Hey meisje van 18, hoe is het nu met je? Is er al wat meer bekend over je behandeling en hoelang die wachtlijsten gaan duren
Hoi, zie je reactie nu pas. Het gaat inmiddels wel wat beter op sommige punten. Het is niet altijd even zwart, donker en leeg meer.

Ik heb nog geen verdere informatie over mijn behandeling en de wachtlijsten. Ik moest een paar onderzoeken en sommige zijn afgerond, sommige zijn nog bezig. Daarom weet ik nog niet meer over de behandeling.

Ik kan in de tussentijd contact hebben met een hulpverlener. Ik heb dat alleen zelf afgewezen. Ik wilde dat niet. Als ik het zou willen mag ik altijd contact opnemen. Ik heb dat gedaan, omdat ik even klaar was met alles. Depressie, hulpverlening, strijd. Ik wilde even rust en had geen zin in contact met een hulpverlener. Openstellen en praten is voor mij heel moeilijk en daarom houd ik de boot af.

Ik besef me de laatste tijd wel steeds meer hoe eenzaam ik ben en dat dat gedeeltelijk ook aan mezelf ligt. Ik heb dingen jarenlang weggestopt en nooit echt gepraat over mijn emoties, gevoelens, gedachten en alles wat daarbij hoort. Dat zit allemaal wel in mij en soms borrelt het onder de oppervlakte.

Het is een strijd tussen het verborgen houden, wat ik altijd heb gedaan en het inzien dat ik dingen ook moet verwerken en anders ermee om leren gaan.

Hey meisje van 18, hoe is het nu met je? Is er al wat meer bekend over je behandeling en hoelang die wachtlijsten gaan duren? Wachtlijsten voor zorg die je nodig hebt zijn echt naar en kunnen veel onzekerheid veroorzaken. Heb zelf ook al eens op zo'n wachtlijst gestaan (en sta er nu weer op één, maar dan voor een heel ander soort behandeling), en ik leef met je mee.

Het is wel echt fijn als je op een gegeven moment een behandeling krijgt die goed bij je past. Daar kun je dus naar uitkijken, hoewel ik weet hoe lastig het kan zijn om hoop te houden als je last hebt van depressie.

Heb je op het moment wel contact met een hulpverlener? Zo ja, dan zou je eens kunnen vragen of je tijdens de wachttijd en de onderzoeken iets voor je kunnen regelen om je te ondersteunen. Ik heb zelf bijvoorbeeld contactgegevens gekregen van een begeleider. Niet hetzelfde als echt een behandeling krijgen, natuurlijk, maar het kan wel helpen om de wachttijd wat draaglijker te maken.

Het is voor mij interessant om te zien hoe anders jij naar dingen kijkt. Goed voor mij om over dingen na te denken en inderdaad in afweging te nemen hoe zwaar ze daadwerkelijk wegen. Maar wat ik hier nu gepost heb is vrij algemeen en ik kan niet op alles ingaan, dat is te persoonlijk.

Ik heb inderdaad een thuis en een eigen kamer. Dat is de enige plek waar ik soms mezelf kan zijn. Er wordt soms geknuffeld, maar dat is niet erg gebruikelijk. Thuis is ook een plek van veel spanning, ruzie, ziekte; het is een plek waar veel aandacht en liefde ontbreekt. Of die is er wel, maar wordt niet geuit.

Op school gaat het goed, maar het kan veel beter gaan. Ik haal toetsen en opdrachten etc, maar echt plezier haal ik er niet uit. Het is lastig uit te leggen, want ik heb wel plezier, maar ook niet.
Voor jou lijkt het misschien of ik een goed toekomstperspectief heb, ik betwijfel dat. Ik wil niet op deze manier door het leven. Twijfel, onzekerheid, somber. Uiterlijk lijkt het dan wel goed te gaan, maar daaronder ligt een veel diepere laag. Voor mij is het leven echt een strijd.

