Beste vriend, Laat ik je zo maar noemen want we zijn nu al zo lang in gesprek dat het mij wel gepast lijkt. Je zegt dat die gesprekken jou laten denken en jezelf beter begrijpen. Wat denk jij dat er bij therapie gebeurt? Precies hetzelfde, maar dan door iemand die er voor gestudeerd heeft en jou beter begrijpt dan ik wellicht zou kunnen.
Ik zeg, wellicht zou kunnen, want veel van wat jij vertelt heb ik zelf ook ervaren in mijn leven. Jij hebt obsessie die voor jou het enige is waarvoor jij het de moeite waard vindt om te leven. Kan dat niet, dan houdt het op. Daarnaast heb jij een vriendin die jou vriendschap en misschien liefde geeft en je vrijt met haar neem ik aan, maar dat is niet genoeg als je niet achtbanen kan gaan ontwerpen.

Zelf heb ik ook dat autisme in mij dat het moeilijk maakt om relaties aan te gaan en te onderhouden. Ik heb geen vriendin, geen vriend en geen seks, alleen onmogelijke verlangens. Mijn dromen die ik wel heb die zullen nooit uitkomen, maar toch heb ik ze en ze houden mij in leven. Ik peins er niet over om een einde aan mijn leven te maken want dan ontneem je jezelf elke mogelijkheid op toekomstig geluk. Ik zie dat als kortzichtig, dom en egoistisch. Nu is het zo dat ik niet geloof dat er iemand is die echt om mij geeft, dus ik zal niet gemist worden en de erfenis maakt een hoop goed, maar toch doe ik het dus nooit.
Voor jou ligt dat anders. Van jou wordt wel gehouden! Jij bent als derde geboren na je zusters. Jouw ouders wilden na twee meisjes een zoon en dat werd jij. Jij bent een heel erg gewenst kind. Voor je zusters ben jij broertje. Zij geven om jou.
Door jouw persoonlijkheid, waar jij niets aan kunt doen, konden ze jou niet bereiken. Jij werd een vreemde voor ze en dat wil jij zo houden. Ik denk niet dat jouw ouders daar gelukkig mee zijn, maar wat moeten ze? Jij opent jezelf niet naar ze. Ze laten je daarom maar.

Nu is het zover dat het leven voor jou geen zin meer heeft. Het leven heeft inderdaad geen zin. Niet alleen voor jou niet, maar voor niemand. Je wordt geboren, je speelt je rol in het leven en dan ga je dood. Zingeving van jouw bestaan, daar moet jij zelf voor zorgen en niet door te gaan zitten treuren van: "ik kan niet wat ik wil en nu hoeft het niet meer"!
Zin geef je het leven door er voor anderen te zijn en dingen te doen die jou bevrediging geven. Muziek maken, schilderen, sport beoefenen, noem maar op, maar vooral door er voor anderen te zijn. Hier komen jongens zeuren over hun piemel, over onderbroeken. Ze vertellen dat ze naar homo ontmoetingsplaatsen gaan en daar poppers gebruiken om de seks en dan denk ik, sodemieter op. 16, 17, 18, en dan al zo bezig zijn, hoe zal het verder gaan?!
Er komen hier ook jongens zoals jij die het moeilijk hebben. Ze zijn homo, kunnen geen vrienden maken, ze worden gepest, ga maar door. Ik hou van jongens, ik vind ze leuk en soms ook mooi. Of jij of die andere jongens mooi zijn weet ik niet, maar dat maakt niet uit, hier laat je je binnenkant zien. Als ik die jongens wat gelukkiger kan maken dan wordt ik zelf wat gelukkiger.
Ga jij eens om te beginnen een heel stuk wandelen met Mila. Dan bezorg jij dat beest een gelukkige tijd. Is ook goed voor jou.

Misschien vind je dat ik deze keer wat onaardiger ben geweest dan gewoonlijk. Dat is omdat ik denk dat jij dat nodig hebt. Wees niet verongelijkt, volgende keer ben ik misschien weer wat aardiger. Ik geef om jou, daarom doe ik alles wat ik bedenken kan om jou weer uit die negatieve spiraal te trekken.

ts,

j23 Ik vind het niet vervelend dat je blijft reageren, als ik dat vervelend had gevonden had ik niet meer gereageerd. Ik blijf daardoor juist denker en mezelf soort van beter begrijpen. Niet dat als ik mezelf begrijp het beter zal gaan, maar dan snap ik een beetje waarom ik me zo voel.

Natuurlijk weet ik dat mensen er misschien mensen zullen zijn voor wie het heftig aan komt, het is egoistisch, maar als je zelf dood bent weet, zie en voel je dat zelf toch niet en ja dat is hard om te zeggen maar het is wel waar.

Ik vraag me vaak af is het leven voor sommige mensen geniet niet weg gelegd. Zoals dat bijvoorbeeld een bepaalde sport of andere activiteit niet voor sommige is weg gelegd.

ja er zijn mensen die je kunnen helpen, maar wordt ik er nou echt gelukkig van om 1 keer of meerdere keren per week met zo iemand te praten ik heb het gevoel van niet.


Ik ben toen ik nog op de basisschool zat 2 keer 1 jaar naar de logopedie geweest om mijn stotteren te verhelpen. Het heeft nooit echt gewerkt en ook had ik er een hekel aan, waardoor ik volgends mij in groep 6 ben gestopt. Hierna heb ik het in groep 8 dus ook nog half tot 1 jaar geprobeerd weet niet meer precies hoe lang, maar dit ging het zelfde als toen in groep 6. Na twee keer was ik er klaar mee en het heeft nooit gewerkt ook geen klein beetje.
ik ben toen ik in groep 3 zat ook naar de logopedie geweest ook voor stotteren, maar dit kan ik zelf niet meer herinneren dus kan ik weinig over vertellen.

Ik weet dat de dood een soort van makkelijke route is om van alles af te komen en dat de meeste juist hier niet voor kiezen en sommige hebben ook de verkeerde keuze gemaakt om de "makkelijke" weg te kiezen, maar is voor sommige mensen deze route niet gewoon de beste net zoals dat je voor bijna alles een "moeilijkere" en "makkelijkere" route hebt.

Beste jongen, Ik hoop dat jij het niet vervelend vindt dat ik mij zo met jou blijf bemoeien, maar ik kan het moeilijk aanzien als zo'n jong en talentvol iemand als jij een letterlijk doodlopende weg kiest. Het is waar, het is de keuze voor de moeizame weg naar misschien een al dan niet goed leven of voor de makkelijke zekere manier om overal van af te zijn. Jij kiest dan in de eerste plaats voor jezelf en je kan zeggen ik heb niet om dit leven gevraagd, dus doe niet moeilijk als ik het terug geef.

