.

Ik ben wel erg blij dat ze het zo goed opvat. Ik vond het toch best lastig om zo met haar te praten, vooral omdat ik gewoon niet de hele waarheid mag vertellen. Ik hoop dat het straks weer goed komt tussen die twee.

Hij blijft zich rot voelen

Dinsdag wilde hij na school nog even met me praten, maar niet op school. Dus zijn we samen een stukje gaan lopen en in een park op een bankje gaan zitten. Hij begon toen te vertellen dat hij wil stoppen met school omdat hij geen zin meer heeft. Ik vroeg natuurlijk wat hij dan wil gaan doen, maar daarop zei hij dat hij eigenlijk nergens zin in heeft. En toen kwam het verhaal.

Hij heeft echt nergens zin in. Hij heeft geen zin om naar school te gaan, maar ook niet om terug naar huis te gaan, of om te gaan werken, niet om te eten, te drinken, te slapen, te praten, op dat bankje te zitten, maar ook niet om op te staan enz. Hij heeft gewoon nergens zin in. Enig voordeel is dat hij ook geen zin heeft om zelfmoord te plegen, ookal heeft hij ook geen zin om te leven.

En hij wil het ook al uitmaken met zijn vriendin. Hij heeft ook geen zin meer in haar, zegt hij. Terwijl ik weet dat hij nog steeds verliefd is, hij weet dat alleen zelf niet meer. Daarvan heb ik echt gezegd dat hij dat niet moet doen, want dan breekt hij niet alleen haar hart, maar later ook zijn eigen hart.

En ik denk ook niet dat hij echt met school wil stoppen, hij ziet het nu gewoon niet meer zitten omdat hij zich zo slecht voelt en zulke slechte cijfers haalt. Daarom was hij woensdag ook niet op school. Ik schrok wel toen ik hem niet zag, maar onze mentor zei dat hij zich ziek had gemeld en vroeg of ik na school langs wilde gaan. Dus dat heb ik gedaan. En ook toen schrok ik.

Zijn ouders moesten werken, dus hij was alleen thuis en hij zag er heel slecht uit. Volgens mij had hij amper geslapen. Hij deed wel de deur open, maar ging daarna gewoon op de bank voor zich uit zitten staren. Toen ik naast hem ging zitten reageerde hij niet, en toen ik voor zijn gezicht zwaaide ook niet. Pas toen ik hem aanraakte leek hij me te zien en vertelde dat zijn vriendin had gebeld. Ze vroeg zich af of hij nog wel om haar geeft en stond op het punt het uit te maken. Ze heeft het nog niet gedaan, omdat ze hem nog een tweede kans wil geven, maar hij verwaarloost niet alleen zichzelf, maar haar ook.

Ik moest toen eigenlijk naar huis om te gaan sporten, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem daar alleen te laten zitten. Ik heb toen maar voorgesteld om met zijn vriendin te gaan praten, maar dat vindt hij erg moeilijk. Hij vroeg of ik dat wil doen, maar dan niet alles vertellen, net als tegen de mentor. Dus ik zal binnenkort eens met haar gaan babbelen. En dan maar hopen dat ze het begrijpt en hem wat ruimte geeft.

ik geef je directe en wijze hulp

ik heb hiervan begrepen dat hij een confrontatie had met zijn vrienden.

ze hadden hem wel duidelijk gemaakt dat hij de waarde heeft van gebakken lucht bij hen.

zulke dingen gebeuren nou eenmaal, waar rook is, is altijd vuur.

ik weet niet hoe die ruzie begon, en waar hij over ging, maar ik weet wel dat het niet zo heldhaftig uit de hand moest lopen.

ik ben  blij om uit je woorden vernomen te hebben dat hij jou nog altijd als een hechte vriend beschouwd.    en aan al je woorden en daden heb ik ook vernomen dat jij op dit moment zijn leven op een lijntje houdt, zijn leven zou allang aan een eind gekomen zijn als jij er niet voor hem was.

ik ben blij dat hij je dit had verteld, en ik ben ook opgelucht te horen dat jullie met zijn mentor zijn gaan praten.

je mentor weet gelukkg niet het gehele verhaal, maar het komt er wel op uit dat hij wel door heeft dat hem iets dwars zit, en daar is alleen maar iets positiefs van uit te halen natuurlijk.

wat je daarna tegen hem zei vond ik echt prijswaardig, je wilt hem natuurlijk alleen maar helpen, en hij kon blijkbaar nog steeds niet geloven dat jij juist die persoon bent die er altijd voor hem zult zijn.

ik weet zeker dat alles naar verloop van tijd gewoon helemaal goed komt.

en ik besef best dat je ook wel een beetje aan het breken bent, maar aan de siuatie gezien gaat dit binnenkort, aangezien de positieve verschijnselen, helemaal weer goedkomen als voorheen.

hij gaat weer zijn eigen leventje oppakken, en naar mate van tijd leert hij zijn emoties te beheersen, en rot opmerkingen van die vrienden van hem niet zo serieus op zich te nemen.

hij hoefte zich ook helemaal niet schuldig te voelen, want die jongens hadden hem gewoon niets van die heldhaftige dingen moeten indeuken in hem, daar vroegen ze dus gewoon zelf om.

