Heyo, weet niet of je het leest maar hier is mijn opvatting:

Je klinkt als een leuke knul die in de knoop zit met zichzelf. Laat me heel kort en bondig advies geven:

1. Je bent leuk genoeg. Je bent goed genoeg. Mensen mogen in hun handjes knijpen om jou in hun leven te hebben.

2. Het gaat niet om geld. Het gaat niet om uiterlijk, of hoeveel hobbies je hebt of iets van die dingen. Het gaat om zelfvertrouwen: vind jij daadwerkelijk dat je materiaal bent voor iemand? Kun je het daadwerkelijk voorstellen dat iemand jou echt leuk vindt?

Het kan zijn dat het antwoord een nee is. Dat zou niet raar zijn, we hebben allemaal gevoelens van minderwaardigheid in ons. Maar weet dat jij een leuk iemand verdient, dus geloof in jezelf en kies ervoor om te zien hoe leuk jij bent als persoon. Niet omdat je knap bent of rijk bent of sociaal of omdat je kunt programmeren (wat vet cool is btw), maar omdat jij JIJ bent, en dat genoeg is.

Veel succes mate!

Je hebt natuurlijk gelijk dat 14 en 20 erg verschillend is. Maar je bent wel de eerste die gewoon het type reactie geeft dat ik zocht! (Hier knap ik op af, dit vindt ik prettig; gewoon een ervaring). Ik steek gesprekken met meisjes er natuurlijk nooit in alsof ik gelijk een relatie met ze wil. Alleen ik ga überhaupt vooral op die manier met mensen om. Ben erg geïnteresseerd en omdat ik een goed geheugen heb onthoud ik vrijwel alles of schiet het me weer te binnen zodra ik met de persoon praat. Dit doe ik overigens puur vriendschappelijk en dat is ook meestal waar het bij blijft. Ik denk (en hoop) dat je hier op je veertiende heel anders naar kijkt dan op je twintigste, maar bedankt voor je reactie!

Ik ben natuurlijk een stuk jonger dus misschien heb je niks aan wat ik zeg, maar ik voel zelf best wel verschil als iemand mij wel leren kennen omdat hij MIJ wil leren kennen of omdat hij gewoon iemand wil voor een relatie. Dat laatste vind ik een beetje cringe. Gewoon en beetje smalltalk een dat de ander ook kleine dingetjes onthoudt. Dus als ik bijvoorbeeld zeg dat ik moet leren voor een toets dat iemand dan vraagt : hoe ging je toets? En dat je samen een beetje kan lachen om dingen. Ik zit zelf op het VWO en ik knap enorm af op klasgenoten die constant zeggen of willen bewijzen hoe slim ze zijn.

Ik raak niet geïrriteerd en ik zoek letterlijk geen schema's. Ik vraag gewoon letterlijk hoe je het in de praktijk aanpakt. Ik wil dus niet kijken naar anderen. On het echt vind ik dit een ongemakkelijk onderwerp om over te praten. Mijn vrienden en familie geven alleen maar het advies om meer onder de mensen te zijn en mensen aan te spreken maar ook dat is niet concreet. Ik vraag me gewoon af wat mensen zeggen, op welke manier ze hun contact in steken en in welke situaties. Ik snap dat het allemaal natuurlijk en spontaan moet verlopen, maar dat doet het mij bij dus niet. Ik denk dat dat gewoon komt omdat ik pas sinds m'n zestiende echt in de puberteit kwam en iedereen dus al veel verder ontwikkeld was dan ik op die leeftijd. Ik ben er natuurlijk niet bij als anderen met meiden gesprekken voeren en in een club heb ik ook zelden mee gemaakt dat mijn vrienden een meisje hebben gefixt (en als ze dit doen is dat niet het moment om ernaar te vragen en achteraf is gewoon ongemakkelijk). Een vriend van mij vroeg wel aan een meisje haar insta en heeft op die manier ene dat geregeld. Ik had prima het insta van zo'n meisje kunnen regelen (heb dat ook wel gedaan, nummers, insta, etc) maar heb geen flauw benul wat ik vervolgens moet zeggen. Je ziet mij dus niet in actie omdat ik niet weet wat ik in actie moet doen en daarom maar niets doe. Wat is er mij uitgelegd? Ik vraag naar anderen hun ervaringen. Ik snap alles wat hier uitgelegd wordt, maar het helpt mij niet verder. De conclusie van elke reactie is dat ik wel beperkt zal zijn en geduld moet hebben, daar schiet ik natuurlijk niet mee op.

