Beste meid, Goed dat je doorgaat en vooral dat je er de zin van inziet. Je moet jezelf leren kennen en begrijpen waarom je zo doet en zo voelt als je doet. Het zal niet altijd zijn zoals je graag wilt zijn en je wilt voelen, maar dat is wat het leven je gegeven heeft.

Ik hoop voor je dat er op dit moment en in de toekomst mensen zijn om wie je geeft en die om jou geven die het waard maken om door te gaan. Elk leven is het waard geleefd te worden en iedereen kan wat voor een ander betekenen, anderen gelukkiger maken.

Het is misschien nog een lange weg te gaan, maar ik wens je het allerbeste!

Hallo,
Het is een tijd geleden dat ik hier ben geweest.
Ik kan inmiddels wel zeggen dat ik doorga met de hulpverlening. Soms twijfel ik nog wel, maar het is wel echt nodig. Het scheelt dat er nu ook meer zicht op is en duidelijkheid komt. Het komt dichterbij na zo ontzettend lang te hebben gewacht.

Beste meid, Dat een depressie hardnekkig is en niet voor ratio vatbaar dat heb ik hier inmiddels wel ervaren. Kijk maar naar al die verhalen onder jou hier.
Het probleem is dat je als je depressief bent het gevoel hebt dat er geen toekomst voor je is en alles is zwart. Voor een buitenstaander is dat soms moeilijk te begrijpen. Ik had een oude tante die als de blaadjes begonnen te vallen de kluts kwijt raakte. Dan ging ze een tijdje naar een instelling. Als de lente kwam dan kwam ze weer thuis. Veel mensen hebben dat.

Wat ik gelezen heb is dat tuinieren mensen weer op de been kan helpen. Je bent steeds bezig met de toekomst. Zaaien, planten, oogsten, je moet steeds vooruit denken. Mensen die depressief zijn doen dat niet (veronderstel ik). Of het voor iedereen werkt weet ik niet, maar het blijkt wel dat mensen die tuinieren in het algemeen psychisch gezonder zijn en langer leven. Daar heb ik al eerder wat over gezegd, maar ik zeg het nog maar eens.
Je kan ook wat plantjes op je kamer zetten, wat tomaten zaaien, en een hondje of kat wil ook wel eens helpen, maar met een dier neem je wel een verplichting op je, dus dat maar beter niet.

Wat jou betreft kan ik alleen maar hopen dat je er uit komt, want zoals gezegd, je hebt een heel leven voor je waarin van alles kan gebeuren. Misschien kom je op een gegeven moment iemand tegen waarmee jij je leven wilt delen en dan kan alles opeens heel anders worden.

Je zegt dat je al vorderingen bemerkt en laten we hopen dat het steeds beter met je gaat. Voor een introvert iemand is het leven soms wat lastiger, maar ze hebben wel meer 'inhoud' en sommigen waarderen dat heel erg.

Het beste maar! De lente gaat er aankomen en misschien dat het in jouw leven ook wat zonniger gaat worden!

Wat ik probeerde uit te leggen in mijn vorige reactie is dat ik de onderwerpen niet op papier heb. In het eerste gesprek -de kennismaking- hebben we gepraat over gezinssamenstelling, school, opleiding, werk, hobby’s, dingen die je meemaakt etc. daaruit kunnen we wat punten halen om te bespreken. Het is dus niet zo dat ik zaken op papier heb staan. Jouw idee van dingen op een strookje zetten en dat op tafel leggen zou ik misschien wel durven.
Over die stemmen, ik denk dat ik het ben die met mezelf in discussie gaat maar soms denk ik ook dat het echt stemmen zijn die tegen mij praten. De scheidslijn daartussen is erg klein en het is ook een beetje en grijs gebied van wanneer ben jij zelf die stem en wanneer is het echt een stem. Ik lijd niet aan schizofrenie en ik voldoe ook niet aan de kenmerken daarvan.
Het klinkt makkelijk gezegd (al snap ik dat je het niet zo bedoelt) van neem het leven minder serieus, een depressie is echt zwaar..
Wat leuk dat je speciale planten kweekt en bedankt voor de tip!

Beste meid, Als ik het zo lees dan heb jij ook behoefte aan een assertiviteitscursus. Je hebt een aantal zaken waar je over wil praten, je zet ze op papier en als het dan zover is dan durf je er niet mee naar voren te komen. Als je elk onderwerp apart op een strookje papier zet en die stuk voor stuk op tafel legt in het gesprek, zou je dat wel durven?

