Hey TS, fijn om te lezen dat het wat beter met je gaat! Veel succes met je verdere herstel!

TS hier - het is al lang geleden dat ik deze topic heb gemaakt, en t gaat een stukje beter met me. Langzamer hand komt mijn zelfvertrouwen weer terug, maar helaas nog niet helemaal.Ik ga nog steeds naar een therapeut, die me helpt met goeie gesprekken. Valt nog veel terug te krijgen, maar door vele hulp van familie en vrienden, kom t allemaal goed!

Hey,

Eigenlijk ken ik wel wat je zegt. Ik heet het om buiten te zijn, mensen te zien hoe ze naar me kijken. De angst om niet te weten wat een ander denkt is vrij eng inderdaad. Ik kom eigenlijk ook alleen buiten als ik high as fuck ben. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat dat de oplossing is. Wat de oplossing wel is weet ik ook niet. Ik deal er namelijk ook niet mee. Ik denk dat ik je wel kan vertellen wat ik wil doen om er vanaf te komen, alleen dat nog niet kan omdat ik 15 ben en vast zit aan me ouders. Wat ik wil doen is verhuizen naar een ander land, een andere plek of stad. Een plek waar niemand me kent, waar ik opnieuw begin en ik een nieuwe kans heb. Een plek waar ik bepaal wie ik ben en hoe mensen me zien, ver weg van me oude leven. Je bent 23, je kan gaan en staan waar je wilt. Begin opnieuw en leef je leven hoe jij het wilt. Mensen zien je niet, ze zien je niet. Het is heel gek. Hoe erg je ook denkt dat ze je zien, ze zien je niet. Ik kan het zelf ook niet geloven. Maar misschien geeft een nieuw begin je wel weer dat zelfvertrouwen en word je misschien minder bang van het idee mensen.

Hier een andere 22 jarige, vind het knap dat 22j advies geeft op basis van wat je gedeeld hebt. Zaak ik dat jij tot de professional moet wenden, in jouw geval de therapeut, en bespreken om zaken vlot te trekken. Het kan zo zijn dat je geen klik met je therapeut hebt, dan moet je dat eerlijk uitspreken en samen kijken hoe op te lossen. Ook een therapeut is gebaad bij een goed traject, en dat kan soms inhouden dat het bij een ander voortgezet moet worden. Is er wel het onderlinge vertrouwen, dan zal de therapeut moeten kijken of de aangeboden therapie toereikend is of bijgesteld moet gaan worden. Succes en sterkte!

Beste TS, Ik denk dat jij van binnen ook wel beseft dat wat jij voelt niet reeel is. Je zegt zelf dat er niets bijzonders is aan je uiterlijk maar toch denk je dat mensen naar je kijken.
Als je bijvoorbeeld in een winkelstraat loopt dan kom je van alles tegen en mensen kijken dan ook naar andere mensen. Soms een vluchtige blik, soms wat langer. Daar kan je wat achter zoeken, maar waarom zou je? Als jij op meisjes valt en je ziet een leuk meisje dan kijk jij ook.
Wat natuurlijk wel zo is dat is hoe jij emotioneel reageert als jij het gevoel hebt dat mensen speciaal naar je kijken. Misschien dat jij dan iets panisch in je ogen krijgt en dat trekt de aandacht. Mensen zien dat en denken: Wat is er met die jongen?

De vraag is, hoe kom je er van af? Je krijgt al therapie, maar blijkbaar vind je het moeilijk om helemaal open te zijn over je gevoelens en je ervaringen. Wil je echt geholpen worden dan zal dat toch echt moeten, je moet je figuurlijk gesproken helemaal bloot geven. Als je daar moeite mee blijft hebben is het misschien een idee zo te gaan zitten dat jij en de therapeut(e) elkaar niet aankijken, dat praat makkelijker.

Wat de therapeut doet is uitzoeken wat er aan de basis ligt van jouw paranoide gevoelens. Dan kan je er rationeel naar kijken en misschien gaan begrijpen dat jouw gevoelens maar denkbeelden zijn die geen reele basis hebben.
Je kan dat zelf natuurlijk ook doen, je afvragen waarom zouden ze naar mij kijken? Kijken ze wel echt gericht naar mij of is het gewoon een terloopse blik in het voorbijgaan?

Dit soort obsessieve denkbeelden zijn erg hardnekkig en moeilijk om van af te komen. Iedere keer als je weer zo'n ervaring hebt groeft het zich weer dieper in je hersenen. Het moet slijten en dat gaat heel langzaam. Zeg steeds tegen jezelf: Mensen kijken naar mij zoals iedereen naar iedereen kijkt. Misschien omdat ze mij wel leuk vinden, misschien gewoon om niet tegen me aan te lopen. Daar bedoelen ze niets mee. Als jij op straat loopt kijk je ook naar van alles en nog wat. Dat doen andere mensen ook. Het is gewoon natuurlijk sociaal gedrag.

Als ik je verhaal lees dan vraag ik mij af hoe jouw sociale leven is. Heb je een relatie? Heb je vrienden? Doe je aan sport? Ga je naar school of werk je en hoe ga je daar met studiegenoten/collega's om? Misschien dat je sociaal wat geisoleerd bent of moeilijk sociale contacten kan onderhouden. Misschien heb je daar niet zo veel behoefte aan. Zo leer je niet hoe mensen normaal met elkaar omgaan.
Lees je wel eens een boek? Daar kan je ook veel van leren hoe het gaat in de mensenwereld.

Ik hoop dat je therapie gaat helpen en ik hoop ook dat je in staat bent om er wat rationeler mee om te gaan. Als iemand echt gericht naar je kijkt dan lach je vriendelijk en dan zeg je hoi!