Beste TS, jij hebt dromen die wel wat kapitaal vragen om te realiseren en als chauffeur verdien je misschien wel aardig, maar wat extra inkomen is toch wel nodig. Vandaar die andere zaken waar ik verder maar niet op in ga?
Je praat over respect. Wat voor mij het belangrijkste is dat jij respect voor jezelf kan hebben. Wat andere mensen denken is van minder belang. Veel mensen zijn geprogrammeerd om volgens sjablonen te denken. Van het geloof, vanuit hun ideologie. Die denken niet zelf, dus die hoef je niet serieus te nemen.
Als jij dingen doet waarvan je weet dat jij er mensen kwaad mee doet dan kan je dat wegduwen en denken van: Wat hebben die mensen voor mij gedaan? Niets!, Dus wat kunnen mij die mensen schelen! Maar het blijft toch knagen. Het is iets wat jij voor jezelf moet oplossen.

Jij denkt dat je vader jou gechanteerd heeft om je bij zijn zaakjes te betrekken. Ik weet niet hoe oud je toen was, maar nu ben je 20 en bepaal jij zelf wat je doet. Je hebt twee jongere broers begrijp ik. Zijn die wat socialer ingesteld en volgen die meer de traditionele weg naar volwassen worden, zoals naar school gaan en op het rechte pad blijven?
Jouw vader hield blijkbaar meer van zijn plantjes, die hij zijn zonen noemde, dan van zijn kinderen. Op een of andere manier moet dat toch pijn gedaan hebben. Soms gaan kinderen dan uitdagen door foute dingen te doen om het bewijs te krijgen dat hun ouders toch wel van ze houden. Misschien dat het zo begonnen is.
Meestal spreken wietkwekers over hun plantjes als over hun meisjes of hun dames, het zijn tenslotte allemaal vrouwelijke planten, dus wel een beetje raar om ze zijn zonen te nomen. Extra kwetsend?

Uit wat je schrijft over het CBR kan ik zien dat jij echt moeite hebt met het aanvaarden van de regels van de samenleving. Geef mij dat rijbewijs maar, dan leer ik het al doende. Na drie aanrijdingen weet ik het wel, zo iets? Als jij dat rijbewijs wilt dan zul jij aan de eisen van de verantwoordelijke instanties moeten voldoen. Als jij wat wilt dan zal je aan de voorwaarden moeten voldoen, zo simpel is het. Als jij dat niet wilt, misschien dat jij niet geschikt bent als chauffeur.

Wat jij schreef over de zwakste schakel er uit pikken en iemand helemaal kapot maken klinkt niet erg sympathiek. Zijn dat mensen waar je een conflict mee had of vond je het gewoon leuk?

Als ik al die dingen van jou zo lees dan begin ik mij steeds meer af te vragen waarom jij hier komt met je verhaal. Wil je gehoord worden? Wil je veranderen, dat schreef je namelijk, en zie je dit als een mogelijkheid?
Als jij veranderen wilt dan zal je toch een aantal dingen bij jezelf ter discussie moeten stellen. Bijvoorbeeld vriendschap en misschien liefde toelaten. Begin met het te geven, dan krijg je het terug. Je hebt daar angst voor al doe je net of je nergens bang voor bent. Dat begrijp ik want wat het meeste pijn doet is afgewezen worden, dat heb jij ervaren, dus dat weet jij heel goed.
Je kan je hele leven er voor weg blijven lopen en je geluk zoeken in materieele dingen, maar dat bevredigt niet. Het is nooit genoeg namelijk. Altijd wil je meer, beter. Gelukkig maken, er zijn voor anderen, dat maakt jou zelf ook gelukkig. Soft gelul? Misschien. Voor veel mensen werkt het.

Ts

Reactie jongen 23

De dromen die veel geld kosten vallen allemaal onder dingen die ik gewoon wil hebben. Droom auto, eigen vrachtwagen, prima huis met garage etc. De standaard jongensdromen een beetje. En die dingen zijn zeker niet goedkoop. Kort gezegd gaan mijn criminele zaken stukken hoger dan wiet en verder dan dat ga ik er niet op in, want het loopt nog. Wel kan ik zeggen dat ik erachter ben gekomen dat mijn vader dit ook deed en de kans aanzienlijk groot is dat hij mij erin heeft geshanteert (hoe je dat ook schrijft). Ik verwacht ook nooit respect van mensen. Respect is in vele situaties toch maar een woord, zelfde geld voor sorry. De betekenis ben ik wel kwijt.

