Ik kan hier toch niet de enige in zijn.

Hey iedereen,

Nieuw hier. Zit me hier om elf uur 's avond druk te maken op dingen waar ik geen direct invloed op kan hebben. Ik kan het hier niet met mijn ouders over hebben, omdat ze het een luxeprobleem vinden. Dat is ook zo, maar mijn situatie maakt me gek en doodongelukkig. Waarschijnlijk beland ik weer recht in een depressie.
Ik ben niet gelukkig met de manier waarop het normale leven eruit ziet. Ik zie mezelf niet nog vier jaar studeren, daarna een man zoeken, kinderen krijgen, voor eeuwig op dezelfde plek wonen met een fulltime baan waar het merendeel van mijn tijd uit zal bestaan.
Ik zit nu nog op de middelbare school, mijn laatste jaar. ik verdoe mijn tijd daar met dagdromen met het beeld van het onrealistische leven wat ik zo graag zou willen volgen. Het klinkt allemaal erg hippie, tumblr travel hoe achtig maar het lijkt me geweldig mijn leven reizend door te brengen. Telkens een paar weken of maanden op één plek verblijven, waar ik dan kleine baantjes aanneem om benzine voor mijn busje en eten te kunnen betalen.

Het komt er op neer dat ik mijn leven niet wil verspillen door veel te werken en mijn intelligentie alleen te gebruiken om tienduizend boeken uit mijn kop te leren. Ik ben klaar met dit depressieve, ongemotiveerde gevoel en ik wil gewoon weg. Maar dat kan niet, want dat zou de harten van mijn ouders breken.

Ik ben al een tijdje opzoek naar mensen die zich zo voelen, maar naast één dronken ontmoeting met een paar Portugese jongeren (was lit) , heb ik die mensen nog niet gevonden. Ik heb gewoon bevestiging nodig dat dit niet raar is en dat ik niet de enige ben.

Dus, heeft iemand van jullie dit ook?