Ik word nu niet meer gepest, maar de gevolgen ervan ervaar ik nog wel dagelijks. Ik geloof echt wel dat mensen aardig zijn en vriendschappelijk, dat heb ik zeker ook ervaren. Maar elke keer is die vriendschap geëindigd, vertrouwen gebroken. Het maakt het lastig om mensen te vertrouwen en echt een intieme band op te bouwen.

Wellicht dat ik cognitieve gedragstherapie ga krijgen. Ik probeer dingen soms wel rationeel en objectief te bekijken, soms lukt dat. Het is niet dat ik altijd zo denk. Er zijn gelukkig ook momenten dat ik wel even kan genieten en dingen loslaten

Beste meid, Als ik je verhaal zo lees dan zijn er toch heel wat positieve dingen. Thuis is het misschien niet altijd even gezellig en je ouders zouden misschien wat liefdevoller kunnen zijn, hoewel het naar mijn idee wel meevalt als je af en toe geknuffeld wordt. Je hebt een thuis en een eigen kamer neem ik aan waar jij je kan afsluiten van de rest. Wat je nodig hebt dat heb je.
Op school gaat het goed, je houdt van lezen en je gaat wandelen met de hond wat jou plezier geeft. Dan heb je ook nog je liefhebberijen en andere dingen die je gelukkig zouden kunnen maken.
Goed gaan op school en verdere studie betekenen dat jij op termijn een aardige baan kan vinden die je financieel onafhankelijk maakt en voldoening geeft. Je kan dan zelf je leven inrichten zoals jij dat wilt. De vervelende en de minder leuke dingen kun je dan achter je laten. Er is dus best een goed toekomstperspectief. Materieel is alles gewoon in orde en voor de rest zijn er ook genoeg dingen die het leven de moeite waard maken.

Waar je moeite mee hebt is je sociaal functioneren. Je werd op school gepest, maar op jouw leeftijd en op het niiveau waar je nu zit is dat verleden tijd neem ik aan. Het heeft je echter wel wantrouwig gemaakt naar mensen en hun intenties. Je hebt moeite om te geloven dat mensen echt gewoon aardig kunnen zijn en vriendschappelijke gevoelens voor je kunnen hebben. Daardoor voel jij je misschien geremd om relaties aan te gaan.
Echter, relaties met anderen onderhouden, op allerlei niveau's van heel oppervlakkig tot heel intiem, is wel de essentie van het mens zijn. Dat jij nu niet direct op zoek bent naar iemand om je leven mee te delen is niet zo essentieel, misschien dat jij op een gegeven moment wel gevonden wordt. Wel van belang is dat jij een plaats hebt in een sociale kring, op school, in je vrije tijd, in de familie. Ik kan niet oordelen of dat een probleem is, dus ik speculeer maar wat.
Wat nu precies de reden is dat jij geen toekomst ziet en moeite hebt met het leven zoals het nu is dat is mij namelijk nog niet echt duidelijk. Misschien is het te persoonlijk om hier te vertellen.

Ik had het in mijn vorige reactie over die cognitieve gedragstherapie. Zaken die het je moeilijk maken op een rijtje zetten en ze dan een voor een rationeel bekijken en je afvragen of het nu echt wel objectief gezien een echt probleem is of dat je het misschien kleiner kan maken omdat het klein is. Zoals je nu praat krijg ik enigszins het gevoel dat jij het omgekeerde aan het doen bent. Misschien ook dat de zinloosheid van het bestaan je benauwt.

Ik ben je therapeut niet, ik ben elektrotechnicus, dus niet echt ter zake kundig. Met mijn reactie probeer ik je te laten weten dat je niet alleen bent met je problemen en dat er mensen om je geven. Die zijn er ook vast wel in jouw omgeving. Je kan alles laten afhangen van die therapie, maar je kan ook zelf veel doen door dingen op een rij te zetten en te bezien of iets echt een groot probleem is, te praten met mensen, er over te lezen, of er misschien op een of andere manier mee te leren leven.

Ik wens je sterkte, en wees sterk. Je kan veel meer aan dan je soms denkt.