Je hebt het over stemmen. Ben jij dat zelf die met jezelf in discussie gaat, of voel je of hoor je stemmen die tegen jou praten? Mensen die stemmen horen die lijden aan schizofrenie. Daar zijn behandelingen voor, maar ik weet niet of dat echt is wat jij bedoelt. Als het zo is dan moet je dat echt vertellen! Alls je alleen maar tegen jezelf praat dan is het niet erg.

Dat loslaten is wel een goed idee, maar dat lukt je blijkbaar toch niet altijd. Dat is vervelend want dat geeft alleen maar stress. Het maakt je ook onzeker want je streeft naar het volmaakte, maar dat is onbereikbaar voor een sterveling.
Als een Chinese kunstenaar een kunstwerk maakte dan zorgde hij er altijd voor dat er een kleine onvolmaaktheid in zat. Het volmaakte was voor de goden, het paste de mens niet om iets volmaaktst te willen maken. Jij moet ook niet alles van tevoren helemaal te willen regelen. Go with the flow zeggen relaxte mensen. Wees wat mer onbevangen. Je ziet wel hoe het loopt. De Engelsen zeggen: We will pass that bridge when we are there.

Bij therapie gebruiken ze vaak als middel Cognitieve gedragstherapie. Dan leert men de client om rationeel naar zijn of haar emoties te kijken. Je denkt dit, je voelt dat, maar als je nu eens logisch nadenkt, klopt die gedachte, dat gevoel dan wel?
het klinkt natuurlijk gemakkelijker dan het is, maar het is wel de kant die jij uit moet. Controle over je gedachten en gevoelens krijgen en ze toetsen aan de realiteit. Zit ik mijzelf niet gek te maken?

Een liefhebberij van mij is het kweken van speciale planten. Zo heb ik vorig jaar wat Ashwagandha gezaaid en geoogst. Ashwagandha (Withania somnifera) is het topkruid uit de Indiase kruidenleer, de Ayur Veda. Gebruikt worden de wortels en daar worden allerlei positieve effecten aan toegeschreven. Onder andere dat het ontspannend werkt.
De wortels van de planten die ik gekweekt had heb ik vermalen en nu neem ik elke dag een theelepeltje. Of het daar door komt weet ik niet, maar ik ben de laatste tijd in een heel ontspannen stemming en voel mij heel mild en vriendelijk. Eigenlijk heb ik een uitzichtloos en treurig leven, maar ik loop constant met een glimlach rond. Een klein beetje alsof je high bent. (Mijn gevoel voor humor helpt daar ook wel bij, daar zijn vrouwen niet altijd goed in).

Het is hier makkelijk te krijgen in geconcentreerde vorm en niet duur. Het is volledig plantaardig en onschadelijk. Misschien de moeite waard om het eens te proberen.

Probeer het leven eens wat minder serieus op te nemen. Je bent jong, gezond, alles kan op jouw leeftijd! Lees leuke boeken, kijk naar feel good films!

De therapie gaat nog door, maar ik wacht nog steeds op het vervolg naar aanleiding van een onderzoek.
Ik bereid die sessie nooit helemaal voor, alleen omdat ik zoveel moeite heb met praten zei die vrouw dat ik het ook kon opschrijven. Dat had ik gedaan en we zouden er de volgende keer dieper op ingaan. Omdat het voor mij heftig is, kon ik me er zo op voorbereiden. De onderwerpen zitten wel in mijn hoofd, wat ik zou kunnen of willen zeggen ook. Alleen ik zeg het gewoon echt niet. Het lukt me niet. Via schrijven ook niet. Ik wil graag bevrijd zijn van mijn depressie en mezelf, want ik zie het echt als een gevecht tussen mezelf.
Heel de dag bekritiseer ik mezelf en niks doe ik goed. Uiteindelijk ben je de stemmen zelf. Maar ik kan niet aan andere mensen vertellen wat die stemmen zeggen. Want dan vind ik mezelf stom en ik schaam me ervoor. Ik kan mijn eigen muur niet doorbreken.