houd nog even vol, zijn leven is nu het belangrijkst, want hij heeft hier alle pijn, en die dingen die hij nu doormaakt kun je niet eens 10% begrijpen, dat is gewoon een feit, je kunt je problemen en gevoelens altijd delen met anderen, en die kunnen en zullen er heel erg aan lijden, maar die persoon zelf heeft het het moeiijkst van allemaal.

dus houd nog even vol, ik weet dat je je vriend echt niet in deze siuatie wilt laten zitten.

en eenmaal als dit gevaar buiten de rug is, kun je met de gedachte verder leven dat jij de persoon was die dit allemaal tot iets goeds heeft laten verlopen, omdat je zijn leven redde.

je deed er zowieso goed aan om hier met ons over te praten, want of je het wilt of niet, dit kon je niet alleen doen.

graag hoor ik verder van jullie, en ik had natuurlijk eerder van me willen laten horen, maar die stomme tentamens maakten me het leven zuur, en zolang ik nog minderjarig ben mogen mijn ouders bepalen wat ik wel of niet mag doen op de computer.

nogmaals sorry.

en sterkte, voor jullie beiden!

gesprek

Hij zag er best tegenop om wat tegen de mentor te gaan vertellen en tijdens het gesprek merkte ik dat hij het erg moeilijk vond, maar ik denk wel dat het juist was. We hebben niet alles verteld, alleen dat hij nu in een dipje zit en met zijn gedachten nu met andere dingen bezig is dan school. Die man vroeg natuurlijk meteen of hij iets kon doen, maar dat kan hij eigenlijk niet. Wel zei hij nog dat mijn vriend zich geen zorgen hoeft te maken om zijn cijfers. Als hij nog ooit in de knoei komt weet hij de oorzaak en kan hij in de rapportvergadering nog wat voor hem betekenen. Ook zei hij dat mijn vriend gewoon naar huis mag gaan als hij zich echt heel slecht voelt en daar behoefte aan heeft.

Toen ik daarna aan mijn vriend vroeg hoe hij vond dat het gegaan was, was hij wel opgelucht. Hij maakte zich toch meer zorgen om zijn cijfers dan ik dacht, en die zorgen zijn nu voor een deel weggenomen. Maar hij vond het wel erg moeilijk om dat zo te vertellen.

En toen vroeg hij nog of ik het erg vond om voor hem zoveel moeite te moeten doen. Blijkbaar is nog steeds niet tot hem doorgedrongen dat ik hem graag wil helpen. Mijn antwoord was dus ook dat het geen kwestie is van moeten, maar van willen. Wat ik het liefste wil is dat hij weer gelukkig wordt. Toen ik dat zei begon hij te huilen en zei dat hij toch wel erg dankbaar is dat ik er voor hem ben en dat ik zo veel voor hem over heb.

Hij heeft zo nog een half uurtje op mijn schouder uitgehuild, toen was hij zijn emoties kwijt en voelde hij zich goed genoeg om naar huis te gaan. Ik hoop dat het snel goedkomt, want ik merk dat het mij ook begint op te breken. Misschien moet ik inderdaad ook wat meer aan mezelf denken.

eindelijk een oorzaak - reactie

hoi jongen 18 jaar,

Best wel positief dat jullie samen naar de mentor gaan / of misschien nu al geweest zijn. . . . . denk eigenlijk dat jullie er nu al geweest zijn ?!

Laat alsjeblieft weten hoe het is gegaan vandaag.

Op zich best een stap in de goede richting en ondanks het feit dat de aanleiding niet fraai is ( die ruzie) is het wle fijn dat hij jou in elk geval blijft vertrouwen.

Heel veel sterkte jullie allebei !1

groetjes

Eindelijk een oorzaak

Vandaag heeft hij me verteld wat er gebeurt is waardoor hij zich weer slechter is gaan voelen. Een paar weken terug (vlak voordat ik hier weer postte) heeft hij flinke ruzie gehad met een paar andere vrienden. Ik ken ze niet zo goed, heb ze alleen een paar keer gezien, maar hij zei dat het vrij heftig was. Hij wilde niet heel gedetailleerd zijn, maar er waren wat dingen gezegd die hard bij hem zijn aangekomen. Het kwam erop neer dat ze zeiden niks om hem te geven, maar dan met iets heftigere bewoordingen.

Mijn vriend werd daardoor dus gesterkt in de gevoelens die hij in de zomer al had en die kwamen dus weer terug. Gelukkig kon hij zich mijn woorden van toen nog wel herinneren en praatte hij tegen me.

Hij heeft zelf ook dingen tegen hun gezegd waar hij later spijt van had, en dat heeft hij ze ook verteld. Het antwoord was dat zij er geen spijt van hadden, wat bij mijn vriend natuurlijk ook weer de nodige emoties losmaakte.

Hij heeft het niet expliciet gezegd, maar volgens mij ziet hij op dit moment alleen mij nog als vriend en is hij al zijn andere vrienden aan het kwijtraken.