Als iemand zichzelf het leven beneemt dan is dat altijd heel heftig voor de achterblijvers. Ik zag een aflevering van de Repair Shop, een BBC programma waarin allerlei dierbare herinneringen worden gerestaureerd en herstelt. Daar was een dame die met wat kleibeeldjes kwam die haar broer had gemaakt toen hij 17 was. Toen hij 18 was kwam hij door een ongeluk om het leven. Dat was veertig jaar geleden, maar als die vrouw die beeldjes zag dacht ze aan haar broer en kreeg ze tranen in haar ogen. Toen ze die beeldjes helemaal opgeknapt terugkreeg werd het haar weer teveel.
Zo lang en zo sterk blijft de pijn van de dood van een jong iemand waar je een band mee had je leven beheersen. Die jongen was verongelukt (zei ze, maar het leek een gevoelige jongen), maar als het om iemand gaat die zelf een einde maakt aan zijn leven dan is dat oneindig veel intenser. Mensen blijven zich hun leven lang verwijten maken en het gemis voelen.
Als jij doet wat jij wilt doen, maakt zo iets je dan helemaal niets uit? Denk je, ze geven toch niets om mij dus missen ze mij ook niet?

Ik kan je niet tegen houden en je lijkt niet gevoelig voor argumenten en dat maakt mij bezorgd. Je hebt geen behoefte aan hulp, maar dat wil niet zeggen dat je het niet nodig hebt. Het is meer een symptoom van de problemen waar jij mee zit. Durf je het nu echt niet aan om eens naar je vader of naar je moeder te gaan en te zeggen: Pa, Ma, ik zie het helemaal niet meer zitten, ik zou willen dat ik er niet meer was?
Jij verstopt je op je kamer, je verwaarloost je school en je denkt aan weglopen voor alles wat een uitdaging zou moeten zijn. Jammer van die Vavo, maar als plan A niet werkt, dan plan B en als dat niet werkt plan C!

Je bent nu zestien, je ouders hebben je verzorgd, opgevoed, in je geinvesteerd, er is iemand die van je houdt en misschien ben je niet helemaal tevreden, maar dat is allemaal gebeurd en moet dat nu allemaal voor niets zijn geweest?
Jij moet echt een kerel zijn, jezelf in de ogen kijken en accepteren dat het zo niet verder gaat. Er zijn mensen die er voor geleerd hebben om mensen zoals jij te helpen. Dat vak hebben ze gekozen omdat ze van mensen houden, ook van jou! Ze weten wat er aan de hand is met jou en ze kunnen je helpen. Geef ze de kans dat te doen! Overwin je angst, je verlegenheid, je gevoelens van het niet waard zijn en doe die stap. Volgende week een nieuw jaar. Laat het je eerste voornemen zijn. Jij bent dat waard!

Ts,

J23 bedankt voor je bericht.

De vavo leek mij de beste keuzen voor mij, maar omdat ik op mijn middelbare school 6 examen vakken heb gedaan inplaats van 7 ik het had vak dvpr (dienstverlening en producten) gekozen en die telde niet mee als examen vak hierdoor kon ik niet naar de vavo toe, omdat ik een vak te weinig had. Ook zou ik doordat ik dan redelijk veel vakken moest doen om naar het hbo te kunenn het in 2 jaar doen inplaats van in de eerst gehoopte 1 jaar, maar die opsie viel dus weg.

Dit gaat raar klinken, maar ik zou hulp moeten vragen/zoeken, maar ik heb zelf niet persee het gevoel dat ik dat wil. En ik weet niet eens of ik mezelf uberhaupt beter wil voelen. Om eerlijk te zijn wil ik niet eens persee blij zijn dat lijkt me ook niks eigelijk. Alleen zijn dat vind ik fijn. Ik heb altijd gedacht en nu nog steeds je gaat uit eindelijk dood, dus of dat dan nu of over 60 jaar is wat maakt dat dan uit. Dus aan die kant vind ik mijn leven nu wel goed geweest.

Terwijk in niet persee hulp zoek en me niet persee goed hoef te voelen plaats ik toch hier af en toe mijn verhaal op, waarom ik denk omdat ik zelf in de war ben en toch dingen kwijt moet aan mensen. Ik weet dat mijn gedachtes niet goed zijn, maar aan de ene kant voelen ze wel goed voor mij. Normaal kan ik alles bij mijn vriendin kwijt en is zij de enige die ik nodig heb en eigenlijk wik hebben. Bij haar voel ik me fijn en veilig en toch kan ik hier moeilijk over praten met haar.

Zelfs hier anoniem vind ik het moeilijk en omdat ik het zelf ook allemaal niet goed snap en ook omdat ik weet dat mijm verhaal heel apart is en schaam me er voor.

Ik weet dat ik soms gwn moet door zetten en dingen moet doen, maar ik kan en wil dit eigenlijk niet eens.

Ik snap mezelf ook niet helemaal moet ik zeggen maar ja.

Bedankt nogmaals voor je reactie.

Beste vriend, Er hoeft niet gereageerd te worden, maar het mag wel. Dan doe ik het natuurlijk altijd voor jou.
Zo af en toe komt hier iemand met zijn verhaal waardoor je je zorgen gaat maken. Dat geldt ook voor jou, van je gepraat over er een einde aan maken wordt ik erg ongerust, en de hopeloosheid die het uitstraalt maakt mij treurig.
Hier onder staat het verhaal van een andere jongen van zestien: "Ik loop vast met mezelf". Dat is het verhaal van een heel onzekere en gevoelige jongen die helemaal is vastgelopen met zijn opleiding. In drie topics heb ik berichten met hem uitgewisseld en het laatste dat ik van hem las is dat hij helemaal kapot zat. Ook hij dacht aan er een eind aan te maken en al weken hoor ik niets meer van hem. Ik vrees het ergste.

Ik ben dus blij dat ik weer wat hoor van jou want dat betekent dat je het nog niet helemaal hebt opgegeven. Dat punt is wel dichtbij krijg ik het gevoel. Je dromen heb je laten varen en er is niets voor in de plaats gekomen, niet om voor te leven en om je best voor te doen.
Voor iemand van zestien is dat heel erg, Je hoort dan vol levenslust, dromen, ambities te zitten. Die Vavo waar je het laatst over had daar heb je dus ook verder niets mee gedaan. Op school gaat het nu rampzalig en het is de vraag of je dat kan ophalen.

