@jongen 19 Kun je proberen onder woorden te brengen wat je precies tegenhoudt? Schaamte misschien, of angst dat je huisarts er niet goed mee omgaat, of iets heel anders? Weet in ieder geval dat je niet bang hoeft te zijn: je huisarts is verplicht tot geheimhouding. Zij/hij zal je gevoelens ook niet veroordelen: depressie is niets om je voor te schamen.

Als je het makkelijker vindt om eerst anoniem te praten, kun je ook (via telefoon of chat) anoniem contact opnemen met een hulpdienst. De Kindertelefoon is volgens mij maar tot en met achttien jaar, maar een dienst voor alle leeftijden is MIND Korrelatie.

Het is goed dat je je gevoelens kunt delen bij je studievereniging. Het kan veel helpen als er mensen zijn die je een luisterend oor kunnen bieden. Besef wel dat de mensen bij je studievereniging geen professionals zijn: ze kunnen je emotioneel ondersteunen, maar een psycholoog kan je beter helpen om ook echt te herstellen van je depressie.

Veel sterkte.

Hi Jongen 20. Ik heb al eens overwogen om naar mijn huisarts hierover te gaan. Maar steeds blokkerd iets in mij dat. Ik weet niet waarom maar steeds houd iets binnen mij me tegen om dit te doen. Ik praat wel met iemand van mijn studievereniging hierover.

@jongen 19 Dat klinkt heftig allemaal. Weet dat je met deze gevoelens niet rond hoeft te blijven lopen. Ik raad je aan om eens met je huisarts te praten over je gevoelens: die kan je doorverwijzen voor hulp van bijvoorbeeld een psycholoog. Mijn eigen ervaring is dat dat erg kan helpen.