Het vervelende is ook nog dat hij nu wel verschrikkelijk slechte cijfers aan het halen is op school. Hij is er gewoon niet bij met zijn gedachten, en dat snap ik wel, maar hij haalt nu tweeën en drieën voor vakken waarvoor hij normaal zevens en achten haalt. Ik vind eigenlijk dat hij daarom met onze mentor moet gaan praten, en dat accepteerde hij wel, maar hij vond het wel fijner als ik daar bij wil zitten. Dus morgen gaan we samen onze mentor wat op de hoogte stellen. We hoeven natuurlijk niet alles te vertellen, maar wel dat hij niet lekker in zijn vel zit en daardoor nu slechte cijfers haalt. Misschien dat die man nog iets voor hem kan betekenen.

ik vind dat voor jou dan precies hetzelfde geld. schakel hulp in zonder dat hij het weet en zorg dat hij hulp MOET krijgen.

ik hoop dat het werkt en dat mijn tip werkt/ gebruikt word.

liefs.

ook een vriend die dat dit weekend wil doen

 hey, 

dit is precies wat ik nu mee maak, ik wil die vriend van mij ook echt helpen, maar hij wilt het waarschijnlijk al dit weekend doen.. 
kan iemand mij hiermee helpen om dit te voorkomen? :(

hulp

mijn vader heeft zichzelf opgehangen, en ik heb zijn genen laat ik maar zeggen, als ik me depressief voel, wil ik een ding: een luisterend oor, iemand die me knuffelt, en me (in mijn geval) uit laat praten, en die er altijd voor me is. maar bij mij is het veel minder erg als bij hem, en om je het verdriet te besparen, heb ik maar een tip: professionele hulp. laat het je vriend niet weten, maar schakel gewoon iemand in en neem hem er mee naartoe. hij moet wel.

dit is mijn mening, maar het kan ook iets te heftig zijn aangezien ik mijn vader erg mis, en ik achteraf heb bedacht wat ik het beste had kunnen  doen.

 heel veel liefs, en blijf ook aan jezelf denken!

ik geef je directe en wijze hulp

 ja tuurlijk maak ik me zorgen om jullie.

en ik zie zelf ook wel dat dit om een groot probleem gaat.

maar het gaat wel de positieve kant op, omdat hij beseft dat hij zijn ouders kan pijnigen door dit alles te vertellen.

daarvoor wou hij zelfmoord plegen, dat was natuurlijk helemaal het tegenovergestelde, dat besefte hij toen niet, nu gelukkig wel.

maar goed dat merkte je natuurlijk zelf ook al, en ik was wel opgelucht toen ik dat las.

ik ben blij om te horen dat hij een goede vriendin heeft, die om hem geeft.

als hij zelf geen reden kan bedenken om ongelukkig te zijn, dan is het er waarnschijnlijk ook niet.

misschien denken we te veel na, oke begin van deze discusie zei je dat hij ervan droomde om zelfmoord te plegen, en dat hij niets liever wilt dan sterven.

ik dacht toen dat hij een reden had om het leven de rug toe te keren.

ik zei dat je hem moest laten zien dat je echt om hem geeft, en hem niet alleen moest laten, en daarna wou hij zichzelf ophangen.

hij sloeg je, maar jij liet hem weten dat je hem niet met rust laat, omdat je om hem geeft.

hij bood zijn excuses aan, en gaf je toestemming hem hier verder op weg mee te helpen, hij aanvaardde dus je hulp om  deze gevoelens tegen te gaan.

daarvan kan ik al samenvatten dat hij inderdaad dacht dat hij er voor alles alleen voor stond, en dat niemand om hem gaf.

jij hebt het tegenovergestelde daarvan bewezen, en verder is er niks ernstigs meer gebeurd sinds  die dag.

maar nu beweerd hij zelf dat hij geen reden heeft om ongelukkig te kunnen zijn, en misschien heeft hij wel gelijk.

maar mijn punt is dat de enige reden geweest kon zijn dat hij dacht dat hij alleen was in zijn eigen ellende, dat niemand echt om hem gaf dus.( maar welke ellende?)

maar dat denkt niemand zomaar, er moet toch wel wat gebeurd zijn dat hem die gevoelens gaf?!

en zoniet, dan kon hij zich gewoon alleen gevoeld hebben zonder reden( alleen naar mijn mening heeft alles een reden, net als de theorie: oorzaak gaat voor gevolg).

mocht er iets gebeuren, dan hoor ik het natuurlijk graag, want ik wil jullie echt helpen.

en je hoeft je heus niet rot te voelen dat je dit achter zijn rug om schrijft, dit is een anonieme site, en bovendien wist je geen andere uitweg.

je hebt hem dus naar mijn mening niet veraden, want je bespreekt dit met vreemden, niet met zijn ouders, leraren, vrienden, zijn vriendin of andere.

je praat dus niet achter zijn rug om, je probeert enkel hem hieruit te helpen, en zulke dingen kan je gewoon niet in je eentje.

Het gaat nog steeds niet goed

De laatste weken ben ik weer veel bij hem geweest, zonder dat het veel beter ging. Soms ging het wel goed en kon hij gewoon lachen enzo, maar de volgende dag is hij dan weer erg somber en wil liever alleen zijn in de pauze. Vaak gaat hij dan een stukje lopen weg van school. Soms vraagt hij of ik mee kom, maar vaak gaat hij alleen.