We hebben al een lijstje met onderwerpen om over te praten, voornamelijk dingen die ik heb meegemaakt wat onder andere geleid heeft tot mijn depressie. Behalve dus dat het in mijn hoofd zit bereid ik het niet echt voor.
Het is wel zo dat ik weinig of eigenlijk geen zelfvertrouwen heb en een controlfreak ben, het liefste heb ik zelf de touwtjes in handen, maar ik kan me ook makkelijk terugtrekken. Aan de ene kant ben ik heel erg van het loslaten en we zien het wel, maar als het echt persoonlijk wordt dan wil ik alles voorbereiden en denk ik lang over alles na.

Beste meid, Ik begrijp dat je toch maar door bent gegaan met je therapie.Ik zie dat jij voor je zelf wel wat inzicht hebt in wat de problemen zijn waar jij mee zit. Dat is een positieve zaak. Je weet wat er is en dan weet je ook wat je zou moeten doen om te veranderen.
Jij kan niet altijd de keuzes maken die je zou willen, maar dat geldt voor iedereen. Ieder mens moet leven met zijn of haar beperkingen en maar het beste maken van wat er wel kan. Dat is de uitdaging die het leven je geeft. Gelukkig leef je in een land als Nederland en dan kan er toch nog heel wat.

In een vorig bericht schreef je dat je je therapiesessies altijd goed voorbereid, maar dat er van waar je over wilde praten vaak weinig terecht komt. Zitten die onderwerpen alleen in je hoofd of heb je die op papier staan? Misschien zou je een lijstje kunnen maken van de dingen waar je over wilt praten en dat aan de therapeute geven aan het begin van het gesprek. Dan kan ze er moeilijk omheen om het daar niet over te hebben en af te dwalen.
Ik zou je sessies niet al te gedetailleerd voorbereiden, gewoon hoofdpunten op papier zetten, een paar woorden, en niet een verhaaltje er bij schrijven. Dat haalt de spontaniteit weg uit het gesprek.
Is dat een eigenschap van jou dat je van tevoren alles precies doordenkt en voorbereidt? Soms is dat goed, maar niet altijd. Het kan iets neurotisch hebben en je beklemmen. Heb je weinig zelfvertrouwen? Daar kan dat en uiting van zijn.

Ik hoop dat het de goede kant met je opgaat. Het beste maar weer!

Misschien is dat een standaard beeld van meisjes die van mijn leeftijd, helaas is de werkelijkheid soms anders. Ik woon inderdaad wel thuis, ik mag van mijn ouders niet het huis uit. Ik doe aan sport, ik doe een studie en heb wat mensen om me heen. Ik begrijp je idee over keuzes maken dat je daarin (deels) zelf bepaalt of dingen er wel of niet zijn, maar je hebt echt niet altijd de mogelijkheid om die keuzes te maken.

Ik sluit mezelf inderdaad op en ik weet dat ik mezelf meer moet bloot stellen. Vertrouwen heb ik niet, geduld en moed denk ik wel aardig. Het feit dat ik begonnen ben aan therapie vind ik al veel moed vereisend.
Bedankt in ieder geval.

Beste meid, Je bent het er niet mee eens dat bij depressie rationaliteit is vervangen door emotie. Voor mij is geen emoties hebben en geen toekomst zien ook emotioneel. Rationeel is het in ieder geval niet.
Je bent 18, en op die leeftijd heb je alleen maar toekomst. Dat inzien is wat ik rationeel noem.
Je vertelt niets over je leven, maar meisjes van jouw leeftijd wonen thuis bij hun ouders, zitten op school, doen soms aan sport en hebben vrienden waarmee ze leuke dingen doen zoals shoppen, uitgaan en veel praten. Het is er of het kan er zijn als jij die keuzes maakt.

Je zegt geremd te zijn als het er om gaat je open te stellen naar je therapeut en misschien dat die instelling je ook remt in de contacten met klasgenoten, vrienden en anderen die je ontmoet. Dan sluit jij jezelf dus op in jezelf.
Het is makkelijk om te zeggen doe dit of doe dat en dan komt het goed, maar of dat opties zijn hangt af van jouw persoonlijkheid, van de interne bedrading in je hersenen zeg maar. Die ken ik niet maar de therapeute heeft misschien wel ideeen en strategieen om daar mee om te gaan. Je zal jezelf toch meer bloot moeten geven dan je leuk vindt, maar als je echt anders wilt dan moet je wat durven.

Ik denk dat je vertrouwen en geduld moet hebben en soms verder moet gaan dan je eigenlijk leuk vindt en durft. Zonder een beetje moed kom je nergens. Ik wens je dus die moed toe en hoop dat je weer wat licht gaat zien.