Je wilt niet over je problemen praten met mensen die je kunnen helpen. Wat houdt je tegen? Denk je dat het zinloos is? Durf jij jezelf niet bloot te geven. Je weet dat ik denk dat jij autisme in je hebt. Dat maakt het soms moeilijk om openhartig met anderen over persoonlijke zaken te spreken.
Het punt is, gun jij jezelf die misschien meer dan zeventig jaren die voor je liggen, of is voor jou zestien ook een voltooid leven omdat je niet gelooft dat er nog iets komt dat de moeite waard is?

Met je relatie gaat het ook al niet zo goed en dan is er wat jou betreft dus helemaal niets meer. Denk je niet dat jij zelf iemand bent waarvan anderen blij zijn dat jij er bent en het heel erg zou vinden als jij er niet meer was? Ik denk dat jij denkt dat niemand veel om je geeft, maar dat is nooit waar. Jij stoot mensen af die misschien graag dichterbij jou zouden willen komen. Er zijn naar de toekomst nog zoveel mensen die jij kan ontmoeten en waarmee allerlei waardevolle, vriendschappelijke en misschien liefdesrelaties kunnen ontstaan. Er zijn heel wat mensen die nu eenzaam zijn en die graag een vriend zouden willen hebben en heel blij met jou zouden zijn. Er zijn mensen die jij in je werk of op andere manieren kan geven wat ze nodig hebben. Wil je daar allemaal voor weglopen?

Heb een beetje moed en zoek hulp! Als jij jezelf niet kan helpen, laat een ander het dan proberen. Ik ken jou niet maar ik geef toch om je. Hoe zou dat dan zijn met de mensen die jou wel kennen? Die geven nog veel meer om jou en willen hun best voor je doen. Professioneel of omdat ze vrienden of familie zijn.
Ik hoop echt dat jij de stappen durft te zetten die jij moet zetten. En dat is niet die voor een snel rijdend voertuig, maar naar iemand die jou de hand wil reiken en uit je depressie trekken.

Als je weer wat kwijt wilt dan wil je hier terug komen zeg je. Ik hoop dat het beter nieuws zal zijn dan deze keer en dat het snel is. Ik vind dat jij een goed leven verdient!

Ts hier.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik iets gestuurd heb.
Ik stuur deze keer vooral om het kwijt te kunnen in de hoop dat het werkt om mezelf beter te voelen?

Zoon maand geleden heb ik gestuurd dat ik een gesprek met mijn mentor heb gehad en zij dat ik tot nu toe de studie niet heel leuk vond. Ik heb nu ook naar 2 andere studies gekeken en weet zelf nog steeds niet zo goed wat ik moet doen.

Ik heb niet verteld dat het met mezelf ook slecht gaat tijdens deze gesprekken. Wil dat liever ook soort van verbergen.

Om eerlijk te zijn gaat het met de dag slechter met me.
School sloopt me ook echt dit was al langer, maar dit word steeds erger. In het begin van mijn opleiding ging het nog redelijk met mijn cijfers de meeste waren voldoende. Nu in de 2e periode is dit helemaal omgedraaid ik kan niet meer opletten het lukt me gewoon niet meer en mijn cijfers zijn heel laag meeste komen niet boven een 4.

Ook naast school heb ik erg veel aan mijn hoofd dingen die al eerder speelde en nieuwe dingen. Mijn relatie met mijn vriendin licht de laatste 2 weken een beetje moeilijk we zijn nog samen, maar of dit blijft is een beetje onzeker, omdat ik weet dat ze me minder leuk vind en andere dingen nu is dit ook wel beetje mijn eigen schuld geweest. Dat is een van de dingen die constant in mijn hoofd zitten. Zij is namelijk ook de enige waar mee ik echt goed kan praten, andere mensen dieuw ik als het ware beetje van me af. En ik hou echt van haar dus wil haar niet kwijt. En om eerlijk te zijn is zij de rede dat ik er nog ben, want zonder haar was ik er nu niet meer denk ik teminste.

Hoe ik me precies voel heb ik haar nog steeds niet echt vertelt, omdat ik dat moeilijk vind en ik haar er niet al te veel mee wil lastig vallen.

Ik sliep al slecht, maar dit wordt steeds slechter ben overdag moe en savond niet meer en als dat zo is kan ik minimaal pas om 2 uur in slaap vallen. Maar laatste tijd is dit pas na 4 uur. Zoals ik nu deze post om 04:15 schrijf.

Ik ben dus erg in de war, weet het niet meer zo goed en begin steeds minder eetlust te krijgen en de dingen die ik nog redelijk leuk vond zoals achtbanen ontwerpen in mijn programma en pretparken bezoeken heb ik eigenlijk geen zin meer in.

Zoals ik in het begin zij is deze niet echt bedoelt om hulp te krijgen mag natuurlijk wel als je iets wilt zeggen, maar hoop dat ik mezelf hierdoor wat beter snap en mezef een beetje beter te voelen.

Als ik weer wat kwijt wil zal ik het weer in dit topic zetten.

Beste vriend, Ik ben echt blij dat je blijft praten. (Zo noem ik dit maar). Ik ben ook blij dat jij met je mentor op school over je problemen praat. Soms is het leven voor iemand echt te zwaar en lijkt een oplossing te ver weg, maar jij bent nog zo jong en er zijn genoeg mensen die om jou geven en die hun best voor je willen doen, dus om het nu al op te geven, nee, dat is niet de oplossing die bij jou past.
Ik vind het ook fijn dat jij je bij je vriendin zo goed voelt. Misschien dat ze niet op alles een antwoord heeft, maar ze luistert wel naar je en ze geeft om je. Ik denk dat je ook wat optimisme moet laten doorklinken in wat je zegt en haar laten voelen dat je om haar geeft en haar houden wilt, maar dat doe je misschien al. Iemand die van je houdt en iemand om van te houden dat zijn de dingen die het leven de moeite waard maken.