Gisteren heb ik het er met hem over gehad om met zijn ouders te gaan praten, samen, of alleen, net wat hij pretting zou vinden. Maar dat wil hij nog steeds niet. Hij vertelde ook waarom niet: hij denkt dat ze dan te bezorgd worden, dat ze er teveel mee bezig gaan zijn, terwijl hij er juist zo weinig mogelijk aan wil denken. Hij zei dat hij er juist alleen over wil praten als hij zich rot voelt en iemand nodig heeft om mee te praten. En blijkbaar vindt hij het prettig als ik dat ben. Positief is wel dat hij dus beseft dat zijn ouders wel degelijk bezorgd zijn en dus om hem geven. Daar heeft hij ook wel eens aan getwijfeld, maar nu dus gelukkig niet meer.

We hebben het ook nog even over een mogelijke oorzaak gehad, maar kwamen daar niet goed uit. Hij heeft geen enge ziektes, hij heeft een schat van een vriendin waarmee het echt nog goed zit en op school gaat het ook zeker niet slecht. Hij zegt zelf ook dat hij eigenlijk geen reden kan bedenken waarom hij zo ongelukkig is. En in combinatie met het feit dat hij er liever geen andere mensen bij betrekt maakt het ook lastig om er vanaf te komen. En ik wil niet zijn vertrouwen schenden door achter zijn rug om met iemand te praten. Eigenlijk doe ik dat nu al door hier te posten.

Trouwens, ik vind het tof dat je je zorgen om mij maakt, maar met mij gaat het wel goed. Ik maak me vooral zorgen om mijn beste vriend, en als ik wat van mijn vrije tijd of nachtrust of wat dan ook moet opofferen om hem te helpen doe ik dat graag. Ik wil gewoon dat hij zich weer goed voelt, want het doet mij ook pijn hem zo te zien lijden. Als hij er een eind aan maakt vind ik dat natuurlijk verschrikkelijk, maar hij voelt zich nu ellendiger. Er zijn dagen dat ik hem gewoon zie wegkwijnen, en dat verdient hij zeker niet. Op die momenten durft hij zelfs niet aan me te vragen om bij hem te blijven, ookal wil hij wel dat ik bij hem blijf. Normaal denkt hij juist altijd eerst aan anderen, pas daarna aan zichzelf, en nu vindt hij het dus moeilijk om aan zichzelf te denken, ookal weet hij dat ik het echt niet erg vind om zoveel voor hem te doen.

Aan de andere kant heeft hij me vannacht wel gebeld, dus hij kan wel aan zichzelf denken. Hij voelde zich te rot om te slapen en hij had behoefte aan liefde, dus heeft hij me midden in de nacht gebeld. Ik sliep al lang, maar ik vind dat geen probleem, sterker nog, ik ben blij dat hij gebeld heeft omdat daaruit blijkt dat hij wel degelijk 'egoïstischer' gaat denken. Ik denk serieus dat egoïsme hem kan helpen. De wereld moet nu even om hem draaien, misschien dringt dan tot hem door hoe belangrijk hij is voor de mensen om hem heen. Hij onderschat zichzelf te veel.


Ik weet dat het een heel verhaal is, maar het is dan ook een groot probleem, helaas. Ik ga zometeen weer naar hem toe. Ik hoop dat ik hem kan overhalen samen iets leuks te gaan doen, naar de bios ofzo, misschien dat hij zich daardoor wat beter voelt.
 

Ik geef je directe en wijze hulp.

 ik ben het niet bepaald eens met die vorige reactie.

hij moet hem absoluut alle liefde en zorg geven die hij op dit moment nodig heeft, want zelfs aan het begin van dit probleem liet die vriend merken dat hij hem vertrouwd.

en als je hem nu veraad, of aan een ander overhandigt, dan voelt hij zich waarnschijnlijk buiten gesloten, hij denkt waarnschijnlijk dat hij een grote last voor je is, en dat je hem daarom aan een ander overlaat.

dat kan hij misschien denken dat je hem gewoon aan zijn lot achterlaat.

mijn eerste optie was ook dat hij met een maatschappelijk medewerker van school moest gaan praten, maar toen zei hij dat zijn vriend dat niet prettig vond, en het lijkt me geen slim idee om die fout toch te ondernemen.

zijn ouders hebben recht om het te weten, en misschien moet je dit wel met een hulpverlener bespreken, maar hij moet onder geen bedien weten dat je hem achterliet aan een hulpverlener.

dit kan een negatieve invloed hebben op hem, en dit geval denkt hij dat hij er weer alleen voor staat, want als zijn eigen vriend hem niet eens wil helpen, hoezo zou een vreemde wel om hem geven.

denk maar eens goed na over mijn woorden.

En waar blijf jij zelf?

De gevpoelens van je vriend hebben een enorme impact op je. Dat is heel normaal. Maar, hou die niet bij jezelf, anders loop je zelf ook vast op een gegeven moment. Als, en ik zeg dat met enige schroom, als je vriend zich van het leven beroofd, wat doet dat dan met jou? Hoe kun jij dan verder.

Dus, deel wat jij doormaakt met anderen, en aarzel niet om daar een derde, of een professionele hulpverlener bij te betrekken. Sta stil bij wat jij zelf doormaakt, wat dat met je doet.