Ik heb wel gevoelens gehad, ik ben een keer echt verliefd geweest en dacht toen een 'klik' te hebben. Dat bleek onzin en dat meisje (die tevens een van mijn beste vrienden was) heeft me daarin echt heel naar behandeld. Ik heb haar dat toen ook gevraagd en eigenlijk maakte dat niks duidelijk. Ze gaf toen aan mijn persoonlijkheid en noemde een voorbeeld van iets waar ik dan de fout inging en negeerde de duizend keren dat ik land en zee heb verzet voor haar. Ditzelfde meisje noemde mij veelvuldig aantrekkelijk, bijzonder en geniaal. Een andere vriendin gaf aan dat het (net als de mensen hier) gewoon een klik is die je voelt of niet en je daar verder geen invloed Dover heeft. Dat is allemaal leuk en aardig, maar zij heeft inmiddels al drie jaar een relatie en ik nog steeds niet. Ook dit meisje gaf aan dat ze me erg knap en leuk vond. Maar dus weer niet op die manier. Beide meiden waren hierin trouwens erg eerlijk. Verder kan ik wel aan willekeurige meisjes vragen waarom, maar het is altijd een 'connectie' nooit concrete dingen.

Ik zou het erg fijn vinden om gewoon te horen hoe jullie gesprekken voeren/voerden met meisjes of gewoon de persoon (ook meiden of homoseksuele jongens mogen gewoon antwoorden) die jullie leuk vinden. Waar heb je het met ze over, hoe spreek je ze aan en wat doe je als je eenmaal een nummer hebt? Mijn vriendschappen zijn overigens relatief oppervlakkig en op een bepaalde leeftijd bespreek je bepaalde zaken niet meer.

Jij zegt dat een meisje jou nooit leuk gevonden heeft, maar hoe zit dat andersom. Heb jij wel gevoelens voor een meisje gehad?
Ik heb wel eens aan mijn vrienden gevraagd ( voor een tiktok)waarom die vrienden niet op mij vielen/ wij geen relatie hadden. Voor mij maakt dat best wel wat duidelijk. Misschien moet je dat ook eens doen.

Ok, laatste poging.
Als jij dan toch zoveel onder de mensen komt, observeer hoe dat bij anderen gaat.
Als jij dan toch zoveel vriend(inn)en hebt, dan zit daar vast iemand bij die je genoeg vertrouwt om daarover te praten, die jou misschien ook al in actie gezien heeft en jou daarover feedback kan geven.
Ik vrees dat hier geen handboeken of tutorialfilmpjes met uitgewerkte stappenplannen en te volgen schema'tjes voor bestaan.
Er zijn hier al reacties genoeg geweest die getracht hebben een paar dingen uit te leggen. Als die bij jou niet aankomen, illustreert dat misschien juist hoe lastig het is dit exact rationeel uit te leggen en hoe spontaan en automatisch dit in de praktijk verloopt.
Ik merk dat jij steeds geïrriteerder geraakt, en dat kan niet de bedoeling zijn. dus stop ik maar met jou op de zenuwen te werken en in de gordijnen te jagen.