Het ging mij niet om deskundig advies, maar misschien zijn er mensen die in een zelfde soort situatie zitten of gezeten hebben en wat kunnen delen of tips geven. Ook als je niet in zo'n situatie hebt gezeten, kan je een mening geven. Het is fijn als mensen met je meedenken.

Ik ben het niet helemaal met je eens dat rationaliteit is vervangen door emotie. Bij een depressie ervaar je vaak een grote leegte en juist helemaal geen emotie. Daar heb ik zelf ook last van. Soms komt er wel wat emotie, maar voor het meeste sluit ik me af. Wel is het zo dat er veel gedachten zijn en als er emotie is, is het vaak negatief.

Het gaat nu wel redelijk en dat is gedeeltelijk dankzij de therapie. Voordat ik bij deze therapie kwam heb ik ergens anders hulp gehad en daar hebben ze me wel echt geholpen.
Voor mij is het echt geen plezier om te praten over wat me bezig houd, voor mij hoeft het niet echt. Jarenlang heb ik alles binnen gehouden en mede daardoor zit ik nu in een depressie. Ik wil dat veranderen en ik zie ook echt wel in dat ik zal moeten praten.
Het is ook niet erg als we over allerlei dingen praten, maar voor mij is praten erg lastig. Soms bereid het gesprek dan voor. Ik klap erg snel dicht, dus als ik me dan voorbereid heb en het gaat ergens anders over klap ik snel dicht of ben ik wat teleurgesteld.

Ik heb wel dingen om me op te richten zoals een studie en sport. Ik begin ook steeds wel iets meer van die toekomst te zien en te geloven dat ik dat ook waard ben. Maar het is een dagelijkse strijd.

Beste meid, Je kan moeilijk verwachten dat je hier een deskundig advies krijgt over wat je moet doen. Je bent ontevreden over hoe het nu gaat bij jouw therapie. Voor jouw gevoel ben je nog niet veel verder gekomen. Je vindt dat het allemaal nog al rommelig verloopt.

Om te beginnen is een depressie natuurlijk een hardnekkig iets. Je ziet geen perspectief en rationeel er over praten is vaak zinloos omdat je de rationaliteit vervangen hebt door emotie.
Je zegt dat het nu wel redelijk gaat. Is dat dankzij de therapie of ondanks de therapie? Je hebt blijkbaar al heel wat gesprekken achter de rug en ondanks alles hebben die toch wel wat met je gedaan. De vraag is nu hoe jij die gesprekken ervaart. Vind je het plezierig om over wat je bezig houdt te kunnen praten of hoeft dat voor jou niet echt?
Zo te lezen is er altijd wel wat om over te praten waardoor de continuiteit wel eens in het gedrang komt, maar is dat erg?

Een advies ga ik je niet geven, maar vraag je af wat je verliest en wat je er bij wint als je stopt. Het is een hele persoonlijke afweging en als jij het leven nu wel weer ziet zitten, misschien dat je dat helpt een besluit te nemen.
Heb je iets om je op te richten, iets dat je plezier geeft en het gevoel dat je ergens naar uit kan kijken. Wat je het gevoel geeft dat er toekomst is. Een studie, een liefhebberij, een relatie.
Misschien iets dat bij wat oudere mensen past, maar tuinieren schijnt heel positief te werken bij mensen met psychische problemen. Misschien ook dat jij anderen een beetje kan helpen, bijvoorbeeld als studiebegeleider of in een sportclub. Er zijn voor anderen geeft veel voldoening.

Veel sterkte maar en het beste!

Ik heb zelf al 7 jaar last van depressie, ptss en een stessstoornis (nog enkele andere dingen maar die zijn niet zo erg). Ik heb nu sinds maart eindelijk iemand met wie ik echt stappen kan zetten. De eerderen psychologen waren gewoon ook niet aardig en probeerde veels te grote stappen te zetten. Je moet eerst de juiste persoon vinden. En uiteindelijk ben jij degene die 99% van het werk gaat doen. Zonder hulp lan het dus ook. Houd het bij kleine stapjes die een grote kans hebben om tot succes te leiden en dan zul je zien dat je zelf echt al veel kan bereiken. Wel is het slim om je gevoelens te delen. Dat kan hier of bij een vriend/familie lid. Heel veel succes.