Je laat je nu onbedoeld klemzetten door je vriend, door hoe hij zich voelt. Het is bijna chantage. Ontsnap daaruit, zeg hem dat jij zelf vastloopt, en dat jij er met een ander iemand over praten gaat wat de hele toestand met jou doet. Zo laat je hem ook zien hoe het ook kan.

ik geef je directe en wijze hulp

 als ik eerder wist dat je wat gepost had, dan had ik allang iets van me laten horen.

maar de situatie lijkt zich weer wat te verminderen, en dat betekent niet precies dat je je echt zorgen moet maken.

mensen kunnen eenmaal niet altijd een goed humeur hebben, en een jongen van die leeftijd heeft wel zat dingen aan zijn hoofd.

als hij zich beter voelt met jouw aanwezigheid, dan is dat wel een goed teken, maar je hebt gelijk toen je zei dat je wel hoopt dat enkel jouw aanwezigheid wel aan alle eisen voldoet.

gaat het wel goed met hem op school, en hoe gaat het met zen vriendin? gaat het nog steeds goed tussen die twee?

laat hem vooral niet alleen nu, hij heeft je nodig, en hij moet niet het gevoel krijgen dat hij er alleen voor staat.

alleen heb ik wel vernomen dat zijn vader iets begint te vermoeden.

hij is zen vader, en hij zei dat hij hem wel vertrouwt, maar geen enkele vader kan er ooit over nadenken dat zijn zoon zelfmoord wou plegen.

volgens mij is het beter als je zijn ouders langzaam maar zeker de waarheid vertelt.

zij hebben het recht om dit te weten, want zo kunnen ze beter vaststellen om welk probleem het precies gaat, en hoe ze hierbij moeten omgaan.

straks zeggen ze, of doen ze iets verkeerd dat hem heel erg kan raken, en vandaar is het beter als je hun op de hoogte brengt van zijn probleem.

dan kunnen ze erge dingen zien te voorkomen.

ik maak me zorgen om jullie, en hoop verder geinformeerd te blijven bij de siuatie.

nogmaals sorry, ik wist niet dat deze discussie nog niet gesloten was.

maarja hou me op de hoogte.

Het gaat niet goed

Ik ben gisteren bij hem geweest om te vragen of er iets aan de hand was en of ik iets voor hem kon betekenen. Helaas had ik gelijk, hij voelt zich weer niet gelukkig, maar hij zei wel dat hij blij was dat ik er was en volgens mij vond hij het prettig dat ik het initiatief nam om wat te vragen zodat hij niet uit zichzelf hoefde te vertellen. Het gaat gelukkig niet zo slecht als in de zomer, maar het gaat niet goed met hem. En zijn vader heeft het ook door. Toen ik naar huis ging, kwam zijn pa naar me toe en zei dat hij ook had gemerkt dat hij veel rustiger was dan normaal. Maar hij zei ook dat als mijn vriend mij vertrouwt, hij dat ook zou doen, maar hij maakt zich ook zorgen.

Dalijk ga ik ook weer naar hem toe. Hij zei dat hij zich met mij in de buurt gelukkiger voelt, dus hij heeft gevraagd of ik veel bij hem wil zijn. Ik doe dat graag voor hem, want ik wil ook dat hij weer zijn normale gelukkige zelf wordt, maar ik hoop alleen dat mijn aanwezigheid genoeg is om ervoor te zorgen dat het niet slechter gaat. We zullen zien. Zolang hij het prettig vindt als ik bij hem ben, blijf ik, en dan zien we wel.

Zelfde probleem

Je moet echt oppassen een vriend van mij was de laatste week ook opeens zo rustig en helemaal in zich zelf ik zag dat het niet goed ging en gister had hij zelfmoord geprobeerd te plegen.... Je moet hem het gevoel geven dat je hem echt niet kwijt wilt en dan iedereen er is om hen te steunen mensen die vaak aan dat soort dingen denken hebben het gevoel dat niemand hun gaat missen als ze er niet meer zijn!! Uit mijn ervaring zeg ik dat je met hem moet praten.

Groetjes

E

Ik maak me zorgen

Tot nu toe ging het eigenlijk gewoon goed, maar deze week zondert hij zich heel erg af. Ik zit bij hem in de klas, dus ik kan een oogje in het zeil houden, en ik heb het idee dat hij nu veel stiller en vaker alleen wil zijn dan normaal. Nu is hij altijd wel rustig, maar nu zegt hij amper iets. Ik maak me zorgen, maar ik durf eigenlijk niets te vragen omdat ik bang ben oude wonden open te halen. Wat denken jullie dat ik het beste kan doen? Maak ik me zorgen om niks?

ik geef je directe en wijze hulp!

 ik heb geprobeerd je te helpen, en ik ben blij dat mijn tips tenminste een beetje verandering hebben gebracht!

ik kan in woorden niet uitdrukken hoe blij ik voor jullie ben.

toen ik las dat hij zich wou ophangen leek het alsof mijn hart even stopte met kloppen,maar toen ik gelijk weer verder las en er stond dat hij de positieve kant op ging, ging er een vleugje blijdschap om me heen.

de stress was niet helemaal weg, en ik was nog steeds erg bezorgd.

ik zei je dat je naar bewijs moest zoeken, en zijn ouders moest waarschuwen, maar zo te horen moet je dat zeker niet doen.

hij gaat weer de positieve kant op,en gaat zels weer naar school!!

als de tijd rijp is, dan zal hij ze allemaal alles vertellen.

ik wou helpen, en ik hoop je voldoende geholpen te hebben, en ik hoop dat hij weer helemaal de goede blijft voor altijd.

mocht er wat gebeuren(en niet dat ik dit wil, ik hoop het liefst dat dit nooit meer voorkomt!!), dan hoop ik dat je me informeerd, ik zal alles doen om je dan te helpen.