Ik werk gewoon en ga binnenkort 6 dagen per week werken. Ik moet gewoon meer verdienen. Ik doe zeker mijn best met mijn rijbewijs, maar ik maak fouten als te weinig om je heen kijken. Terwijl dit in praktijk iets is wat met ervaring komt. Helaas denkt het CBR niet logisch en moet alles extreem overdreven gedaan worden... Luisteren kan ik prima. Het daadwerkelijk opvolgen is wat anders. Zoals ik zei, je hebt 2 globale taken als chauffeur zijn. Optijd komen en geen schade rijden. Als dat alles is? Laat mij maar 600x op een dag heen en weer rijden. Ik ontdek Nederland/Europa, verdien er geld mee en ik doe waar ik van hou, rondjes rijden.

Ik lijk enorm veel op me vader inderdaad. Nee ik ben hem inderdaad niet, maar de heletijd horen van je moeder bijv "Jij lijkt echt veel op je vader/oh dat zei je vader ook altijd/je klinkt echt als je vader" helpt niet mee. Heb oprecht met een vuist klaar naar me moeder gekeken en geschreeuwd dat ze er mee moest kappen dat te zeggen. Is ook eindelijk gebeurd. Als ik ergens klaar mee ben, dan ben ik ook ergens klaar mee. Dat hebben scholen begrepen, me ouders, broertjes en instanties. Het verschil tussen goed en kwaad weet ik ook goed, maarja ik zoek al me hele leven (letterlijk) de grenzen op. Als klein jochie (denk aan 4-6 naar) pikte ik al heel snel de zwakste schakel ergens uit. Daar ben ik nogsteeds goed in. Zwakke plekken vinden, mensen emotioneel tot een limiet brengen en mensen absoluut de grond in werken zonder ze ook maar 1x gezien of aangeraakt te hebben...

Met mijn moeder kan ik niet praten en met haar vriend ook niet echt. Als het gaat over emotionele zaken dan. Over werk lukt dat prima.

Beste TS, Jij hebt dromen die jij zou willen waarmaken om het gevoel te krijgen wat bereikt te hebben in het leven. Dromen die veel geld kosten.
De vraag is of dromen die veel geld kosten wel echt dingen zijn die jou echt gelukkig kunnen maken. Wat mij in de eerste plaats belangrijk lijkt is dat jij respect voor jezelf kan hebben. Je praat over criminele zaken en ik kan mij niet voorstellen dat stelen, oplichten en mishandelen jou een goed gevoel over jezelf kunnen geven.
Jouw vader zat in de drugs, wiet, wat in mijn ogen niet zo zwaar crimineel is. Misschien dat ik jouw criminaliteit in die richting moet zoeken, maar dat gaat mij verder niets aan. In principe benadeel je met drugshandel alleen de staat en dat is toch wat anders dan onschuldige mensen kwaad doen.
Dat kan namelijk toch nooit goed voelen al interesseren die mensen je verder niet en voel je geen emotie bij hun narigheid als gevolg van jouw gedrag? Voor iemand die zich zo gedraagt heeft niemand respect.

Wat ik voor jou hoop is dat je die periode achter je kan laten en op een fatsoenlijke manier je inkomen verdienen. Je hebt helaas wel wat moeite lees ik om je rijbewijs te krijgen. Doe jij je best niet of staat jouw moeite met gezag je in de weg?
Wat je ook doet, tenzij jij de hoogste baas bent, er zullen altijd anderen zijn die jou vertellen wat ze van je verwachten, je klant of je baas, en dan zal je toch een balans moeten zoeken tussen aan de verwachtingen voldoen en je onafhankelijkheid bewaren. Daar zal jij moeite mee blijven hebben denk ik.

Een relatie aan gaan om met iemand je leven te delen en uiteindelijk misschien vader worden dat zie jij helemaal niet zitten. Dat lijkt mij op dit moment inderdaad geen goed idee. Zo iets komt voort uit liefde en iemand waarvoor jij dat soort diepe gevoelens hebt is er niet begrijp ik. Misschien later, als jouw leven wat rustiger is geworden en je geestelijk wat gegroeid bent.
Je zegt wel dat jij verdomd veel op je vader lijkt, maar jij bent je vader niet! Je hebt ervaren hoe het is zo'n vader te hebben, daar moet je toch wat van geleerd hebben. Je bent geen willoos slachtoffer van je karaktertrekken! Je kan denken en je kan voelen. Je weet wat goed is en wat kwaad is. Je weet hoe het is slecht behandeld te worden. Dan kan jij het toch beter doen!