Uit de reacties maak ik toch op dat veel mensen mijn gebrek om romantische signalen te herkennen voortkomt uit een soort vorm van autisme, ik weet hier toevallig best wel veel van af en ook dat ik het volledig niet heb. Ik heb wel degelijk empathische vermogens en kan me ook inleven in anderen. Ik ben in dat opzicht niet 'blind'. Daarom heb ik ook altijd wel vriendschappen gehad en maak ik op de meeste mensen die ik leer kennen een spontane en sociale indruk (het stuk tussen eerste kennismaking en vriendschap verloopt bij mij wel wat ongemakkelijk, maar dat is bij iedereen natuurlijk vaak zo). Ook op mijn vrienden heb ik hetzelfde effect. Ik kom eerder charismatisch en geïnteresseerd over op mensen dan ongemakkelijk en lichtelijk autistisch (is wat ik van anderen begrijp, zelfreflectie is natuurlijk een kunst en jullie hebben mij nooit in het echt ontmoet). Waar ik vooral moeite mee heb zijn specifiek romantische signalen omdat ik dit dus nooit heb gehad. Ik heb nooit een meisje gehad dat mij leuk heeft gevonden op die manier, dus heb geen idee hoe ik dat moet herkennen (of dat dat bij mij al eens zo is geweest). Ik kan wel vermoeden dat elk meisje dat naar me lacht, aan haar haren plukt terwijl ze me ziet, me langere tijd in de ogen kijkt gevoelens voor me heeft, maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik heb meestal echt wel door wanneer iemand vrolijk is, verdrietig, boos, geïrriteerd, ongeïnteresseerd en etc. Maar dit is gewoon iets heel anders voor mij. Tuurlijk heb ik wel seksuele opwinding gehad en kan dat ook wel herkennen bij mannen (als een vriend een meisje leuk vind bijvoorbeeld. Maar dit zijn allemaal dingen die ik nooit heb kunnen 'oefenen' om het zo maar te zeggen. Ik weet niet wat een 'normale' manier om met meisjes te praten. Ik kan wel een leuk praatje met ze houden en vriendschap sluiten, geen enkel probleem. Maar dan wordt je gewoon 'gefriendzoned' en is het al klaar. Ook heeft het niet echt nut om op een meisje af te lopen alsof ze een 'verovering' is, want dat lijkt me uiterst ongemakkelijk en naar voor zowel jezelf als het meisje in kwestie. Mijn vraag is dus concreet wat je wel moet doen en daar blijft nog steeds het antwoord op uit. Deel eens wat ervaringen van hoe jullie romantische ervaringen tot stand kwamen, wat jullie zouden sturen naar een meisje dat je leuk vind of een hoe je zou flirten met een meid in een club. Ik ben niet opzoek naar complexe analyses of diagnoses (de enige diagnose die ik daadwerkelijk heb is NLD, wat zeker geen autisme is en ik gok zelf licht narcisme). En ook niet naar horen dat mijn situatie (ab)normaal is. Verder wil ik even duidelijk zijn: ik ga veel uit, ik praat veel met mensen en ik kom dus in heel veel verschillende situaties en doe veel verschillende dingen DAT was het punt van mijn hele opsomming aan het begin. Het heeft dus geen nut om meer uit te gaan of nog meer hobby's op te pakken, wat ik wil weten is hoe je in die situaties dan iemand aanspreekt en daarmee omgaat. Ik zie gewoon veel mensen om me heen die relaties hebben en begin mezelf te oud te vinden om compleet geen ervaring te hebben. Ik heb echt geen gebrek aan empathie (mag je ook wel hopen van iemand die dokter wordt) en kom met genoeg mensen in aanraking. Het probleem is alleen dat vriendelijk zijn en gewoon geïnteresseerd in anderen, bij mij zelden tot iets lijd. Vriendschappen ontstaan wel gewoon spontaan en natuurlijk, maar op liefdesgebied niet
Daar zoek ik dus gewoon wat tips voor (puur in de aanpak)