Bedankt

Het gaat gelukkig steeds beter. Ik ben afgelopenweek meer bij hem geweest dan thuis, maar het hielp wel geloof ik. Hoewel ik van zijn vader en vriendin wel lastige vragen gekregen heb.
Zijn vader is natuurlijk niet achterlijk en hij ziet ook wel dat ik afgelopen week veel vaker bij hun geweest ben dan normaal en dat er iets anders was aan zijn zoon. Dus hij vroeg me wat er aan de hand was. Ik vond dat ik niet tegen hem kon liegen, maar dat ik ook niet kon zeggen wat er aan de hand was, juist omdat mijn vriend dat niet wil. Ik zei dus maar dat er iets aan de hand was, maar dat hij me gevraagd heeft om niets te zeggen, ook niet tegen hem, maar dat hij zich geen zorgen hoefde te maken omdat het wel weer goed komt. Dat vond hij jammer en ik denk dat hij zich een beetje gekwetst voelde dat zijn zoon hem blijkbaar niet zo vertrouwt, maar hij accepteerde het wel en zei zelfs dat hij blij was dat mijn vriend mij wel in vertrouwen had genomen en dat ik hem heb kunnen helpen. En hij zou me niet in de problemen brengen door iets aan zijn zoon te vragen, hij zou wachten tot zijn zoon het uit zichzelf zou vertellen. En als dat nooit zou gebeuren vond hij dat ook wel prima.
Zijn vriendin was iets vervelender. Wij waren alleen bij hem thuis wat aan het praten, toen hij weer wat verdrietig werd, maar nu omdat hij me zo dankbaar was voor alles wat ik voor hem gedaan heb terwijl hij me een paar keer geslagen heeft, zelf een keer een bloedneus. Hij voelde zich daar schuldig over. Ik heb het hem al lang vergeven, maar hij kon het zichzelf maar moeilijk vergeven, dus ik was hem wat aan het troosten toen zijn vriendin binnen kwam. Ze had het gevoel dat hij met mij aan het vreemdgaan was. Ze keek ons heel vuil en gekwetst aan en is huilend weer weggegaan. Ergens kan ik het wel begrijpen, hij heeft haar ten slotte bijna niet gezien/gesproken de afgelopen weken (hij heeft haar zelfs een keer weggestuurd toen hij alleen met mij wou zijn) en voor haar zag de omhelzing er misschien wat fout uit. Ik wilde al gaan, zodat hij het met haar goed kon maken, maar hij had toch liever dat ik nog even bleef omdat 'hij zich bij mij beter op zijn gemak voelt'. Ik ben blij dat ik kan helpen door alleen maar aanwezig te zijn, maar ik wil niet dat zijn vriendin het uitmaakt omdat hij verdrietig was en ik hem troostte. Vooral niet omdat ik bang ben dat hij dat niet te boven komt. Hij is achter haar aan gerend en heeft haar overgehaald terug te komen en rustig te gaan zitten zodat we het konden uitleggen. Net als zijn vader was ze gekwetst maar wel blij dat hij ten minste iemand in vertrouwen heeft genomen, maar ze werd natuurlijk wel bezorgd en vroeg wat er dan aan de hand was. Met het antwoord dat het niet belangrijk was omdat het al over was nam ze geen genoegen, maar meer wilde hij niet zeggen. Toen ik zei dat ik beloofd heb om niets te zeggen, wist ze dat ze niet meer te weten zou komen. Ze is toen met wat zorgen naar huis gegaan en heeft ons met een groot schuldgevoel achter gelaten, maar het zit wel goed tussen die twee. Als hij over een tijdje weer echt helemaal de oude is, weet ik zeker dat hij het goed gaat maken. En zij kent hem goed genoeg om dat ook te weten.

Ik ben in ieder geval erg blij dat hij zich beter voelt en dat ik heb zo goed heb kunnen helpen toen hij eindelijk hulp accepteerde. Hij heeft zelfs zin om volgende week weer naar school te gaan, dus ik denk dat het echt wel goed zit nu. Ik wil jullie dan ook bedanken voor de reacties, ze hebben echt geholpen toen ik niet goed wist wat ik het beste kon doen. Bovendien heeft het mij ook wel geholpen dat ik hier mijn verhaal kwijt kon, zeker toen hij geprobeerd heeft zich op te hangen, want toen had ik het even ook erg zwaar. Dus heel erg bedankt, ook namens hem.

ik geef je directe en wijze hulp!

 hey, ben er weer.

ik vroeg me gewoon af hoe het met hem gaat, gedraagd hij zich weer als voorheen? hij kan nooit zo snel weer de oude zijn, maar gaat hij de positieve kant op?

ik geef je directe en wijze hulp!

 precies jongen van 21 jaar, hij moest net als ik in men andere bericht schreef hem alle liefde en steun geven die hij nodig heeft.

je hebt wel gelijk hij moet hem de tijd geven die hij op dit moment nodig heeft.

maar ook opletten dat hij nakomt wat hij zei, namelijk dat hij geen 2e poging doet.

by the way, ik hoop dat hij weer de oude wordt.

poehhhh. . . . . .