De zaken waarover jij droomt geven er blijk van dat er veel agressie in jou zit. Vanuit je achtergrond kan ik dat begrijpen, er zijn heel wat zaken in je leven waar jij mee moet afrekenen. Je boosheid over jouw ouders en hoe ze met jou zijn omgegaan hebben heel wat wrok wakker gemaakt. Op een of andere manier zal dat moeten worden verwerkt. Nu tolt het rond in je hoofd en geeft het je die dromen.
Jouw moeder heeft nu een vriend waar jij respect voor hebt. Kan je met hem praten? Kan je met je moeder praten?

Jij bent in je hart een vrijbuiter en of een standaard leven en een standaard baan jou bevrediging geven is maar de vraag. Sommigen gaan dan uitdagende sporten doen of trekken de wereld in op zoek naar avontuur. Je hebt ook altijd nog het vreemdelingenlegioen, maar dat zou ik maar niet doen.
Kijk in je ziel en vraag je af wie jij wilt zien als je in de spiegel kijkt. Daar gaat het om. Of anderen respect voor je hebben is minder belangrijk, of jij respect kan hebben voor iemand die is en doet zoals jij, daar gaat het om.

Ts

Reactie jongen 23

Ik vind het persoonlijk normaal en avontuurlijk als iemand zich nergens wat van aantrekt. Niet per se stoer, maar gewoon iemand die geen zin heeft in zwaktes en dus laat zien dat alles wel degelijk mogelijk is op welke manier dan ook.

Ik wil inderdaad chauffeur worden. Dit omdat ik van vrijheid houd en je in principe als chauffeur (globaal gezien) aan 2 dingen vast zit: geen schade rijden en wees optijd. Daarbij word je betaald om de wereld te ontdekken. Prima lijkt mij. Ik wil hier inderdaad zzp'er in worden en mijn "fair share" aan criminaliteit heb ik half achter de rug. Er lopen nog wat dingen waar wel degelijk een gevangenisstraf of hoge boete tegenover staan.

Trouwen heb ik soort van gebasseerd om mijn ervaringen. Zelfde geld voor het hebben van kinderen. Ik heb hier totaal geen voorbeelden in. Iedereen om mij heen slaat elkaar, haat elkaar, gaat scheiden, is gescheiden, geeft geen f.ck om hun kinderen etc etc. Aangezien ik verdomd veel op mijn vader lijk, wie mij zwaar emotioneel mishandeld heeft, mij heeft geprobeerd om te kopen en wellicht mij zelfs heeft verkracht (hier doe ik nog onderzoek naar) gaat kinderen het dus echt niet worden. De reactie is dan altijd "Je moet het toch is proberen en het is best leuk". Ik wil geen standaard leventje. Dat is zo verrekte saai en 9/10 keer doet iedereen toch alsof ze het oh zo leuk hebben. Ik wil niet doen alsof, ik wil het leuk hebben.

Mijn lucide dromen gaan eigenlijk alleen over moord, racen en veel domme dingen. Niet veel belangrijks dus.

De dromen die ik heb kosten veel en ik hoop zelf ook dat ik er kom. Maarja, weinig kans tegenwoordig

Beste TS, Wat jij in het begin vertelde over hoe jij leeft en tegen de maatschappij aankijkt geeft de indruk dat jij gewoon je zin doet en je nergens wat van aantrekt. Voor de meeste mensen klinkt dat wel stoer. Blijkbaar bevredigt dat je toch niet echt, dus je wilt anders.

Uit je laatste post lees ik dat je bezig bent met een C rijbewijs dus blijkbaar wil je professioneel chauffeur worden. Dat komt goed uit want er is een groot gebrek aan chauffeurs. Wat mij dan wel vragen geeft is jouw opmerking over je rijstijl.
Iemand met jouw karaktertrekken heeft naar mijn ervaring nog al moeite met het accepteren van gezag. Dat soort mensen zijn dan meestal eigen baas of gaan de criminaliteit in. Crimineel zijn geeft veel stress en of je daar gelukkig van wordt is ook maar de vraag.
Jij wil veranderen, hoeveel concessies wil jij daar voor doen?

Jouw opmerkingen over het huwelijk zijn naar ik aanneem gebaseerd op je ervaringen thuis. Het hoeft echt niet altijd zo te gaan hoor! Heel wat mensen leven hun hele leven in harmonie met elkaar en ach, ruzie of geldproblemen kunnen er wel eens zijn, maar de meeste vrouwen zijn heel goed in het beheer van het huishoudgeld.

Wat je zegt over kinderen klinkt niet zo aardig. Als je kijkt naar die serie "Oogappels" dan kan ik mij er wel wat bij voorstellen, maar dat is theater. De meeste mensen houden van hun kinderen en vooral als ze wat ouder worden dan kun je er veel plezier van hebben. Jouw ouders misschien niet zo van jou, maar jij lijkt mij ook wel een speciaal geval.