Hier is mijn verhaal... Het is allemaal begonnen in 3 havo (ongv 5 jaar geleden) dat ik me steeds minder lekker in mn vel begon te voelen. Ik zat net in een nieuwe klas na gepest te zijn sinds groep 6 van de basisschool (dus ongv 5 jaar lang). Ik kon steeds minder goed vrienden maken en begon steeds meer alleen te zijn. gedurende die periode is er niet veel gebeurd, alleen dat dan... In 4 havo had ik nog wel een prima tijd. Ik zat in een leuke klas en had het naar mn zin. Nog steeds wel met het hele gebeuren van 3 havo in mn hoofd. Todat ik te horen kreeg dat ik moest blijven zitten en dus nog een keer 4 havo moest doen. Dus weer een nieuwe klas en totaal andere jaarlaag. Ik kwam dus in een klas terecht waar ik meteen al een buitenbeentje was. In die klas kende namelijk iedereen elkaar al waardoor er vanaf dag 1 al groepjes gevormd waren. en guess what? Lonely again... Ik had in die klas wel 1 vriend maar die was het pispaaltje van allerlei pesters waardoor ik ook meteen gepakt werdt omdat ik met hem bevriend was. Wonder boven wonder gingen ze niet zo extreem tegen mij maar meer tegen die vriend van me omdat hij juist elke keer op hun ging reageren en zelfs bereid was om te vechten tegen hun. Ik daarintegen hield me liever stil en dat heeft ook prima gewerkt. Daarnaast heb ik dat jaar nog redelijk overleefd door vast te houden aan het feit dat ik nog mensen kende buiten school en daar mee omging. Ik ging dus uiteindelijk nu wel over naar 5 havo, het examenjaar. Omdat ik niet wou zakken had ik me 100% gefoccust op school.. Door dit ben ik wel redelijk wat vrienden kwijtgeraakt omdat ze dit niet konden waarderen van mij.. Nouja doei dan? Ik ben dus uiteindelijk geslaagd voor mn havo en kon gaan studeren... Helaas is er wel het een en ander gebeurd tijdens mijn examenjaar. Mijn ouders kregen steeds meer ruzie totdat het op 1 avond zo erg was dat mijn vader is weggegaan van huis en dat mijn ouders dus zijn gaan scheiden. Daar zat je dan.. Boven in je kamer met al dat gezeik op de achtergrond... Oke, nu even terug op mijn zomervakantie na het examenjaar... Die begon al redelijk kut aangezien ik er achter kwam dat een oud klasgenoot van mij me vol heeft genaaid. Vanaf die periode begon ik steeds meer mensen te wantrouwen en door mn verdriet ook vrienden te verliezen. Sinds die periode ben ik me steeds meer gaan afsluiten van de wereld. Gedurende de zomervakantie is er naast dat niet zo veel gebeurd. Nog steeds gezeik rondom de scheiding van mn ouders wat redelijk wat stress en gezeik mee bracht... Je herkent het vast wel, Je moeder is zo gestrest dat ze dat afreageerd op jou en je vader is elke keer aan het zeiken dat hij je wilt zien terwijl hij zelf is weggelopen van huis.... Dit leverd behoorlijk wat stress op.. Uiteindelijk ben ik op 3 september begonnen met mijn studie Informatica. Een hele nieuwe wereld ging voor mij open, ik ben lid geworden van een studievereniging en heb daar heel wat nieuwe vrienden gemaakt. Ook heb ik een leuk meisje leren kennen tijdens het Eerstejaarsweekend. (een kamp van de studievereniging voor eerstejaars studenten om elkaar te leren kennen). We hebben samen leuke gesprekken gehad en hadden na het EJW nog contact. Tijdens een van de activiteiten van de studievereniging waren we ook samen ergens iets gaan drinken vlakbij het water. Vanaf dat moment begon ik iets te voelen voor haar. Alleen 1 ding zat in mn achterhoofd. Ik ben namelijk ook goed bevriend met haar broer die ik ook leerde kennen op dat kamp. Dus ik heb niet echt mn kans gepakt toen vanwege dat. Je zou denken wtf boeit hem dat nou. Ik wou helaas niet het risico nemen om gezeik te krijgen met hem.. Domme keuze achteraf aangezien het hem vrij weinig leek te boeien. Maar goed dat was dat dus. gedurende de periode tot ongv 4 maanden geleden begon ik steeds slechter te voelen, mn depressie begon steeds erger te worden en ik begon me steeds minder prettig thuis te voelen waardoor ik er liever weg wil. De schoolstres begon op te komen vanwege tentamens die ik over 2 weken heb, dus dat allemaal bij elkaar is behoorlijk kut. Vorige week hadden we een borrel met de studievereniging en het meisje die ik van het EJW leerde kennen was er ook. Maar nu komt het dus.. een vriend van me (die ook bij de studievereniging zit) ging veel met haar om omdat ze in de zelfde klas zitten. Ik had hem in vertrouwen gevraagd of hij maybe voor me kon peilen wat ze van me vind. Hij had me gezegd later dat ze niet iets voor mij voelt en dat ik beter geen energie er meer in moet stoppen voordat ik iritant over ga komen bij haar. Wat later dus op de avond van het borrel bleek is dat hij dus ook iets voor haar voelt en me dus als concurent ziet. Dus mogelijk heeft hij dus eerst vol tegen me zitten liegen over datgene. (I don't know of dat werkelijk zo is, maar zo