Op dat MBO voel jij je dus helemaal niet thuis. Misschien dat het gewoon te weinig uitdaging voor je is omdat jou intelligentie boven dat van de gemiddelde MBO student uitsteekt. Dan ga jij je vervelen omdat het te weinig uitdaging is. Het tweede jaar woedt leuker, maar daar wil je niet op wachten.
Je zou naar het HBO willen en dat kan via verschillende wegen. Havo kan ook, maar blijkbaar heeft je mentor het gevoel dat jij dat te kinderachtig gaat vinden en weer gedemotiveerd raakt. MBO afmaken duurt te lang en nu komt ze dus met Vavo. Ik moest even opzoeken wat dat is en misschien dat jij je tussen wat meer volwassen medeleerlingen je wat meer op je plaats gaat voelen. Denk je wel dat je het op kan brengen om in dat jaar zo hard te werken? Het kan ook in twee jaar en je bent nog jong genoeg.
Wat ik mij afvraag, bij die gesprekken met je mentor, heb jij daar de term autisme wel eens laten vallen? Dat zou kunnen zorgen voor meer begrip voor jouw persoonlijkheid en je gedrag. Wat ik in ieder geval goed van je vind is dat je elke dag naar school bent blijven gaan.

Je vraagt je af wat het nut er van is om naar die Vavo te gaan en daarna naar het HBO als het allemaal lukt. Waar leef je voor? Dieren vragen zich dat niet af, maar mensen wel. Sommige mensen hebben idealen, anderen ambities en voor sommigen is het genoeg als ze iemand hebben om van te houden en waarmee ze een fijn leven met vriendschappen, liefde en leuke dingen kunnen hebben.
Jij hebt een ambitie, maar je weet ook dat de kans om je ambities te verwezenlijken maar klein is. Sommigen hebben dan een plan B, maar jij hebt alleen maar plan A en plan B is er niet of niet acceptabel.

Ik heb daar geen oplossing voor. Jij zal toch je geluk moeten zien te vinden in dingen die bereikbaar zijn. Ik denk dat die er best zijn, als je het maar een kans wil geven. Ik begrijp wel dat het leven soms moeilijk voor je is. Soms zie ik hoe anderen het gezellig met elkaar hebben en ik weet dat ik mij niet zo onbevangen kan overgeven. Ik denk dat het voor jou ook zo is. In de samenleving ben ik meer een waarnemer dan een deelnemer. Echter, nooit heb ik het gevoel gehad dat ik er maar beter een punt achter kan zetten. Er zijn andere dingen die mij voldoening en plezier geven. Voor jou moeten die er toch ook zijn?
Kijk naar wat je hebt. Misschien dat je thuis wat meer begrip kan krijgen als ze weten hoe het met je zit. Geef wat meer van jezelf bloot bij je mentor en misschien dat die op een ouderavond daar met je ouders over kan praten als je dat zelf te moeilijk vindt. Het leven is de moeite waard en jij bent de moeite waard. Voor hen die van je houden! Die zijn er toch!

Ts,

J23

Ik ben tot nu toe dit jaar wel gewoon iedere dag met moeite naar school gekomen. Anders kom ik juist meer in de problemen, want ik denk niet dat school dat zou leuk vind als ik thuis blijf en ik heb dan ook geen zin in dat.

Laats heb ik wel nog een gepsrek gehad met mijn mentor en ja deze opleiding die ik moet hebben als ik nog steeds (achtbaan) ontwerpen zou willen worden. Het enige is dat je op het mbo meer met je handen bezig bent en op het hbo minder.
Hiermee bedoel ik dat je op het mbo dus meer doet zoals metaal bewerken bij bouwkunde en op het hbo meer het ontwerpen en die richtingen in. Mijn mentor kwam dan ook met een paar ideeën. De eerste is om gwn op het mbo te blijven, maar wil 4 moeilijkere jaren voor mezelf te hebben, omdat ik het geen wat ik op deze school wil doen echt niet leuk vind nou ja teminste 1x maar na 2 dagen gaatjes geboord te hebben heb ik dat echt wel gezien.
Ik snap dat het leven niet altijd even leuk is, maar 4 jaar lang iets doen waarvan je weet dat het warschijnlijk daarna wel leuker gaat worden maar de 1e 4 jaar moeilijk gaat zijn is een best moeilijk iets. Ik kan het allen niet echt duidelijk uitleggen.

Mijn 2e keuzen is om een andere opleiding te gaan doen die ik ook leuk zou vinden en waarbij ik het geen wat ik moet doen op het mbo wel leuk vind doen. Alleen gaat dat nu wel wat moeilijker vanwegen dat we al redelijk ver in het schooljaar zitten en dan zou ik dus erg veel gesprekken krijgen en een plan moeten maken en laten zien aan de leerplicht amtenaar.

En de 3e keuze is de vavo doen zodat ik daarna meteen naar het hbo kan, maar hoe dat zat wist ze niet zeker. Het kan namelijk ook zijn dar ze zeggen ga maar havo doen qangezien ik van mavo af kom. Het voordeel van de vavo is dat ik het in jaar kan doen en dus 2 jaar havo in een jaar moet gaan leren.

En dat idee vind ik wel een goed idee als het ook echr kan zoals ze zij, want dan zou ik na sat jaar of een tussenjaar kunnen nemen die ik nu erg graag zou willen, maar niet kan of ik kan meteen naar het hbo daarna.

Als dat dus ook echt kan zie ik het wel redelijk positief in en zal ik het ook echt proberen en als het niet kan dan ja.
Het is en klinkt stom, maar ik denk niet dat het me lukt om nog 4 jaar op deze mbo te zitten. Ik kan ook nergens me aandacht erbij houden ik kan de heledag maar aan 1 ding denken en beginnen met leren lukt al helemaal niet.

En ja de vavo word ook een zwaar jaar maar als het maar 1 jaar is en daarna kan doen wat ik zelf wil is het het misschien wel waard voor me en voel ik me hoop ik daarna beter?

En aan de andere kant zit ik ook weee te denken heeft het echt nut.

Ik heb wel iemand waarbij ik me fijn voel en dat is bij mijn vriendin en kan haar wel alles vertellen ookal weet ze niet zo goed wat ze op dit moet zeggen, maar misschien is het beter om het gewoon een keer echt goed uit te leggen hoe het met me is tegen haar. In de hoop dat het me goed doet als iemand mijn verhaal weet die ik ook echt ken?

Ook zou ik meself juist niet willen helpen of geholpen worden, omdat ik dit ook goed vind

Ik weet het gewoon niet meer. Ik zie in veel dingen iets positiefs zoals de vavo en aan de andere kant denk ik stel ik doe het en het lukt wat heeft het dan echt voor nut gehad en heb ik niet gewoon liever de rust.

