ik kan je overtuigen, wat voor leven er is, na t overlijden.

door mn eigen ervaring, kan ik je ervan af helpen.

mocht je dit lezen, en nood hebben, je kan dag en nacht

bij me terecht en in zo geval heb ik ruimte voor je.

Wat een heftig bericht, meisje van 20! Ik weet uit eigen ervaring met depressie en zelfmoordgedachten maar al te goed dat het op zo'n moment kan voelen alsof er geen hoop meer is en alsof de dood je enige uitweg uit de ellende is. Dat is de leugen die je gevoelens je dan wijs proberen te maken. Maar er is nog een andere mogelijkheid, namelijk blijven leven, hulp zoeken en zo (weer) gelukkiger worden. Het lijkt nu misschien alsof je leven nooit meer beter wordt, maar het kan wel degelijk beter worden: er is hoop, ook al voel je die niet. Ik raad je aan om te bellen of chatten met 113 over je gevoelens, en je huisarts erover te vertellen: die kan je doorverwijzen naar de juiste psychische hulp om uit dit dal te kruipen en je weer beter te gaan voelen. Ik heb daar zelf goede ervaringen mee! Ik wens je heel veel sterkte, en reageer gerust nog eens hier als we iets voor je kunnen betekenen! - J.

Beste meid, Jij komt hier met een heel verdrietig verhaal. Als ik het zo lees dan begrijp ik dat jij de weg van je broer wil volgen. Hij heeft het uitgesteld totdat zijn kind oud genoeg was om zich hem te herinneren. Wil jij dat ook en je kind zijn of haar moeder ontnemen? Aan een levende vader of moeder heeft een kind meer dan aan een herinnering, en wat voor herinnering zal dat dan zijn!
Die herinnering zal overigens niet veel voorstellen, kinderen vergeten snel. Het enige wat je broer, en misschien jij ook, achterlaat is de pijn van een ouder die het kind in de steek heeft gelaten.

Wat jouw broer heeft gedaan heeft bij jou een trauma achtergelaten en niet alleen bij jou. Hoe is het met je ouders? Hoe zal het zijn voor de mensen die om je geven als jij de weg van je broer volgt?
Ik kan begrijpen dat zoals jij je nu voelt je geen toekomst meer ziet. Je hebt een keer de emotie van het moment gevolgd en nu zit je met de gevolgen. Weet de vader van je kind van je zwangerschap? Het is niet alleen jouw verantwoordelijkheid. Blijkbaar hebben jij noch hij voorzorgsmaatregelen getroffen.

Nu is dat allemaal van geen belang meer. Je denkt dat uit het leven stappen de enige weg is want je ziet geen licht meer. Je vraagt de lezers of het een goed idee is om het nu maar gelijk te doen. Mijn antwoord is NEE!, het is nooit een goed idee om zomaar uit het leven te stappen!!! Zeker niet daarom!
Jouw ouders zijn dan straks nog een kind kwijt. Je neefje of nichtje mist straks zijn tante, de zus van zijn/haar vader. Je ontneemt je ongeboren kind de kans op leven. Je geeft je vriend niet de kans om weer van je te gaan houden. Zelfs al zou het niet meer goed komen, de redenen die jij hebt om er een einde aan te maken zijn te futiel! Nu lijkt het alsof alles zwart en uitzichtloos is, maar dat is het nooit!

Je bent twintig, straks moeder, en een heel leven voor je! Als je werkelijk niet de kracht hebt om verder te leven, zoek hulp! Jouw ouders zijn hun zoon kwijt, maar ze hebben zijn kind nog. Jij mag ze niet nu in de steek laten, en ze ook hun dochter afnemen. Ze hebben je nodig!

Heb je wat je wilt alleen hier verteld? Zoek hulp! Praat er over. Geef aan dat je in de put zit en geen uitweg meer ziet. Ze gaan je helpen. Ik weet niet wat je achtergrond is, religieus, misschien, misschien kom je uit een cultuur waar dit soort dingen heel zwaar worden opgenomen. Er is altijd een weg. Het kan moeilijk zijn, maar er is een weg en er zijn mensen die jou willen helpen. Dood is wel erg definitief en waarom nu al die weg gaan terwijl er nog zoveel openstaande deuren zijn naar geluk en liefde in je leven? Denk nog eens na. Je kan altijd hier terugkomen. Wees sterk! Wees moedig!

Jeetje wat heftig allemaal! Om maar met de deur in huis te vallen met een antwoord op je laatste vraag: nee! Ik snap dat dit heel verleidelijk is, maar geloof me, er zijn uitwegen. Ik weet niet precies hoe lang je zwanger bent, maar als je onder de 23 weken zit, is abortus dan een optie? Ik weet niet of jij daar voor of tegen bent, maar ik raadt het je aan. Mocht je dat niet willen, of niet meer kunnen, zou je het kind na de geboorte misschien ter adoptie af kunnen staan. Maar je kan het kind dan natuurlijk ook gewoon houden. Dat geeft je misschien ook weer een doel in het leven. Als je daarvoor kiest, zou je misschien weer bij je ouders kunnen intrekken, tenzij je nog niet uit huis bent. (Tenzij je geen goede band meer hebt met je ouders, of ze zijn al overleden). Maar als je een goede band met ze hebt en ze leven nog, raadt ik je aan om aan ze te vragen of je bij ze in kunt trekken. Je ouders hebben al veel ervaring wat betreft opvoeden en willen dan vast wel helpen. Over je broer, waar naar en heftig voor je dat je dat hebt meegemaakt. Ik snap zijn beredenering wel en ik snap dat dat jouw ook aanlokt, maar je wilt toch ook niet dat je kindje al zo vroeg zonder moeder moet leven? Ik snap dat je het nu heel moeilijk hebt, maar zelfmoord is niet te oplossing! Tot slot wil ik nog zeggen, vraag hulp! Daar hoef je je zeker niet voor te schamen, velen zijn je voor gegaan. Je kunt met 113 bellen, met een psycholoog ofzo praten, met een bekende die je vertrouwt (je ouders of misschien een goede vriend(in)), dat help echt hoor. Dat hebben ze niet voor niets bedacht. Heel veel sterkte verder en moge je nog veel goeds tegemoet komen. Groetjes van T

aller eerst wil ik beginnen met dat ik vindt dat jij zelf een keuze moet maken om wel of niet uit het leven te stappen.

ik snap je verdriet. echt waar. zelf ben ik ook depressief en heb een lijst aan dingen waardoor ik het liefste uit het leven zal stappen. maar als ik dan denk aan me broertje en moeder en mijn vrienden en mijn allerliefste vriendinnentje spoeky (een poesje) kan ik het niet. juist wachten tot je dochter oud genoeg is lijkt mij voor je dochtertje heeel heftig.

nogmaals je moet de keuze zelf maken maar er zijn goede plekken om hulp te krijgen