Heel eerlijk, ik maakte deze post vooral aan om te kijken in hoeverre mensen misschien tips hadden om gewoon wel met meiden in contact te komen en horen hoe zij dit doen. Toch wel een van m'n grootste 'angsten' is dat het op je twintigste dit nog steeds niet gehad hebben van een relatie of liefde betekent dat er iets mis is met je en dat met name de omgeving het als abnormaal interpreteert. Als ik dan lees dat mensen gelijk beginnen over autisme en ervan uitgaan dat ik geen sociaal leven heb. In zekere zin zie ik dan toch m'n grootste angsten tot uiting komen. Juist omdat ik empathische gevoelens heb kan ik heel slecht tegen afwijzing en het idee dat mensen mij niet 'leuk' vinden. Een autist zou zich nooit op die manier voelen, omdat die dat niet op dezelfde manier 'voelt'. Juist omdat ik wel op veel plekken kom en met veel mensen om ga, voelt het extra raar om dit niet te hebben, in tegenstelling tot je vrienden.

Beste TS, (deel 1 van 2)
Er zijn 3 dingen die ik je wil vertellen. Alleen weet ik niet hoeveel plaats ik hier krijg, dus misschien moet ik het in afzonderlijke stukjes doen.
Ik weet ook niet wat ik wel en niet ga vertellen, want als ik je wil vertellen wat er nu bij mij opkomt, moet ik noodgedwongen ook veel persoonlijke dingen over iemand anders vertellen, en dat voelt eigenlijk niet lekker; ik wil niet de privacy van iemand anders blootgeven zonder dat de betrokkene dat weet en goed vindt.
Deel 1:
Om te beginnen, wil ik even sorry zeggen. Als ik mijn reactie hierboven herlees, komt die wel wat harder over dan ik ze bedoelde.
Deel 2:
In jouw laatste reactie schrijf je dat op jullie leeftijd (18-23) mensen al van bij het eerste contact erotische en seksuele handelingen stellen. Daar kan ik nu (nog) niet over meepraten.
Maar als ik het goed inschat, staat het een los van het ander. Je kan op stap gaan met de bedoeling iemand op te snorren om lekkere seks mee te hebben. Dat is heel iets anders dan iemand zoeken (eigenlijk beter: vinden, tegenkomen) om een echte duurzame relatie mee te beginnen.
(deel 3 volgt)

