hey, ik begrijp je heel goed. Ik beschadig mezelf ook. Het gaat niet ineens over en heb ook geen idee. Alleen wat ik doe is heel veel sporten en daar jezelf in uitputten. Ik heb nu ook heel veel pijn. En die pijn wil ik. Maar dan houdt ik er geen littekens aan over. Want het is gewoon heel erge spierpijn. Misschien kun je dat proberen? Hardlopen ofz? of aanmelden bij een sportschool?

Hm, ja, lastig. Als je je verhaal kwijt wilt, kun je misschien ook eens met de Kindertelefoon bellen. Die is er juist om mensen zoals jij te helpen.

Natuurlijk weet ik niet hoe jou thuissituatie is, maar ik heb toen wel aan mijn ouders verteld hoe ik me voelde en hoewel het een lastige periode voor ons was, is onze omgang met elkaar er niet slechter door geworden. (Je zou het misschien kunnen vergelijken met een ziekte: als ik me al heel lang ziek voelde, zou ik het ook aan mijn ouders vertellen, ook al willen ze natuurlijk niet dat ik ziek word.) Een groot voordeel vind ik dat ik in overleg met mijn ouders ook professionele hulp kon zoeken en echt vooruitgang kon boeken.

Maar als je het echt niet wilt vertellen (zoals ik al zei, jij kent je privésituatie beter dan ik): misschien bestaan er wel websites waarop je online hulp kunt krijgen? Misschien waard om een keer te googlen.

Dankjewel voor je reactie.

Ik vind het vooral heel moeilijk om over mijn gevoelens te praten en ik zou niet weten hoe ik het kan verwoorden.

Ik durf het niet tegen mijn moeder te vertellen omdat het haar pijn zal doen en ik weet gewoon echt niet hoe ik zoiets kan vertellen. Bovendien ben ik bang dat het daarna ongemakkelijk wordt tussen ons.

Ik zou het dan eerder aan mijn beste vriendin vertellen. Maar ik weet ook niet bij haar hoe ik erover moet praten. En ik wil dan niet in te veel detail treden en zou niet durven te vertellen hoe goed het voelt, omdat ik dan bang ben dat zij het ook gaat doen.

En dan blijft er niet echt iemand anders over met wie ik erover kan praten.

Ik heb geen ervaring met zelfbeschadiging, maar wel met depressie. Daarbij heb ik een dwangstoornis. In plaats van te snijden deed ik iets anders om te proberen me beter te voelen: ik ging steeds in discussie met mijn eigen depressieve gedachtes en schuldgevoelens en kreeg zo steeds korte momenten van verlichting. Hierdoor hield ik eigenlijk mijn eigen depressie in stand, omdat ik er zo steeds mee bezig was in mijn hoofd. Ik moest dus eigenlijk ook stoppen met iets wat voor mij een vangnet leek te zijn. Bij mij was dat al lastig, en ik kan me voorstellen dat het bij jou met snijden nog veel moeilijker is. Maar die leegte die je ervaart als je niet toegeeft aan je 'vangnet', die ken ik wel een beetje.

Hoe komt het dat je het niet aan anderen wilt vertellen?