Ik zie iedereen hier goed reageren ofc, maar zelf zeg k t op mijn manier. Hey k ben G, k las dit zo door en het lijkt me super klote. Maar ik heb een vraag, heb je er met je ma over gepraat hoe je je erover voelt? Ik zou dat doen want miss kan je ma er begrip voor vinden. Maar luister, er is oprecht geen reden om jezelf dit aan te doen. (Vroeger had k zelf ook depressie en weet hoe t is.) Maar je moet je nu echt niet slecht gaan voelen, je bent 14 je hebt oprecht nog een heel leven voor je, later krijg je iemand waar je zoveel van houd en hij (of zij) van jou en denk even hoe blij je dan bent. En ik snap dat t depressie is, en t is niks. Maar als je hier overheen komt, met of zonder hulp, zul je t nut in t leven zien, je probeert wat jij nu hebt te voorkomen, en je doet t zelfde zoals k nu doe. Iemand die t even niet ziet zitten proberen te helpen, en t nut laten zien. Als je erover wilt praten zie k t wel. Succes and stay strong G.

Ik zie hierboven dingen over de puberteit staan in de reacties, maar dit gaat veel verder. Als ik het goed begrijp zijn je ouders gescheiden, heeft je moeder een nieuwe vriend en heeft ze alleen aandacht voor hem, en niet voor jou. Terwijl je in de puberteit juist net dat beetje aandacht nodig hebt. Ik denk dat je naar de kant van een depressie toe gaat en er misschien al wel een hebt. Een depressie moet je niet willen, echt niet. Bespreek daarom ZO SNEL MOGELIJK wat er in je omgaat en waar het mogelijk aan ligt. Ik kan me dan niet voorstellen dat je ouders er niet door geraakt worden. Als dat niks veranderd moet je steun zoeken bij andere familieleden (opa, oma, tante etc.). Of bij vrienden. Ik wens je veel sterkte en ik hoor graag hoe het is afgelopen!

Op zich is het niet raar als je midden in je puberteit plots je heel anders gaat voelen, ik heb dat zelf ook gehad dat ik ineens een omslag had, van een vrolijke grappenmaker naar een stil achter in de klas zittende jongen. (die ook nog eens depressief was natuurlijk)

In mijn geval leek het door mijn jeugd te komen, veel nare dingen meegemaakt, ik zal daar niet teveel over praten want het gaat om jouw verhaal natuurlijk.

Maar misschien heb je dingen meegemaakt? Komt het misschien door de scheiding van je ouders? Ik weet niet hoe lang ze al uitelkaar zijn, omdat je zegt dat je plots zo bent gaan voelen.

Probeer te blijven kijken naar de positieve dingen in je leven, je zegt dat er momenten zijn dat je wel lacht, dat is niet altijd nep neem ik aan, dus het zit wel in je om vrolijk te voelen.

Als het echt blijft doorgaan en je het gevoel blijft houden niet meer weten wat te doen, is praten erover, hoe simpel ook, vaak toch de eerste stap en eventueel meer professionele hulp erbij zoeken.. ja dat lijkt misschien eng omdat je dan iets moet vertellen aan je ouders wat je misschien niet wil vertellen.

Toch kan het echt wel helpen als je eenmaal inziet dat je er niet alleen voor staat en andere je helpen die last te dragen om zo, uiteindelijk, op eigen kracht je weer gewoon goed te kunnen gaan voelen.

Sorry voor de lange reactie. Hoop dat het een klein beetje helpt.

Praat er met iemand over; vriend, vriendin, oma, opa, iemand van school , iemand die je kent. delen is beter dan het blijven verstoppen. Sterkte!!

Heftig dat je dit meemaakt! Je hoeft dit niet alleen op te lossen. Is er iemand die je vertrouwt met wie je dit kunt bespreken? Zo niet, dan kun je ook met de Kindertelefoon bellen.

Ik raad je bovendien echt aan om professionele hulp te zoeken bij een psycholoog. Daar zitten echt mensen die begrijpen wat er in je hoofd gebeurt en je zo kunnen helpen. Ik ben zelf ooit depressief geweest en mij heeft het ontzettend geholpen.

Hopelijk heb je hier iets aan. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte!