"Ook zou ik inderdaad betere hulp moeten zoeken, maar ik weet niet hoe ik dat moet regelen of dat mensen me niet serieus gaan nemen." Even als reactie hierop: zou het een idee zijn om het er eens met je huisarts over te hebben? Dat is misschien wat makkelijker dan het meteen tegen je therapeut zeggen. (Hoewel ook dat laatste gewoon mag! Een therapeut hoort je serieus te nemen!) -J.

Moderator

Helpt deze pagina?

https://www.nji.nl/nl/coronavirus/Jongeren-en-jongvolwassenen/Wie-kan-mij-helpen

Beste meid, Voor een goed beeld heb ik alles wat je geschreven hebt nog eens doorgelezen. Wat ik er uithaal is dat jij eigenlijk met een heel groot probleem zit wat door je autistische kenmerken verergerd wordt.
Je hebt een jongenslichaam maar een meisjesziel. Dat is een conflict binnen in je wat je het leven en de omgang met anderen moeilijk maakt.
Uit je verhaal maak ik op dat jij je het meest op je gemak voelt bij meisjes, maar zonder dat het soms tot conflicten leidt gaat ook weer niet.

Jezelf identificeren als meisje, hoe geef jij daar inhoud aan? Draag je meisjeskleding en doe je wat met je haar en je gezicht? Hoe gaan je klasgenoten daar mee om? Je schreef dat je gestopt bent met je transitie na problemen op een station. Bedoel je daar mee je kleden en gedragen als meisje, of was je onder behandeling met als uiteindelijk doel een geslachtsveranderende operatie?

Je vindt het vervelend dat jouw halfbroertje en zusje jou als grote broer zien. Waarom? Je hebt een jongenslichaam, ze kennen jou en zijn opgegroeid met jou als jongen. Je kan niet van ze verwachten dat ze op hun leeftijd begrip hebben voor genderidentiteit en alles wat daar mee samenhangt. Heb je een hekel aan je jongenslichaam?

Je stiefvader heeft het opgegeven met jou en je moeder heeft blijkbaar zo haar eigen problemen waardoor ze niet helemaal de moeder kan zijn die jij nodig hebt. Toch, je leeft met ze en je broertje en zusje geven om je en omgekeerd. Ze zullen je hele leven je naaste familie zijn en dat is toch heel waardevol. Het gaat om de broeder- en zusterliefde, wat maakt het dan uit hoe ze je zien? Wees blij dat ze er zijn en wees voor ze wat ze willen dat jij bent! Later begrijpen ze het wel.

Met je vader ben je op bezoek geweest bij je familie in Zuid-Amerika. Blijkbaar heb je dus met hem nog wel een goede band. Kun je met hem praten over je gevoelens als het om je gender gaat? Als kind van je vader moet jij toch een heel speciaal iemand voor hem zijn!

Die genderdysforie daar heb je blijkbaar nog steeds problemen mee. Is het omdat je helemaal meisje wil zijn, of heb je last van conflicterende gevoelens op dat punt, voel je je niet geaccepteerd?
Je zegt geen verlangen te hebben naar een romantische relatie, maar je hebt toch wel seksuele gevoelens in een bepaalde richting, of ben je daar nog niet helemaal zeker van?

Wat ik merk is dat jij wel graag met iemand over je problemen wil praten, maar dat je bang bent lastig te zijn en het mensen daar moeilijk mee te maken. Je wil er ook niet met je opa over praten omdat je bang bent dat hij het zich te veel aantrekt.
Iemand waar je van houdt daar voel jij je betrokken bij. Het zal hem raken, maar hij zal het fijn vinden dat jij hem je vertrouwen geeft en moeite doen om je te helpen. Probeer het gewoon! Oudere mensen begrijpen heel veel want ze hebben heel veel meegemaakt.

