@meisje 14: Ik kan me voorstellen dat het lastig was om hierover te praten met die leerkracht, ja. Het is vaak niet makkelijk om te praten over dit soort gevoelens. Als je hulp krijgt, dan ga je praten met iemand die als beroep hulpverlener is. Je hoeft je dan echt niet te schamen of je verlegen te voelen, want zo iemand spreekt vaker mensen die last hebben van net zulke gevoelens en gedachten als jij. Als je het toch lastig vindt om te vertellen wat je voelt, dan mag je dat ook gewoon tegen die hulpverlener zeggen! Die kan je dan misschien wel helpen, bijvoorbeeld door vragen te stellen.

@meisje 19: Je zult het hopelijk goed bedoelen, maar met dit soort berichten jaag je TS denk ik alleen maar angst aan, terwijl de mensen in haar omgeving haar nu juist proberen te helpen. Ik heb zelf meerdere keren psychische hulp gehad, en heb toen altijd gewoon therapie gekregen en ben niet zomaar volgestopt met pillen. Ik ken trouwens ook mensen die wél medicijnen krijgen, maar die zijn vaak meer een hulpmiddel: ze kunnen je helpen om je beter en meer in balans te voelen terwijl je bezig bent met je behandeling. Bij al die mensen heb ik nooit enge bijwerkingen gezien; het kan wel soms zo zijn dat een medicijn niet goed werkt, maar dan mag je daar gewoon mee stoppen en gaat je arts met je op zoek naar een middel dat beter werkt.

Ik weet niet of het een goed idee is om naar een psychiater te gaan?

De kans is groot dat die ook niet naar je luistert, wegens geen tijd, maar dat hij je gewoon ineens pillen gaat voorschrijven. Pillen met heel enge nevenwerkingen zoals hersen- en zenuwschade, orgaanschade, hartproblemen, spijsverteringsproblemen, psychoses (=aanvallen van krankzinnigheid), paranoia (achtervolgingswaanzin), neiging tot geweld, neiging tot zelfmoord,... Dat wil je ook weer niet. Zoek die nevenwerkingen zelf eens op, nooit zomaar klakkeloos iets geloven, altijd zelf checken. Of stel dat ze je in een instelling steken, als ze denken dat je gevaar loopt? Een instelling waar ook zotten en krapuul rondloopt? Dan wordt het misschien nog veel erger? Dat moet je echt vermijden.

Ik denk dat je zelf meer verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen leven. Dat je er zelf meer voor zorgen dat het goed gaat met je. Niet afschuiven op anderen, want dan gaan zij alles voor jou bepalen, en dan zink je nog dieper weg. Wel zelf je leven in handen nemen, en het zelf inrichten zoals jij wilt. Maar wel in harmonie met de rest, zodat je anderen en jezelf geen schade berokkent. Dus je moet goed doen voor jezelf, en tegelijk goed voor de anderen.

Stap uit de slachtoffer rol "het is de schuld van de anderen", en begin aan de rol van "regisseur van je eigen leven". Bepaal je eigen leven en toekomst.

Wat zou je ervan denken om dat eens te proberen?

Ik vond het niet echt leuk om met die leerkracht te praten want ik vertel er liever niet over en ik denk dat het goed is dat mijn mama hulp gaat zoeken maar ik weet niet of dat zo goed is voor mij want ik ben heel verlegen en over mijn gevoelens praten is niet echt mijn ding

Dat moet schrikken zijn, om je moeder zo te zien huilen. Maar dat komt waarschijnlijk doordat ze het erg voor je vindt dat je je slecht voelt. Jouw schuld is dat niet, want jij kiest er zelf niet voor om je zo te voelen.

Hoe is het voor jou dat je met die leerkracht moest gaan praten en dat je moeder nu gaat bellen voor hulp?

Hey iedereen ik ben de schrijver en ik wil even een update geven sommige leerkrachten hebben sneden gezien op mijn arm en ik moest uit de klas gaan om te praten met een leerkracht die leerlingen helpt en ze zij dat ze nog eens wou praten met mij maar dat waarschijnlijk mijn co-klastitularis ook bij gaat zijn en ze hebben ook mijn ouders gebeld en toen ik thuis kwam was mijn mama heel hard aan het huilen en ik voelde mij zo schuldig omdat ze altijd zo lief voor mij is maar ze gaat een psychiater bellen

Hey dat is helemaal niet raar ik snij mezelf ook weleens maar dan omdat ik pijn van binnen voel die ik niet kan uiten dus ik snap je helemaal!

Als ik het goed begrijp, heb je jezelf dus gesneden om aan mensen te laten zien dat het niet goed met je gaat - dus eigenlijk om hulp te vragen?

Dat je hulp/steun/liefde wilt van andere mensen, zeker als je je slecht voelt, is heel normaal. Maar je mag daar gewoon open over praten tegen mensen! Als je je slecht voelt, dan mag je dat gewoon vertellen aan mensen die je vertrouwt; dat kunnen je ouders zijn, maar bijvoorbeeld ook je mentor op school. Er zijn mensen die je kunnen en willen helpen, en je mag daar gewoon direct om vragen. Je hoeft jezelf echt niet te snijden om te "bewijzen" dat je hulp nodig hebt, en daar komt bij dat snijden niet goed voor je is en zelfs gevaarlijk kan zijn.

Ik raad je ook aan om eens met je huisarts te gaan praten over hoe je je voelt. Die kan je doorverwijzen naar iemand die je kan helpen met je gevoelens, bijvoorbeeld een psycholoog. Daar heb ik zelf heel goede ervaringen mee!

Heel veel sterkte, en ik hoop dat je hier iets aan hebt!

Als je niet goed in je vel zit raad ik je aan om eens te praten met iemand van je familie of vrienden of Awel bv. Maar snijd jezelf vooral NIET meer.

Denk dat de weg via de huisarts naar een jeugdpsychiater het meest verstandige is, ja het is niet goed als je dit gedrag vertoont.

Mensen vinden dat soort gedrag eng, zijn bang als ze erover beginnen het erger te maken dus kijken ze weg en beginnen er niet over, het kan dus vaak averechts werken.

Daarnaast jezelf verwonden is buiten infectie gevaar heel heftig, heb je proffesionele hulp?