Danku.. Das echt lief!

Je valt mensen echt niet lastig als je over je depressie vertelt en om hulp vraagt. Het is een ziekte, net als alle andere ziekten, maar dan in je hoofd. Je kunt er niets aan doen.

Hé TS, wat zwaar dat je al zo lang depressief bent. Ik zal proberen je te helpen zo goed als ik kan.
Zelf ben ik in het verleden depressief geweest. Ik heb daar een aantal dingen van geleerd, waar je misschien iets aan hebt. Allereerst: je mag er zijn en je hebt dezelfde rechten als andere mensen. Je bent goed zoals je bent en als anderen je kwetsen, dan mag je dat zeggen. Je hoeft je niet door anderen te laten gebruiken.
Het is lastig om dit zomaar te aanvaarden als je depressief bent. Maar het kan helpen om dit gewoon regelmatig voor jezelf te herhalen, ook - juist - als je het niet gelooft. Herhaal meerdere keren per dag "Ik mag er zijn" of iets wat daarop lijkt.
Nu komt het tweede belangrijke punt. Je kunt je depressie voorstellen als een soort 'vijand' die in je hoofd zit. Die vijand valt je lastig met depressieve gedachten en probeert je zo de grond in te praten: je depressie vertelt je bijvoorbeeld dat je niet goed genoeg zou zijn, of dat alles geen zin zou hebben. Een menselijke reactie hierop is om met je depressie in discussie te gaan: "Nee, ik ben wél goed genoeg, want..." Wat ook kan gebeuren is dat je zo hopeloos wordt, dat je de depressie gelijk geeft: "Ja, ik ben inderdaad niet goed genoeg!" Met allebei die reacties geef je echter aandacht aan je depressie, waardoor die kan groeien, totdat je er de hele dag mee bezig bent. Een alternatief is om niet in discussie te gaan en die depressieve gedachten te laten voor wat ze zijn. Dus stel, je depressie zegt: "Je bent waardeloos." Dan reageer je niet, óf je herhaalt voor jezelf iets als "Ik ben goed zoals ik ben" zónder daar redenen voor te geven. Zo kun je mogelijk je depressie terugdringen, doordat je die geen aandacht geeft. Dit is niet gemakkelijk, want het kan heel eng zijn om niet te reageren op die gedachten. Je hoeft je dus echt niet slecht over jezelf te voelen als het je niet meteen lukt. Maar je kunt het wel oefenen en er beter in worden. Voor mij heeft het in ieder geval veel geholpen.
Misschien heb je hier ook al eens iets over gehoord bij een psychiater, maar misschien ook niet. Ik hoop in ieder geval dat je hier iets aan hebt, want ik vind het oprecht erg voor je dat je al zo lang met deze ziekte worstelt en ik wil je graag steunen zo goed als ik kan. Laat het gerust weten als ik iets voor je kan doen: ik ben er voor je.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen en durf het niet in het echt aan iemand te vertellen.. Ik wil niemand lastig vallen en me zwak voelen.

Maar hoe zie je het dan voor je om via hier hulp te krijgen?