En hoe gaat het nu met je? Heb je al met iemand gesproken?

We horen graag van je!

Je durft niet in therapie omdat je bang bent voor dokters. Maar de hulp die voor jou van belang is, wordt helemaal niet door een dokter gegeven. Een psycholoog is immers geen dokter. En het is ook geen hulpverlener in een grote witte jas met een grote injectiespuit. Een psycholoog (een praathulpverlener) ziet er gewoon uit als een normale volwassene die dus met je gaat praten. Ik heb de indruk dat je niet in therapie durft omdat je niet weet wat een psycholoog precies doet. ‘Angst voor het onbekende’, heet dit.

Een psycholoog leert je om als een soort waarnemer over jezelf te kijken. Een psycholoog helpt je om je net dat andere inzicht te geven of net de situatie van een andere kant te bekijken, dan hoe jij deze zelf ervaart. Zo'n 'vreemde' mening kan heel verhelderend werken, waardoor je makkelijker - en meer van een afstand - naar je eigen gedrag, handelen en denkbeelden kan kijken. Hierdoor kan je gaan inzien waar jouw angsten en onzekerheden vandaan komen. Dat is een hele belangrijke stap. Als je immers weet waar deze gedachten vandaan komen, kan je ook bedenken hoe je deze te in toekomst kan vermijden (of terug kan sturen, zo je wilt). Met dit proces kan een psycholoog je heel goed helpen!

En natuurlijk ben je niet gek als je een psycholoog bezoekt. Ik mag hopen dat dit rare misverstand nou eindelijk eens uit de wereld is. En je bent ook zeker niet de enige. Mocht het je helpen: ik heb op mijn 16e ook uitgebreid begeleiding gehad van een psycholoog. Ik heb daar heel veel aan gehad: eindelijk eens iemand waar je in alle rust je verhaal kan doen, zonder vooroordeel of waarde-oordeel. Eindelijk eens iemand die naar je luistert en jouw kant van het verhaal begrijpt!

Mijn advies daarom: geef die psycholoog een kans. Hij of zij kan je zo veel sterker maken, waardoor je met veel meer levensenergie, geluk en zelfkennis je verdere leven in kan stappen. Hier kan je je hele verdere leven voordeel van hebben! Het is doodzonde om deze mogelijkheid tot persoonlijke groei te laten liggen alleen maar omdat je bang bent voor het onbekende. Stap hier overheen! Ik heb het gedaan, dus jou moet dat zeker lukken!

Maar, hoe kom je aan een psycholoog? Er zijn vast volwsssenen bij jou op school die je daar bij kunnen helpen. Anders kan een andere volwassene die je goed kent, je hier ook mee helpen. Misschien een familielid of een aardige buurvrouw? De mensen van de Kindertelefoon kunnen je zeker ook helpen om een psycholoog te vinden.

Wel echt doen hè. Een psycholoog helpt je om de beste versie van jezelf te worden. Grijp deze kans!

Beste X, Je denkt steeds dat iemand van 13 niets heeft om zich zorgen over te maken, maar steeds blijkt dat toch niet altijd zo te zijn.

Wat jij daar vertelt klinkt in mijn ogen behoorlijk dramatisch, zo diep als jij jezelf zit te snijden. Dan ga ik mij afvragen waarom iemand zo iets doet?

Ik lees wel eens dat die pijn van het snijden bedoeld is om een andere pijn, een psychische pijn, niet te voelen. Wat is jouw pijn?

Je zegt niet wat er aan de hand is. Ben je bereid om daar wat meer over te vertellen? Blijkbaar is het zo dat voor jou je thuis en je ouders niet de plaats is waar jij terecht kan of durft te gaan met je problemen. Hier op het forum zijn er altijd die je verhaal lezen en wat terug willen zeggen. Het is natuurlijk beter als er in jouw omgeving mensen zijn die jij durft te vertrouwen en waar jij je verhaal kwijt kan, maar dit is een begin.

Je durft niet naar de dokter en dat is niet verstandig. Dokters hebben dat beroep gekozen omdat ze van mensen houden en willen helpen. Van mensen houden is niet altijd gemakkelijk, maar van jongeren zoals jij houden en die willen helpen, dat wil iedereen graag.

De dokter zal met je praten en je advies geven. Hij of zij gaat jou nergens toe dwingen en zal het ook niets aan je ouders vertellen als jij dat niet wilt. Dokters kan je altijd vertrouwen.

Je vriendin heeft gelijk, zo kan je niet doorgaan. Als je geen littekens wilt dan moet je niet snijden, zo simpel is dat, maar niet zo gemakkelijk voor jou misschien.

Je noemt jezelf X, je wilt niet exclusief een jongen of een meisje zijn. Als je in de pubertijd komt dan komt de seksualiteit in je leven en dat verandert alles. De onschuld van je kindertijd is voorgoed weg en je krijgt te maken met allerlei zaken en gevoelens die jou verwarren en misschien angstig en onzeker maken. Iedereen krijgt daarmee te maken in het leven en nu is het jouw beurt.

Je hebt ouders, je hebt een vriendin, en misschien zijn er nog anderen die om jou geven. Wat de mensen die van je houden willen is dat jij hen jouw vertrouwen geeft. Ze willen dat jij een gelukkig iemand bent. Daar willen ze hun best voor doen.

Geloof jij dat? Zou jij die mensen een kans willen geven om te laten zien dat ze er voor jou willen zijn? Denk daar eens over na. Ongelukkig zijn is niet leuk.

Niet alles kan altijd zijn zoals je dat graag zou willen. Anders zijn dan anderen maakt het leven moeilijker, maar hoe je ook bent, je kan altijd vriendschap vinden. Je hoeft niet alleen te zijn als je dat niet wilt.

Wees moedig en doe wat je zou moeten doen. Wat jij doet vind ik heel erg. te erg om dat te lezen. Het maakt verdrietig en heel bezorgd.

Zoek hulp, het kan zo niet doorgaan. Je kan altijd hier terugkomen en misschien kan ik of anderen je nog wat adviezen geven. In ieder geval wordt je hier gehoord. Daarom lezen we jouw verhaal en geven we je antwoord.

Hey, ten eerste: ik hoop dat het goed met je gaat en knap dat je het hier durft te zeggen.
Ten tweede: Ik zou net zoals je vriendin en de moderator zegt hulp zoeken. Je hoeft niet meteen naar de dokter, maar misschien is eerst anoniem iets voor jou. Je kan dan je verhaal kwijt aan iemand die hier wat meer verstand van heeft. De kindertelefoon is altijd bereikbaar 24/7 en is er voor jou. Ga alsjeblieft praten met iemand want anders wordt het alleen maar erger. En je moet weten, niemand, maar dan ook niemand wilt jou pijn doen. Misschien lijkt dat zo omdat jongens of meiden onaardig doen of je ouders niet er misschien niet voor je zijn (ik weet niet wat er aan de hand is). Maar niemand, echt niemand wil jou pijn doen. En ik het hele kleine geval dat het zo is is die gene ziek, die gene zit hier fout en niet jij. Dus alsjeblieft, ik begrijp dat deze tijd moeilijk is, maar praten helpt echt. En denk erom, het ligt aan anderen, niet aan jou!

Ik hoop dat je hulp kan krijgen. Suc6!

Hey! Ik snap dat je geen opvallende littekens wil maar waarschijnlijk ga je die wel krijgen ,
Is het omdat je geen hulp wil ? Of durf je het niet te vragen ?