Je kan ook professionele hulp zoeken. Je had al gendertherapie. Naar mijn idee is het zo dat ze je bij therapie bewust kunnen maken van je problemen en je de weg kunnen wijzen om er uit te komen. De reis naar een beter met jezelf om kunnen gaan moet je zelf maken. Jij bent op dat punt al een heel eind op weg. Jezelf kennen en jezelf accepteren is het begin van een gelukkiger leven. Sommige dingen kunnen, sommige dingen niet, daar moet je mee leren omgaan.

Ik moet afronden. Mensen zijn sociale wezens. Ze willen helpen als ze dat kunnen. Probeer hen je vertrouwen te geven. Dat is niet lastig zijn. Anderen helpen maakt je gelukkig.

Hoi TS hier, Ik beantwoord jullie vragen in een bericht, dat is makkelijker en overzichter voor mij. Om te beginnen zijn de aanvaringen met mijn stiefvader en geweld erbij 2 jaar geleden gestopt na onze laatste ruzie. Dat is nu niet meer aan de gang dus. Het is ook maar 2 of 3x gebeurt, dus het was geen cyclus of zoiets. Ook zou ik inderdaad betere hulp moeten zoeken, maar ik weet niet hoe ik dat moet regelen of dat mensen me niet serieus gaan nemen. Ik ben bang dat ik ze weer moet overtuigen en ja, daar heb ik echt geen puf meer voor. Ik sta wel open voor alle behandelingen maar ik weer gewoon niet hoe. Mijn relaties waren ingewikkeld, en ook niet altijd perse liefde denk ik. Sterker nog ik heb een vrij grote afkeur naar het hebben van een romantische relatie met mensen. De relaties kwamen meer voort uit mijn drang naar begrip en steun maar ook omdat ik me eindelijk heel comfortabel kon voelen met andere meiden om me heen. Sommige waren wel echt liefde. Wat ook klopt is ik aan een half woord niet genoeg heb. Ik ben zo dom als een schaap als het aankomt op hints of signalen. Helaas kan ik toch ook wel de pijn van mensen voelen en me precies bedenken hoe iemand zich voelt en die pijn overnemen. Dat is heel frustrerend als het beide is want dan raak ik helemaal in de war. Mijm buitenlands afkomst heeft alleen invloed gehad in het gezin van mijn moeder omdat ik me daar altijd anders voelde erdoor. Niet dat ik anders behandeld werd alleen het voelde wel zo. Ik voelde me gewoon anders en steeds minder op mijn plaats, mede ook daardoor. Ik heb een half broertje en een half zusje in dat gezin. Die zien me helaas toch nog wel soort van als grote broer en hoe erg ik ze het niet kwalijk kan nemen en wil nemen doet het me elke keer vreselijk veel pijn. Het doet gewoon pijn en het voelt verschrikkelijk ook al weet ik dat ze het niet zo bedoelen. Mijn opa en oma is een lastig punt. Het is zijn weer typisch twee voorbeelden die ik in mijn eerste bericht beschreef. Mijn oma luistert wel alleen denkt het veelste simpel op te kunnen lossen. Mijn oma is autistisch als ik weet niet wat en die kan pas echt slecht de emotie van anderen voelen. Ze denkt daarom veelste makkelijk erover. Mijn opa lijkt op mij in zeker zin. Alleen als ik hem alles zou vertellen, wat ik nog wel een keertje van plan ben, gaat hij zich er ongelofelijk druk over maken de hele dag. En dat wil ik hem gewoon echt niet aan doen op z'n ouwe dag. Ik weet dus niet of me opa en oma een optie zijn... X

Beste meid, Ik heb heel je verhaal gelezen en dat viel niet mee. Jij hebt heel wat meegemaakt in je nog korte leven en dat heeft grote invloed op je gehad. Je bent 15, maar je klinkt als iemand van minstens 18.
Je identificeert je als meisje, maar ik begrijp dat je geboren bent als jongen. Dat maakt de zaak extra gecompliceerd. Blijkbaar heb je zelf moeite met het conflict tussen wat je in de spiegel ziet en wat je van binnen voelt.
Je identificeert je dus als meisje, maar romantisch voelt jij je wel aangetrokken tot meisjes en heb je relaties met ze gehad. Was dat als meisje of als jongen? (Hoef je geen antwoord op te geven, je hoeft nergens antwoord op te geven, maar er komen af en toe vragen en gedachten bij mij op).