Het verschijnsel lucide dromen ken ik wel, hoewel niet uit eigen ervaring. Je bestuurt je eigen dromen en dat is wel gaaf natuurlijk. Ik ben nieuwsgierig waar jij je dromen heen stuurt, maar dat gaat mij niets aan, dus hou dat maar voor jezelf. Wat ik mij wel afvraag is of jij in die dromen bent en het leven leidt zoals je dat zou willen. Dan is het misschien een nuttig instrument om je leven buiten die droom te sturen.

Je wijst het af, maar ik hoop toch dat er mensen in jouw leven komen of zijn die jij vertrouwt en waar je gevoelens van op z'n minst vriendschap voor kan hebben. Sommige mensen zijn geboren om alleen te zijn, maar soms heb je toch wel behoefte aan iemand om wat mee te delen. Ik wens jou zulke medereizigers in het leven.

Ik wens je het beste en als je dromen hebt over waar je heen wilt dan hoop ik dat je ze waar kan maken.

Ts

Reactie jongen 19

Ik werk en doe een C rijbewijs opleiding ernaast. Al 2x gezakt voor me rijexamen dus de 3e keer zelf betalen... Yeey

Ts

Reactie jongen 23

Behalve dat ik een toekomst zou willen met iemand. Ik wil dit niet. Ik haat kinderen oprecht, trouwen wil ik absoluut niet en vader worden ook echt niet. Trouwen eindigt toch alleen maar in geld problemen en huilen, kinderen kosten teveel en vader worden? Ik vertrouw mezelf niet eens genoeg om langzamer te rijden dan wat ik nu doe. Ik denk dan ook extreem veel na. Even een voorbeeld... Als ik een gebouw binnen loop zie ik meerdere mogelijkheden om eruit te komen en gaan alle senario's voorbij (instorting, terrorisme, brand etc) in een tijd van max 10 seconden. Ik droom bijv ook nooit en als ik droom zijn het dromen die ik zelf kan sturen. Lucid dreams dat het heet geloof ik. Dromen doe ik namelijk al oprecht een jaartje of 8 niet meer. Geen idee waarom niet, maar het geeft wat meer rust 's nachts. Wist niet eens dat ik stoere praat had trouwens, maar een ander leven wil ik 101% en zo snel mogelijk.

Beste TS, Je hebt een gecompliceerde persoonlijkheid en een jeugd achter je bij mensen die het zelf ook niet helemaal goed in orde hadden. Dat je voor je vader geen respect kan opbrengen dat is te begrijpen en bij die PTSS kan ik mij ook wel wat voorstellen.
Je ongeremde gedrag is blijkbaar een gevolg van dat ADHD en ADD wat een vergelijkbaar syndroom is. Die moeite om je te binden aan anderen kan dan weer verklaard worden uit je autisme. Zelf heb ik daar ook wat van mee gekregen en dat maakt dat je eigenlijk wat doelloos in het leven staat. Hoe je daar mee om gaat dat hangt dan weer af van je persoonlijkheid. Jij bent min of meer een ongeleid projectiel en ik ben in mijn hart een braaf iemand die graag de waardering krijgt die ik thuis niet zo voelde.

Jouw onvermogen om met iemand een duurzame relatie te hebben, in de zin van een partner vinden en dromen over een gezamenlijke toekomst, heeft als gevolg gehad dat jij de zin van een studie niet inziet. Wat levert je dat op? Die vraag daar had jij geen antwoord op.
Wat je daar zegt over dat diploma's en onderwijs minder waard zijn dan ervaring kan soms kloppen, maar voor de gemiddelde mens toch echt niet. Op z'n minst bewijst een diploma dat je bepaalde vaardigheden, kennis en doorzettingsvermogen hebt en dat je de capaciteiten bezit om een bepaalde taak te verrichten. Dat jij daar het belang niet van ziet dat is jouw persoonlijke visie.
Alles wat je om je heen ziet en wat het leven van de mens zo comfortabel en interessant maakt is toch echt bedacht en ontworpen door mensen die daar hard voor gestudeerd hebben. Hoewel jij daar niet aan mee wil doen profiteer je er toch van. Ondanks alles ben je een sociaal wezen dat niet zonder de anderen kan.
Regels zijn in jouw ogen overbodig, voor veel mensen vaak wel, maar ze zijn er voor om mensen te beschermen tegen kwaadwillenden en hun eigen domheid. Dat ze soms te ver gaan en would be dictatortjes in de kaart spelen is gewoon zo. Kijk maar eens naar de religie, vooral die soort die het openbare leven totaal wil domineren. Dat geloof heet niet voor niets "onderwerping". Dat jij geen regels wil, geen onderworpene wil zijn, is niet erg, het gaat er om dat jij beseft dat er grenzen zijn en dat die liggen bij het anderen kwaad doen.

