Even hard gezegd: je zult de verantwoordelijkheid moeten dragen voor de gevolgen van je zelfbeschadiging. Er zitten consequenties aan, ook al wil je die niet. Mensen zúllen er iets van gaan vinden. Als het écht goede vriendinnen zijn, zullen ze naar je verhaal willen luisteren, maar hou er rekening mee dat ze het gek vinden dat je het hen niet verteld heb en hou er ook rekening mee dat ze het gek vinden dát je jezelf snijdt. Voor buitenstaanders kan dit echt heel wereldvreemd en onwerkelijk overkomen. Daar zul je mee moeten leren leven, zeker als je jezelf diep snijdt en er forse littekens zitten. Een beetje oppervlakkig krassen kan je nog snel wegpraten door te zeggen dat de kat het gedaan heeft.

Ik heb zelf flinke littekens op mijn arm en heb dat nooit verborgen. Maar ik kom nog steeds scheve ogen tegen, mensen schrikken ervan, durven er niet over te beginnen.

Ik snijd mezelf inmiddels niet meer.
Wat maakt dat jij het nog doet? Wat brengt het je?

Als het goede vriendinnen zijn kun je dit toch bespreekbaar maken! Succes

Een vriendin van heeft dit ook heel erg op haar been. Ze heeft het ooit verteld en had ook veel moeite om te zwemmen. Maar we hebben afspraken het er niet over te hebben of er naar kijken dat vind ze het oke.

Ik zelf heb ook zelfbeschadiging gedaan. Op mijn armen. Ja veel littekens maar loop wel een korte mouwen met mooi weer. Het een stuk moeilijke
verleden die maakt wie ik nu ben.

Dus mijn tip benoem het op voorhand en zeg als je dat wilt dat je er verder niet over wilt praten

Heb je therapie of hulp voor je zelfbeschadiging?

Lastig, heel lastig. Maar, wel dé kans om te laten zien hoe moeilijk het leven geregeld voor je is. Daar openheid over bieden is een grote stap, maar ook een grote kans, om jezelf, wie je bent, te laten zien. Sterkte. Je vriendinnen zullen wellicht schrikken, maar ze nemen je mee omdat ze je waarderen.