voelt dat tenminste). Ze hadden het zo gezellig samen dat het meer leek alsof hij meer succes zou hebben met dat meisje dat ik. Dus ja... dat voelde als een flinke klap en ik was dus tijdens het borrel maar weggegaan aangezien ik mede door twee biertjes flink gebroken was... Hierdoor is mn contact met dat meisje ook flink afgenomen tot niks meer omdat ik mezelf weer volledig afgezonderd heb van de wereld en alles. Ik had tijdens valentijnsdag haar een leuk kaartje en chocola gestuurd nadat wat vrienden van me mij dat soort van aangeraden hadden als "laatste poging". Dat was dus het stomste ooit van mij omdat ik dus achteraf (2 maanden later) van een van haar vrienden gehoord heb dat ze die meteen weggegooit had en op snapchat aan iedereen van de studievereniging verteld had dat ik dat gestuurd had waardoor mensen opeens een week na valentijnsdag naar me toe kwamen daarover. En het meisje zelf? Die heeft me tot ongeveer een maand geleden de hele tijd ontlopen. Ik ben sinds april gestopt met de studie omdat mijn resultaten steeds slechter werden. Ik zit nog wel bij de studievereniging. Ongeveer 3 weken geleden hadden we een studiereis met de studievereniging naar Kroatië. en ja... daar liep het vanaf de eerste avond al slecht. Twee kamergenoten van me hadden ruzie (stelletje). Meisje ging vreemd met een jongen en ja, dat vriendje was er kapot van. Dat moest in onze kamer uitgepraat worden waardoor wij weggestuurd werden. Daarna ging dat meisje dus met degene waar ze mee vreemd ging steeds rondhangen. Sfeer begon steeds grimmiger te worden en dat sloeg zijn tol bij een vriendin van me omdat haar vriendje steeds aan het praten was met dat meisje die vreemd ging. Die vriendin van me kon dat niet meer aan en raakte dus zo erg overstuur door haar depressie dat ze tegen een muur buiten is gaan slaan totdat haar handen bloedde. Ik en iemand anders haar dus helpen. Later toen dat verbonden was hadden ik, de jongen waar de vriendin van vreemdging, die vriendin van me en de persoon die meehielp een gesprek in het lokale parkje. Dus tot ongv half 4 in de fking nacht zitten praten over onze "gedeelde" depressies enz. (ik had nog niet aan iedereen verteld dat ik ook depressief ben, dus ik was meer de luisteraar dan prater). Dingen die ik daar gehoord had hadden me zo erg geraakt dat ik het zelf niet meer aan kon en heel voorzichtig was weggegaan voordat ik zelf deep werdt. (scheelde weinig). Heb die nacht niet tot nauwelijks nog geslapen. Maar ja, de dag erna ging het tot de avond redelijk. In de avond begon het gezeik tussen dat stelletje weer en mochten wij weer niet onze kamer in. Dus ja ik was naar dat lokale parkje gegaan om ff alles op 'n rijtje te zetten. Ging wel ongeveer maar ik moest daarna weer die vriendin gaan "troosten" ondat haar vriend nog steeds meer bezig was met dat stelletje ipv zijn eigen vriendin. Dus ja weer half 3 uiteindelijk. De rest van de studiereis heb ik de hele tijd met die twee avonden in mijn hoofd gezeten omdat ik er verder met niemand over durfte te praten. De enigen waar ik er misschien over kon praten waren die vriendin van me en de jongen waarvan de vriendin vreemd ging. Maar ik durfte dat niet aan omdat ik niet als probleem wil overkomen voor hun. Ik merk wel dat ik sinds die studiereis steeds meer neigingen heb om m'n eigen normen en waarden te breken door bijv te drinken, energy drank gebruik en zelfs sinds toen de verleiding voelde om te gaan roken. Ik ben gelukkig niet gaan roken daar en nu ik terug ben. alcohol en energydrank gebruiken daarintegen wel. Ben nu ongeveer 2 weken terug van die studiereis maar sinds die reis voel ik me steeds slechter. Ik heb dromen/nachtmerries over die twee avonden, beelden ervan komen soms opeens terug overdag. Ik huil nu bijna dagelijks en wil mezelf steeds meer afsluiten en mezelf zijn omdat ik thuis niet begrepen wordt. Ik fiets sinds dat ik terug ben dagelijks om thuis te ontsnappen. Enkele dagen geleden hadden we een borrel van de studievereniging en daar waren ook veel mensen van de studiereis. Ook de twee die ruzie hadden de eerste avond vanwege dat vreemdgaan. En exact waar ik al bang voor was gebeurde.. Ze kregen weer ruzie, net zoals die eerste avond. Omdat ik het later niet meer aankon was ik weggegaan van de borrel zonder iets te zeggen en weggefietst naar huis. Nouja bijna huis want ik voelde me zo erg klote door datgene dat ik zelf tegen een boom ben gaan aanslaan totdat mn hand begon te trillen en mn knokkels beetje begonnen te bloeden. Ik moest gewoon het ergens op uiten en ik kwam net langs een parkje. Ik zit nu ook erg met de twijfel of het nog wel goed is voor me om bij die studievereniging te blijven. omdat sinds die reis de activiteiten niet erg veel goeds deden bij me. Dus ja... Dit is dus mijn verhaal.. Beetje lang, excuses daarvoor...