Ondanks jouw autisme, wat er toe leidt dat jij moeite hebt met het je binden en relaties aangaan met anderen, moet jij toch dat ervaren als een gemis. Je hebt je telefoonnummer verspreid en als iemand problemen heeft dan kunnen ze je bellen. Er is dus een verlangen in je om iets voor anderen te betekenen. Je komt ook niet hier je verhaal vertellen omdat je het zo naar je zin hebt.

De tekst die je hier mag schrijven in een reactie is beperkt dus ik moet afronden. Als je mij vraagt wat de zin van het leven is dan zeg ik dat het leven geen zin heeft. Je bent er omdat je geboren bent. Zin geven aan je leven kun je door er voor anderen te zijn. Jij wilt dat uiteindelijk toch ook. Die politieman in die film hield aan het einde dat jongetje in zijn armen en hij zag een eenzaam bang jongetje op zoek naar liefde en geborgenheid. Zijn hart ging open en hij wilde voor hem de vader zijn die zijn eigen vader nooit was. Toen zijn vroegere liefde later de deur voor hem opendeed kwamen hij en die jongen thuis, voor het eerst. Dat was de boodschap. Als jij gelukkig wil worden, wees er dan voor de ander, heb lief.
Als jij verder wil praten, je bent welkom. Ik denk dat jij ondanks je stoere taal toch op zoek bent naar een ander leven.

Ts

Reactie meisje 19

Ik zoek die zin inderdaad. Aangezien je vanaf vrieger meekrijgt "De wereld staat voor je open en haal eruit wat erin zit". Ik zie overal mogelijkheden in, maar zolang iedereen volgens de regeltjes leeft ga je extreem lastig dingen kunnen doen. Iedereen zegt wel "Regels zijn er niet voor niets". Zit wellicht wat in, maar denk logisch na en zo'n 75% van de regels kan de deur uit en je leeft op een veel vrolijkere en vrije manier dan nu. Ik kan niet dingen uit het leven halen als overal een stopbord voor staat. Alles moet per se een consequentie hebben. Er zijn extreem veel dingen waar ik tegenaan loop in het leven en vooral dingen die extreen logisch zijn, maar die ziet niemand. Wat betreft het gelukkig zijn? Nope. Ik lach en ik lach, maar maak me boos en ik begin plannen voor je dood te verzinnen terwijl ik nog met je lach. Gelukkig zijn in het leven kan je niet zijn zonder geld, dat is een feit. Stap naar een zwerver, een arm gezin en een rijk gezin en ze kunnen je allemaal hetzelfde zeggen.

Therapie is ook extreem onzinnig. Het helpt toch niet in mijn geval dus het proberen gaan we dan ook niet meer. Wat betreft dat yoga verhaal. Dat is extreem zwaar ik mijn systeem gedouwt om het raar te vinden en het af te weren. Ik moest vroeger verplicht naar de kerk en yoga is dan ook niet bepaald Christelijk ofzo. Ik vind het er eerlijk gezegd, buiten dat allemaal, sowieso erg vaag uit zien. No offense, maar ik geloof ik helemaal dat "ohm" roepen en bewegingen je verder kunnen helpen in het leven. Ik zal er toch verder in kijken, want wie weet...

Studeer verhaaltje weet ik niet zo. Ik ben naar het MBO gegaan, maar ben na 3 maanden al weer gestopt want het is saai. School over het algemeen vind ik nutteloos. Je leert de belangrijke stof toch niet en dat weigeren ze je te geven ook. Iemand die ik ken studeert wel wetenschap geloof ik en ik zie dan ook regelmatig dingen langs komen op snapchat van zijn stage.

Ik zie oprecht wel dat je verdomd slim bent en echt wel weet wat je allemaal zegt. Eerlijk snap ik er veel niet van. Ik ben verrekte slim, maar op een andere manier

Gevoelens kun je niet forceren. Die zijn er of ze zijn er niet. Je moet het ermee doen.

Je hebt nog niet verteld wat je de hele dag doet. Ik begrijp dat je geen opleiding doet. Werk je dan? Heb je een baan? Of hang je rond?

Op zich is het wel goed om iets te doen te hebben. Iets te leren of te werken. Niet voor het diploma, niet voor het geld, maar omdat je je anders verveelt.