Als ik je verhaal lees dan krijg ik de indruk dat je verlangt naar mensen waar je een goede en vertrouwelijke band mee kan hebben, maar dat het je heel moeilijk valt om de relaties die je weet te maken in stand te houden. Dat kan te maken hebben met het autisme in je. Zelf heb ik ook iets van autisme in mij en dat houdt in dat ik er niet van hou om al te intiem met iemand te zijn. Die corona regels komen mij heel goed uit. ;-)
Wat voor mij ook geldt is dat ik aan een half woord niet genoeg heb. Misschien dat jij er ook moeite mee hebt om emoties in anderen te herkennen en niet direct door hebt wat voor effect dingen die jij zegt of doet op anderen hebben. Dat zou al die ruzies kunnen verklaren.
Er bestaat namelijk zo iets als emotionele empathie en rationele empathie. Bij emotionele empathie voel je instinctief wat de ander voelt en denkt. Zelf heb ik dat ook niet zo erg en dan gebruik je rationele empathie. Je probeert je voor te stellen wat de gevoelens van de ander zouden kunnen zijn op jouw acties of op wat iemand heeft meegemaakt. Dat gaat wel eens fout.
Als je bepaalde emoties zelf hebt ervaren dan helpt dat wel. Als je bijvoorbeeld zelf gepest bent geweest of eenzaam, dan weet je hoe dat voelt voor een ander en begrijp je de gevoelens.

Uit je verhaal begrijp ik dat jij (deels) van buitenlandse afkomst bent. Of dat een rol speelt in je problemen weet ik niet, maar het kan wel de problemen bij jou thuis verklaren. Dat soort dingen daar is weinig aan te doen. Als volwassenen niet met elkaar overweg kunnen dan zijn de kinderen daar het slachtoffer van.
Je hebt dus nog een broertje en een zusje. Heb je daar een goede relatie mee. Ze zijn nog vrij jong natuurlijk, maar ben jij hun "grote zus" (of broer, ik weet niet hoe ze jou kennen)?

Door al die narigheid ben je gevlucht in zaken waar je beter van af kan blijven en die geen oplossing bieden. Met je opa en oma heb je blijkbaar wel een goede band. Kun je met hen over jouw problemen praten of denk je dat ze dat niet begrijpen? Oudere mensen hebben veel meegemaakt in hun leven en oordelen niet zo snel meer.

Mijn tekst is bijna op, dus wil ik het hier even bij laten. Ik zie dat jij zelf heel goed in de gaten hebt wat er mis is. Dat is een goede basis voor verandering. Als je denkt dat het helpt en je verder wil praten, ik ben altijd beschikbaar als je dat zou willen. Sterkte en wees moedig, je bent echt niet alleen! Er is altijd iemand die wil luisteren.