Hoi meisje 12, wat heftig voor je dat je je zo voelt en dat je ouders je slaan. Maar wat fijn dat iemand je steunt op Momio! Weet dat je hier ook in het x
'echte leven' niet mee rond hoeft te blijven lopen, ook al kun je niet bij je ouders terecht. Je kunt bijvoorbeeld gaan praten met je mentor op school. Je zegt dat je niet durft te bellen met de Kindertelefoon: weet je waardoor dat komt?

Wat je ouders betreft: dat ze je slaan, is bij wet verboden. Dus wees niet bang om ook dit te melden bij bijvoorbeeld je mentor. Je kunt ook (gratis) bellen met de organisatie Veilig Thuis, die helpt bij huiselijk geweld en Kindermishandeling. Het nummer vind je op hun website.

Heel veel sterkte, TS!

Ik zit momenteel in een depressie ik vertel mn eigen verhaal ook wel even..
Bij mij begon t al best vroeg in groep 6 begon ik gepest te worden ik had 1 vriendin die ik mn hele leven had alleen zij pestte mee en dreigde dat ze me gingen vermoorden enz ik zag het leven eigenlijk helemaal niet meer zitten.. Ik raakte in een depressie op mijn 9e. Ik ging een online chat spel spelen: Momio. Hier heb ik veel internet vrienden leren kennen ik maakte lol met ze zodat ik mijn eigen zorgen vergat ze wisten niks af van mijn depressie enz niemand. Van mijn ouders mocht ik het er niet meer over hebben ze vonden dat ik mij aanstelde en ik werd/word thuis ook geslagen. Ik durfde geen kindertelefoon te bellen of iets dat vond ik te eng maar uiteindelijk op Momio had ik het toch maar iemand verteld, dit meisje heeft mij door de moeilijke tijden gesleurd. Iets later leerde ik iemand kennen die gewoon problemen had die allemaal hetzelfde waren ik praatte vaak met hem. Hij was 1 jaar ouder als mij, hij zit dit jaar in de 1e en toen hij naar de 1e ging veranderde hij helemaal. Hij negeerde me en nee dat was geen 1 uur of 1 dag dat waren weken. Hij reageerde op alles wat ik zei droog ik was het zat en had een lang bericht voor hem getypt want ik werd hier sad van. Dit bericht negeerde hij toen heb ik hem duizenden berichtjes gestuurd maar hij reageerde niet. Toen had ik besloten hem los te laten, dat was best moeilijk aangezien hij als een broertje voelde voor mij. Toen raakte ik opnieuw in mn depressie terwijl ik er net zo'n 2 maandjes vanaf was. 1 weekje geleden besloot ik weer iets te sturen en hij stuurde terug "Ik heb altijd tegen je gelogen over alles, ik heb nooit van je gehouden." En dat soort dingen ik barste in huilen uit. Mijn vriendin (van internet) zit ook in een depressie en snijd. Ik weet bijna zeker dat als zij zelfmoord pleegt ik dat ook zal doen, zonder haar kan ik niet leven zij heeft mij altijd de moed gegeven om op te staan wanneer ik viel.
Volgensmij is het allemaal een beetje onduidelijk enz maar ik hoop dat je het toch begrijpt ❤

Dankje..

Wat gaaf dat je je verhaal zo deelt! Ik ben zelf ook depressief geweest, maar genezen. Aan allen die met depressie en negatieve gedachten worstelen: jullie zijn, net als meisje 14 zegt, mooie, geweldige mensen. Jullie verdienen het te leven, allemaal! Houd hoop en geef niet op! Echt, dit is een strijd die je kunt winnen. Je kunt gelukkig worden. Zoek professionele hulp (dat kan volgens mij zelfs gratis online, bijvoorbeeld op www.113.nl) en praat erover met mensen die je vertrouwt of desnoods met een hulplijn als de Kindertelefoon. Je staat er echt niet alleen voor: er zijn mensen die je willen en kunnen helpen, en je hoeft echt niet bang te zijn dat je mensen tot last bent als je om hulp vraagt.

Ook al zegt je depressie dat je waardeloos bent, je bent een geweldig persoon. Herhaal dat steeds tegen jezelf, en probeer, ook al is dat lastig, zo weinig mogelijk mee te gaan met je depressieve gedachten. Zeg 'nee' of 'stop' tegen jezelf als je merkt dat je negatieve gedachten hebt. Dat is moeilijk en werkt ook niet meteen, maar als je dit lang genoeg doet, kan het enorm helpen.

Heel veel sterkte, allemaal! Er is echt hoop!