Beste jongen, Dat jij het moeilijk vindt om met je ouders te praten dat begrijp ik wel. Zelf praatte ik ook nooit met ze over wat mij diep van binnen bezig hield. Het was te persoonlijk en ze stonden te dicht bij mij. Ik denk dat het een gespannen sfeer zou geven en ik wilde mij gewoon niet blootgeven.
De vraag is, hoe ga jij verder in het leven? Kan jij je voorstellen dat er iemand zal zijn, een vriendin misschien, waarmee jij wel over dat soort dingen kan praten?

Doordat jij niet het gevoel hebt dat er nog iets leuks komt of dat jij je dromen waar kan maken mis je ook de motivatie om je best te doen voor school. Ik begrijp dat jij vaak thuis blijft terwijl je op school zou moeten zijn. Ook dat begrijp ik wel, er is daar niet veel waarvoor je naar school zou willen gaan. Je hebt daar geen echte vrienden die je zou willen zien. Je hebt helemaal geen behoefte aan echte vrienden.

Je hebt hier een topic geplaatst en je reageert op reacties. Misschien dat je daardoor aan de ene kant ziet dat er mensen zijn die jou begrijpen en met je willen praten en aan de andere kant ook omdat jij toch de behoefte hebt aan een of andere vorm van sociaal contact.
Ik lees nu dat jullie een hond hebben, je noemt haar zelfs jouw hond. Je zegt ook dat je haar niet niet veel ziet omdat je veel op je kamer zit. Je praat over reistijd als je naar school gaat, dus ik denk dat je in een kleinere plaats woont waar mensen elkaar kennen. Wat ik zou willen zeggen is: Kom van die kamer af en ga met je hond lopen, ver en veel!
Aan de ene kant is het gezond voor je lichaam en fijn voor de hond, aan de andere kant is het ook gezond voor de geest en je komt andere mensen tegen.
Ik had ook een hondje, augustus hebben we haar moeten laten inslapen helaas. Ik woon naast een park en aan de andere kant van het park is de zee. Bij het uitlaten kwam ik veel mensen tegen. Je groette elkaar en soms maakte je een praatje. Niet erg diepgaand, maar je hebt toch sociale contacten. Dat is ook waar een hond voor zorgt.
Jij moet echt de deur uit en dat jij die hond hebt is heel goed voor jou, ik ben daar blij om.

Ik heb het gevoel dat jij wat negatief over jezelf denkt. Je zegt u tegen mij en hebt het gevoel dat je mislukt bent en je ouders teleurstelt. Ten eerste, een mens is nooit mislukt, ten tweede je bent niet minder dan een ander. Jij bent een jong mens met wat pech in je leven. Je hebt wat andere hersenen dan de gemiddelde mens, net als ik, maar dat houdt alleen in dat jij moet leren om met de gemiddelde mens om te gaan en andersom. Daar kan je hulp bij krijgen, als jij dat wilt en de moed hebt je bloot te geven tegenover een onbekende.
Jij kan een leven hebben dat de moeite waard is. Waarin je plezier vindt in wat je doet en gewaardeerd wordt. Er zal van je gehouden worden en jij kan liefhebben.
Het is jammer dat je ouders niet actiever zijn wat jouw problemen betreft, maar misschien geef jij ze de kans niet? Praat je ook nooit met je zussen? Die studeren, dus misschien begrijpen die jou meer.

Jij bent speciaal en ik en andere mensen willen naast je staan. Alleen zijn is voor geen mens goed, ook niet voor jou. Geloof in een beter leven en doe! Op je kamer zitten is geen leven. Daar schiet je niets mee op! Om te beginnen, maak Milka blij en ga de deur uit! Hier schijnt de zon.

Ts,

J23,

Ik praat niet heel veel mijn mijn ouders, maar als ik dan over iets begin zoas dit een klein beetje want wat dat ik me echt heel slecht voel weten ze niet, maar dan zegt vooral mijn moeder idd wel een beetje wat je zecht niet lettelijk maar het kompt er wel op neer.
En om eerlijk te zijn vind ik het juist fijn dat ik weinig met ze praat ik vind het eigenlijk ook juist niet fijn om met ze te praten. Vaak worden ze ook boos op mij om wat mij betreft helemaal niks.

Over een hond betreft is mijn hond Mila een beagle het eenigste waar ik me nog fijn bij voel thuis. Nu zie ik haar alleen niet zo vaak want zit bijna heel de dag boven alleen in mijn kamer.

Als ik nog wat te vertellen heb zal ik het typen, maar heb tot nu toe niet zo veel meer om te vertellen hoe ik me voel.

Alleen nog 1 dingetje over school. En dat is misschien is deze opleiding inderdaad gewoon het geen waar ik me op moet focussen. Alleen door hoe ik me voel en ik het gewoon simpel gezecht niet meer weet. Lukt het me gewoon niet. Het liefst zou ik een tussenjaar willen nemen en dan iets leuks doen en kijken hoe ik mezelf zou kunnen verbeteren misschien? Voor nu is het gewoon te veel om bijna iedere dag van 8:45 t/m 17:30 op school te zitten + 2 uur reistijd en dan nog in de avond leren voor toetsen. Dat is op het moment gewoon echt te veel, maar ja ik ben 16 jaar en heb mavo gedaan en is een tussenjaar geen mogelijkheid.

Beste jongen, Je leeft niet voor de mensen om je heen maar voor je zelf. Dus of jij mensen teleurstelt daar moet jij je niet al te druk over maken. Wat ik wel echt jammer vind is dat jouw ouders ,als ik het goed interpreteer, nogal onverschillig staan tegenover jou. Op je zussen zijn ze trots, maar jij bent niet wat ze verwachtten van je, dus laten ze je maar. Weten ze niet wat ze met jou moeten?

Zoals ik al eerder heb gezegd herken ik autistische kenmerken in jouw karakter. Het nare is dat jij steeds verder wegzakt in je neiging je te isoleren en contact met anderen te mijden. Ik ken dat wel, als ik op een verjaardag ben of zo iets dan denk ik vaak: Wat doe ik hier? Wanneer kan ik weer naar huis gaan? Ik zit gewoon te wachten totdat de eerste opstapt en dan ga ik gauw ook weg.

Bij jou wordt het allemaal steeds erger en uiteindelijk dan doe je waar je het steeds over hebt. Misschien kan dat je ook niet schelen, maar als jij voor een snel rijdend voertuig springt, hoe denk jij dan dat dat voor de bestuurder van dat voertuig is? Jongeren, kinderen, die geen uitweg meer zien, dat is voor mij het ergste wat er is. Een mooi jong leven, verfrommeld kapot en bebloed, dat wil je niet. Dat was iemand die de liefde van je leven had kunnen zijn. Iemand die je in je armen had willen nemen en liefhebben. Jou zou ik ook willen beetpakken en laten voelen dat liefde is waar het om gaat. Dat is wat de wereld laat draaien.