"Sorry als ik hiermee paniek heb gezaaid, daar ben ik helaas nog al goed in." Even allereerst een reactie hierop: geen zorgen, dit forum is er om je verhaal kwijt te kunnen. Ja, ik schrok van je bericht, maar dat was omdat ik met je meeleefde; ik ben in die zin juist blij dat je het hier durft te delen. Wat een heftig levensverhaal vertel je. Genderdysforie is iets waar ik zelf ook mee te maken heb (maar dan als trans man), dus ik weet wel iets van hoe heftig dat kan zijn. En daarbij heb je meerdere traumatische dingen meegemaakt. Dat is veel, zeker in vijftien levensjaren, en het is heel begrijpelijk dat je het daar zwaar mee hebt. Ik heb een paar dingen die ik je graag wil meegeven. Allereerst: je zegt er niet veel over, maar ik lees dat je stiefvader je geslagen heeft. Doet hij dat nog steeds, of heeft hij dat vaker gedaan? Dit geldt in Nederland namelijk als kindermishandeling en is verboden. Ken je de organisatie Veilig Thuis? Die helpen bij huiselijk geweld. Je zou misschien eens contact met hen kunnen opnemen om te praten over wat je stiefvader doet. Ten tweede: de hulp die je krijgt. Je gaf al eerder aan dat je je bij je huidige therapeut niet prettig voelt. Nu ik lees met welke problemen je worstelt, wil ik je des te meer aanraden om op zoek te gaan naar een therapeut bij wie je je meer op je gemak voelt. Je schrijft dat je moeite hebt met eten, drugsgebruik en zelfbeschadiging, bijvoorbeeld. Dat zijn waarschijnlijk allemaal gewoontes die je hebt aangeleerd als coping-mechanismes (manieren om om te gaan met heftige dingen in je leven en moeilijke emoties), maar ze kunnen heel schadelijk zijn. Maar dat het coping-mechanismes zijn, maakt het lastiger om er zomaar mee te stoppen. Een goede therapeut kan je helpen om zowel van die gewoontes af te komen, als andere manieren te vinden om met negatieve emoties om te gaan. Het scheelt heel veel als je dat niet allemaal alleen hoeft uit te zoeken, maar daar goede professionele hulp bij hebt. Je schrijft: "Ik werd gediagnosticeerd met autisme, depressie en een hoog stresslevel." Ik ben geen psycholoog, maar wel 'ervaringsdeskundige' op het gebied van geestelijke gezondheid, en ik heb de indruk dat er bij jou meer speelt dan alleen die drie dingen (autisme, depressie en hoog stresslevel). Zoals ik al schreef: je hebt ook een hoop traumatische ervaringen meegemaakt. Ik raad je aan om dit eens met een therapeut te bespreken, als je dat nog niet hebt gedaan, en erover te praten of een traumabehandeling nuttig kan zijn. Ik heb zelf afgelopen najaar zo'n behandeling gehad voor eigen traumatische herinneringen en dat heeft een hoop andere klachten (bijvoorbeeld depressieve gevoelens) ook verbeterd. Trauma's hebben namelijk invloed op hoe je naar de wereld en naar jezelf kijkt, en dat heeft weer effect op andere psychische klachten. Ik weet niet of het bij jou hetzelfde zal werken als bij mij, maar ik wilde het toch even met je delen. Heel veel sterkte, meisje van 15! Laat het gerust weten als we hier op het forum iets voor je kunnen doen. - J.

(deel 3)
Die was ongelofelijk depressief en hoe erg ik haar ook hielp het leek niet te werken. Toen ze een keer bijna zelfmoord pleegde was de maat vol en stuurde ik haar naar hulp. Een paar dagen later maakte ze het uit en hoorde ik heel lang niks meer van haar.
Ik kwam weer in een neerwaartse spiraal van depressie. Ik wilde hulp zoeken maar dat kon niet zonder mijn ouders. Ook maakte ik gelukkig wel echt betere en goede vrienden. Die zijn er wederom nog steeds in mijn leven. Alleen waren we allemaal depressief en onstabiel met ieder zijn eigen problemen. Wat ook niet mee hielp is dat van onze vrienden groep van 4, we bijna allemaal wel iemand hadden die we leuk vonden. Alleen kwam dat niet wederzijds.
Toen de quarantaine door de corona begon stortte ik in om meerdere redenen. Omdat ik mezelf te dik vond stopte ik met eten met alle gevolgen van dien. Mijn stemming en humeur ging hierdoor nog meer achteruit dan het al was. Ik begon nog gemener te doen tegen iedereen zonder dat ik dat zelf bedoelde. Ik weigerde vrijwel elk sociaal contact dat nog over was omdat ik me zo ingestort, alleen en mislukt voelde. Zeker 4 maanden dag in dag uit leefde ik op een maaltijd per dag, probeerde alle gevoelens die ik had weg te stoppen door sociaal contact te vermijden en mezelf verslaafd te maken aan mijn vrienden, zelf beschadiging, niet eten, afvallen en roken. Bij elke tegenslag in mijn leven greep en grijp ik nog steeds soms naar een van die dingen.
Na de quarantaine ging ik naar gendertherapie en allerlei gesprekken. Ik werd gediagnosticeerd met autisme, depressie en een hoog stresslevel. Ook werd mijn genderdysforie erger dan ooit.
Toen de 4e schooljaar startte had ik net een leuke vakantie achter de rug. De depressie was minder alleen de stress en genderdysforie werd erger en erger. Ook vond ik nieuwe dingen tegen pijn zoals veel te veel paracetamol, morfine, alcohol, en wiet. De drang ernaar werd groter en groter. Dat dat zo is heb ik inmiddels geaccepteerd.
De rest van de tijd tot nu liep afwisselend met problemen en blijheid en een drugsverslaving. Nu kan ik dingen beter accepteren maar nog steeds gaat het af en toe vrij slecht. Er zijn nog zoveel dingen ondertussen gebeurt dat het teveel word om allemaal op te schrijven. Een paar dingen zijn bijvoorbeeld dat ik ongelofelijke ruzie heb gehad met een van mijn vrienden en dat bijna iedereen mij daardoor haatte, ook ben ik aangerand op een feestje door iemand die teveel XTC had gehad. Iets wat nu nog steeds aan de gang is, is dat ik ruzie heb met de moeder van mijn beste vriendin. Dit omdat hun thuissituatie niet meer kon en ik daar iets van zei. Die moeder heeft me zo hard geraakt met alles wat ze gadaan heeft dat het eerste bericht van mij tot stand kwam.