Ik ben echt zó blij voor jullie allebei ! !

Zolang hij niet wil dat je er met een ander, wie dat ook is over praat, dan zou ik dat ook beslist niet doen.

Ik ben bang dat het, zéker op dit moment niks toevoegt of verbetert in de situatie.

Geef het de tijd die nodig is, hij nodig heeft.

Het allerbelangrijkste is, lijkt mij dat hij het weer een beejte ziet zitten. Dat komt op de eerste plaats.

Als jij 'm kunt helpen door te luisteren en bij 'm te zijn en hij heeft daar genoeg aan. . . . . prachtig toch ? !

Heel veel sterkte en als je je hart wilt luchten, je weet dat je hier terecht kunt.

Liefs, FEVE

Goedzo

 Echt heel goed gedaan ik wens je nog veel sterkte en laat ons iets weten als het weer slechter gaat

groetjes 

ik geef je directe en wijze hulp!

oooo godzijdank!

ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben om dit nieuws te horen.

goed dat je naar hem toe ging, anders was het te laat.

maar goed dat je zei dat je om hem gaf, ik wist dat dat de enige manier was.

zo te horen voelde hij zich helemaal alleen in de wereld, alsof hij in een donker gat zat, en niemand hem eruit wil halen.

maar dit gaat de goede kant op, ik begon me erge zorgen te maken, maar nu ik dit hoor kan ik gerust de stress eruit halen, en me focussen op nieuwe tips.

dit gaat de goede kant op, maar dit betekent niet dat hij zoals hij zei geen nieuwe poging gaat doen.

maar ik vind nog steeds dat je het nog steeds zijn ouders moet vertellen, zij moeten gewoon over dit alles op de hoogte zijn.

zijn vriendin is ook wel belangrijk, maar eerst zijn ouders, die vriendin komt vanzelf wel aan haar beurt.

blijf in goed contact,en laat hem geen moment denken dat hij ergens alleen voor staat.

zoek nog steeds naar bewijs dat je voor de zekerheid kunt tonen aan de ouders(mocht het er weer erg aan toe gaan).

en verder zou ik zeggen, geef hem alle liefde en steun die hij nodig heeft.

ik hoop echt nog verder over de zaak te horen, want ik wil dat hij weer de ouwe wordt.

Update
 

Ik ben gisteren naar hem toe gegaan omdat ik bezorgd was (ik had nog niks gehoordd en omdat ik toch met zijn ouders wou gaan praten. Maar toen ik de tuin binnenliep zag ik hem een stoel onder een boom zetten. Hij wou zichzelf ophangen! Hij heeft me zelfs een paar keer geslagen en vroeg waarom hij van mij niet gelukkig mocht zijn. Toen ik zei dat ik te veel van hem houd om hem zijn gang te laten gaan, werd hij weer verdrietig en begon te huilen.

We hebben zo een hele tijd gezeten, misschien heeft hij wel een uur zitten huilen terwijl ik probeerde hem zoveel mogelijk liefde te geven, en volgens mij werkte het wel.

Toen hij weer wat rustiger werd vroeg hij of ik bij hem wou blijven, het is wel positief dat hij me blijkbaar nog vertrouwt toch? Natuurlijk bleef ik bij hem, ik ben zelfs blijven slapen omdat hij dat graag wilde. 

Ik heb nog niet de kans gehad iets tegen zijn ouders/vriendin te vertellen, maar ik geloof niet dat het nog hard nodig is. Er is iets veranderd sinds gisteren. Alsof hij nu eindelijk beseft dat ik wel degelijk van hem hou en hem wil helpen. Hij heeft zelfs even kunnen lachen, en dat was heel lang geleden. Ik heb ook het idee dat hij me nu wel toestaat om te helpen, ookal bestaat dat helpen alleen uit luisteren en aanwezig zijn.
Hij lijkt oprecht en het lijkt wat beter te gaan.

Vanmorgen heeft hij gebeld of ik even wilde komen, dus ik ben weer bij hem geweest, en het ging eigenlijk vrij goed. Hij is nog niet zijn oude zelf, maar het gaat de goede kant op. En hij heeft me verzekerd dat hij niet nog een poging gaat doen. Ik mag nog steeds niemand iets vertellen, maar ik heb het idee dat het niet meer direct noodzakelijk is. Ookal moet ik hem wel in de gaten blijven houden dat het straks niet weer slechter gaat.

ik geef je directe en wijze hulp!

 waarom reageer je niet?

zeg me dat het nog niet te laat is!!!

is er wat gebeurd ofzo?

wat het ook is, reageer hierop aub!!

ik geef je directe en wijze hulp!

 ben er weer, ik weet niet of hij na deze fout nog van zich laat horen over dit.

ook kan hij jou buitensluiten als je naar hem toe gaat, je zit in een dilemma op dit moment.

maar je bent een goede vriend van hem, en je moet hem ook laten weten dat je hem niet in de steek laat, hij kan je weigeren, maar ga toch maar naar hem toe.