Jouw leven kan beter worden en je kan leren omgaan met hoe je bent en hoe je voelt, maar alleen kom je daar niet uit. Het zou echt goed zijn als jij de stap aandurfde om hulp te zoeken. Dan moet jij jezelf bloot geven en je gevoelens uiten naar een vreemde, en dat vind je beangstigend.
Je hebt die vriendin en er zijn toch momenten geweest dat jij het fijn had met haar. Zou je dat niet opnieuw willen ervaren?

Voor sommige mensen han een huisdier, een hond bijvoorbeeld, een goede kameraad zijn. Een hond zeurt niet, oordeelt niet en is altijd blij om je te zien. Je bent nooit alleen met een hond. Het idee om een hond te hebben, hoe denk jij daar over?

Het enige wat ik kan doen is naar je luisteren via je berichten en dan wat terugzeggen wat je misschien aan het denken zet. Ik hoop dat jij in ieder geval hier zo af en toe eens van je laat horen als je denkt dat je er wat aan hebt. Het is makkelijk om weg te kijken en jou af te schrijven, maar daar is jouw leven te kostbaar voor. Ik wil jou niet zomaar loslaten. Ik geef om je en er zijn anderen die ook om jou geven. Geef ze de kans dat te laten zien!

Ts,

J23 ik begrijp wat je bedoelt, maar op een of andere manier gaat het in mijn hoofd het er toch moeilijker aan toe. En om eerlijk te zijn zie ik mezelf eigenlijk over paar jaar liever nergens staan ook niet als achtbaan ontwerper.

Natuurlijk vind ik het fijn om mijn vriendin te zien, maar als ik er dan eenmaal ben of zij bij mij gaat de gedagte van zelfdoding en al het andere niet uit mijn hoofd wat eerst wel was.

Mijn "vrienden" op school is anders. Ik weet niet precies hoe ik het het beste kan omschrijven. Omdat ik laatste jaren liever alleen been dan met mensne om mij heen heb ik dat met hun ook. Op school is het oke dat zit ik teminste niet alleen en lijkt ik niet op een zielig jongetje die alleen is, maar zodra ik uit ben heb ik niet het gevoel van ik wil wat tegen ze zeggen of ja hopelijk begrijp je het.
Zo was het bijvoorbeeld tijdens de lockdown toen ik nog op 4 mavo zat dat we online les hadden, waar de meeste kinderen dit juist vervelend vonden vond ik dit juist heel fijn en ging het juist ook een stukje beter me. Ik kon namelijk alleen zijn en met de vriendin die ik toen had hoefde ik ook niet meer te praten. Klinkt een beetje hard naar ze toe, maar toch was dat wat ik het fijnst vond.

Ook snap ik dat voor u de dood klinkt als weglopen, maar voor mij voelt het echt niet zo. En natuurlijk zie ik me zelf niet verdrinkend dood gaan, het liefst zou ik een snelde dood hebben zoas bijvoorbeeld door een snel rijdend voertuig. En ja zoals denk ik iedereen wel vind ik het een eng idee, maar ondanks dat heb ik het liever dan hier leven.
Hoe het zou zijn over 70 jaar natuurlijk vraag ik het me af, maar zou ik het missen ik denk het niet. En hoe ik mezelf nu over 70 jaar zou willen zien is liever dood en de rust hebben dan ik hier elkedag een k*t gevoel heb en ik de mensen om me heen nu toch al alleen maar teleur stel

Beste jongen, Ik ben blij dat J22 eens heeft gevraagd hoe het gaat en dat jij daar op gereageerd hebt.
Jouw probleem, zoals ik dat zie, is dat jij maar een optie ziet om gelukkig te worden en dat is achtbanen ontwerpen en bouwen. Daarnaast heb jij moeite om vriendschappelijke en emotionele relaties met mensen op te bouwen en te onderhouden.
Zelf heb ik dat laatste ook wel, maar ik ben toch wel in staat om gevoelens van genegenheid en verliefdheden te hebben. Dit schrijf ik omdat wat jij mij vertelt mij raakt.

Hoe zit dat met jou? Je hebt die vriendin, waar je eigenlijk niet veel meer mee hebt, je ontmoet je klasgenoten op school, misschien zijn er jongens waar je wat meer contact mee hebt. Heeft dat geen waarde voor jou? Ben je niet blij om iemand waar je iets mee hebt weer eens te zien en daarmee te praten over dingen die jou bezig houden?
Het is waar, dood zijn is erg rustig, je bestaat niet meer, maar hoeveel ga je dan niet missen als je zou zijn blijven leven? Er zijn zorgelijke dingen om ongerust van te worden, maar wat kan er allemaal nog gebeuren in de komende zeventig jaar die normaal gesproken voor je liggen? Wil jij dat allemaal missen en daar geen onderdeel van zijn? Ben je helemaal niet nieuwsgierig?

Een einde maken aan je leven is een praktische zaak, maar je vindt wel een manier als je dat echt wilt. Ik zag eens een film met twee jongens die verliefd waren geworden op elkaar. Dat werd niet geaccepteerd en ze besloten samen uit het leven te stappen. Dat deden ze in een zwembad. Ze hadden handboeien, staken hun arm door een zwembadtrap en deden de handboeien om elkaars polsen. Ze zaten onder water, konden niet meer loskomen en ze verdronken. Lijkt je dat een mooi einde?

Ik zie zelfdoding als een soort van weglopen. Het heeft iets lafs, maar ach, als het leven te moeilijk voor je is, misschien is het een oplossing.
Je hebt het nog niet gedaan en daar ben ik blij om. Misschien dat je niet precies kan bereiken wat je wilt, maar dat geldt voor zoveel mensen en die gaan ook door en hebben meestal toch wel een fijn leven. Jij denkt misschien dat je ouders en je zusters niet zo veel om jou geven, maar is dat echt zo? Een kind dat zelfmoord pleegt maakt een heel gezin kapot. Je kan zeggen dat jij daar toch niets van merkt, maar ben jij echt zo'n asshole?