Beste TS, (deel 2 van 2)
Deel 3:
Jij schrijft dat jij moeite hebt met het opvangen en interpreteren van signalen en het inschatten van welke indruk jij op anderen maakt.
J23 linkt dit aan autisme. Daar kan ik niets over zeggen.
Mijn beste vriend is na een ernstig auto-ongeval uit een wekenlange coma volledig blind ontwaakt. Hij was toen 6 jaar. Tot voor het ongeval was hij gewoon ‘normaal’. Hij heeft er zich wel kranig doorheen gebokst, en alles ging goed tot de puberteit eraan kwam.
Eerste contacten en indrukken verlopen vooral non-verbaal. Dat ging dus allemaal aan hem voorbij. Hij was er zich niet van bewust en kon er ook geen notie van nemen. Wel merkte hij natuurlijk verandering van sfeer en dat sommige mensen op sommige momenten naar zijn aanvoelen ‘raar’ reageerden.
Daar hebben we verschillende gesprekken met elkaar over gehad. Maar het is erg lastig te omschrijven in woorden wat er dan reflexmatig en emotioneel gebeurt.
Dit is voor hem een moeilijk punt gebleven; hij heeft daar geen controle op, heeft het niet in de hand en kan het niet sturen.
Toen we 13 en 14 waren, zijn we in de zomervakantie samen op taalkamp en sportkamp geweest (in totaal dus 4 kampen). Daar heb ik hem een beetje gestuurd en gepushed om achter de meiden te zitten, een beetje ervaring opdoen, hem een klankbord geven; daar kende toch niemand ons, hoefden we niet bang te zijn voor geroddel achteraf.
Zo heeft hij een aantal dingen wel ervaren en begrepen.
Verder is het ook zo dat je, als je echt een relatie wil opbouwen samen, dit groeit met stapjes vanuit samen praten en dingen doen; dat is een ander niveau.
Dus: dat jij een beetje ‘blind’ bent als het op eerste signalen aankomt (sorry, wil je niet kwetsen, maar ik zie wel gelijkenissen), is onhandig om een one-night-stand te veroveren, maar staat het aangaan van een echte duurzame relatie niet in de weg (daar begin je anders aan en die bouw je anders uit).
Als jij ervaring wil opdoen, ga dan eens naar een andere studentenstad waar ze je niet kennen en trek het nachtleven in (het is niet erg als je daar eens een uitschuivertje maakt, je komt er nadien toch niet meer en niemand kent jouw daar). Je zegt van reizen te houden, duik daar dan eens in het nachtleven en probeer gewoon wat dingen.
Als je echt aan een relatie denkt, overweeg dan een sport of hobby in clubverband, of denk eens aan vrijwilligerswerk. Daar ontmoet je mensen met gelijkaardige interesses. De contacten die je daar legt, kun je langzaamaan verdiepen als die jouw aanspreken. Dat is pas een stevige basis om een waardevolle langdurige relatie op te bouwen.
Ik hoop voor je en wens je toe dat je iemand tegenkomt bij wie je je helemaal kwijt kunt, dat jullie elkaar aanvullen en versterken. En tot die tijd, fixeer er niet te zwaar op, maar werk aan ervaring opdoen in uiteenlopende omgevingen.
Hopelijk zit er toch iets tussen waar je iets aan hebt of waarover je eens kan/wil nadenken.
Het beste.

Beste TS, Ik had al eerder het vermoeden dat er iets van autisme in je zit. Autisten hebben, zoals je wellicht wel weet, moeite met het interpreteren van non-verbale signalen. Dat is natuurlijk een grote handicap in sociale relaties en bij het maken van vrienden m/v.
Empathische mensen hebben in hun brein spiegelneuronen die hen de emoties van de ander doet voelen alsof ze zelf die emoties hebben. Dat is emotionele empathie. Bij jou werkt dat niet goed. Dan moet je die emotionele empathie vervangen door rationele empathie. Neem waar en vraag je af hoe jij je in de situatie van die ander zou (kunnen) voelen.

Je bent niet direct op zoek naar een levenspartner maar wilt gewoon een leuke vriendschappelijke relatie + met een meisje. De weg daar naar toe is omgaan met mensen, je sociale vaardigheden oefenen, en vrienden maken. Als student moet je daar toch genoeg mogelijkheden toe hebben.
Op een gegeven moment ga je merken dat er onder jouw vrienden een meisje is dat je meer doet dan de anderen, die klik dus, en misschien dat het wederzijds is. Daar kan je dan op voortbouwen om tot een diepere relatie te komen.

Als je niet zelf het gevoel had dat er iets van autisme in je zit, doe dan eens wat onderzoek op dat gebied en kijk of mijn gevoel klopt. Als je weet hoe het met je zit dan kan je aangepaste strategieen ontwikkelen om tot een bevredigend bestaan en relatie te komen.

Ik wil even een aantal dingen verhelderen:

Ten eerste benoemde ik veel van die dingen omdat dat wel oppervlakkige zaken zijn waar mensen in algemene zin vaak naar kijken. Vaak zeggen mensen om aan jezelf te werken en gaat het toch over het uiterlijk. Ik wou gewoon duidelijk maken dat ik inderdaad meer moeite heb met het sociale en emotionele en vroeg daar tips voor. Gewoon benoemen dat er een klik is, het allemaal spontaan moet gaan en mij wijzen op wat ik al weer was niet echt waar ik op hoopte. Ik val zeker op vrouwen en ik hoop dat ik toch wel wat empathie heb, hoewel ik inderdaad meer rationeel dan emotioneel ben ingesteld.

