Lieve jongen, Wat jij daar schrijft dat raakt mij. Een jongen van zestien hoort niet zo diep in de put te zitten dat hij zulke dingen gaat doen. Ik weet dat als je in een depressie zit dan ben je niet echt voor rede vatbaar. Ik kan wel zeggen dat er van alles is om voor te leven, dat er mensen zijn die van je houden, dat er mensen zijn die jou nodig hebben, maar dat geloof je toch niet.

Je hebt hier twee verhalen gepost en ik heb ze allebei gelezen. Je schrijft over je gevoelens, maar niet waar dat door gekomen is. Vaak hebben depressieve gevoelens te maken met seksualiteit. Drie jaar geleden was je dertien en dan begint je seksualiteit te ontwaken. Soms ontdek je dat jij anders bent. Daar durf je niet over te praten, je verbergt het en je wordt heel eenzaam.
Er kunnen ook andere dingen zijn. Het kan te maken hebben met problemen thuis. Het kan te maken hebben met moeilijkheden op school. Het kan te maken hebben met moeite hebben met vinden van vrienden, en nog meer dingen die het leven moeilijk maken.

Ik wil jou uitnodigen om hier te komen vertellen waar jij mee zit. Wat jou kwelt, waarom jij het niet meer ziet zitten. Vertel het allemaal en schaam je nergens voor. Ik schrik nergens van en vind niets raar.
Praten is goed. Schrijf alles op en je zal zien dat jij je al beter gaat voelen.
Dit is anoniem, ik ken jou niet, jij kent mij niet, maar jij kan wel je emoties met mij delen en dan ga ik jou kennen. Ik luister naar je en ik geef antwoord. Misschien als je dat hier hebt kunnen doen dat jou dat het vertrouwen geeft om ook te gaan praten met mensen in jou omgeving en je verder kunt en wilt met je leven.

Je hebt je verhaal gepost, dus ik weet dat je geholpen wil worden. Geef het een kans. Je voelt mee met het verdriet van jouw moeder vanwege haar oma, jij wil toch niet dat daar het verdriet bij moet komen omdat ze het kostbaarste wat ze heeft, jou, moet missen?