Mijnleven tot nu toe, het paste niet meer in het vorige bericht. (deel 1)

Toen mijn moeder weer zwanger werd kwam dat niet door vader maar van iemand anders. Een andere man kwam in mijn leven, naar mijn idee veel te snel. Ik wilde een zusje, maar ik kreeg een broertje. Toch leek het me niets te schelen. Ik gaf er meer om het feit dat twee onbekende mensen zo snel mijn leven binnenkwamen. Ze wilden zich als familie gedragen en in zekere zin zijn ze dat ook. Ik vond het niet leuk en was het er ook niet mee eens, maar ik was 4. En ik was bang om te praten en het leven van mijn moeder te ruïneren en ook om niet serieus genomen te worden. Ook voelde ik me hopeloos omdat ik toch wist dat er niks zou veranderen.
Maar helaas werd het erger. Mijn moeder werd plotseling erg ziek en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De dokter was niet geïnteresseerd in haar verhaal en stuurde haar naar huis terug naar haar twee kinderen. Mijn stiefvader was aan het werk toen aan het werk. Ik wist niet wat ik doen moest. Weer werd mijn moeder met spoed naar het ziekenhuis gebracht, en deze keer was er een andere dokter. Hij was echt geschokt door haar situatie en ze had meteen een operatie nodig voor een hernia-middenrif. Ze stierf bijna. Omdat ik toen zo jong was, begreep ik niet echt wat er aan de hand was. Toch raakte ik getraumatiseerd omdat ik mijn bijna moeder verloor en dat volgt me tot op de dag van vandaag. Ik ontwikkelde op me 5e al een verlatingsangst.
Toen mijn moeder met haar revalidatie begon, kon mijn stiefvader er niet meer tegen. De liefde voor mijn moeder en haar kritieke toestand maakte hem langzaam gek. De stress van de ziekte van mijn moeder maakte hem gek. Ik werd echt bang en boos op hem omdat hij ruzie maakt met mijn grootvader en grootmoeder, mijn vader en erg zieke moeder, de mensen waar ik het meeste om gaf in mijn leven. Het was zo oneerlijk dat ik vanaf dat moment mijn stiefvader steeds mindergoed kon hebben. Echter probeerde hij juist een vaderrol voor mij aan te nemen en begon hij zich daar ook naar te gedragen. Dat deed hij door erg autoritair te zijn.
Ik begon aan mijn eerste depressieve periode. Ik was vaak opeens heel verdrietig en moest dan huilen. Helaas vaak op school, waarschijnlijk omdat ik dan niet bij mijn moeder was. Niemand begreep volgens mij waarom ik zo verdrietig was, ik zelf toen ook niet. Achteraf weet ik pas waarom.
Toen mijn moeder beter werd, verhuisden we naar een plek aan de zee en ik probeerde mijn aandeel in dit gezin te aanvaarden. Ergens rond die periode kwam mijn zusje. Ook al had ik eindelijk een zusje, maakte de blijheid snel plaats voor andere dingen. Ik was ongeveer zeven jaar toen ze kwam en op die leeftijd kreeg ik mijn eigen mening over het leven. Mijn geest was niet zoals de anderen in mijn familie. We hadden niet dezelfde interesses en er vormde zich een klif tussen ons allemaal. Ook moest ik naar een nieuwe school waar ik me het eerste jaar nogal alleen voelde. Iets dat mijn depressieve achtergrond er erg slecht bij kon hebben. Ik voelde me vaak verdrietig en moest vaak huilen, alleen probeerde ik het altijd te verschuilen.
Daarna kreeg ik steeds vaker ruzie met mijn stiefvader omdat ik zijn autoriteit niet kon handelen. Ik vond het vaak onrechtvaardig en het werd me niet in dank afgenomen als ik daar iets van zei. We ruzieden vet vaak en ik voelde me zo machteloos. Door mijn moeder voelde ik me ook niet gesteund, en dat maakte voor mij de eerste scheurtjes in onze band.