Hoe gaat het op school? Nog steeds geen motivatie? In pretparken, zeker die met achtbanen, zit heel veel computertechniek en elektronica. De technieken dus die jij nu aan het leren ben op school (hoop ik, je was niet zo gemotiveerd). Je kan daar gaan werken als onderhoudsmonteur. Lijkt je dat wat of is dat niet het echte wat jij wilt, dus laat maar?
In een vorige reactie had ik het over modelbouw. Ik begrijp dat jij ook met software bezig bent bij dat achtbaan ontwerpen. Als jij een ontwerp hebt gemaakt waarvan jij denkt dat het heel goed is dan kan je dat ook eens opsturen naar die achtbaan fabriek.
Een andere optie is daar stage lopen, maar dan moet je natuurlijk wel het stagejaar bereiken.

Ik ken jou niet, maar het idee dat jij met die rare plannen rondloopt maakt mij helemaal niet blij. Ik hoop echt dat jij het leven een kans geeft. Doodgaan kan altijd nog, daar is geen haast bij. Misschien dat jij op een gegeven moment iemand tegen komt en dat jij dan helemaal niet meer dood wilt. Alsjeblieft jongen, doe de mensen die om je geven het niet aan en probeer een beetje geloof te hebben dat er naast achtbanen nog wel andere dingen zijn die het leven de moeite waard maken!

Ts,

J22

Met mij gaat het het zelfde al beetje al de andere dagen dus in dat opzicht goed denk ik.

Ik zie een gesprek met de huisarts ook zeker niet als en solicitatie gesprek. Hoe langer ik eigenlijk over na denk of ik proffesioneel hulp zou moeten zoeken hoe meer ik me afvraag of ik ook echt de hulp zou willen, want opzich vind ik het zo ook goed en wat ik dan precies het doel was met mijn verhaal op dit forum zetten weet ik ook niet echt. Misschien om het te kunnen te vertellen en me meschien beter te voelen. Ik weet het niet, want ik voel me niet opgelucht of beter nu ik dit ondertussen als een paar maanden terug erop heb gezet.

En wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel raar en is het warschijnlijk ook, maar voor mij voelt de dood echt als rust, wat ook graag zou willen en vraag me dan ook af is het niet gewoon dat sommige mensen juist niet willen leven en gewoon de rust willen hebben.

Bedankt voor je bericht j22

Sorry voor de late reactie, TS; hoe is het nu met je?

Ik wil nog even zeggen: een gesprek bij een hulpverlener zoals je huisarts is niet zoals een sollicitatie! Je wordt door je huisarts niet 'gekeurd' of zo, en je huisarts zal het ook echt geen probleem vinden als je stottert. Zo iemand is er juist om je te helpen! Je kunt ook altijd aan het begin van het grafiek zeggen dat je wat nerveus/angstig bent, dan kan je huisarts je misschien wel wat geruststellen.

Beste vriend, Ik ben blij dat er toch weer wat optimisme in je berichten zit. Ieder mens heeft zo zijn zwakke en zijn sterke punten. Het is heel belangrijk dat je eerlijk bent naar jezelf als het er om gaat wie je bent, wat je sterke punten zijn, wat je zwakke punten zijn en wat je beperkingen zijn. Van je kop in het zand steken en weglopen voor dingen die je niet zien wilt wordt je nooit gelukkig.
Er zijn altijd mensen die om jou geven en je willen helpen. Soms moet je gewoon je tegenzin, je schaamte, overwinnen en een stap zetten die je niet leuk vindt. Naar de tandarts ga je ook niet met plezier, maar je doet het wel.

Je bent dus al bezig met achtbanen ontwerpen en als je inderdaad een ontwerp waar jij het gevoel van hebt dat het heel goed is naar dat achtbaanbedrijf stuurt en je krijgt commentaar, dan weet je waar je staat. Of dat nu positief is of negatief, je weet dan waar je aan toen bent en of je ambities realistisch zijn of dat het illusies zijn. Lukt plan A niet dan ga je door naar plan B. Achtbaanontwerper worden is niet waarom jij geboren bent. Een mens te zijn en een leven te leiden dat betekenis heeft voor jou zelf en voor anderen, daarvoor ben jij geboren.

Dat leven ligt voor je. Wat jij daar van maakt en of je daar gelukkig in kan zijn, dat ligt vooral in jouw eigen handen. Het heeft gewoon heel veel zin om je opleiding met succes af te ronden. Zonder dat kom je nergens. Technici zijn gevraagd en hebben uitzicht op interessant werk en een heel goed inkomen, vooral in jouw vakgebied. Dan ben je volgens mij toch minder depressief dan wanneer je in de bijstand zit.

Ik hoop dat jij ondanks alles toch wat licht ziet en de kracht vindt om door te zetten op school en misschien de moed kan vinden om eens het gesprek aan te gaan met mensen die daar voor opgeleid zijn om jou jezelf beter te leren begrijpen en jou te helpen je mogelijkheden en onmogelijkheden te leren kennen.

Je hebt met hier te komen al een stap gezet en ik hoop dat het daar niet bij blijft. Het heeft mij plezier gedaan jou te leren kennen en je misschien wat duwtjes in de geode richting te kunnen geven. Ik denk dat de andere reageerder daar ook zo over denkt.
Als je nog wat zeggen wilt of zo, je bent meer dan welkom. We geven om jou en we willen dat jij een leven krijgt dat het waard is om geleefd te worden. Wij kunnen jou niet persoonlijk ontmoeten, maar anderen kunnen dat wel, en ik weet zeker dat die er ook zo over denken en jou willen helpen.

Geef niet op, doe je best! Veel sterkte en het beste!

Ts,

J 22, waarom ik het niet echt graag praat weet ik zelf ook niet precies. Natuurlijk is het wel voor een groot gedeeltje angst, maar niet voor dat mensen mijn pijn zouden doen. waarvoor ik dan angst heb weet ik zelf ook niet precies, soms omdat ik stotter, maar dit is meestal niet zoon groot probleem bij een normaal gesprek ik denk er wel aan, maar minder dan dat ik echt voor een bepaald gesprek kom bijvoorbeeld solicitatie gesprek of iets anders belangrijk.

J 23,

Het kan zijn dat ik sommige taalfouten maak, doordat ik mijn berichten altijd vanaf mijn telefoon stuur ik daar vaak wel soms tik fouten maak. Of het zijn inderdaad echte spelfouten maar dit heb ik zelf niet echt door.
Dit bericht stuur ik vanaf mijn computer dus als het echt aan mijn telefoon bericht stuur kusten licht of aan dat ik het echt onbewust doe dan kan je dat in dit bericht zien.