Hoi, bedankt voor je uitgebreide reactie. De reis naar genezing zal ik inderdaad zelf moeten maken en andere mensen kunnen mij daarin begeleiden en steunen. Maar ook heb al heb ik aardig wat inzicht in mijn copingsmechanismen en oorzaken van depressie, is het moeilijk om patronen te doorbreken.

In eerste instantie dachten ze aan psychotherapie bij mij, naar aanleiding van de onderzoeken gaan ze dat verder uitwerken en een concreet behandelplan opstellen.

Als ik oorzaken van mijn depressie op een rijtje zou zetten, zijn dat er aardig wat. Sommige dingen spelen een grote rol, andere minder. Het probleem is dat alles zich opstapelt en je een filter ontwikkelt waarin het moeilijk is dingen van elkaar te onderscheiden en je snel versterkt wordt in het negatieve. De oorzaken beginnen al terug in mijn jeugd, op school werd ik gepest en thuis is het altijd al een moeilijke, complexe situaties geweest. Door school heb ik me altijd aardig doorheen geslagen, omdat het leren mij makkelijk afgaat en ik leren oprecht leuk vind. Ik ben nieuwsgierig en leergierig aangelegd, dat helpt enorm veel. Vriendschappen zijn altijd al moeilijk gegaan en vaak rot geëindigd. Op elke terrein van mijn leven speelt wel wat en daardoor is het moeilijk om rust te creëren en ergens een veilige plek te hebben.

Daarnaast ben ik niet goed in het uiten van mijn gevoelens etc, waardoor weinig mensen überhaupt doorhebben dat er iets speelt. Een aantal mensen merkt op dat ik er moe en bleek uit zie, dat dat komt doordat ik slecht slaap is niet gelogen. Ik heb niet zo snel vertrouwen in mensen als het om mij persoonlijk gaat en ook weinig vertrouwen in mezelf.
Ik heb inderdaad geen relatie. Ik snap wat je hierover schrijft, maar ik vind niet dat mijn geluk moet voortkomen uit een relatie. Ik zal eerst aan de slag moeten en misschien dat een relatie later wel komt. Thuis is niet een plek waar echt geknuffeld wordt, heel af en toe wel, maar zoals ik eerder zei is thuis best een complexe situatie.

Ik heb weleens eerder op het forum gekeken, maar dat is al heel lang geleden. Pas moest ik er weer aan denken en zodoende ging ik weer eens kijken. Ik heb toen verscheidene topics gelezen en het forum sprak me wel aan. Ik heb zelf wel vaker mensen (online) geholpen, dat helpt zeker en het is fijn om te weten dat je niet de enige bent.

Ik begrijp ook je ideeën van het bezig zijn en op die manier zowel een stukje toekomst creëren als in het hier en nu leven. Het lastige is alleen dat ik me vaak niet tot die dingen kan zetten. Ook al weet ik dat het helpend kan zijn, niks lijkt helpend en zoveel lijkt nutteloos.

Thuis hebben wij een hond en het is echt zo'n lieve, vrolijke hond. Dat is wel iets waar ik echt blij van kan worden. Haar enthousiasme, trouwe en liefde. En tijdens het uitlaten kom je andere mensen tegen, de honden spelen met elkaar en dan sta ik toch even in het leven, met mensen om me heen. In een park of gewoon op straat. Ik houd van het buitenleven en dieren, muziek. Ik houd ook enorm van lezen, je vergeet de wereld om je heen en ik waan me helemaal in het boek.
Tuurlijk zijn er dus echt wel dingen, en er zijn momenten dat het wel zinvol lijkt, maar dat andere is vaker sterker en trekt me helemaal de diepte in. Het zuigt alles weg en de leegte blijft over. Moeilijk om stand te houden.