deel 2

Ik vond het verschrikkelijk. Ik verloor langzaam de interesse in me stiefvader hierdoor en begon hem weg te duwen. Doordat ik me nog steeds niet door iemand gesteund voelde en ook niet door mijn moeder begon ik daardoor ook mijn eigen moeder weg te duwen. Dat was een heel vreemd moment, want ik was de laatste tijd bang om mijn moeder te verliezen, maar ik duwde haar nog steeds weg met mijn stiefvader.
Ook kreeg een diepe vriendschap met twee meisjes in een vrienden groep van 3. We klampten aan elkaar vast omdat we allemaal troost zochten en we toen al allemaal depressief waren. Ik hield me te hard vast aan vooral een van hun omdat ik niet zonder haar kon. Toen de vriendschap brak, brak ook mijn ziel en sprak ik voor het eerst uit dat ik zelfmoord ging plegen. Ook merkte ik op dat mijn lichaam niet hoorde bij mij. Ik wilde een meisje zijn.
Aan het einde van de lagere school ging ik met mijn vader naar Zuid-Amerika om daar mijn familie te zien. Ik ben vergeten Spaans te spreken omdat niemand me het ooit heeft blijven leren. Voor het eerst zag ik de andere kant van mijn echte familie. Mijn grootmoeder was heel aardig en lief. Helaas stierf ze een jaar later.
Ik startte op een middelbare school waar ik niet eens iemand kende. Ik was zo bang om alleen te zijn en dat was de eerste keer in mijn leven dat ik echt in mijn eentje stond. In eerste instantie dacht iedereen dat ik raar was en in het begin sprak bijna niemand met me. Ik stopte ook met het delen van mijn gevoelens met mijn ouders en vrienden. De duisternis in mij steeg in mij op en ik begon meer dingen te haten dan alleen de band met mijn stiefvader.
De depressie in mijn geest en lichaam nam toe en de angst begon me over te nemen. Ik kreeg steeds meer ruzies met mensen. Het gelukkige kind was weg en stemmingswisselingen namen mijn dag over. Kort daarna maakten ik en mijn stiefvader onze laatste rit samen. Deze keer eindigde onze ruzie niet alleen in hij die mij vast greep of sloeg, maar deze keer vocht ik terug. Als 13-jarig meisje had ik geen enkele verandering in hem, maar ik probeerde het en vanwege en die haat groeide alleen maar meer in mij. Natuurlijk verloor ik de strijd, maar we kwamen tot de beslissing dat de band tussen hem en mij niet meer zou werken. We zouden geen bemoeienis meer met elkaar hebben. We waren alleen nog een deel van hetzelfde huis houden. Ook stopte ik mijn transitie nadat mensen mij op het station belaagd hadden.
Toen kwam de gevreesde zomervakantie. Het startte wel redelijk en ik kwam in contact met een meisje. Voor het eerst sinds langere tijd voelde ik me weer getroost en gehoord. Ik klampte me weer zo krampachtig vast aan haar dat ze me in een keer weg duwde en elke vorm van contact verbrak. Ook nam ze me andere vakantie vrienden af en zette ze tegen mij op. Echt geweldig. Ook kreeg ik nog een zusje deze keer van mijn vader en stiefmoeder. Ik vond het leuk en spendeerde veel tijd van de vakantie bij me opa en oma. Dat maakte me weer wat gelukkiger.
Toen ik het begin van mijn 3de middelbare schooljaar startte werd mijn depressiviteit iets minder. Ik had voor het eerst in jaren wat vrienden gemaakt op school. Mijn leven werd stabieler alleen meen motivatie voor school zakte. Ik maakte voornamelijk veel lol met een paar gamers, ook al bakte ik er nooit echt veel van. Toen de kerstvakantie aanbrak maakte ik nieuwe vrienden en kreeg ik een relatie met een meisje.