Ik vind vooral de opmerking van J16 wel interessant, de reden dat ik de post maak is omdat ik weinig tot geen ervaring heb. Als je ouder bent gaat alles wat sneller en veel van mijn vrienden hebben wel degelijk alleen afspraken om de sex of zoenen juist met meiden in de club. Ik snap dat dit anders is als je jonger bent, maar dat vergroot juist de druk. Een klik voelen is erg leuk maar ik voel dat pas wanneer ik mensen leer kennen, waarvoor ik eerst een keer moet daten en dus ook aan dates moet zien te komen. Benoemen dat daarvoor een initiële klik moet zijn is hetzelfde als tegen mij zeggen dat ik wel kan opgeven. Tuurlijk kan ik een meisje ontzettend knap vinden (en om het even onsmakelijk te zeggen, omdat ik al homo- of aseksueel wordt genoemd, ja dan krijg ik echt wel een stijve) en kan ze een hele goede indruk op me maken, maar ik ken haar helemaal niet dus om dan liefde of een klik te voelen met iemand waar ik verder niks van weet en niks heb gezien is gewoon niet iets dat ooit bij mij zal gebeuren. Dat komt pas als ik haar leer kennen en dat is toch ook niet verkeerd? Ik ben dus heel slecht in signalen interpreteren en kan ook oprecht niet zeggen of meiden interesse hebben in mij.

Ik ben meestal juist geïnteresseerd in het meisje waar ik mee praat en stel veel vragen over haar en probeer een beetje te flirten. Ik hou geen verkoop praatje over mezelf. Het probleem is dat ik bijna nooit in situaties ben waar ik meiden tegenkom. Verder weet ik niet goed hoe ik moet flirten (wat is leuk en wat is grensoverschrijdend, dat is toch juist het hele punt van flirten, maar je wordt erg snel creepy? En nee ik ga niet gelijk beginnen over seks of iets dergelijks als mensen dat nu denken.) en kan ik dus niet inschatten of iemand überhaupt interesse heeft.

Ik ben een keer echt verliefd geweest en dat is toen heel slecht afgelopen, mede de reden dat ik nooit meer verliefd zal worden op een vrouwelijke vriend (en sowieso zo min mogelijk vriendschappen wil met vrouwen, maar ik ga ze ook niet krampachtig vermijden).

Ik zoek momenteel vooral ervaring. Ik wil gewoon een keer met een meisje hebben gezoend, een keer seks hebben gehad en een keer met iemand hebben gedate. Ik sta voor veel open en wil gewoon wat experimenteren. Ik ben nog niet per se opzoek naar m'n toekomstige vrouw, want ik ben twintig. Maar als het erg leuk is met een meisje wil ik best een relatie. In een relatie ben ik vooral opzoek naar elkaar steunen en veel leuke dingen met elkaar doen. Samen reizen, samen naar de film, samen nieuwe dingen proberen. Of wat mijn partner ook maar leuk zou vinden om te proberen. Maar ben voor nu dus vooral opzoek naar ervaring.

Wie ik ben is wel een heel filosofische vraag en ik heb geen zin om nu een hele autobiografie uit te geven haha. Maar ik zou mezelf vooral omschrijven als nieuwsgierig en avontuurlijk

Tja TS, volgens mij maak je het allemaal veel te gecompliceerd. Veel te rationeel ook. De 'klik' moet spontaan zijn en het help echt niet om de hele situatie continu te analyseren. Je knuffelgehalte kan je afleiden uit hoe jouw omgeving op jou reageert. Vinden meisjes jou grappig? Ben je een graag geziene gast op feestjes? Dansen ze graag met jou? Glimlachen ze vaak zomaar naar je? Kan je ze makkelijk aan het lachen maken? Komen ze vaak dichterbij dan gebruikelijke beleefdheidsafstand van 1 meter? Raken ze jou 'per ongeluk' aan? Allemaal signalen waar je uiteraard moet voor open staan. Dat het ooit voor jou de eerste keer zal zijn hoef je je hoofd niet over te breken. Er is een eerste keer voor iedereen. Maar als je het allemaal een beetje wil laten opschieten, is een datingsite misschien iets voor jou. Er zijn er een paar ernstige met gescreende kandidaten die allemaal maar 1 ding willen : een partner om gelukkig mee te worden.