Ik heb een programma (NoLimits2) waar je achtbanen kunt ontwerpen en doe dit regelmatig. Ook gebruik ik SketchUp om omgeving en dergelijken te ontwerpen. Meschien dat ik dat inderdaad een keer kan sturen naar een achtbaan bedrijf om te kijken of ze erop reageren en zo ja te kijken wat ze erover zeggen.

Er zijn mensen op school waar je naar toe kunt gaan op school ja, maar ik voel me bij dat idee toch minder fijn dan naar de huisarts gaan. en het is en klinkt stom, maar zelf heb ik vooral het gevoel van ja ik zou wel van deze gevoelens af willen, maar liever op de manier dat ik ja.

Bedankt voor jullie berichten.

Dag vriend, Ik ben echt blij dat je weer een berichtje post want jouw vorige bericht maakte mij echt heel ongerust.
Wat ik jammer vind is dat jij geen professionele hulp wilt zoeken omdat je bang bent voor wat anderen daar van denken. Wat jij over jezelf zegt zijn dingen die ik ook bij mij zie. Ik weet zelf nu wel hoe het zit en wat er voor mij wel en wat er niet kan. Als jij je beperkingen kent en weet hoe jij toch een zo goed mogelijk leven kan hebben dan maakt je dat echt gelukkiger.

Wat jij vertelt geeft mij het idee dat jij Asperger hebt. Dat is dus een soort van autismestoornis. Als je op Google dat als zoekterm intypt dan krijg je een heleboel informatie. Een kenmerk van Asperger is soms moeite met taal. Vaak maak jij vreemde taalfouten, dus dat is ook een aanwijzing.
Uit je eerdere berichten heb ik begrepen dat jij behoorlijk intelligent bent. Daar mag je dankbaar voor zijn want dat geeft jou het vermogen om de baas te zijn over je leven en te begrijpen hoe dingen in elkaar zitten.
Of jij nu wel of geen hulp wilt, probeer eens uit te zoeken wat er met jou aan de hand is en kijk eens wat jou problemen geeft en waar je misschien juist heel goed in kan zijn.
Jij wilt niet te veel bemoeienis van anderen met je leven en dan moet je zorgen economisch zelfstandig te worden. Een goede opleiding is dan echt essentieel!

Die achtbanen dat is echt een passie voor jou. Er zijn heel wat mensen die piloot willen worden, op schepen varen, of gek zijn van treinen. Ze gaan dan aan de ene kant er naar kijken en ook vaak aan modelbouw. doen. Ze bouwen vliegtuigjes schepen, treinbanen en dat geeft ze bijna net zo veel plezier als het echte.
Je hebt techhnisch speelgoed, zoals Meccano en FisherTechnik. Daar kan je van alles mee bouwen. Zo zag ik bijvoorbeeld deze kogelbaan: https://www.fischertechnikwebshop.com/fischertechnik-dynamic-l2-536621-nl-nl
In feite is dat ook een soort van achtbaan. Jij kan natuurlijk die bouwdoos kopen, maar dat is niet echt een uitdaging. Je kan ook iets bedenken en dat dan zelf proberen te bouwen van hout of metaal. Als je iets moois hebt gemaakt en je denkt dat het uniek is kan je het eens filmen en die film sturen naar die achtbaanbouwer. Wie weet?
Er is ook zo iets als Raspberry. Dat is een micro computer die je zelf kan programmeren en gebruiken voor hobbyprojecten. Daar kan je dus bijvoorbeeld je eigen achtbaan mee aansturen: https://elektronicavoorjou.nl/product-categorie/raspberry-pi/
Jij zit toch graag alleen op je kamer, dus dan heb je tijd en gelegenheid genoeg om daar projecten mee te bouwen. Het past ook heel goed bij je studie.

Je ziet het, ik probeer jou een beetje zin in het leven te laten krijgen. Jouw houding naar vriendschappen begrijp ik heel goed. Zelf kan ik best goed omgaan met mensen en met ze praten, maar ze toelaten in mijn leven is weer wat anders. Toch, een mens is niet gemaakt om alleen te zijn. Je hebt toch gevoelens die verlangens wakker maken, jij ook. Je kan dat niet negeren en je moet toch op een of andere manier vriendschappen kunnen hebben en je emoties kunnen delen.

Denk eens over dat soort dingen. Op school ben je helemaal niet gemotiveerd en dat is erg jammer. Er is op school vast wel iemand waar je terecht kan als je als student problemen hebt. Ga daar eens naar toe en ga het gesprek aan. Je moet je leven niet al weggooien voordat het echt begonnen is, dat zou zo jammer zijn! Heb moed en doe een stap die je misschien eng vindt! Het gaat om jouw toekomst! Kruip niet weg!

Bij je huisarts hoef je er zeker niet bang voor te zijn hoe die reageert. Die spreekt ongetwijfeld vaker mensen met bijv. depressieve gevoelens. Als je het lastig vind om met de huisarts te praten, zou je als je wilt ook gewoon aan diegene kunnen laten zien wat je hier op het forum hebt geschreven.

Weet je waar het door komt dat je niet graag met mensen praat? Is dat gewoon een persoonlijke voorkeur, of speelt angst misschien ook een rol - angst dat mensen je pijn zouden kunnen doen, bijvoorbeeld? Dat laatste is namelijk iets waar ik zelf veel last van heb gehad in het verleden en wat me onzeker maakte in de omgang met anderen. Maar ik weet niet of dat bij jou ook speelt.

Ts

J23 dat met vrienden klopt inderdaad wel een beetje. Nu heb ik wel een paar vrienden, maar eigenlijk doe ik liever niet echt iets met ze na school en ga ik liever alleen met ze om op school, maar miss dit eigenlijk niet echt, want ik ben liever alleen.

Ik ben nog wel geinteresseerd in mijn vrienden, maar door hoe ik me de laatste 2 jaar voel en het steeds erger word denknik eigenlijk alleen nog maar aan die dingen en tuurlijk ook wel aan haar, maar met een ander gevoel. Waarom weet ik zelf ook niet goed.

Toen ik met haar een relatie kreeg was zij de enige met wie ik wel graag afsoreekde en leuke dingen samen wou doen, maar nu is heb ik eigenlijk het zelfde gevoel als bij vrienden van school. Nu vind ik het wel tijdens het afspreken vaak wel leuk, maar heb ook altijd dubbel gevoel van ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in.

Ik had mezelf eigenlijk liever in mijn kamer willen opsluiten, zodat ik nooit met iemand in contact was gekomen