Hoi TS hier,
Er zijn nu een paar dagen verstreken, geen idee hoelang. Ik ben de afgelopen dagen eigenlijk alleen maar stoned of gestrestst en druk geweest. Ik ben wel meer tot rust gekomen en kan langzamerhand een beetje tot rust gekomen. Wat ik wilde doen met me bericht is me verhaal eruit gooien en alle frustratie daarin mee. Ik wilde ook onbekende mensen om mee te praten want ik dacht dat dat misschien zou helpen, een losstaand iemand die de situatie snapt. Sorry als ik hiermee paniek heb gezaaid, daar ben ik helaas nog al goed in. Ik heb hier onder zo kort mogelijk mijn leven beschreven en heb geprobeerd alle verbanden met mijn problemen nu daar in te leggen.

Hey TS. Net als jongen 15 schrik ik van je bericht, maar dit komt omdat ik zelf ervaring heb met depressie en gedachten aan zelfmoord. Ik leef met je mee, en wens je om te beginnen het allerbeste, want ik weet wel iets van hoe pijnlijk het kan zijn. Ik lees dat je al een therapeut hebt, maar dat je die niet vertrouwt. Goed dat je hulp hebt gezocht, maar wat rot voor je dat haar aanpak tot nu toe niet helpt. Wil je daar meer over vertellen? Waar komt het bijvoorbeeld door dat je haar niet vertrouwt, als ik vragen mag? En welke behandelingen heeft ze al geprobeerd, als je dat wilt delen? Bij therapie is het heel belangrijk dat je je op je gemak voelt bij je behandelaar. Als je je bij haar niet goed voelt, dan kan het een goed idee zijn om ofwel tegen haar te zeggen wat ze beter kan doen, ofwel te vragen of je een andere therapeut kunt krijgen. Therapie is namelijk iets wat je voor jezelf moet doen, niet voor je therapeut. :-) Dus als haar aanpak niet werkt, zoek dan gerust verder naar iemand die je wél kan helpen. Wat kunnen we hier doen om je te helpen? Wil je gewoon je verhaal kwijt, of wil je liever tips/adviezen? - J. (Ik ben een andere jongen van 22 dan hierboven.)

Even een kleine aanvulling op mijn vorige bericht: Moet natuurlijk zijn: "Elk mens heeft het in zich dus jij ook!" Sorry voor het foutje

