Wat heftig het is zeker geen gezeik je bent altijd hier welkom om te zeggen wat je wilt wij steunen je graag beschadig jezelf alsjeblieft niet ik snap dat het heel moeilijk is maar je bent een sterk meisje en gaat er doorheen komen geloof mij je bent het leven meer dan waard en maak er ook geen einde aan later heb je misschien spijt weet bijna zeker ookal zie je dat nu niet zo overal is een oplossing voor en je komt er sterk uit en mensen die om je heen staan gaan je dan ook missen goed dat je naar een andere school bent gegaan maar misschien is het toch verstandig om met je mentor te gaan praten hij/zij vertelt niks aan de klas en dan kan hij/zij wel wat extra op jou letten en misschien wat doen en als je je niet prettig voelt bij de mentor is er ook nog een vertrouwenspersoon op school waar je alles bij kwijt kunt dat lucht echt op ga eens goed met je ouders praten want misschien is het niet de bedoeling en het is deels ook de puberteit en vaak als je problemen hebt dan word je kwetsbaar en dan gaat het ook niet meer goed met mensen om je heen maar daardoor is het goed om te praten ookal is het lastig maar het helpt dan krijgen zij begrip uit je gevoel of ga naar de kindertelefoon dan kunnen zij jou helpen ik zeg dit uit eigen ervaring want ik heb ook veel problemen maar sta er positief in en houd hoop en weet dat je hier altijd terecht kunt of je kunt naar iemand anders waar je je goed bij voelt doe wat voor jou goed voelt maar niet beschadigen ik snap die reactie maar het helpt niet er is overal een oplossing voor soms duurt het even maar het komt vervelend dat je je zo voelt misschien professionele hulp of een familielid of vriendin buren maar zoek iemand er zijn genoeg mensen die je willen helpen echt waar ik hoop dat deze woorden je helpen

Hey TS, wat een heftig verhaal! Je hoeft echt niet je excuses aan te bieden dat je dit post, ik vind het juist goed dat je erover vertelt.
Ik heb zelf ervaring met depressie en met pesten, en ik weet dat het dan soms kan voelen alsof er geen hoop is. Maar ik beloof je dat die er wel is en dat je gelukkig kunt worden. Geef alsjeblieft niet op.
Blijf niet alleen met deze gedachten rondlopen. Er zijn mensen die je willen en kunnen helpen. Ik raad je aan om erover te praten met een volwassene die je kunt vertrouwen. In jouw geval wil je dat misschien niet met je ouders doen, maar je zou je mentor hierover kunnen vertellen (wees alsjeblieft niet bang dat je situatie in de klas dan erger wordt - je mentor moet juist weten wat er speelt om je te kunnen helpen). Daarnaast kunt je anoniem contact opnemen met de Kindertelefoon: dat kan via telefoon en via chat. Voor zelfmoordgedachten bestaat de hulplijn 113 (telefoonnummer 0900-0113; op hun website kun je ook gratis chatten).
Wat ik ook zeker zou doen - als je nog geen professionele hulp krijgt - is proberen een afspraak te maken met je huisarts om over je gevoelens te praten. Die kan je doorverwijzen naar de juiste hulp, bijvoorbeeld bij een psycholoog. Een psycholoog kan je helpen om je manier van denken te veranderen, zodat je je weer beter over jezelf gaat voelen en meer zin in het leven krijgt. Mijn persoonlijke ervaring is dat dat echt helpt.
Je schrijft dat je aan zelfbeschadiging doet. Ik weet niet hoe je dat nu doet, maar een tip die ik wel eens heb gehoord is om, als je behoefte hebt om jezelf pijn te doen, een elastiekje om je pols te doen en daaraan te trekken. Dan voel je pijn zonder dat je jezelf erg beschadigt. Zo houdt je jezelf veilig en kun je proberen het af te bouwen.
Ik wens je heel veel sterkte. Laat het weten als ik iets voor je kan doen!