Misschien nog een tip: Op de BBC website kwam ik een item tegen over de effecten die lezen heeft op je brein: https://www.bbc.co.uk/ideas/videos/what-does-reading-on-screens-do-to-our-brains/p09xx6qw

Lees je wel eens een boek? Je kunt op reis gaan, mensen leren kennen, dingen beleven, dingen leren die je niet op school leert, over het leven leren, en soms ook jezelf beter leren begrijpen, en dat allemaal zonder je huis uit te komen. Het verandert letterlijk je hersenen in positieve zin.
Probeer het eens. Begin gewoon met een simpel ontspannend boek. leef mee met het leven en de belevenissen van anderen. Als je depressief bent dan zit je als het ware opgesloten in jezelf. Ontsnap!

Beste meid, Je zit in een depressie omdat je geen uitzicht hebt. Dat je dus niets ziet in therapie hoort bij het depressief zijn. Het is naar mijn mening ook zo dat de therapeut je wel instrumenten kan aanreiken en je de weg wijzen naar verbetering, de reis naar genezing moet jij zelf maken. Op dit moment sta je op een wachtlijst en kan het dus nog wel een tijdje duren voordat je aan de beurt bent.

Er kunnen allerlei dingen in jouw leven zijn die je depressief maken. Het is niet goed thuis, het gaat slecht op school, je hebt moeite met vriendschappelijke en andere relaties aangaan, je hebt gevoelens ontdekt bij jezelf waar je geen raad mee weet.
Therapeuten hanteren vaak een methode die cognitieve gedragstherapie heet. Zoek dat eens op met Google. Het principe is dat jij rationeel naar je problemen gaat kijken. Soms drukken zaken heel erg op je, maar als je ze eens goed bekijkt dan kunnen ze misschien best hanteerbaar zijn. Zet alles in je leven eens op een rijtje. Hoe is het thuis? Hoe gaat het op school? (Slecht misschien als je nergens zin in hebt). Heb je vrienden?
Misschien dat je zo op dingen stuit.

Ik denk dat jij geen relatie hebt en dat is jammer. Vrijen, huidcontact, liefkozen maken gelukshormonen vrij. Honden en katten vinden het om die reden ook fijn geaaid te worden. Wordt jij thuis wel eens geknuffeld? Jongens zijn onder elkaar veel handtastelijker, veel lichamelijker, dan meisjes, ze stoeien bijvoorbeeld en hebben fysiek contact bij sport. Ik denk dat je daarom hier meer meisjes ziet met depressies dan jongens.

Vaak is het zo dat als jij iets hebt waar jij aandacht en zorg aan kan geven, voor wie jij wat kan betekenen, dat jij je dan ook al beter gaat voelen. Je hebt hier voor het eerst wat geplaatst. Kom je hier al langer? Lees je ook de berichten van anderen die hier met hun problemen komen? Voel je dan soms de aandrang om wat tegen zo iemand te zeggen? Door anderen te helpen help je ook jezelf. Anderen gelukkiger maken maakt ook jezelf gelukkiger.

Wat ook helpt zijn bezigheden zoals tuinieren, planten kweken. Als je met planten bezig bent dan ben je steeds bezig met de toekomst. Bij depressie is het probleem dat je juist geen toekomst ziet, vandaar dat planten kweken zo goed is.
Wat je ook kan doen is honden uitlaten. Misschien ken je iemand met een hond en weinig tijd. Die zal dan blij zijn dat jij een rondje overneemt en de hond is nog blijer. Honden zeuren niet en zijn altijd blij om je te zien, vooral als je leuke dingen met ze doet. Het voordeel is ook dat je dan allerlei mensen tegenkomt die je leert kennen en waar je af en toe een praatje mee maakt.

Je vraagt je nu misschien af wat de zin is van het leven, jouw leven in het bijzonder. De zin van het leven moet jij er zelf aan geven en dat kan je doen door er te zijn voor anderen. Voor mensen, voor dieren en zelfs voor planten.
Is er een park of zo iets in de buurt waar jij woont? Tussen het groen voelen mensen zich beter. Kom uit je huis en ga naar buiten. Veel sterkte, en onthou, alleen jij kan jezelf beter maken.