Diepe zucht. Als je nou 13 of 14 was, dan had ik je kunnen begrijpen.
Iemand die geneeskunde studeert, heeft inzicht in psychologie en weet wat feromonen zijn en hoe een en ander werkt; dat is hierboven ook al netjes uitgelegd.
Als jij hier zo geobsedeerd en krampachtig mee bezig blijft, wordt het nooit wat.
En, stel, je komt iemand tegen met wie er wel een klik is, dan ga je niet meteen de eerste avond zoenen en seksen; tegen die tijd zullen jullie elkaar al voldoende kennen, zodat het haar totaal niets uitmaakt of het jouw 1ste of 36ste keer is.

Beste TS, In bepaalde opzichten kom je op mij wat eigenaardig over. Ik vraag mij af of jij ooit wel eens verliefd bent geweest. De manier waarop jij over relaties en een vriendin praat is alsof jij solliciteert bij een werkgever en dan verwacht dat je op grond van je kwaliteiten al dan niet wordt aangenomen.
Je vindt van jezelf dat je een aantrekkelijke partij bent, dus waarom hebben de meisjes geen belangstelling voor je?

Ik had een hondje, een teefje, en als ze loops was dan ging ze op zoek naar een vader voor haar kinderen. Ze besnuffelde in aanmerking komende kandidaten, maar als dat een gecastreerde reu was dan had ze al heel snel door dat ze daar niets aan had. Geen erotische spanning.
Bij vrouwen gaat het net zo. Feitelijk zoeken ze onbewust een vader voor hun kinderen. Ze besnuffelen jou op de mensenmanier en als er geen erotische spanning is dan lopen ze door. Dat is dat adaptieve onderbewuste dat ze die beslissing doet nemen.

De manier waarop jij praat over relaties en een vriendin doet heel instrumenteel aan. Ik zie geen passie, geen diep verlangen naar een partner om gevoelens mee te delen. Ik begin mij af te vragen of jij wel echt op meisjes valt.
Vrouwen voelen het gewoon aan als dat niet zo is, dat hebben ze al heel snel door. Je geeft niet de juiste signalen. Om het grof te zeggen, ze geloven niet dat jij een stijve van ze krijgt en zij worden niet nat van jou. Dat heeft weinig met je uiterlijk te maken, maar alles met je uitstraling.

Diepgaande gesprekken om jezelf te presenteren om te laten zien hoe goed ze het getroffen hebben als ze jou als vriend nemen hebben geen effect, zo werkt het gewoon niet. Dat is hoe het gaat bij gearrangeerde huwelijken. De ouders van de beoogde partners komen bij elkaar en gaan dan kijken of het meisje maatschappelijk gezien wel past bij de jongen en omgekeerd.

Ik vroeg mij eerder af of jij wel eens verliefd bent geweest en zo ja, hoe intens was dat dan? Ik vraag mij ook af hoe het staat met jouw empathisch vermogen.
Ik denk dat jij eens diep in je ziel moet kijken en jezelf afvragen wie je eigenlijk bent en wat je eigenlijk verwacht van een relatie.

