Ik weet het echt niet meer..

Hi, Ik heb nu al sinds een paar maanden depressieve en soms agressieve gevoelens. Vaak voel ik me ‘s avonds alleen en verdrietig. iK weet niet hoe dit komt want ik heb gewoon leuke vrienden, op zich goed contact met mijn familie, ik redelijke cijfers op school. Het enige probleem is dat ik om het minste of geringste gebeurtenis verdrietige gevoelens krijg en er nachtenlang over lig te piekeren. Ook ga ik vrijwel nooit met mijn ouders mee op vakantie want dan zijn de depressieve gevoelens meestal het ergst. Ik word namelijk nog al gauw depressief als ik in de beurt ben van veel mensen. Als ik in mijn eentje ben ben ik meestal het minst depressief. Ik ben ook niet 24/7 depressief, Ik kan ook nog gewoon lachen en meedoen met leuke dingen. Alleen soms als ik lach voel ik me niet echt blij. Ik weet ook niet hoe dat komt. Soms zeggen vrienden van mij dat ik dik ben. Ze bedoelen dat niet gemeen want we plagen elkaar gewoon soms, maar toch als ze dat zeggen voel ik me weer kut. Ik heb in de eerste en tweede klas weinig tot geen vrienden gehad, ik denk dat ik bang ben dat als vrienden van mij dat zeggen, ik ze ga verliezen. Ook als ik iets naars tegen mijn vrienden zeg lig ik soms nachtenlang te piekeren of ze me nog wel mogen. Ja i know, ik weet het volslagen gestoord klinkt. Vaak heb ik het gevoel dat ik me aanstel, is dat zo? Als je verhalen hoort van mensen dan die voor de trein willen springen of dagelijks aan het huilen zijn, komt dat niet eens in de buurt van mijn verhaal.Ik voel me eigenlijk al sinds groep 4 depressief, in groep 4 moest ik vaak huilen, ook op school. na een tijdje ging dat vanzelf over maar in groep 6 had ik weer zo’n huil periode. ook dat ging vanzelf weer over. In groep 8 werd ik echt depressief, daarin sneed ik mezelf ook en werd ik gechanteerd door m’n ‘vriendin’. Het ergste was dat ik door alle emotie zelf ook mensen ging chanteren en in een dagboek allemaal onzin ging opschrijven wat mij overkomen was. Ik loog eigenlijk de hele boel bij elkaar maar dat kwam omdat ik me zo down en depressief voelde. In groep 8 was ik heel bang voor de middelbare school, ik ging namelijk als enige sukkel naar een school waar ik helemaal niemand kende. Dat bang zijn was terecht. Ik merkte van alle kanten dat ik de enige was die niemand kende. Ook daar kreeg ik weer zo’n huil periode alleen deze keer huilde ik niet op school, ik huilde pas als ik op de fiets naar huis zat. maar ook dit ging na een tijdje over. Wel bleef ik soms nog depressieve gevoelens hebben maar dat ging ook wel weer over. In de zomervakantie tussen de 2de en de 3e klas begon het weer erger te worden, en weer voelde ik me vooral depressief als ik met veel bekende mensen was. Ik ontmoette een meisje waarmee ik goed kon praten. Toen ik toegaf dat ik verliefd op haar werd wilde ze me nooit meer zien. Je kunt je wel voorstellen dat toen alle depressie snel terug kwam. Nu het inmiddels ruim 7 jaar later is dan toen de eerst depressieve gevoelens begonnen wil ik er inmiddels wel vanaf. ik gebruik nu antistress van de kruidvat alleen dat is best duur en dat kan ik niet blijven betalen. Ik wil graag naar een psychiater om erover te praten alleen dan zal ik toch echt eerst met mijn ouders moeten praten allen dat wil ik niet. Mijn vader is namelijk psychiater en ik heb het gevoel dat als ik niet bij hem in therapie ga ik hem ten onder doe. Ik wil gewoon een onafhankelijke psycholoog. Ook ben ik bang dat ze me niet zullen begrijpen en zeggen dat het vanzelf overgaat. Weet iema