laat hem zien dat hij er niet alleen voor staat, maar zoek tegelijkertijd net als ik in mijn andere bericht schreef naar bewijzen die zijn ouders wellicht kunnen waarschuwen.

weer dezelfde van de directe hulp

 je hebt het gedaan omdat je dacht dat je hem zo verder op weg kon helpen, maar dat hield niet in dat het slim was dat te doen.

mensen die zelfmoord willen plegen willen meestal dat niemand in de weg zit.

het ergste wat er nu kan gebeuren is dat hij zijn vertrouwen in jou verliest.

zit hij nog op school?

zoja dan zou je met zijn mentor kunnen praten, die zou hem vast en zeker naar de schoolpsyschologe sturen.

alleen is dat moelijk te doen zonder dat hij erachter komt dat jij het was die het tegen je mentor zei.

heeft hij niks thuis als bewijs dat hij daadwerkelijk zelfmoord wil plegen?(zoals een notitieblok, dagboek, een recorder)

dan kun je zijn ouders de waarheid vertellen, en door middel van dat bewijs kun je je vriend wijsmaken dat jij hem niet verraden hebt, maar dat zijn ouders achter de waarheid zijn gekomen door dat bewijs.

wat je ook doet, je moet niet meer zoiets zeggen, zijn vertrouwen in jou gaat verloren, en dan kan je niks meer voor hem doen.

ik hoop je zo verder geholpen te hebben, en ik hoor graag verder van je hoe het met de zaak verder gaat.

update

Bedankt voor jullie reacties!

Ik heb vandaag de fout gemaakt te vragen of hij anoniem met een professionele hulpverlener wil chatten. Dat had ik beter niet kunnen doen. Hij dacht dat ik hem eigenlijk helemaal niet wil helpen en dat ik het probeer af te schuiven op iemand anders. Hij heeft me zelfs geslagen.

Ik vergeef het hem, omdat ik weet dat hij zichzelf niet is. Bovendien kom ik er wel overheen, zijn gezondheid is nu belangrijker. Maar ik weet niet of ik nu te ver ben gegaan, ik denk dat ik het verprutst heb. Zou ik nog naar hem toe moeten gaan? Of wachten tot hij mij iets laat weten?

directe hulp

 meisje van 14 goed idee van die film enzo.

en van dat vertrouwen zei ik ook al, dat is precies het punt dat hij kan gebruiken hem te redden.

ik geef je directe en wijze hulp!

 ben er weer, ik wil je gewoon helpen.

ik werd vroeger erg gepest, en diegene die me pesste sneed zichelf altijd, zij probeerde ook zelfmoord te plegen, ondanks dat ik de pest aan haar had konden velen leraren en ik haar samen stoppen, vandaar wil ik je helpen.

Ervaring

 HIj vertrouwt je dus vraag wat er is er moet een reden zijn en meestal zijn die er meer bijvoorbeeld mensen die niet om hem geven alleen slecht commentaar geruzie en dat soort dingen dat allemaal bij elkaar geeft een gevoel alsof je de wereld het beste kan verlaten maar dat is neit zo want je kan neit terug komen dus laat hem alles zien en merken dat je erg veel om hem geeft en spoor andere ook aan van heey zullen we nog een keertje met zn alle naar een film gaan of weer eens naar de kermis ofzo iets of vraag andere mensen die hij ook kent een soort opvrolijk feest(sorry ik weet gene goede bvenaming) te geven gewoon een dag alles voor hem doen wat hij wil en dan de reden dat jij en een paar andere mensen merken dat hij niet zo lekker in  zn vel zit bijvoorbeeld ik wens je hele veel succes en sterkte maar denk eraan het is niet jou schuld als er iets gebeurd want hij vertrouwd je en dat is heel belangrijk in dit soort momenten

xxx

ik geef je directe en wijze hulp!

 hallo jongen van 18, jouw vriend heeft zeker geen steekje los in zijn hoofd, sterker nog zelfmoord plegen is technisch gezien geen ziekte, hij wil juist af van iets.

je moet niet wachten en zwijgen, als je echt om hem geeft dan geef je de informatie door aan zijn familie, aan dokters en dergelijke.

jij bent niet de oorzaak van zijn dood, maar ik zie geen enkel verschil in wat je nu doet, straks is hij weg, en kan jij je schuldig en medeplichtig voelen omdat je niks gedaan hebt.

hij heeft iemand nodig die naar zijn verhalen luisterd, ik weet zeker dat hij wel een geldige reden heeft voor dit alles.

weet jij er misschien meer over? had hj iets in zen leven dat hem dwars zat? jou heeft hij vertrouwt, en dit alles verteld, dit bewijst dat hij veel van zijn leven doorgeeft aan jou uit vertrouwen. ga anders naar zijn vriendin, mocht ze echt om hem geven, dan zoekt ze hulp.

ik hoop dat je mijn advies opvolgt, en zo snel mogelijk hulpt zoekt, voor het te laat is.

hij is niet gelovig, ik wil, en ik weet dat dit niet goed af gaat lopen, je kunt wel weglopen van het leven, maar wil het nadere leven jou wel laten gaan?

ik wil je graag verder helpen als je me vertrouwt.