Jeetje, ik schrik helemaal van dit bericht. Mijn advies zou zijn om hulp te vragen. Vraag een vriend, docent, familielid, buurtgenoot, iemand om mee te praten. Geloof me, dat helpt echt en lucht op. Ik zou ook professionele hulp inschakelen, als je dat tenminste wil. Die mensen hebben er verstand van en kunnen je helpen. Het zal waarschijnlijk zwaar zijn om weer 'beter' te worden, maar dat is het achteraf echt allemaal waar. Ik snap dat je nu door hel gaat, maar het is belangrijk dat je probeert niet te roken of drugs te gebruiken, dan heb je daar later ook weer problemen van en als je iemand kent die je vertrouwt, praat ermee. En als je niet zo'n iemand hebt, praat met professionele hulp. Als je een keer zelfmoord neigingen heb, bel dan 0800 113!!!! Je bent nog ontzettend jong en je hebt nog een heel leven voor de boeg, waarin (het lijkt nu misschien onwaarschijnlijk) nog mooie dingen in zullen gebeuren. Ik ken je verder niet, maar ik weet dat (misschien diep van binnen) je het kan! Elk mens heeft het ergens in zich, dus jij ook? Je moet het alleen maar boven halen. Ik geloof in je! Ik hoop dat mijn bericht je helpt. Heel veel sterkte en succes!!!??

Beste meid, Een nog al dramatisch verhaal dat je hier vertelt. Wilde je het gewoon kwijt of hoop je dat er toch op gereageerd wordt en dat je weer wat vertrouwen in de toekomst kan krijgen?
Je hebt het over je therapeut dus ben je blijkbaar onder behandeling. Je hebt daar geen vertrouwen meer in en persoonlijk geloof ik ook dat jij jezelf moet proberen te genezen. Een ander kan hooguit de weg wijzen, maar de reis moet jij zelf maken.
Als ik je verhaal lees dan ben jij op dit moment helemaal die weg kwijt. Je wilt van alles aan de ene kant maar tegelijkertijd wil je dat weer niet. Zo komen we er natuurlijk niet.

Laten we alles eens op een rijtje zetten. Je bent een meisje van vijftien. Je woont thuis bij je ouders neem ik aan en je zit op school. In Nederland wonen nog honderdduizend meisjes van vijftien die allemaal in diezelfde situatie verkeren, maar bij jou gaat het helemaal verkeerd.
Ik begrijp dat je verschillende verslavingen hebt (gehad?). Je had eetverslaving en je rookte. Allebei niet echt gezond. Dat doe je niet zomaar. Er moet iets zijn dat je uit je evenwicht brengt. Wat is dat?

Je voelt je niet gehoord, niet begrepen en niet gewaardeerd. Je brengt het allemaal erg dramatisch. Misschien niet zo gek dat mensen daar van schrikken. Als je dan ook nog verwijten maakt dat mensen je niet, of niet op de juiste manier, benaderen en helpen dan gaan ze het opgeven.
Dat is toch niet echt wat je wilt?

Je praat over een einde aan je leven maken. Dan ben je natuurlijk overal van af, maar wat ga je dan veel missen! Het is een soort van oplossing, maar een oplossing die heel veel ellende veroorzaakt en is het echt de enige oplossing? Wil je het nog niet een keer proberen? Daarom post je hier je verhaal toch?

Je verhaal hier boven was een wanhoopskreet. Dat trekt de aandacht, maar veel kunnen we hier niet mee natuurlijk. Ben je in staat om te vertellen wat er aan de hand is en hoe het zo gekomen is?
Heb je een nare thuissituatie? Heb je problemen op school? Ben je in verkeerd gezelschap terecht gekomen? Heb je een relatie gehad die fout gelopen is? Heb je gevoelens waar je niet mee overweg kan?

Al dat soort dingen kunnen je uit je evenwicht brengen maar soms is het genoeg dat iemand tegen je zegt: "Ik hou van je" of "Ik heb je nodig".
Vandaag geloof je daar niet in, maar is altijd een morgen en je weet nooit wat er morgen kan gebeuren.

Denk je dat je in staat bent om wat je zo in paniek brengt en wanhopig maakt onder woorden te brengen en durf je dat? Als je echt je leven wil veranderen dan moet je moedig en sterk zijn. Moedig zijn wil zeggen bang zijn en het toch doen. Als je niet bang bent dan heb je geen moed nodig. Waag de stap. Wie weet, misschien heb je er iets aan!
Met zitten roepen dat niemand wil luisteren en niemand je begrijpt schiet je ook niks op.