Ts

Reactie jongen 23

Kort gezegd ben ik er voor andere die me interesseren, maar voor mezelf uiteraard niet. Ik heb dan ook jaren geleden mijn telefoon nummer verspreid als plek om je verhaal kwijt te kunnen en om advies te vragen. Ik heb veel shit uitgespookt in het leven en heb hier genoeg concequenties van gemerkt. Velen delen dan ook deze mening met mij: Een diploma is minder waard dan ervaring. Helaas werkt de wereld niet zo en moet je per se een waardeloos papiertje hebben om ergens te kunnen komen. Achja, wie ben ik om het de oh zo achterlijke regering duidelijk te maken?

Over de film die je hebt gezien. Ik wil geen vaderfiguur meer denk ik. Het is in mijn ogen toch maar een man die denkt alles beter te weten en er alleen maar is om het leven nog extra moeilijker te maken dan het al was. Emotie voor het verhaal zelf voel ik dan ook niet. In mijn hoofd was de gedachte dan ook "F.cked up voor je".

Wat betreft een vaderfiguur. Mijn moeder zegt het al jaren, ik heb die nodig. Mijn vader was een drank en is drugs verslaafde. In de ochtend werd ik princes genoemd en hij noemde zijn wiet planten de zoons die hij altijd wilde hebben. Yeah, je hebt vast wel een idee wat ik met die man ga doen. Ik accepteer het alleen totaal niet als een nieuwe vriend/vriendin van mijn moeder zich ineens gaat dragen alsof ik hun zoon ben. Haar "bestevriendin" doet dit namelijk en ik haat die vrouw oprecht. Gelukkig doet haar nieuwe vriend dit niet en ik heb groot respect voor deze man. Hij heeft eigen bedrijven en leid een mooi leven. Zeker iemand die ik als een soort voorbeeld kan zien. Ook mijn moeder is redelijk succesvol en heeft haar eigen bedrijf. Kwa business heb ik dan goede voorbeelden. Het levensgedeelte dus totaal niet. Ik voel geen liefde voor familie. Ik had laatst een gesprek met mijn ma nadat de politie weer is langs kwam en heb ook oprecht gezegd dat ik niet van haar houd, maar haar zie als een persoon die bedoelt is mij op te voeden en mij dan weg te sturen de wereld in.

Wat betreft therapisten... 10 jaar lang al naar verschillende locaties en niks helpt. De diagnoses ondertussen? PTSD, ADHD, ADD en authisme. En van allemaal klopt er wel wat van. Alles wat ik vandaag de dag weet is mede te danken aan mezelf. Ik weet perfect hoe de wereld werkt en wat de normen en waarden zijn. De helft respecteer en/of volg ik alleen echt niet op. Waarom? Simpel, het boeit me niet. Ik woon op een planeet die van niemand is en toch betaal ik er voor. Je komt van onderwijs waar ze niks belangrijks leren zoals hoe je auto's koopt of hoe je belasting aangifte doet.

Over je vragen aan het eind. Liefde voel ik inderdaad niet snel. Je zal echt iets speciaals moeten doen wil ik het voelen en accepteren. Complimenten accepteer ik niet en geef ik alleen. Ik verwacht ook niks. Hoe lager je verwachtingen, hoe blijer je bent als het hoger uitpakt. Afgewezen worden maakt iedereen mee en ik trek me hier dan oom geen reet van aan. Ouders luister ik amper naar, vrienden doe ik niet echt aan en bij meiden afgewezen word ik niet, want ik heb er geen interesse in. Als zij dat in mij hebben komen ze maar naar mij toe, maar ik ga er zeker niet voor werken of heftig op in. Ik praat nu met een leuke meid en daar hou ik het bij. Met andere dames praten doe ik toch al niet, want ze boeien me niet. Knap zijn zegt me niks. Leuk dat je bijv grote tieten en een mooie kont hebt, maar intiligentie, ogen en lach zeggen me toch meer. Liefde toelaten, goeie vraag. Ik denk dat ik dat inderdaad niet doe. Vele zeggen dat de muur om mij heen eigenlijk al niet meer te breken is en het meer een ding word om er overheen te klimmen ipv het te doorbreken, als je me snapt.

Mij klinkt het alsof je ergens toch naar de zin van het leven zoekt, diep vanbinnen? Maar je vindt die niet? En je bent ook niet gelukkig? Zie ik dat correct?

Therapie doen, lijkt mij onzinnig, daar ga je het antwoord niet mee vinden.

Ik heb heel veel wijsheid geleerd en mijn bewustzijn heel sterk verhoogd door Oosterse filosofieën en Yoga te studeren. Niet in een school, maar bij een goede Yoga-leraar die zelf al dikwijls in de Himalaya's was geweest bij oude yogi's.