Hoe weet je dan wat voor 'knuffelgehalte' je hebt? Ik ben niet per se een 'nerdjongen'. Ik zie er zeker niet uit als een nerd en qua karakter heb ik gewoon erg veel hobby's, waarvan een aantal wat nerdy zijn en een aantal niet. Hobby's als sporten, reizen, zeilen, kitesurfen en cocktails mixen zijn niet per definitie nerdy. Ik ben gewoon erg breed geïnteresseerd in eigenlijk alles. Hoe weet je dan of je klik hebt met iemand? Ik heb dat echt nog nooit gevoeld bij iemand en denk ook niet dat ik dat kan. Daar kom ik juist achter door tijd met iemand door te brengen en iemand te leren kennen (en kan ik hooguit inschatten met zo'n opsomlijstje als ik net gaf: "iemand studeert dit, doet dit als hobby's, etc". Door gewoon wat met iemand te praten zal ik nooit een echte klik met iemand voelen en ik heb dus ook geen idee wanneer een ander dat wel voor mij zou hebben. Ik snap je opmerking dat ik nog tijd heb, maar begin twintig echt oud te vinden om nog nooit gezoend te hebben. De meeste mensen hebben op deze leeftijd al seks en/of relaties gehad, laat staan dat je nog nooit hebt gezoend. Het lijkt me ook zwaar ongemakkelijk om straks een vriendin te hebben die overal mijn eerste in is, terwijl ik voor haar derde relatie en zesde bedpartner ben (bijvoorbeeld), wat gewoon heel normaal is voor een meid rond de twintig.

Wat J21 zegt dat klopt wel, maar of je het je aaibaarheidsfactor moet noemen dat weet ik niet. Wetenschappers hebben veel onderzoek gedaan op het gebied van intiutieve beslissingen. Het blijkt dat als bijvoorbeeld iemand een ander ontmoet dat zo iemand dan binnen enkele seconden weet van die moet ik niet en die moet ik wel.
Ze noemen dat het adaptieve onderbewuste. Je hersenen nemen een besluit voor je zonder dat jij je daar van bewust bent of daar rationeel over hebt nagedacht.

Je zegt dat je moeite doet om contact te maken met meisjes en je somt al je pluspunten op, maar dat is allemaal niet van belang. Het klikt of het klikt niet. Bij een kennismaking interesseert de ander het niet wat jij allemaal weet of kan, het gaat om de klik. Die is er of die is er niet.

Zoals J21 zegt, op een dag heb je die klik en dan heb je een relatie. Niet omdat jij daar je best voor aan het doen was, maar jullie kijken elkaar in de ogen, en je weet.
Veel mensen ontmoeten en iemand onbevangen tegemoet treden. Niet van, zou zij het zijn? Maar gewoon iemand die je tegenkomt en waar je een praatje mee maakt en soms dan vinden jullie elkaar de moeite waard om de kennismaking voort te zetten. Het is geen ratio, het is emotie en daar hebben zowel jij als zij geen bewuste invloed op. Jullie brein neemt de beslissing.
Stop met stressen, dat heeft geen zin. Het gebeurt vanzelf een keer, daar hoef je niets voor te doen. Teveel moeite doen werkt alleen maar averechts. Je kan dus ontspannen. Hou op met zoeken, laat je vinden.

J21 ziet het positief in voor jou en waarom niet? Hoeveel mannen van dertig lopen er rond die nog steeds niemand hebben kunnen vinden? Ik ken er niet een.

Het geheim van instant succes bij de meiden zit hem in je aaibaarheidsfactor. Je kan best knap, intelligent en rijk zijn maar als je een laag knuffelgehalte uitstraalt, zal je weinig meisjes aantrekken. Die lage of hoge factor heb je of niet en je kan er niets aan veranderen. Het is een van de weinige dingen die je niet kan faken. Dat voelen meiden onmiddellijk. Ik heb de indruk dat je een nerd bent en enkel nerdmeisjes vallen op nerdjongens. Alleen lopen die niet zo dik en daarom duurt het bij jou wat langer voor je jouw soulmate tegenkomt. Maar op een keer gebeurt het onverwachte hoor. No worries. En dat geeft bijna altijd solide en stabiele relaties die een leven lang mee gaan.