Volgens die filosofie zijn wij geen lichamen, maar hebben we een lichaam. Wij zijn een bewustzijn, en we lopen rond met een lichaam, zoals we rondrijden met een auto. Na een paar jaar gaat die auto kapot, je stapt uit, en je zoekt een nieuwe. Of je doet het een tijdje zonder. Idem met lichamen.

Verder, als je op school wetenschappen studeert (zou ik aanraden), dan leer je dat alles bestaat uit atomen. Die atomen zelf zijn voor 99.99...% leegte, met daarin elektronen, protonen, neutronen. En die bestaan ook weer uit kleinere deeltjes. Uiteindelijk houd je niets anders over dan een soort "energie-wolkjes". Dus wij bestaan niet echt, wij zijn geen massieve materie. Wij zijn alleen energiewolkjes. De kleuren die we zien, zijn energie. Idem met geluiden die we horen, temperatuur en druk die we voelen, materie die we voelen.

En dus zegt die Oosterse filosofie: materie bestaat niet echt, of toch niet zo echt als we denken, het is alleen maar energie. Dus wij - als bewustzijn - "dromen" de wereld eigenlijk. Het is een gezamelijk spel, dat wij samen met 8 miljard mensen spelen. De wereld veranderen, doe je door eerst voor jezelf iets nieuws op te dromen (=in je gedachten), en door dat dan te materialiseren, zodat je droom ook voor anderen zichtbaar wordt. Bijvoorbeeld door een beeld in je hoofd op doek te schilderen, of door een melodie in je hoofd op een instrument te spelen.

Dat spel heeft regels. Eentje daarvan is: je kan maar gelukkig zijn, in de mate dat je zoveel mogelijk goed doet voor zoveel mogelijk levensvormen: voor jezelf, je familie, vrienden, omgeving, mensen, dieren, planten,... Ik denk dat bij jou hier nog vooruitgang mogelijk is? Ethiek = dingen doen die het voortbestaan bevorderen.

Dus help de anderen in hun spel, verkloot hun spel niet.

Nog een regel: je kan maar gelukkig zijn, in de mate dat je oorzakelijk bent over wat je doet: je kiest zelf wat je wilt doen. Als anderen bepalen wat je mag en moet, word je ongelukkig. Op dat vlak doe je het niet slecht, lijkt mij.

Nog een regel: hoe beter je communicatie met alle mensen, dieren, planten, en materie, hoe groter je begrip en levensinzicht. Dus je moet niet introverteren, maar juist je aandacht naar buiten richten: kijken naar de dingen, echt zien wat er is in de realiteit. Niet alleen maar willen zien wat door je hoofd spookt, want dat heeft bij veel mensen (alle fanatici) niets te maken met de realiteit. Zelf alles controleren, zelf kijken, nooit klakkeloos iets geloven.

Ook: zelf alles ervaren, het leven ten volle leven. Alles zelf leren tot je het zelf kan doen. Niet erover lezen hoe anderen iets deden, maar onbekwaam langs de kant blijven staan.

Wat betreft ten volle leven, en zelf kiezen wat je doet, doe je het al niet slecht, lijkt mij. Wat betreft ethiek (=constructief zijn) en levensinzicht, kan je nog vooruitgang maken. Je moet dat niet doen voor anderen, maar voor jezelf: dan ga je veel gelukkiger worden en meer plezier beleven aan wat je doet.

Beste TS, Je praat als iemand voor wie het leven geen uitdaging biedt en het lijkt er op dat als door een of andere oorzaak jij je einde vindt dat je dat eerder als een verlossing zal zien dan als wat anders.
Je hebt van alles uitgehaald waar men niet blij mee was en anderen een hoop last bezorgd, maar dat kan je niets schelen. Je hebt tien jaar in een zorgtraject gezeten, maar dat heeft niets uitgehaald. Hebben ze een diagnose opgesteld (ongetwijfeld) en hebben ze jou, of je ouders, die meegedeeld?
Als ik jouw verhaal zo lees dan krijg ik het gevoel dat er iets van sociopathie in jou zit. Niettemin, die film Fast & Furious raakte jou en als iemand jou belt die een groot verlies heet geleden dan ben jij er voor zo iemand.
Kortom, vriendschap, trouw, offers brengen voor een ander, dat zijn dingen die jou toch aanspreken krijg ik de indruk. Zelf heb ik van de week naar een film zitten kijken die mij erg raakte, Jet boy. Dat ging over een jongen, dertien, die samenwoonde met zijn moeder. Moeder was verslaafd aan alcohol en drugs en die jongen prostitueerde zich om aan geld te komen om drugs te kopen voor zijn moeder. Moeder overlijdt door een overdosis en de jongen raakt op drift, op zoek naar zijn vader die ergens in Vancouver zou moeten wonen.
Hij komt in contact met een undercover politieman die ook die kant op gaat en chanteert hem min of meer om hem mee te nemen. Die politieman bezoekt onderweg zijn ouders. Zijn vader is stervende maar dat raakt hem niet erg. Hun relatie was slecht. Hij ontmoet ook zijn vroegere liefde die alleen is met haar zoon.
De jongen wil hij kwijt en hij stoot hem af door afwijzend gedrag. Hij wil niet van hem houden. De jongen echter ziet in de politieman een vader die hij zo graag wil hebben en wil hem niet kwijt. Hij biedt zijn lichaam aan om hem vast te houden, het enige wat hij heeft, maar dat werkt niet en hij loopt weg.
De politieman gaat alleen verder om zijn opdracht uit te voeren, maar de gedachte aan de jongen laat hem niet los. Toevallig ziet hij hem weer in de stad als hij wordt opgepikt door een man. De politieman gaat er achteraan en dringt met dreiging van wapengeweld het hotel binnen waar ze zijn en vindt daar de jongen die zich heeft opgesloten in de badkamer. De politieman begrijpt dat die jongen een vader nodig heeft en dat hij dat kan zijn. Hij wint het vertrouwen van de jongen terug en die valt in zijn armen. Toen hielt ik het niet meer droog. Ze gaan samen terug naar de plaats waar de politieman is opgegroeid en in de laatste scene belt hij aan bij zijn jeugdliefde waar ze worden binnengelaten.

Als jij dat verhaal leest, wat voel jij dan? Sentimentele shit, zo is het leven niet, of voel je toch iets van emotie in je. Had jij dat jongetje willen zijn die door een vaderfiguur omarmt en beschermd wordt?
Uit wat jij over je vader zegt krijg ik de indruk dat je hem meer als een rivaal ziet waarvan jij het wilde winnen dan als een liefhebbende vader.

Jij hebt je gekleed in een harnas van onverschilligheid en een soort doodsdrift. Voel jij geen liefde? Verwacht jij geen liefde in je leven? Heb jij nooit liefde gevoeld in je leven of werd je afgewezen? Door ouders, door vrienden, door meisjes?

Die therapie die hielp niet. Therapie kan jou alleen maar de weg wijzen om jezelf te helpen. Jij moet het zelf willen, anders werkt het niet. Therapie is ook maar betaalde liefde en betaalde aandacht. Het is niet het echte ding. Jij hebt het echte nodig, maar je laat het niet toe. Is dat het probleem?

OK. Wat zijn je vragen? Wil je die hier delen. Dan kunnen we meedenken.

Ts

Reactie jongen 19

Fair point... De manier waarom ik leef boeit me inderdaad niet. Het is meer de vraag waarom het me niet boeit en hoezo ik het eigenlijk op deze manier doe. Ik heb zelf allemaal vragen over dingen waar ik zelf het antwoord op hoor te weten. Laat me het zo zeggen. Ik weet niet wat ik met hulp aan moet. 10 jaar naar therapisten en psychologen, 113 gebeld en mee gechat en zoveel meer. Mijn zelfvertrouwen is prima. Ik weet wat ik kan doen en dat ik dingen ook echt kan. Mijn niveau van iets boeien, dat is volgens mij en vele het grote probleem. Als iemand die ik ken huilend naar me belt en zegt dat een moeder is overleden dan pak ik de auto en sta ik voor de deur. Maar bij mezelf? Ik huilde toen ik Fast & Furious 7 keek, maar niet op de begravenis van mijn oma die ik vaak zag en veel herinneringen mee heb.

Je geeft zelf aan dat je je leven vern**kt. Je geeft ook aan dat dat je niet boeit. Voor mij is het daardoor moeilijk je te helpen. Dat lukt alleen als je dingen anders wilt gaan doen. Dat is de eerste stap. Jij moet het anders willen en ik ga je niet dwingen.

Kun je aangeven wat je zou willen veranderen, zodat we je kunnen helpen?

Ts

Reactie jongen 19

Geloof dat dit forum bedoelt is om je dingen kwijt te kunnen en evt advies te geven aan/krijgen van mensen. Zit hier al een lange tijd op en heb nooit een daadwerkelijke vraag te hoeven stellen aan mensen om er een hulpvolle reactie op terug te krijgen. Je bent echt de eerste in al die jaren die het niet kan

Wat vraag je aan ons? Toestemming om zo te leven?

Wat wil je zelf met je leven? Alleen succesvoller zijn dan je vader? Dat heb je bereikt. Wat nu? Daar gaan wij niet over.